Μαρία Σουλτάτου: «Θεωρώ σημαντικές μορφές τις δυναμικές γυναίκες»

Η Μαρία Σουλτάτου είναι μια καλλιτέχνιδα παλιάς κοπής. Η παρουσία της όλα αυτά τα χρόνια είναι διακριτική και αμιγώς καλλιτεχνική. Η χροιά της φωνής της, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύει κάθε τραγούδι, είναι πραγματικά ιδιαίτερος. Έχει δικό της χρώμα, δικό της ύφος και δική της έκφραση. Έχει συνεργαστεί τόσο δισκογραφικά όσο και σε επίπεδο εμφανίσεων με όλους τους μεγάλους Έλληνες συνθέτες (Ξαρχάκο, Θεοδωράκη, Λεοντή κ.α.), ενώ η συνεχής παρουσία της στο χώρο συνεπάγεται με εξέλιξη, μεράκι και δημιουργικές στιγμές. Μια από αυτές θα παρουσιάσει την Κυριακή 20 Οκτωβρίου στη Σφίγγα με την παράσταση “Η ζωή γυναίκα… είναι”, η οποία ήταν και η αφορμή για τη συνέντευξη που ακολουθεί.

Έχουν περάσει έξι χρόνια από την τελευταία μας συνέντευξη. Τότε είχες δηλώσει ότι δε θα άλλαζες τίποτα από όλα αυτά που έχεις κάνει. Έξι χρόνια μετά, έχεις αναθεωρήσει αυτή σου την άποψη;

Μα πώς να αναθεωρήσω την άποψη μου όταν όλα αυτά που έχω ζήσει και έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια είναι σημαντικά. Είναι όλα αυτά που στο χρόνο μου έδωσαν τεράστια γνώση, εμπειρία και αγάπη. Με βοήθησαν να εξελιχθώ, να μάθω, να βρω τον εαυτό μου. Η μουσική αυτό είναι άλλωστε, ένα μεγάλο ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ. Είχα την τύχη και την ευλογία να ζήσω και να ζω εξαιρετικές στιγμές, συνεργασίες με όλους τους σπουδαίους δημιουργούς, τραγουδιστές, μουσικούς του χώρου. Αξία ανεκτίμητη.

Τα τελευταία χρόνια έχουν κυκλοφορήσει – αν δεν κάνω λάθος – τρία δικά σου cd, με καινούρια τραγούδια. Είναι εύκολο στην εποχή μας να ακουστούν νέα κομμάτια στο ευρύ κοινό;

Έχουν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ με δικά μου τραγούδια, τα “Στον άνεμο” με συνθέτη τον Βαγγέλη Σίμο, “Σημάδι μιας αρχής” σε μουσική Μανώλη Καραντίνη, Χρυσόστομου Χαρίση και στίχους της Άννας Μπουκουβάλα και το “Επτά” που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό σε μουσική Σωκράτη Παπαϊωάννου, όπως και πολλά τραγούδια συμμετοχές. Είναι πολύ δύσκολο να ακουστούν νέα κομμάτια. Πρώτον, γιατί οι παραγωγοί και τα ραδιόφωνα έχουν άλλες προτιμήσεις και καθοδηγούνται από τις εταιρίες όπως γινόταν πάντα, δεύτερον γιατί το μπουζούκι και το λαϊκό διώκεται ως παρωχημένο και τρίτον, αν δεν υπάρχει οικονομική απολαβή από τους υπεύθυνους ενός σταθμού δεν θα τα παίξουν. Ο μοναδικός τρόπος να ακουστούν τα τραγούδια όσων καλλιτεχνών δεν δέχονται τα παραπάνω, είναι το διαδίκτυο…

Στους χώρους όπου εμφανίζεσαι τα τελευταία χρόνια - κυρίως στα μεγάλα μαγαζιά - υπάρχουν και νέοι ερμηνευτές. Θεωρείς ότι, όλοι όσοι ξεκινούν την πορεία τους τώρα έχουν τις ευκαιρίες και τις ικανότητες που είχε η δική σου γενιά στο ξεκίνημά της;

Δεν υπάρχουν ευκαιρίες. Είναι τι θέλουμε εμείς να κάνουμε. Το πρώτο και σημαντικότερο είναι να έχεις το ταλέντο. Κάποιοι - κάποιες νομίζουν ότι το να πιάσεις ένα μικρόφωνο ή να έχεις ένα όμορφο παρουσιαστικό, σε κάνουν αυτόματα

και καλλιτέχνη και δεν είναι καθόλου έτσι. Θέλει πολλή δουλειά, χρόνο και μελέτη ο συγκεκριμένος τίτλος. Ένας άνθρωπος που δεν έχει ταλέντο και αξία και δεν ψάχνεται μέσα του, το να γίνει αναγνωρίσιμος δεν θα του προσφέρει τίποτα. Θα γίνει απλά ένας γνωστός ατάλαντος που θα ταλαιπωρήσει τον κόσμο για λίγο και θα χαθεί. Τα νέα παιδιά βιάζονται πολύ και δεν τα αδικώ με όλα αυτά τα show που έχουν κατακλύσει την ελληνική τηλεόραση, δίνοντας αυτήν την πρόσκαιρη δημοσιότητα και την αμείλικτη εξαφάνιση τους στο βωμό του χρήματος και της δήθεν καριέρας που υπόσχονται οι επιτήδειοι. Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά κάποιοι έχουν κάνει πλούσιους τους ψυχολόγους και τις φαρμακοβιομηχανίες εις βάρος τω νέων παιδιών. Και λυπάμαι αφάνταστα.

Ας έρθουμε στην αφορμή για την οποία βρεθήκαμε τώρα. Μιλάω για την παράσταση “Η ζωή γυναίκα… είναι”. Θα ήθελα να μεταφέρεις στους αναγνώστες μας τη δική σου οπτική για αυτήν την εμφάνιση.

Η ζωή έρχεται από τη γυναίκα! Είναι η πρώτη μορφή που αντικρίζουμε βγαίνοντας στο φως του ήλιου. Είναι αυτή που μας τα μαθαίνει όλα και μας ακολουθεί για όλη μας τη ζωή. Η ζωή έχει φως, έχει δυσκολίες, χαρές, λύπες, έχει βάσανα. Το ίδιο, όμως, και η γυναίκα από την στιγμή που θα έρθει στον κόσμο. Όσο λοιπόν μας επιτρέπει ο χρόνος των δυόμιση ωρών μιας παράστασης, σκέφτηκα να δούμε τα συναισθήματα κάθε γυναίκας, το πως νιώθει σε όλα αυτά τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή της. Πάντα με την επιλογή αγαπημένων τραγουδιών που με την σημαντική βοήθεια του εξαίρετου καλλιτέχνη Σάββα Ρακιντζάκη στο πιάνο, θα απαντούν στα αληθινά συγκινητικά κείμενα που έχει γράψει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Χωρίς να προδώσουμε το πρόγραμμα, θέλεις να αναφέρεις ένα τραγούδι που θα το ερμηνεύσεις για πρώτη φορά στο “Η ζωή γυναίκα… είναι” και για ποιο λόγο δεν το είχες πει στο παρελθόν;

Τα τραγούδια που θα πω στην παράσταση τα αγαπώ, τα ακούω στην ζωή μου, αλλά πάρα πολλά από αυτά δεν τα έχω πει ποτέ στη σκηνή, γιατί έπρεπε να μπουν στη σωστή θέση με την στιχουργική και μελωδική τους αξία. Οι φίλοι που θα έρθουν ελπίζω να το απολαύσουν αυτό που θα ακούσουν. Για πρώτη φορά θα πω δύο κομμάτια της Ρόζας Εσκενάζυ που τα αγαπώ πολύ.

Μια και η παράσταση στη Σφίγγα αφορά στις γυναίκες, εσύ ως προσωπικότητα ποιες πτυχές του φύλλου μας θεωρείς πιο σημαντικές;

Όλες οι πτυχές της γυναικείας μορφής με συγκινούν. Θεωρώ, όμως, σημαντικές μορφές τις δυναμικές γυναίκες. Αυτές που παλεύουν κάθε μέρα σ΄ αυτήν την ζωή και δεν βολεύονται στον τίτλο της αδυναμίας και της μιζέριας που τους έχει δοθεί λόγω φύλλου.

Αν σου έλεγε κάποιος “Μαρία, σου δίνω την ευκαιρία για να διασκευάσεις δέκα αγαπημένα σου τραγούδια και να τα φέρεις στο σήμερα”, τί ύφος θα είχαν αυτά; Λαϊκό, έντεχνο, παραδοσιακό ή κάτι άλλο;

Θα ήθελα να πω τραγούδια της πατρίδας μου, δηλαδή κρητικά που δεν έχω πει και έχουν ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για μένα. Μικρασιάτικα επίσης και κάποια λαϊκά και έντεχνα που αγαπώ. Ελπίζω να τα καταφέρω και κάποια στιγμή να γίνει πραγματικότητα.

Ας κλείσουμε αυτήν την κουβέντα με έναν αγαπημένο σου στίχο ή μια αγαπημένη σου φράση…

Από τα επτά μου χρόνια οι στίχοι που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα και την στάση μου στη ζωή, είναι οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου από το”Καπνισμένο Τσουκάλι”. “Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο”...

www.ogdoo.gr

Κωνσταντίνος Τσονόπουλος: «Ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη»

Ο Κωνσταντίνος Τσονόπουλος είναι ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης που το τελευταίο διάστημα κάνει πολλά και διαφορετικά πράγματα. Είναι η δεύτερη φορά που βρισκόμαστε για συνέντευξη μέσα στο τρέχον έτος και ο λόγος είναι η καινούρια θεατρική παράσταση που ετοιμάζει από τον ρόλο του σκηνοθέτη με τίτλο “Το ημέρωμα της στρίγγλας | Μια αντίστροφη ανάγνωση”. Για το βήμα του αυτό, αλλά και για τα επόμενα που ακολουθούν, ο Κωνσταντίνος μας ενημερώνει παρακάτω, μη παραλείποντας να μεταφέρει τις απόψεις του πάνω στην τέχνη του.

Έχουμε να βρεθούμε 8 μήνες επαγγελματικά. Τί έχει συμβεί μέσα σε αυτό το διάστημα στην καλλιτεχνική σου πορεία;

Την τελευταία φορά με βρήκες να μιλάω για τον έρωτα και 8 μήνες μετά ακόμα γι’ αυτόν μιλάω. Την περασμένη άνοιξη με είχες αφήσει να κάνω πρόβες για το “6” στο θέατρο “Θησείον” και παραστάσεις στην Μουσική Σκηνή Σφίγγα για το “Από...έρωτα”. Πέρασα ένα καλοκαίρι, άλλοτε μέσα σε καράβι, άλλοτε μέσα σε ένα πούλμαν, γυρνώντας όλη την Ελλάδα και κάνοντας περιοδεία με την παράσταση “Πήτερ Παν”. 

Κοιτάζοντας το παρελθόν, υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνεις και θα ήθελες αν σου δινόταν η ευκαιρία να το διορθώσεις;

Όχι. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Δεν μπορώ να κρίνω το παρελθόν μου και να διαγράψω την διαδρομή που έχω κάνει. Το παρελθόν μου και τα λάθη μου με έχουν κάνει αυτό που είμαι τώρα.

Φέτος στην τηλεόραση γίνονται καινούρια σίριαλ, τα οποία θεωρούνται καλές παραγωγές, με μεγάλη ομάδα ηθοποιών και προσεγμένες μουσικές επενδύσεις. Θα ήθελες να συμμετάσχεις σε κάποια από αυτές τις παραγωγές; Αν ναι, σε ποια;

Δεν έχω μεγάλη γνώση της τηλεοπτικής πραγματικότητας μιας και το πρόγραμμα μου δεν μου επιτρέπει να περνάω ώρες μπροστά σε μια τηλεόραση. Αν θα έπρεπε, όμως, να διαλέξω μια παραγωγή, αυτή θα ήταν το «Λόγω Τιμής». Θα ήθελα να είμαι μέρος μια ιστορίας που συνεχίζεται μετά από πολλά χρόνια και παρακολουθείς την πορεία των ηρώων της μέσα στο χρόνο.

Στην προηγούμενη συνέντευξή μας, είχες αναφέρει ότι προτιμάς την κωμωδία ως θεατρικό είδος. Ανάφερέ μου, σε παρακαλώ, τρία θεατρικά κωμικά έργα, στα οποία θα ήθελες να παίξεις.

Δεν ονειρεύομαι έργα που θέλω να παίξω. Τα έργα προκύπτουν μέσα από την ανάγκη μου κάθε φορά να «μιλήσω» μέσα από έναν ρόλο ή από το ίδιο το έργο, μέσα από τις καταστάσεις που βιώνω και βιώνουμε, μέσα από συζητήσεις με φίλους και συνεργάτες. Δεν είναι όνειρο, είναι ανάγκη.

Πάμε τώρα στο “Ημέρωμα της στρίγγλας” που θα ανέβει στο θέατρο “Φούρνος” και φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή σου. Μίλησέ μου για αυτή την αντίστροφη ανάγνωση στο μεγάλο έργο του Σαίξπηρ.

Η ανάγκη μου να μιλήσω για τον έρωτα με έφερε αντιμέτωπο με αυτό το έργο. Η

αντιστροφή των ρόλων ήταν μια επιπλέον ανάγκη. Μια ανάγκη να ερευνήσω κατά πόσο αλλάζουν τα πράγματα όταν οι γυναίκες έχουν τα ηνία και την πρώτη κίνηση. Σκοπός μου ήταν, και είναι, να εξυμνήσω τον έρωτα. Ο έρωτας είναι οδηγός. Ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη. Ο Κατρίνο και η Πέτρα πρώτα ερωτεύονται και μετά ημερώνουν. Ο έρωτας τους επιτρέπει να δουν με την καρδιά και όχι με τα μάτια.

Πώς φαντάζεσαι τον πραγματικό κόσμο αντίστροφα πλασμένο; Δηλαδή, έναν κόσμο που οι δυνατοί θα είναι αδύναμοι και οι αδύναμοι δυνατοί;

Είναι σημαντικό να ορίσουμε αν οι αδύναμοι που γίνονται δυνατοί και αντίστροφα, γνωρίζουν την προϋπάρχουσα θέση τους. Αν ναι, πιστεύω θα ήταν ένας πολύ βίαιος κόσμος. Δεν θα ήθελα να είμαι μέρος του. Με αφορά η ισότητα και ο σεβασμός στην διαφορετικότητα. Αυτό μας αφορά όλους και πρέπει να παλέψουμε.

Υπάρχει κάποιος σύγχρονος και εν ζωή συγγραφέας του οποίου έργο θα ήθελες να ανεβάσεις ως σκηνοθέτης, με μια άλλη οπτική;

Δεν είναι καλλιτεχνικός μου στόχος να κάνω αντίστροφες αναγνώσεις πάνω σε κλασσικά ή και σύγχρονα έργα. Η αντίστροφη ανάγνωση πάνω στο «Ημέρωμα της στρίγγλας» προέκυψε. Ψάχνω τον δρόμο μου καλλιτεχνικά και ακόμα δεν ξέρω για τι θέλω να μιλήσω. Οι ανάγκες αλλάζουν.

Εκτός της παράστασης “Το ημέρωμα της στρίγγλας”, ετοιμάζεις κάτι άλλο για το χειμώνα;

Φέτος, θα συνεργαστώ ξανά με τον Ευθύμη Χρήστου στο έργο «Βίνσεντ: Αίμα στο Χιόνι» του Φίλιπ Ρίντλει. Έχω μεγάλη χαρά που θα είμαι σ ́αυτήν την δουλειά και έχουμε ήδη ξεκινήσει πρόβες. Η πρεμιέρα μας είναι στις 6 Νοεμβρίου στο «Θέατρο Τρένο στο Ρουφ». Παράλληλα, κάνω πρόβες για την παιδική σκηνή του θεάτρου «ΑΘΗΝΑ», με τον Δημήτρη Αδάμη, στο έργο του Αριστοφάνη «Όρνιθες», ειδικά διασκευασμένο για παιδιά. Ξεκινάμε στις 20 Οκτωβρίου.

www.ogdoo.gr