Τους String Demons, δηλαδή τον Κωνσταντίνο και τη Λυδία Μπουντούνη (στο βιολοντσέλο και το βιολί αντίστοιχα) τους γνωρίζει το μουσικόφιλο κοινό εδώ και έξι χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων η παρουσία τους έχει γίνει αισθητή είτε μέσα από τις συνεργασίες τους με γνωστούς καλλιτέχνες (ανάμεσα στους οποίους τον Στέφανο Κορκολή, τη Μαρία Φαραντούρη και πρόσφατα τον Χρήστο Θηβαίο) είτε μέσα από τα αμιγώς δικά τους επαγγελματικά βήματα. Αφορμή για αυτή την διαδικτυακή μας συνάντηση, είναι η κυκλοφορία του νέου τους τραγουδιού με τίτλο «Τί κοιτάς;» που ακούστηκε ζωντανά τη θεατρική σεζόν 2019-2020 στην παιδική σκηνή του θεάτρου Κάππα και την παράσταση «Συρανό Ντε Μπερζεράκ» σε σκηνοθεσία Ηλία Καρελλά. Για μία δημοσιογράφο, είναι μεγάλη χαρά και τιμή η επικοινωνία με καλλιτέχνες που σφύζουν από ταλέντο και ήθος. Σίγουρα, οι String Demons έχουν και τα δύο στοιχεία.
Έχουμε να βρεθούμε καλλιτεχνικά πέντε χρόνια. Τί έχει συμβεί μέσα σε αυτό το διάστημα για τους String Demons;
Η φορά που βρεθήκαμε ήταν ουσιαστικά στην αρχή των String Demons. Τρεις δίσκοι (προς έκπληξη μας ο τελευταίος μπήκε και στα cd με τις καλύτερες πωλήσεις στην Ελλάδα) και single. Π.χ το «Τί κοιτάς;» (που βγήκε τώρα), αρκετά βιντεοκλίπ, περιοδείες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, δυνατές συνεργασίες (Θηβαίος, Φαραντούρη, Πασχαλίδης κ.α) και πέρα από κάτι τσακωμούς και δοξαρομαχίες (ε, τί να γίνει, είμαστε και αδέρφια), όλα πήγαν πολύ καλά μέχρι που ήρθε η καραντίνα!
Πριν πάμε στην «αγαπημένη μας» καραντίνα, ας σταθούμε στο τραγούδι που ήδη είπατε, το «Τί κοιτάς;» που προέρχεται από μια υπέροχη παιδική παράσταση. Πείτε μου πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία με τον Ηλία Καρελλά;
Με τον Ηλία πρώτη φορά βρεθήκαμε στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής το 2016 σε μία παράσταση χριστουγεννιάτικη που μας κάλεσε με τίτλο «Ο Καραγκιόζης στο εργαστήρι του Αϊ Βασίλη». Τί γέλια στις πρόβες! Μια ημέρα πριν την πρεμιέρα, κάναμε την τζενεράλε και με το που ξεκινάμε, πέφτει το ρεύμα! Ταιριαξαν οι χημείες μας και έγιναν πολλά από τότε, όπως οι «Όρνιθες» σε διασκευή δική του, στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, που βγήκε μόλις και το cd με τα τραγούδια που γράψαμε για την παράσταση. Μετά ήρθε και η ώρα του «Συρανό Ντε Μπερζερακ», μίας παράστασης που αγαπήθηκε τόσο που δεν το περιμέναμε! Ο τρόπος που ο Ηλίας σκηνοθετεί και στήνει παραστάσεις είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Εχει εντελώς δικό του χαρακτηριστικό στυλ, πράγμα που έχει δημιουργήσει φανατικό κοινό. Οταν ξεκίνησαν οι πρόβες του «Συρανό» είχαμε απορία για το πού θέλει να το κατευθύνει και πώς θα συνδυάσει τις σκιές με τα φώτα, με τους ηθοποιούς, με εμάς. Έχει έναν ιδιαίτερα ήρεμο ρυθμό όταν δουλεύει που ταιριάζει με τον δικό μας που δεν είναι τόσο ήρεμος! Οι... Demons χαίρονται να δουλεύουν με τον Καρελλά!
Από αυτό που είδα στην παράσταση, νομίζω ότι η χαρά είναι αμφίδρομη! Το «Τί κοιτάς» μιλάει για το bullying. Μπορεί να περιοριστεί η συγκεκριμένη κατάσταση μέσω της μουσικής;
Πολλές φορές μετά την παράσταση μας λέγανε για το μήνυμα του τραγουδιού και ότι βοηθάει τα παιδιά και τους ενήλικες με έναν πιο άμεσο τρόπο, να δουν, δηλαδή, το bullying με καθαρή ματιά. Μας έλεγαν επίσης πως οι «μεγάλοι» (δάσκαλοι, γονείς κλπ), είναι σημαντικό να έχουν τρόπους να βοηθήσουν τους μικρούς (π.χ με το τραγούδι), απ' το να προσπαθούν με λόγια και κανόνες που πολλές φορές τα παιδιά -και όχι μόνο- τα βαριούνται και τα απορρίπτουν. Γονείς μας έχουν πει για το «Τί κοιτάς;» ότι βοήθησε σε περιπτώσεις τέτοιες. Η μουσική μπορεί να εμπνεύσει, να γίνει ένα όμορφο «πανό» με σύνθημα που θα χρησιμοποιηθεί για να σταματήσει κάτι άσχημο , να αποτελέσει την παιδεία, την αφορμή για να σκεφτούμε διαφορετικά και πιο ανοιχτά, πιο χαλαρά, πιο ανθρώπινα. Και το γεγονός ότι λάβαμε πολλά μηνύματα και ακούσαμε από πάρα πολλούς ανθρώπους ότι παιδιά και ενήλικες έβγαιναν απ το θέατρο τραγουδώντας το «Τι κοιτάς;» και ότιακόμα και για μήνες μετά εξακολουθούν να το θυμούνται και το να τραγουδούν, σημαίνει πως η μουσική μπορεί να συμβάλλει στον περιορισμό περισσότερο απ'όσο μπορούμε να φανταστούμε.
Αν σας πρότειναν να αναλάβετε τη μουσική επιμέλεια σε μια μεγάλη παράσταση μιούζικαλ για ενήλικες, θα λέγατε ναι; Αν ναι, πείτε μου δυο - τρεις αγαπημένες σας παραστάσεις.
Για να απαντήσουμε στο «για ενήλικες», να πούμε πρώτα το εξής: Η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη παράσταση που κάναμε φέτος, το «Συρανό», δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αμιγώς παιδική. Κατ' ουσίαν, είναι για οικογενειακό κοινό, παιδιά και ενήλικες. Την αγάπησαν, δηλαδή, πολύ τα παιδιά, αλλά και οι ενήλικες, οι οποίοι πολλές φορές και χωρίς το «άλλοθι» ότι έχουν ένα παιδί μαζί τους, συνέρρεαν στο θέατρο! Και η αλήθεια είναι πως και εμείς από την πλευρά μας ως μουσικοί και ο Ηλίας Καρελλάς ως σκηνοθέτης και γενική επιμέλεια και η Αντιγόνη Γύρα που έκανε την κίνηση, όλοι από το δημιουργικό κομμάτι, δηλαδή, ξέραμε από την αρχή πως δε θα κάνουμε ένα «παιδικό», με την έννοια δηλαδή που το εννοούν πολλοί όταν χρησιμοποιούν τη λέξη. Ξέραμε ότι δε θα κάναμε ποτέ μία παράσταση όπου θα «χαϊδεύαμε» τα αφτιά των παιδιών με «χαριτωμένα» εύπεπτα στιχάκια και μουσικούλες, όπου οι γονείς θα κοιτούσαν το ρολόι τους για το πότε θα τελειώσει. Δεν το θέλαμε καθόλου αυτό, οπότε δουλέψαμε όλοι αναζητώντας το υψηλότερο επίπεδο, ξέροντας ότι απευθυνόμαστε και σε ενήλικες και αντιμετωπίζοντας τα παιδιά με σεβασμό, ως μικρούς ανθρώπους και όχι ως «παιδάκια», πράγμα που στο θέατρο και στη μουσική είναι πολύ σημαντικό. Αντιμετωπίσαμε την παράσταση πολύ «ενήλικα» και ξέραμε ότι αυτό θα είναι το μυστικό για να την αγαπήσουν και την ίδια την παράσταση, αλλά και τη μουσική μικροί και μεγάλοι εξίσου, όπως και έγινε. Οπότε, η απάντηση στην ερώτηση είναι «Θα λέγαμε ναι, με μεγάλη μας χαρά, γιατί ήδη το κάναμε και μας άρεσε πάρα πολύ!». Γιατί δε θα δουλεύαμε με διαφορετικό τρόπο, με λιγότερο ή περισσότερο σεβασμό. Σε ό,τι κάναμε, θα αναζητούσαμε και πάλι το υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Άλλωστε, το καλό παιδικό θέατρο και η καλή παιδική μουσική, είναι απλά καλό θέατρο και καλή μουσική. Και όποια παράσταση περιλαμβάνει αυτά τα δύο, σίγουρα ανήκει στις αγαπημένες μας! Κάτι που μας έρχεται γρήγορα στο μυαλό είναι τρομερή ροκ όπερα «Jesus Christ Super Star».Το είχαμε σε βιντεοκασέτα!
Ως λάτρης αυτής της παράστασης, θα συμφωνήσω σε όλα μαζί σας. Κάνατε όλοι άψογη δουλειά που μακάρι να συνεχιστεί! Όμως, ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές παγκοσμίως αυτό το διάστημα λόγω του κορωνοϊού. Πείτε μου τη γνώμη σας για τον καλλιτεχνικό κλάδο που σίγουρα - όπως και όλοι οι κλάδοι - βιώνει μια τεράστια κάμψη.
Δυστυχώς ο κλάδος μας ανέκαθεν είχε την τάση να αντιμετωπίζεται από διάφορες πλευρές ως «αόρατος» επαγγελματικά, γιατί τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα είναι λίγο στον «αέρα» και πολλές φορές αντιμετωπίζονται λανθασμένα ως «χόμπι». Δεν είναι έτσι, όμως, και δεν πρέπει να συγχέουμε τα πράγματα, γιατί μπορεί πολλοί άνθρωποι να έχουν στη ζωή τους τη μουσική ή το θέατρο ή την οποιαδήποτε τέχνη ως χόμπι -και πολύ καλά κάνουν-, γιατί είναι πολύ καλό για την ψυχή, υπάρχουν άλλοι τόσοι, όμως, που αυτό είναι το επάγγελμά τους, η δουλειά τους, ζουν από αυτό, έχουν εργαστεί και εργάζονται σκληρά για αυτό και πέρα απ' το ότι «κάνουν τέχνη», είναι και θέμα επιβίωσης. Και σκεφτείτε και πόσα άλλα επαγγέλματα γύρω από αυτά (τεχνικοί κλπ) πρέπει να επιβιώσουν και να ζήσουν. Η κατάσταση αυτή είναι πραγματικά κάτι που κανείς μας δεν έχει ξαναζήσει, οπότε το πάμε μέρα με τη μέρα, προσπαθούμε να είμαστε αισιόδοξοι και δημιουργικοί (αυτό τουλάχιστον είναι κάτι που γίνεται στην τέχνη ακόμα και μέσα σε τέσσερις τοίχους), να κάνουμε ό,τι είναι καλύτερο για το κοινωνικό σύνολο και να ελπίζουμε πως τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα και οι άνθρωποι πίσω από αυτά, που βιώνουν πάρα πολύ μεγάλο πλήγμα, να αντιμετωπιστούν με σοβαρότητα τον επόμενο καιρό, ως εργαζόμενοι πολίτες και όχι για ακόμη μία φορά με το πολυφορεμένο «αυτοί έχουν κάνει το χόμπι τους επάγγελμα, τι ανάγκη έχουν».
Είστε υπέρ των ερασιτεχνικών καλλιτεχνικών βίντεο που αναρτούν διάφοροι δημιουργοί και τραγουδιστές στα social media; Ρωτάω, γιατί είναι πολλοί εκείνοι που διαφωνούν λέγοντας ότι «καίνε την εικόνα τους και τη δουλειά τους» προσφέροντας δωρεάν στιγμές ψυχαγωγίας.
Γενικά είμαστε της άποψης και της λογικής ότι δε θα κρίναμε και δε θα σχολιάζαμε ποτέ, τουλάχιστον δημόσια, το πώς επιλέγει ο καθένας να διαχειριστεί τη δουλειά, την εικόνα, τον εαυτό του κλπ. Ο καθένας κάπως επιλέγει να το κάνει, εκείνος έτσι, εμείς αλλιώς, ο άλλος διαφορετικά και ο καθένας από εμάς έχει δικαίωμα να το κάνει όπως ο ίδιος νομίζει καλύτερα, χωρίς να έχει από πάνω του την κριτική του καναπέ «Α, πώς το έκανε έτσι αυτό, εγώ θα το έκανα καλύτερα». Αυτό που μας εκνευρίζει γενικά είναι η απουσία ταλέντου, δουλειάς και τέλος πάντων, όταν βλέπουμε να μην έχει ο άλλος αυτό που λέμε «μεράκι», λέξη που έχει πολλά επίπεδα και μεγάλη σημασία. Αλλά, ούτε κι αυτό θα το λέγαμε ποτέ δημόσια συγκεκριμένα για κάποιον, γιατί δε μας διόρισε κανείς τέλειους κριτές των πάντων. Και ευτυχώς, γιατί αυτή θα ήταν η χειρότερη δουλειά του κόσμου!
Η απάντησή σας είναι κατανοητή και πλήρως τεκμηριωμένη και αυτό δείχνει το επίπεδο που έχετε και ως καλλιτέχνες, αλλά -κυρίως- ως χαρακτήρες. Και αυτό είναι κάτι που σπανίζει στον συγκεκριμένο χώρο. Ας κλείσουμε με την πιο αισιόδοξη ευχή για το άμεσο μέλλον -εκτός από την υγεία όλων μας-;
Η ευχή «υγεία» τελικά, ενώ μοιάζει να είναι η πιο κοινότοπη, είναι και η πιο σημαντική. Ευχόμαστε και αγάπη σίγουρα, να έχουμε κάποια βασικά αγαθά όλοι για να ζούμε με αξιοπρέπεια. Επίσης, δημιουργικότητα, ολίγη από τρέλα -γιατί χρειάζεται κι αυτή- και πολλή - πολλή μουσική. Πολλή όμως, να βάζουμε ένα κομμάτι ξανά και ξανά και να τ'ακούμε και κάθε φορά, να ανακαλύπτουμε και κάτι καινούργιο, γιατί αυτές οι συνεχείς ανακαλύψεις, ακόμα και πάνω σε ήδη υπάρχοντα πράγματα, είναι που κάνουν τη ζωή μας ωραία!
*οι φωτογραφίες είναι δημοσιευμένες στη σελίδα των String Demons
