Νίκος Πλατύραχος «Είμαι αχαρτογράφητος!»

Ο Νίκος Πλατύραχος είναι ένας ιδιαίτερος καλλιτέχνης, ο οποίος στην καριέρα του έχει ζήσει μεγάλες στιγμές δόξας. Λίγο καιρό πριν, κυκλοφόρησε το cd «Μαύρη μπογιά στο μάρμαρο» σε στίχους Δημήτρη Λέντζου, ενώ την Τετάρτη 27 Μαρτίου είναι η τελευταία του εμφάνιση στη μουσική σκηνή Σφίγγα. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο μεγάλος μουσικός μιλάει μεταξύ άλλων για τα καλλιτεχνικά του νέα, για λάθη που έχει κάνει, αλλά και για το παρόν και το μέλλον του τραγουδιού.

Πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε η νέα σας δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Μαύρη μπογιά στο μάρμαρο». Μιλήστε μου λίγο για αυτό το cd.

H δουλειά αυτή είναι για μένα η πρώτη φορά που καταπιάνομαι αμιγώς με τη μελοποίηση ενός στιχουργικού υλικού. Ο Δημήτρης Λέντζος είναι ένας πραγματικός ποιητής και ως τέτοιος γράφει και στίχους. Και όταν λέμε στίχους εννοούμε ξεκάθαρο ρυθμό, συμπαγές νόημα, όμορφο λόγο και γενικότερα λόγο ύπαρξης. Η «Μαύρη μπογιά στο μάρμαρο», αποτυπώνει το ίχνος της εποχής μας μ’ έναν τρόπο ευθύ, καθαρό και χειροπιαστό, αλλά ταυτόχρονα ποιητικό και αιωρούμενο σε μία ερωτική μέθη. Αυτά τα αντιδιαμετρικά στοιχεία είναι που με συνεπήραν σ’ αυτό το έργο και πιστεύω ότι ακολούθησα τη γραμμή της μουσικής που ήδη ενυπήρχε στους στίχους.

Ακούγοντας κάποιος και την προηγούμενη δουλειά σας, «Τα άστεγα», αλλά και την καινούρια, παρατηρεί ότι είστε από τους συνθέτες που ενώνουν διαφορετικά είδη μουσικής. Υπάρχει κάποιο είδος που δε θα μπορούσε να συνδεθεί με κάποιο άλλο; Αν ναι, γιατί;

Η μουσική είναι μία και αδιαίρετος και σ’ αυτή τη λογική όλα τα είδη μπορούν με κάποιο τρόπο να συνυπάρχουν σε μία όσμωση, ακόμα και ως επιρροές. Από ‘κει και πέρα βέβαια το σημαντικό είναι το πώς και το γιατί. Στην περίπτωση με «Τα Άστεγα», το ragtime και το ρεμπέτικο ήταν και παραμένουν για μένα πολύ αγαπημένα είδη και έτσι προέκυψε αυτή η δουλειά, πώς να το πω… Κάπως αναγκαστικά! Η «Μαύρη μπογιά στο μάρμαρο» είναι πάλι πιο λαϊκό υλικό, πλασμένο από περιθώριο, νύχτα, έρωτα και πεζοδρόμιο. Οι μικρές αποκλίσεις προς την country προέκυψαν απ’ το στίχο, η λογική όμως είναι να μην κλοτσάει αυτό το πάντρεμα και αυτό νομίζω το πετύχαμε.

Τι πρέπει να έχει ένας στίχος για να κερδίσει το ενδιαφέρον σας ώστε να ασχοληθείτε μαζί του, γράφοντας ένα τραγούδι;

Όπως σας είπα και παραπάνω, για μένα ένας στίχος πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης, όπως άλλωστε και κάθε έργο τέχνης. Και μια και το θίγετε, θα ήθελα να σας πω την άποψή μου επ’ αυτού, ότι δηλαδή αυτό ακριβώς είναι το πιο μεγάλο, οικουμενικό αίτημα της εποχής μας. Τα σημερινά τραγούδια - δηλαδή εκείνα των τελευταίων σαράντα ετών- δεν «αντέχουν» στο χρόνο, ακριβώς επειδή εν πολλοίς τους λείπει ο ειλικρινής και γνήσιος λόγος ύπαρξης. Τα δε media, δυστυχώς, προωθούν αυτήν την επιφάνεια στη λογική του σημερινού, του σύγχρονου, του σφυγμού της εποχής, όπως συχνά λέγεται, αδιαφορώντας παντελώς για το αν κάτι τελικά αξίζει ή όχι.

Έχετε βιώσει αξιόλογες καλλιτεχνικές στιγμές, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Πόσο εύκολα προέκυψε όλη αυτή η σταδιοδρομία; Η μάλλον, τί είδους εμπόδια αντιμετωπίσατε;

Κοιτάξτε, τίποτα δε χαρίζεται και σε κανέναν, ειδικά στον καλλιτεχνικό χώρο, όπου δίνει κανείς εξετάσεις σχεδόν κάθε μέρα. Σ’ αυτή τη λογική, λοιπόν, προέχει η σκληρή δουλειά πολύ περισσότερο κι απ’ το όποιο ταλέντο. Εγώ είμαι ευτυχής, διότι έτυχε να ασχοληθώ με τη μεγάλη μου αγάπη, τη μουσική κινηματογράφου, όπου μπορώ να πω πλέον ότι έχω καταθέσει ένα σημαντικό έργο. Τα εμπόδια βέβαια πάντα υπάρχουν, αλλά είναι για να ξεπερνιούνται. Δε μπορώ να πω ότι συνάντησα πολλά, ίσα ίσα έχω να θυμάμαι ευτυχείς συνεργασίες με καλούς σκηνοθέτες και όμορφες στιγμές από αυτή την πολύτεχνη δράση.

Από όλες σας τις κινηματογραφικές σας συμμετοχές σε ταινίες, ποια θεωρείτε την πιο σημαντική; Αν σας δινόταν η δυνατότητα, θα επιστρέφατε στον κινηματογράφο;

Από τον κινηματογράφο δεν έφυγα ποτέ, ακόμα κι όταν έκανα μικρά διαλείμματα. Τώρα μάλιστα εγκυμονούνται 5 ταινίες – ντοκιμαντέρ από τη Μαρία Ηλιού για την Αθήνα, όπου πάλι θα συνεργαστούμε και χαίρομαι πολύ γι αυτό. Ως πιο σημαντική θα μπορούσα να σας πω τη «Χορωδία του Χαρίτωνα» του Γρηγόρη Καραντινάκη, μια και πρόκειται για μία μουσική ταινία με χορωδίες, όπου και μόνο εξ’ αντικειμένου, όπως καταλαβαίνετε αποτελεί πρόκληση για έναν συνθέτη.

Υπάρχουν κάποιοι συνθέτες από τους οποίους πιστεύετε ότι έχει επηρεαστεί η δική σας μουσική; Αν ναι, θα μπορούσατε να αναφέρετε κάποιους;

Είναι αρκετοί και πραγματικά πολλών αποχρώσεων. Λόγω εγγύτητας και συνεργασίας που είχα μαζί του, θα μπορούσα να σας πω ως πρώτο το Μάνο Χατζιδάκι, ίσως περισσότερο για τον τρόπο ζωής του, την οικουμενικότητα του, τη βαθιά φιλοσοφία του, που, όμως, συνδυαζόταν με μια γνήσια απλότητα. Φυσικά και ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μάρκος Βαμβακάρης, αλλά και ο Randy Newman, o Ennio Morricone, o Nino Rota και βέβαια πολλοί από τους κλασσικούς.

Αν γύριζε ο χρόνος πίσω, θα αλλάζατε κάποια από τις μετέπειτα επιλογές σας;

Θα σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να την κοπανήσω απ’ το στρατό. Ήμουν στη Γερμανία για μουσικές σπουδές, αλλά είχα αρχίσει ήδη την επαγγελματική μου δράση με μουσικές για τον κινηματογράφο και συμφωνικά έργα, όταν εξέπνευσε η αναβολή που είχα πάρει εδώ από το Μαθηματικό. Έπρεπε, λοιπόν, να επιστρέψω πάνω σε μια στιγμή καλλιτεχνικής ανιούσας τέτοια, που μου κόστισε πολύ. Αν δεν υπήρχε ο στρατός σίγουρα δε θα είχα επιστρέψει τότε. Ξέρω ότι ακούγεται -και είναι-εγωκεντρικό, υπερφίαλο και ανήθικο, όμως νομίζω αν ήμουν τώρα θα το είχα αποτολμήσει.

Πιστεύετε ότι στην εποχή μας μπορούν να δημιουργηθούν τραγούδια που θα αντέξουν στον χρόνο; Επίσης, υπάρχουν ερμηνευτές για τους οποίους θα μιλάνε οι επόμενες γενιές;

Ερμηνευτές έχουμε πολλούς και άξιους και σίγουρα για πολλούς από αυτούς θα μιλάνε και οι επόμενες γενιές. Μην ξεχνάτε ότι το περιλάλητο star system περιστρέφεται κατά κύριο λόγο γύρω από τους τραγουδιστές, κάτι που αρχικά δεν είναι απαραίτητα κακό. Το κακό είναι η «συνέπεια» αυτού. Το ότι δηλαδή οι περισσότεροι - ευτυχώς υπάρχουν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις - από τους τραγουδιστές μεταχειρίζονται του δημιουργούς, εν είδη φασόν για να φτιάχνουν δίσκους κομμένους και ραμμένους πάνω τους. Όπως καταλαβαίνετε όταν κάτι τέτοιο γίνεται με τόσο τυποποιημένο τρόπο, δύσκολα αντέχει στο χρόνο. Τροφοδοτεί, όμως, βεβαίως το image του τραγουδιστή σε απόλυτη συνάδεια με τα media, που εδώ έχουν καταλυτικό ρόλο. Είναι πραγματικά δύσκολοι καιροί για τους δημιουργούς και δεν ξέρω με ποιον ασφαλή τρόπο μπορούν να ανακτήσουν τη χαμένη δύναμη περασμένων δεκαετιών. Δημιουργοί άξιοι παρ’ όλα αυτά υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν τραγούδια ικανά ν’ αντέξουν στο χρόνο, όσο κι αν η εποχή μας είναι λίγο άνυδρη.

Αυτό το διάστημα εμφανίζεστε στην Σφίγγα. Πείτε μου για αυτές τις βραδιές. Πώς είναι η επαφή με τον κόσμο σε μια κεντρική μουσική σκηνή; Υπάρχει κάποιο σημείο – έκπληξη κατά τη διάρκεια του προγράμματος;

Είμαι πολύ χαρούμενος και νιώθω πολύ πλήρης με τις εμφανίσεις μας στη Σφίγγα, πρώτα πρώτα γιατί περιστοιχίζομαι από εξαιρετικούς καλλιτέχνες και δεύτερον, γιατί η μουσική αυτή σκηνή έχει το κατάλληλο μέγεθος για μένα, πολύ καλό ήχο και μιαν υπέροχη φιλοξενία από την Ελένη Παπουτσάκη, που με την ευκαιρία την ευχαριστώ πολύ γι αυτό. Η επαφή με τον κόσμο είναι άμεση και πολύ συχνά αμφιδραστική, ιδιαίτερα σε αυτό το εν πολλοίς ακόμα άγνωστο μουσικό υλικό, όπως είναι η «Μαύρη μπογιά στο μάρμαρο». Η εκπλήξεις μας είναι οι έκτακτες συμμετοχές μας. Την προηγούμενη Τετάρτη 20 Μαρτίου ήταν ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης με τον Ταξιάρχη Χάνο και αυτή την Τετάρτη 27 Μαρτίου θα είναι ο Σπύρος Παπαδόπουλος.

Αν δίνατε έναν τίτλο στην επαγγελματική σας πορεία, ποιος θα ήταν αυτός;

Αχαρτογράφητος!

www.ogdoo.gr

80 χρόνια Σταύρος Ξαρχάκος! Χρόνια πολλά, κύριε Σταύρο!

Στις 14 Μαρτίου του 1939, στο κέντρο της Αθήνας, ήρθε στον κόσμο ένα όμορφο, μελαχρινό αγοράκι που έμελλε να βιώσει μια ζωή πλούσια σε δημιουργικότητα, συγκινήσεις, αναγνωρισιμότητα και αιώνιες στιγμές δόξας. Ο Σταύρος Ξαρχάκος γεννήθηκε σε μια δύσκολη χρονικά περίοδο για την Ελλάδα (γερμανική κατοχή – εμφύλιος πόλεμος), αλλά, κατάφερε μέσω του ταλέντου και της προσωπικότητάς του να κάνει πράξη όλα όσα είχε ονειρευτεί – ίσως ακόμα και αυτά που δεν είχε καν ονειρευτεί… Σήμερα, που κλείνει τα 80 του χρόνια, είναι σίγουρο ότι θα γίνουν δεκάδες αναφορές στο όνομά του. Στο συγκεκριμένο άρθρο, θα μεταφερθούν κάποιες απόψεις και εμπειρίες της υπογράφουσας, μια και ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι προσωπικά ένας πολύ σημαντικός παράγοντας.

Δύο δίσκοι που αγάπησα

Δεν υπάρχει λόγος να γίνει εκτενής αναφορά στις σπουδές του και την μετέπειτα καλλιτεχνική του πορεία, γιατί, αν μη τι άλλο, όλα αυτά είναι γνωστά. Τα τραγούδια του συντροφεύουν τουλάχιστον πέντε γενιές στην ρουτίνα της καθημερινότητας, αλλά και στις ξεχωριστές στιγμές των ανθρώπινων συναισθημάτων. Από την πρώτη του συνεργασία το 1962 στην ταινία “Το ταξίδι” μέχρι τις εμφανίσεις που πραγματοποιεί αυτό το διάστημα στο Gazarte, ο Σταύρος Ξαρχάκος έχει δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο μουσικό και εκφραστικό σύνολο που δύσκολα αμφισβητείται ή κρίνεται. Θα αναφερθώ μόλις σε δύο εκλεκτές δημιουργικές του στιγμές που έγιναν την τελευταία εικοσιπενταετία, ακριβώς επειδή η καθεμιά ξεχωριστά πρόσφερε ιδιαζόντως αγαπημένες μουσικές στιγμές.

Ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι ένας καλλιτέχνης που έχει ασχοληθεί με σχεδόν όλα τα είδη της μουσικής. Μια μικρή αναδρομή να κάνει κάποιος στο βιογραφικό του, θα δει ότι, πάρα πολλές έχει συνδυάσει την κλασική μουσική με την λαϊκή και την έντεχνη με την παραδοσιακή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το “Τσιτσάνη διάλογοι”, μια μουσική παράσταση που παρουσιάστηκε το 1995 και κυκλοφόρησε δισκογραφικά το 2004. Σε αυτά τα τραγούδια, οι λαϊκές μελωδίες της πρώτης περιόδου του Τσιτσάνη (1932-1946) συναντούν εκείνες συνθετών διεθνούς βεληνεκούς και – για τους περισσότερους – εντελώς αντίθετου μουσικού ύφους. Οι Χατζιδάκις, Παπαϊωάννου, Smetana, SAin Saens, Mussorgsky, Bach, Mahler, L.V. Beethoven, Dvorak, Chopin, Mozart, List και Piazzolla, με το μεράκι του Ξαρχάκου συνδέονται με το μουσικό πάθος του Τσιτσάνη, δημιουργώντας έναν εκρηκτικό συνδυασμό ορχηστρικών κομματιών.

Αλλάζοντας το κλίμα, στο cd “Ωδή - πορείας εγκώμιον” που κυκλοφόρησε το 2010, ο Ξαρχάκος ενώνει όλη την ιστορία της χώρας μας μέσα από τους διαφορετικούς ήχους κάθε περιοχής και εποχής. Η Κρήτη, η Κύπρος, η Θράκη, ο Πόντος, ολόκληρο το Αιγαίο, έχουν τη δικιά τους θέση σε αυτό το μουσικό έργο. Γίνονται αναφορές για διάφορα σημαντικά ιστορικά γεγονότα, όπως την επανάσταση του 1821, την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και την Μικρασιατική καταστροφή. Όλοι αυτοί οι συνδυασμοί δημιουργούν μια τεράστια εναλλαγή συναισθημάτων στον ακροατή που αποτυπώνεται αβίαστα και με τον πιο αληθινό τρόπο μέσα από τους φυσικούς ήχους των οργάνων των μουσικών της ΚΟΕΜ (Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής) που -δυστυχώς- δεν υπάρχει πλέον. Το “Ωδή – πορείας εγκώμιον” είναι ένα έργο που αποδεικνύει ότι, η δύναμη της μουσικής είναι απεριόριστη και μπορεί να ενώσει έναν ολόκληρο λαό. Και ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι ο καθ ύλην αρμόδιος για αυτήν την ένωση.

Αναμνήσεις από πρόβες και παρασκήνια

Έχοντας βρεθεί δύο φορές σε πρόβα του Σταύρου Ξαρχάκου (η πρώτη στο θέατρο Ακροπόλ το 2011 για την παράσταση “Αμάν… Αμήν” και η δεύτερη το 2014 στην “Ιερά Οδό” για την παράσταση “Μάνα μου Ελλάς”), μπορώ μετά βεβαιότητας να αναφέρω ότι, οι λέξεις τελειομανία, προσήλωση, ένταση, δυναμική και σεβασμός, είναι απόλυτα συνυφασμένες με το κλίμα που επικρατεί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο Ακροπόλ, ήταν όλοι οι συντελεστές πάνω στη σκηνή (Καίτη Ντάλη, Μαρία Σουλτάτου, Ζαχαρίας Καρούνης, Ηρώ Σαΐα, Κώστας Τσίγγος, Κώστας Μαντζόπουλος, Μανώλης Πάππος κ.α.) και ο Ξαρχάκος καθόταν στη μέση της πλατείας του θεάτρου, προσπαθώντας να ακούσει και το παραμικρό ηχητικό θρόισμα που υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει από αυτό που έπρεπε να ακουστεί.

Παρόμοιο σκηνικό βίωσα και στην δεύτερη πρόβα, στην Ιερά Οδό, όπου ο μαέστρος ήταν πάνω στη σκηνή και δίχως να σταθεί λεπτό, πήγαινε πάνω από κάθε μουσικό για να αφουγκραστεί με προσοχή όλες τις ηχητικές λεπτομέρειες – “ατασθαλίες” που θα μπορούσαν να ακουστούν σε μια πρόβα για να τις διορθώσει επί τόπου. Βέβαια, όλη αυτήν την τελειομανία και την αυστηρότητα που βγάζει ο Ξαρχάκος την ώρα της πρόβας, έρχεται να την ολοκληρώσει το αστείρευτο και καυστικό του χιούμορ, το οποίο, αν δεν τον ξέρεις καλά, υπάρχουν στιγμές που μπορεί να σε “παγώσει”. Αν, όμως, τον γνωρίζεις, μπορείς πολύ άνετα να ανταπεξέλθεις στις λεκτικές του προκλήσεις, περνώντας υπέροχες και αξέχαστες στιγμές. Εννοείται ότι όλη αυτή η όμορφη διαδικασία γίνεται μετά την ολοκλήρωση της πρόβας.

Μία ακόμα αξέχαστη βραδιά, ήταν στις 16 Ιουνίου 2016 στο Καλλιμάρμαρο, όπου, 50.000 κόσμου ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του μέγιστου Σταύρου Ξαρχάκου και της ένωσης “Όλοι μαζί μπορούμε”. Έχοντας την ευκαιρία να παρακολουθήσω τη συναυλία από τα παρασκήνια, δεν μπορώ να μη σταθώ στο γεγονός ότι, όλοι οι συμμετέχοντες ερμηνευτές (Χάρις Αλεξίου, Ελένη Βιτάλη, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Σταμάτης Κραουνάκης, Μανώλης Μητσιάς, Γιώργος Νταλάρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Άλκηστις Πρωτοψάλτη και Ηρώ Σαΐα) αδημονούσαν για την ώρα που θα βρεθούν στη σκηνή μαζί με τον μαέστρο και τους υπέροχους μουσικούς του. Υπήρχε ένα κλίμα ειλικρίνειας, σεβασμού και ευφορίας, γεγονός που θα μπορούσε κάλλιστα να οφείλεται στην ήρεμη παρουσία του Ξαρχάκου, ο οποίος, δευτερόλεπτα πριν ανέβει στο πόντιουμ, παρατηρούσε τους πάντες και τα πάντα, συζητώντας με όλους με τον γνωστό, ήρεμο και σταθερό τόνο της φωνής του. Την ώρα, δε που εκείνος ήταν στην σκηνή και μαζί του ερμήνευε ένας καλλιτέχνης, οι υπόλοιποι χόρευαν και τραγουδούσαν τα αγαπημένα και πασίγνωστα τραγούδια του συνθέτη. Στο τέλος της βραδιάς, ο Ξαρχάκος έδειχνε απόλυτα ευχαριστημένος με την εξέλιξη της όλης διαδικασίας, κρατώντας – για μία ακόμα φορά – το ταπεινό και ανεπιτήδευτό του προφίλ.

Ο άνθρωπος Σταύρος Ξαρχάκος

Ο “μικρός Ερμής” - όπως έχει χαρακτηριστεί – ανέκαθεν ήταν ένας άνδρας χαμηλών τόνων που απασχολούσε τα ΜΜΕ μόνο μέσω της δουλειάς του. Οι δηλώσεις και οι συνεντεύξεις του είναι μετρημένες στα δάχτυλα, ακριβώς επειδή προτιμάει να “μιλάει” μέσω των δημιουργημάτων του. Όμως, όπως όλοι γνωρίζουν, στην εποχή μας δεν είναι δυνατόν ένα διάσημο πρόσωπο να προσπεράσει τον σκόπελο της δημοσιοποίησης έστω κάποιων προσωπικών του στιγμών. Κάπως έτσι, όλοι έμαθαν ότι, ο Ξαρχάκος έχει κάνει τρεις γάμους. Ανάμεσα στους δύο πρώτους γάμους, είχε μια μακροχρόνια σχέση, από την οποία προέκυψε η μεγάλη του κόρη, Πανδώρα Ξαρχάκου, που ασχολείται με την σκηνοθεσία. Από τον τρίτο του γάμο με την ερμηνεύτρια Ηρώ Σαΐα, απόκτησε τα δίδυμα Σταύρο Ξαρχάκο Junior και Μαρία – Ιζόλδη Ξαρχάκου, τα οποία είναι σήμερα δύο ετών και τεσσάρων μηνών. Μάλιστα, δεν παραλείπει στις ελάχιστες δηλώσεις που κάνει, να αναφέρεται στη χαρά και την αισιοδοξία που του έδωσε ο ερχομός των δύο αυτών παιδιών, που – ειρήσθω εν παρόδω - του μοιάζουν πάρα πολύ τόσο εμφανισιακά όσο και στον χαρακτήρα.

Ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι μια προσωπικότητα ξεχωριστή. Είναι γεγονός ότι, όλοι όσοι τον γνωρίζουν προσωπικά, συμφωνούν με την άποψη πως η ευφυΐα του δεν σταματάει μόνο στην επαγγελματική του πορεία, αλλά τον ακολουθεί και στην καθημερινότητά του. Μάλιστα, τα άτομα που βρίσκονται στο κοντινό του περιβάλλον, αναφέρουν ότι είναι ένα μικρό παιδί που δε σταματάει να αυτοσαρκάζεται, να αστειεύεται και γενικά, να περνάει όμορφα την κάθε στιγμή.

Τον κύριο Σταύρο (έτσι τον προσφωνώ) ποτέ δεν τον ένοιαξε να προβληθεί με πλάγιους τρόπους. Επίσης, όπως προαναφέρθηκε, ποτέ δεν προσπάθησε να ακουστεί το όνομά του μέσω ανούσιων δηλώσεων ή κινήσεων. Ακόμα και όταν πολιτικοποιήθηκε στο παρελθόν (αρχικά στον Δήμο Αθηναίων και αργότερα στην Ευρωβουλή), φρόντιζε πάντα να είναι παρών στα προβλήματα που προέκυπταν, παλεύοντας να δώσει λύσεις και όχι αφορμές για σχόλια. Ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι ένας άνθρωπος με ήθος. Ας τον έχει ο Θεός καλά για να τον χαιρόμαστε όλοι όσοι τον αγαπάμε. Σίγουρα, τον έχουμε ανάγκη.

www.ogdoo.gr

Η Βικτωρία Ταγκούλη παρουσίασε το δίσκο «Οι νικητές του πουθενά» στον Ιανό

κλικ εδώ