Οι «String Demons» εμφανίστηκαν ως συγκρότημα στο μουσικό στερέωμα πριν από έναν χρόνο, κερδίζοντας τις θετικότερες των εντυπώσεων από όλους. Τα δύο αδέλφια, ο Κωνσταντίνος και η Λυδία Μπουντούνη, παρέα με τα έγχορδα όργανά τους, δηλαδή το βιολοντσέλο και το βιολί, παρουσιάζουν κάτι που δεν έχει εμφανιστεί ξανά στην Ελλάδα. Με όπλα τους το ταλέντο, την αισιοδοξία, το χαμόγελο και τη φαντασία τους, διασκευάζουν ή αλλιώς, «αναπλάθουν» πασίγνωστες μελωδίες Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, παρουσιάζοντάς τες με έναν τρόπο που συνδυάζει όλα τα είδη της μουσικής. Παράλληλα, προβάλλουν τις δικές τους συνθέσεις, οι οποίες είναι αν μη τι άλλο, αξιόλογες.
«String Demons» ή αλλιώς, «Οι Δαίμονες των εγχόρδων». Είστε από τους καλούς ή από τους κακούς Δαίμονες;
Η δίχρονη συνεργασία μας με την τραγουδίστρια Βασιλική Καρακώστα ήταν η αφορμή για να συνεργαστούμε μεταξύ μας σε πιο μόνιμη βάση. Εκείνη μας «βάφτισε» «Δαίμονες των Εγχόρδων» (αγγλιστί String Demons), όνομα που προέκυψε μετά την πρώτη περιοδεία που κάναμε μαζί και το κρατήσαμε. Παίζουμε, διασκευάζουμε και συνθέτουμε με έναν βασικό κανόνα, ότι η μουσική είναι μία: η καλή! Άρα, είμαστε από τους καλούς δαίμονες, χαρακτηρισμός που προήλθε από την ενεργητικότητα και την ένταση που βγάζουμε πάνω στη σκηνή και στο παίξιμο και όχι από οτιδήποτε άλλο.
Πώς αποφασίσατε να ενώσετε τις δυνάμεις σας και να δημιουργήσετε αυτό το συγκρότημα;
Λόγω του ότι είμαστε αδέρφια, παίζουμε μαζί σχεδόν από… αγέννητα! Παρ’ όλα αυτά, η πρώτη μας πιο επαγγελματική, πιο μόνιμη συνεργασία, έγινε με αφορμή αυτό που κάναμε οι τρεις μας με τη Βασιλική Καρακώστα. Κάναμε έναν δίσκο μαζί, πολλές συναυλίες και δυο περιοδείες, γράψαμε τραγούδια. Από εκεί και πέρα, αυτό που κάνουμε οι δυο μας ως «String Demons» ξεκίνησε ουσιαστικά τον Μάρτιο του ’14, όταν κάναμε και μαζί μία περιοδεία και συναυλίες με τον τίτλο «Σύγκρουση Εγχόρδων», οπότε ουσιαστικά κλείνουμε τον ένα χρόνο σε λίγες μέρες από τώρα. Όποια μουσική, μοτίβο ρυθμικό ή μελωδικό, μελωδία, κομμάτι, τραγούδι φτάσει στα αυτιά μας και μας αρέσει πολύ, μας καταβάλλει μία ακατανίκητη επιθυμία να πιάσουμε τα όργανα και να το παίξουμε. Και βγαίνει με τον δικό μας τρόπο. Και φυσικά περιέχει και τελείως δικά μας συνθετικά στοιχεία μέσα. Απ’ όποιο μουσικό «χωράφι» και να προέρχεται. Το κλασσικό, το παραδοσιακό, το ποπ, το ροκ, το jazz, το λαϊκό. Αυτό κάνουμε ως «Δαίμονες των Εγχόρδων» και έτσι προκύπτουν όλα: αβίαστα, χωρίς πολλή σκέψη, με πολλή δουλειά, με σεβασμό και αγάπη για τη μουσική.
Πόσο εύκολη είναι η συνεργασία ανάμεσά σας ή υπάρχουν δυσκολίες λόγω της συγγενικής σας σχέσης;
Ε, πέφτουν κάτι μπουνιές, κάτι κλωτσιές, κάτι δοξαριές! Γι’ αυτό άλλωστε ονομάσαμε και τις συναυλίες μας «Σύγκρουση Εγχόρδων»! Η σύγκρουση όμως δεν έχει να κάνει μόνο με εμάς τους δύο που γενικά είμαστε διαφορετικοί και «συγκρουόμαστε» ακόμα και πάνω στη σκηνή, έχει να κάνει και με τη σύγκρουση των μουσικών κόσμων που κυριαρχεί στο πρόγραμμά μας, γιατί μέσα από τη σύγκρουση και τελικά, το «πάντρεμα» διαφορετικών μεταξύ τους πραγμάτων βγαίνει το ωραίο! Πάντως, πέρα από την πλάκα, σίγουρα υπάρχουν οι τσακωμοί και οι εντάσεις -και που δεν υπάρχουν δηλαδή-, αλλά σε γενικές γραμμές και γελάμε και περνάμε ωραία, γιατί η δημιουργία εμπεριέχει καλοπέραση ούτως ή άλλως. Απ’ όλα έχει ο μπαξές.
Έτσι είναι οι αδελφικές σχέσεις! Ποια διασκευή σας δυσκολεύει περισσότερο, εκείνη του παραδοσιακού ελληνικού τραγουδιού ή εκείνη της κλασσικής μελωδίας;
Χτύπησες φλέβα τώρα, γιατί ανάφερες τους δύο κύριους κορμούς πάνω στους οποίους συνθέτουμε και διασκευάζουμε. Είναι κάτι που το λέμε συχνά, ότι μας αρέσει να κάνουμε την κλασική μουσική πιο «λαϊκή» και την λαϊκή μουσική πιο «κλασική». Και αυτό αφορά και στα δικά μας κομμάτια και στις διασκευές που κάνουμε. Από εκεί και πέρα, όλα έχουν τη δυσκολία τους, μία διαφορετικού είδους δυσκολία το καθένα, αλλά η δική μας η «δουλειά» αν το θες, είναι να τα κάνουμε όλα να μοιάζουν εύκολα.
Θα μπορούσατε να εγκαταλείψετε για πάντα την Ελλάδα και να ζήσετε στο εξωτερικό, όπου οι ευκαιρίες εκεί είναι σίγουρα καλύτερες από εδώ για ένα συγκρότημα σαν το δικό σας;
Γενικά, το εξωτερικό είναι κάτι που υπάρχει στα σχέδιά μας, το έχουμε κάνει ήδη σε ένα βαθμό και μάλιστα εκεί, προς το καλοκαίρι μάλλον, θα κάνουμε μία εξόρμηση. Είναι κάτι σημαντικό, γιατί έρχεσαι σε επαφή με άλλους πολιτισμούς, άλλες κουλτούρες, άλλο κοινό. Παρ’ όλα αυτά δεν μας αρέσει και η λογική ότι παρατάμε τη χώρα τελείως, την κλειδώνουμε κιόλας και τελειώνει. Εμάς η Ελλάδα μας αρέσει, την αγαπάμε, αγαπάμε φυσικά και την μουσική της, την ωραία μουσική της και βλέπεις ότι είμαστε αποφασισμένοι να το παλέψουμε αρκετά εδώ και ήδη το κάνουμε! Ότι είναι μία χώρα ολίγον δύσκολη να κάνει κανείς αυτό που λέμε καριέρα, πορεία, γιατί υπάρχει αρκετή καχυποψία και δυσπιστία απέναντι στο καινούριο ή το πρωτάκουστο, ναι, αλλά εμείς μέχρι τώρα έχουμε λάβει καλή ενέργεια και ενθουσιασμό από τους ανθρώπους και μία «δίψα» για ωραία μουσική, οπότε είμαστε αρκετά αισιόδοξοι.
Αν σας έλεγαν να διασκευάσετε ένα τραγούδι από τα λεγόμενα «της σειράς» ποιο θα ήταν αυτό;
Μπα, δεν έχουμε κάποιο υπόψη μας και δεν υπήρχε βέβαια περίπτωση να το κάνουμε απλώς και μόνο επειδή θα μας το έλεγαν. Το σίγουρο είναι ότι εάν δεν μας αρέσει ένα κομμάτι, η μελωδία του ο ρυθμός του, τα μοτίβα του, εάν δε μας «διεγείρει» κάτι σ’ αυτό, να μας εμπνεύσει τη φαντασία, δεν θα το κάνουμε, προτιμούμε να φτιάξουμε ένα τελείως δικό μας.
Και πολύ καλά θα κάνετε. Πάμε σε κάτι άλλο τώρα. Πείτε μου με ποιον Έλληνα μαέστρο/ συνθέτη θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής.
Επειδή δε θέλουμε να πούμε για προσωπικότητες που δεν είναι πια στη ζωή, ένας που μας έρχεται στο μυαλό και μπορούμε να πούμε ότι μας έχει ξυπνήσει την περιέργεια και είναι βέβαια ένα πολύ σεβαστό πρόσωπο που έχει γράψει μουσική, τόσο ελληνική και ταυτόχρονα τόσο παγκόσμια, είναι ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο οποίος δεν εμφανίζεται κιόλας ποτέ, δε δίνει συνεντεύξεις, κάτι που οπωσδήποτε σε κάνει περισσότερο να θέλεις να τον γνωρίσεις, γιατί τελικά το να μιλάει κανείς πολύ δε σημαίνει απαραιτήτως ότι έχει κάτι σημαντικό να πει.
Παρατηρώντας τις αντιδράσεις του κόσμου στις live εμφανίσεις σας, βλέπετε ότι εκπλήσσονται περισσότερο όταν ακούν δικές σας συνθέσεις ή διασκευές;
Οι αντιδράσεις είναι διαφορετικές για κάθε κομμάτι και αρκετά… έντονες θα λέγαμε! Μία διασκευή ενός κομματιού, για παράδειγμα, που ο άλλος το έχει στο αυτί του και του είναι οικείο και το ακούσει με έναν τρόπο που δεν είχε φανταστεί ποτέ, προκαλεί μεγάλες εκπλήξεις! Θυμόμαστε μία φορά, όταν είχαμε παίξει το «Χορό των Καγκελιών», μία διασκευή-σύνθεση που έχουμε κάνει πάνω σε ένα παραδοσιακό μοτίβο, ήταν ένας νεαρός στο κοινό που, όση ώρα παίζαμε, επαναλάμβανε συνέχεια με ενθουσιασμό: «Πλάκα μου κάνετε, πλάκα μου κάνετε!» και βέβαια, το χειροκρότημα ήταν το ανάλογο. Στα δικά μας κομμάτια είναι που συνήθως έρχονται μετά το τέλος της συναυλίας και μας μιλούν γι’ αυτά και μας τα σιγοτραγουδούν κιόλας, και αυτό είναι κάτι πολύ ευχάριστο, γιατί μας αρέσει τα δικά μας να έχουν μελωδίες μέσα που μπορεί ο άλλος να σιγομουρμουρίζει στο αυτοκίνητο καθώς φεύγει.
Βλέποντάς σας στην «Αθηναΐδα» με τον Στέφανο Κορκολή και τη Σοφία Μανουσάκη, μπορώ με σιγουριά να πω ότι όλοι σιγομουρμούριζαν τις μελωδίες σας… Πείτε μου για τα επόμενα σχέδιά σας.
Όπως είπες, τελειώσαμε τις εμφανίσεις μας στην «Αθηναΐδα» ως καλεσμένοι του Στέφανου Κορκολή, τον οποίο ευχαριστούμε πολύ. Ήταν ένας πολύ πετυχημένος κύκλος. Τώρα είμαστε εν’ όψη μίας μεγάλη συναυλίας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 7 Μαρτίου. Ο Βαγγέλης Μπουντούνης, η Μάρω Ραζή και άλλες 200 κιθάρες παίζουν για ιερό σκοπό, για τον σύλλογο «Μέριμνα». Θα είναι μία μεγαλειώδης συναυλία, με πολλούς συνδυασμούς, θα ανέβουν χορωδίες πάνω στη σκηνή, θα κάνουμε και εμείς ως «String Demons» τα δικά μας. Να πούμε τους συντελεστές, Θα είναι το τρίο «Ανταλετάκ», δηλαδή οι κιθαριστές Αλέξανδρος Παντελιάς, Τάκης Γιαννόπουλος, Αντώνης Παπαδάκης, οι σοπράνο Χριστίνα Σπηλιακοπούλου και Ελεάννα Κωνσταντά, ο κοντραμπασσίστας Όσβαλντ Αμιράλης, ο ντράμερ Χάρης Παναγιωτόπουλος, η Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Αμαρουσίου και φυσικά, οι «Κιθαριστές» που αποτελούνται από σημαντικούς επαγγελματίες κιθαρίστες, καθηγητές κιθάρας, μέχρι μικρά παιδιά που με κέφι ενώνονται με τους «μεγάλους» γι’ αυτόν τον κοινωνικό σκοπό. Από εκεί και πέρα, ετοιμάζονται εμφανίσεις και εκτός Αθηνών για τους δυο μας, δηλαδή τη «Σύγκρουση Εγχόρδων», στη Ζαχάρω, την Κέρκυρα, τον Βόλο, την Πάτρα, το Σουφλί. Επίσης, συνεχίζεται η συνεργασία με τον Στέφανο Κορκολή και τη Σοφία Μανουσάκη στο «Φάσμα Ασμάτων» δηλαδή, σε Θεσσαλονίκη, Τρίκαλα, Πάτρα και βέβαια, πολλά άλλα που προκύπτουν σιγά σιγά. Επίσης, έχει κυκλοφορήσει μόλις και ο δίσκος μας «String Demons», σε ψηφιακή μορφή προς το παρών από την Fm Records.
Ας κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με όποιον τρόπο θέλετε εσείς…
Σας ευχόμαστε ό,τι καλύτερο και καλή δύναμη στη δουλειά σας και να πούμε ότι είμαστε μία υπέροχη χώρα, με έναν υπέροχο ήλιο που μας δίνει ενέργεια και αν αντιμετωπίσουμε τα πράγματα με αισιοδοξία, δύναμη, πολλή δουλειά και χαμόγελα, όλα θα πηγαίνουν όλο και καλύτερα…
«String Demons» ή αλλιώς, «Οι Δαίμονες των εγχόρδων». Είστε από τους καλούς ή από τους κακούς Δαίμονες;
Η δίχρονη συνεργασία μας με την τραγουδίστρια Βασιλική Καρακώστα ήταν η αφορμή για να συνεργαστούμε μεταξύ μας σε πιο μόνιμη βάση. Εκείνη μας «βάφτισε» «Δαίμονες των Εγχόρδων» (αγγλιστί String Demons), όνομα που προέκυψε μετά την πρώτη περιοδεία που κάναμε μαζί και το κρατήσαμε. Παίζουμε, διασκευάζουμε και συνθέτουμε με έναν βασικό κανόνα, ότι η μουσική είναι μία: η καλή! Άρα, είμαστε από τους καλούς δαίμονες, χαρακτηρισμός που προήλθε από την ενεργητικότητα και την ένταση που βγάζουμε πάνω στη σκηνή και στο παίξιμο και όχι από οτιδήποτε άλλο.
Πώς αποφασίσατε να ενώσετε τις δυνάμεις σας και να δημιουργήσετε αυτό το συγκρότημα;
Λόγω του ότι είμαστε αδέρφια, παίζουμε μαζί σχεδόν από… αγέννητα! Παρ’ όλα αυτά, η πρώτη μας πιο επαγγελματική, πιο μόνιμη συνεργασία, έγινε με αφορμή αυτό που κάναμε οι τρεις μας με τη Βασιλική Καρακώστα. Κάναμε έναν δίσκο μαζί, πολλές συναυλίες και δυο περιοδείες, γράψαμε τραγούδια. Από εκεί και πέρα, αυτό που κάνουμε οι δυο μας ως «String Demons» ξεκίνησε ουσιαστικά τον Μάρτιο του ’14, όταν κάναμε και μαζί μία περιοδεία και συναυλίες με τον τίτλο «Σύγκρουση Εγχόρδων», οπότε ουσιαστικά κλείνουμε τον ένα χρόνο σε λίγες μέρες από τώρα. Όποια μουσική, μοτίβο ρυθμικό ή μελωδικό, μελωδία, κομμάτι, τραγούδι φτάσει στα αυτιά μας και μας αρέσει πολύ, μας καταβάλλει μία ακατανίκητη επιθυμία να πιάσουμε τα όργανα και να το παίξουμε. Και βγαίνει με τον δικό μας τρόπο. Και φυσικά περιέχει και τελείως δικά μας συνθετικά στοιχεία μέσα. Απ’ όποιο μουσικό «χωράφι» και να προέρχεται. Το κλασσικό, το παραδοσιακό, το ποπ, το ροκ, το jazz, το λαϊκό. Αυτό κάνουμε ως «Δαίμονες των Εγχόρδων» και έτσι προκύπτουν όλα: αβίαστα, χωρίς πολλή σκέψη, με πολλή δουλειά, με σεβασμό και αγάπη για τη μουσική.
Πόσο εύκολη είναι η συνεργασία ανάμεσά σας ή υπάρχουν δυσκολίες λόγω της συγγενικής σας σχέσης;
Ε, πέφτουν κάτι μπουνιές, κάτι κλωτσιές, κάτι δοξαριές! Γι’ αυτό άλλωστε ονομάσαμε και τις συναυλίες μας «Σύγκρουση Εγχόρδων»! Η σύγκρουση όμως δεν έχει να κάνει μόνο με εμάς τους δύο που γενικά είμαστε διαφορετικοί και «συγκρουόμαστε» ακόμα και πάνω στη σκηνή, έχει να κάνει και με τη σύγκρουση των μουσικών κόσμων που κυριαρχεί στο πρόγραμμά μας, γιατί μέσα από τη σύγκρουση και τελικά, το «πάντρεμα» διαφορετικών μεταξύ τους πραγμάτων βγαίνει το ωραίο! Πάντως, πέρα από την πλάκα, σίγουρα υπάρχουν οι τσακωμοί και οι εντάσεις -και που δεν υπάρχουν δηλαδή-, αλλά σε γενικές γραμμές και γελάμε και περνάμε ωραία, γιατί η δημιουργία εμπεριέχει καλοπέραση ούτως ή άλλως. Απ’ όλα έχει ο μπαξές.
Έτσι είναι οι αδελφικές σχέσεις! Ποια διασκευή σας δυσκολεύει περισσότερο, εκείνη του παραδοσιακού ελληνικού τραγουδιού ή εκείνη της κλασσικής μελωδίας;
Χτύπησες φλέβα τώρα, γιατί ανάφερες τους δύο κύριους κορμούς πάνω στους οποίους συνθέτουμε και διασκευάζουμε. Είναι κάτι που το λέμε συχνά, ότι μας αρέσει να κάνουμε την κλασική μουσική πιο «λαϊκή» και την λαϊκή μουσική πιο «κλασική». Και αυτό αφορά και στα δικά μας κομμάτια και στις διασκευές που κάνουμε. Από εκεί και πέρα, όλα έχουν τη δυσκολία τους, μία διαφορετικού είδους δυσκολία το καθένα, αλλά η δική μας η «δουλειά» αν το θες, είναι να τα κάνουμε όλα να μοιάζουν εύκολα.
Θα μπορούσατε να εγκαταλείψετε για πάντα την Ελλάδα και να ζήσετε στο εξωτερικό, όπου οι ευκαιρίες εκεί είναι σίγουρα καλύτερες από εδώ για ένα συγκρότημα σαν το δικό σας;
Γενικά, το εξωτερικό είναι κάτι που υπάρχει στα σχέδιά μας, το έχουμε κάνει ήδη σε ένα βαθμό και μάλιστα εκεί, προς το καλοκαίρι μάλλον, θα κάνουμε μία εξόρμηση. Είναι κάτι σημαντικό, γιατί έρχεσαι σε επαφή με άλλους πολιτισμούς, άλλες κουλτούρες, άλλο κοινό. Παρ’ όλα αυτά δεν μας αρέσει και η λογική ότι παρατάμε τη χώρα τελείως, την κλειδώνουμε κιόλας και τελειώνει. Εμάς η Ελλάδα μας αρέσει, την αγαπάμε, αγαπάμε φυσικά και την μουσική της, την ωραία μουσική της και βλέπεις ότι είμαστε αποφασισμένοι να το παλέψουμε αρκετά εδώ και ήδη το κάνουμε! Ότι είναι μία χώρα ολίγον δύσκολη να κάνει κανείς αυτό που λέμε καριέρα, πορεία, γιατί υπάρχει αρκετή καχυποψία και δυσπιστία απέναντι στο καινούριο ή το πρωτάκουστο, ναι, αλλά εμείς μέχρι τώρα έχουμε λάβει καλή ενέργεια και ενθουσιασμό από τους ανθρώπους και μία «δίψα» για ωραία μουσική, οπότε είμαστε αρκετά αισιόδοξοι.
Αν σας έλεγαν να διασκευάσετε ένα τραγούδι από τα λεγόμενα «της σειράς» ποιο θα ήταν αυτό;
Μπα, δεν έχουμε κάποιο υπόψη μας και δεν υπήρχε βέβαια περίπτωση να το κάνουμε απλώς και μόνο επειδή θα μας το έλεγαν. Το σίγουρο είναι ότι εάν δεν μας αρέσει ένα κομμάτι, η μελωδία του ο ρυθμός του, τα μοτίβα του, εάν δε μας «διεγείρει» κάτι σ’ αυτό, να μας εμπνεύσει τη φαντασία, δεν θα το κάνουμε, προτιμούμε να φτιάξουμε ένα τελείως δικό μας.
Και πολύ καλά θα κάνετε. Πάμε σε κάτι άλλο τώρα. Πείτε μου με ποιον Έλληνα μαέστρο/ συνθέτη θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής.
Επειδή δε θέλουμε να πούμε για προσωπικότητες που δεν είναι πια στη ζωή, ένας που μας έρχεται στο μυαλό και μπορούμε να πούμε ότι μας έχει ξυπνήσει την περιέργεια και είναι βέβαια ένα πολύ σεβαστό πρόσωπο που έχει γράψει μουσική, τόσο ελληνική και ταυτόχρονα τόσο παγκόσμια, είναι ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο οποίος δεν εμφανίζεται κιόλας ποτέ, δε δίνει συνεντεύξεις, κάτι που οπωσδήποτε σε κάνει περισσότερο να θέλεις να τον γνωρίσεις, γιατί τελικά το να μιλάει κανείς πολύ δε σημαίνει απαραιτήτως ότι έχει κάτι σημαντικό να πει.
Παρατηρώντας τις αντιδράσεις του κόσμου στις live εμφανίσεις σας, βλέπετε ότι εκπλήσσονται περισσότερο όταν ακούν δικές σας συνθέσεις ή διασκευές;
Οι αντιδράσεις είναι διαφορετικές για κάθε κομμάτι και αρκετά… έντονες θα λέγαμε! Μία διασκευή ενός κομματιού, για παράδειγμα, που ο άλλος το έχει στο αυτί του και του είναι οικείο και το ακούσει με έναν τρόπο που δεν είχε φανταστεί ποτέ, προκαλεί μεγάλες εκπλήξεις! Θυμόμαστε μία φορά, όταν είχαμε παίξει το «Χορό των Καγκελιών», μία διασκευή-σύνθεση που έχουμε κάνει πάνω σε ένα παραδοσιακό μοτίβο, ήταν ένας νεαρός στο κοινό που, όση ώρα παίζαμε, επαναλάμβανε συνέχεια με ενθουσιασμό: «Πλάκα μου κάνετε, πλάκα μου κάνετε!» και βέβαια, το χειροκρότημα ήταν το ανάλογο. Στα δικά μας κομμάτια είναι που συνήθως έρχονται μετά το τέλος της συναυλίας και μας μιλούν γι’ αυτά και μας τα σιγοτραγουδούν κιόλας, και αυτό είναι κάτι πολύ ευχάριστο, γιατί μας αρέσει τα δικά μας να έχουν μελωδίες μέσα που μπορεί ο άλλος να σιγομουρμουρίζει στο αυτοκίνητο καθώς φεύγει.
Βλέποντάς σας στην «Αθηναΐδα» με τον Στέφανο Κορκολή και τη Σοφία Μανουσάκη, μπορώ με σιγουριά να πω ότι όλοι σιγομουρμούριζαν τις μελωδίες σας… Πείτε μου για τα επόμενα σχέδιά σας.
Όπως είπες, τελειώσαμε τις εμφανίσεις μας στην «Αθηναΐδα» ως καλεσμένοι του Στέφανου Κορκολή, τον οποίο ευχαριστούμε πολύ. Ήταν ένας πολύ πετυχημένος κύκλος. Τώρα είμαστε εν’ όψη μίας μεγάλη συναυλίας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 7 Μαρτίου. Ο Βαγγέλης Μπουντούνης, η Μάρω Ραζή και άλλες 200 κιθάρες παίζουν για ιερό σκοπό, για τον σύλλογο «Μέριμνα». Θα είναι μία μεγαλειώδης συναυλία, με πολλούς συνδυασμούς, θα ανέβουν χορωδίες πάνω στη σκηνή, θα κάνουμε και εμείς ως «String Demons» τα δικά μας. Να πούμε τους συντελεστές, Θα είναι το τρίο «Ανταλετάκ», δηλαδή οι κιθαριστές Αλέξανδρος Παντελιάς, Τάκης Γιαννόπουλος, Αντώνης Παπαδάκης, οι σοπράνο Χριστίνα Σπηλιακοπούλου και Ελεάννα Κωνσταντά, ο κοντραμπασσίστας Όσβαλντ Αμιράλης, ο ντράμερ Χάρης Παναγιωτόπουλος, η Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Αμαρουσίου και φυσικά, οι «Κιθαριστές» που αποτελούνται από σημαντικούς επαγγελματίες κιθαρίστες, καθηγητές κιθάρας, μέχρι μικρά παιδιά που με κέφι ενώνονται με τους «μεγάλους» γι’ αυτόν τον κοινωνικό σκοπό. Από εκεί και πέρα, ετοιμάζονται εμφανίσεις και εκτός Αθηνών για τους δυο μας, δηλαδή τη «Σύγκρουση Εγχόρδων», στη Ζαχάρω, την Κέρκυρα, τον Βόλο, την Πάτρα, το Σουφλί. Επίσης, συνεχίζεται η συνεργασία με τον Στέφανο Κορκολή και τη Σοφία Μανουσάκη στο «Φάσμα Ασμάτων» δηλαδή, σε Θεσσαλονίκη, Τρίκαλα, Πάτρα και βέβαια, πολλά άλλα που προκύπτουν σιγά σιγά. Επίσης, έχει κυκλοφορήσει μόλις και ο δίσκος μας «String Demons», σε ψηφιακή μορφή προς το παρών από την Fm Records.
Ας κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με όποιον τρόπο θέλετε εσείς…
Σας ευχόμαστε ό,τι καλύτερο και καλή δύναμη στη δουλειά σας και να πούμε ότι είμαστε μία υπέροχη χώρα, με έναν υπέροχο ήλιο που μας δίνει ενέργεια και αν αντιμετωπίσουμε τα πράγματα με αισιοδοξία, δύναμη, πολλή δουλειά και χαμόγελα, όλα θα πηγαίνουν όλο και καλύτερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου