Στο αφιέρωμα στα έργα μουσικής δωματίου του Μίκη Θεοδωράκη

κλικ εδώ

Γιώργος Μανιός: «Είμαι αυτοδίδακτος και εραστοτέχνης»

Γνωρίζοντας από κοντά τον Γιώργο Μανιό, είναι πολύ εύκολο κάποιος να αναρωτηθεί πόσοι άνθρωποι έχουν εκ γενετής ταλέντο, το οποίο μένει ανεκμετάλλευτο λόγω διαφόρων παραγόντων. Δηλώνει αυτοδίδακτος και εραστοτέχνης, τονίζοντας στον προφορικό λόγο του την δεύτερη λέξη, με χαμόγελο και αυτοπεποίθηση. Πριν από λίγο καιρό, κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο “Ταξίδια του νου”, ενώ είχε προηγηθεί η κυκλοφορία του τραγουδιού του “Σχέση τοξική” που ερμήνευσε η Γεωργία Αγγέλου και κυκλοφόρησε από το Ogdoo Music Group. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μιλάει για το πώς ξεκίνησε, τη συνέχεια της επαγγελματικής του πορείας και τα σχέδιά του για το μέλλον.

Ας ξεκινήσουμε την κουβέντα μας ωραία και χαλαρά. Συστηθείτε, αν θέλετε, στους αναγνώστες μας...

Είμαι ο Γιώργος Μανιός, ταπητοκαθαριστής στο επάγγελμα εδώ και χρόνια και εραστοτέχνης. Έλεγα ερασιτέχνης, αλλά θυμώνει η Νάνσυ Κανέλη, γιατί μου λέει “συνεργάζεσαι πλέον με επαγγελματίες κι αυτήν την ρετσινιά του ερασιτέχνη πρέπει να την βγάλεις από πάνω σου”. Πάντα έγραφα. Ξέρεις, πριν βγουν αυτά τα facebook και τα notebook, υπήρχαν κάποια τετραδιάκια που τα ονομάζαμε λευκώματα ή προσωπικά ημερολόγια. Εκεί, λοιπόν, έβγαζε ο καθένας ό,τι ήθελε. Το γράψιμο το έβλεπα σαν μία διέξοδο από κάποια έντονη συναισθηματική φόρτιση είτε αρνητική είτε θετική.

Γράφατε και μουσική ή μόνο στίχο;

Δεν έγραψα ποτέ μου μουσική σε τετράδιο. Έγραφα διάφορα που μπορείς να τα βαφτίσεις ποιήματα, τραγουδάκια, πεζά κείμενα. Μάλιστα, κάποιες φορές που είχα ανακατεμένη σκέψη και έγραφα κάποια πράγματα, μετά όταν τα διάβαζα, ήταν σαν να διαβάζω και να κατανοώ καλύτερα τον εαυτό μου. Με βοηθούσε να παίρνω αποφάσεις και να λειτουργώ τα πράγματα καλύτερα. Μετά τα έσκιζα και τα πετούσα. Μέχρι που κάποια στιγμή, πριν από δυόμιση χρόνια, ο κουμπάρος μου Μιχάλης Μουρίδης μου λέει “Τί τα πετάς; Αν δεν αρέσουν εσένα, να μας τα δώσεις εμάς”. Κάπως έτσι άρχισα να τα κρατάω. Έπαιζα και λίγο τζουρά, λίγο μπουζουκάκι.

Αυτοδίδακτα πάντα;

Πάντα αυτοδίδακτα. Άρα, είμαι αυτοδίδακτος και εραστοτέχνης! Όταν, λοιπόν, κάτι μου άρεσε, μόλις το διάβαζα για δεύτερη φορά, άρχισε να μου έρχεται στο μυαλό μου η μουσική. Οπότε, έπαιρνα στα χέρια μου το τζουραδάκι και κάπως έτσι έφτιαξα τα πρώτα κομμάτια. Από τους πρώτους ανθρώπους που με στήριξαν ενώ ήξεραν ότι δεν ξέρω, ήταν ο Κώστας Παπασπύρου, ο τραγουδιστής Σωτήρης Σοφιάς, ο Αλέξανδρος Γεωργιάδης που παίζει μπουζούκι, ο Γιάννης Σιφναίος και φυσικά, αυτός που έκανε τα πάντα για να ανέβει στο Youtube την πρώτη μου δουλειά “Μπήκαν οι εχθροί” που τραγουδάει ο Νίκος Τριφύλλης, ήταν ο Νίκος Ξύδης. Μετά κάναμε τον “Εφιάλτη” με τον Σωτήρη Σοφιά με την εξαιρετική ενορχήστρωση από τον Νίκο Ξύδη. Είναι καταπληκτικός καλλιτέχνης και τον ευχαριστώ που, στα καλά καθούμενα, ήρθε και μπορέσαμε να κάνουμε κάτι. Από εκεί και πέρα, ήρθε η Νάνσυ Κανέλη στη ζωή μου μαζί με την Ξένια Δικαίου, όπου ήταν η αιτία για να μπω για πρώτη φορά στη δισκογραφία με το Ogdoo Music Group. Αυτό όλο οφείλεται στην Νάνσυ Κανέλη, αλλιώς όλο αυτό θα το τραγουδούσα ακόμα στο μπάνιο μου. Πήρε, λοιπόν, το τραγούδι μου “Σχέση τοξική”, το έδωσε στην Γεωργία Αγγέλου, όπου έγινε κι ένα βιντεάκι με τη σκηνοθεσία του υπέροχου και ταλαντούχου σκηνοθέτη και ηθοποιού, Βασίλη Ευταξόπουλου. Μετά από αυτό, βγάλαμε και κάποια άλλα κομμάτια, από τα οποία κάποια έχουν τη δική μου μουσική και κάποια άλλα της Νάνσυς και της Ξένιας.

Και κάπου εκεί ήρθε και η έκδοση της πρώτης σας ποιητικής συλλογής.

Ακριβώς. Πριν από λίγο καιρό, τον Οκτώβρη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αγγελάκη η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο “Ταξίδια του νου”. Από αυτήν την ποιητική συλλογή, δώδεκα κομμάτια από αυτά είναι μελοποιημένα. Στο πρώτο, το ομότιτλο, υπογράφει τη μουσική η Πηγή Λυκούδη και είναι μεγάλη τιμή για μένα. Όταν μια Πηγή Λυκούδη που είναι ίσως η μόνη γυναίκα στην Ευρώπη που γράφει μουσική για συμφωνική ορχήστρα, κάνει ορατόριο, κάνει σπουδαίες δουλειές όπως αυτή που είχε κάνει τελευταία με την χορηγία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως κ..α., έρχεται να ασχοληθεί με ένα δικό μου ποίημα, τότε είναι μεγάλη τιμή και χαρά.

Μια και δεν γνωρίζετε να γράφετε μουσική, πόσο εύκολο είναι να θυμάστε τις μελωδίες που σας έρχονται στο μυαλό;

Τις θυμάμαι. Μόλις δω τον στίχο, τις θυμάμαι. Σε κάποια στιγμή, έδειχνα στον Κώστα Παπασπύρου – ο οποίος είναι ένας εξαιρετικός μουσικός και κιθαρίστας - ένα ροκ τραγούδι μου που είχε τραγουδήσει η Ελένη Μανδηλαρά στο στούντιό του. Δεν μπορούσα να παίξω εγώ με τον τζουρά τη ροκιά. Εκείνη τη στιγμή μπαίνει μέσα η Ελένη και μας βλέπει και λέει “Δεν πάμε καλά! Πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο με τζουρά, μουστάκι και μυτερό παπούτσι να δείχνει στον άλλον με το σκουλαρίκι, το τατουάζ και την ηλεκτρική κιθάρα τί μουσική θα παίξει!”.

Προφανώς είχατε την κλίση προς την τέχνη από την παιδική ηλικία.

Όταν ήμουν δέκα χρονών, ζήτησα από τον πατέρα μου λεφτά για να πάρω κιθάρα. Όταν, λοιπόν, γύρισα στο σπίτι με το μπουζούκι, μόνο που δεν μου το έσπασε στο κεφάλι. Αν του έλεγα από την αρχή ότι ήθελα μπουζούκι δε θα με άφηνε, γιατί θεωρούσε ότι το μπουζούκι ήταν για τους τεκέδες. Είχαν κατάλοιπα της εποχής, ότι αυτοί που το παίζουν κάνουν μαύρο. Εν τω μεταξύ, ο Βοτανικός στον οποίο μεγάλωσα, ήταν λίγο δύσκολη συνοικία τότε. Συνήθως αυτοί που έμπαιναν στα κουτούκια ή μπουζούκια, δεν έβγαιναν και πολύ καλά. Να σκεφτείς ότι, στου Αποστόλη το κουτούκι στο Ρουφ, είχε μία ταμπέλα που έγραφε “Προσοχή, έξοδος μεθυσμένων”. Ο πατέρας μου άκουγε Γούναρη, Μαρούδα, Πολυμέρη, Αττίκ. Μόλις άκουγε μπουζούκια, του ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι. Εννοείται ότι, όπως μου είχε υποσχεθεί, ποτέ δε μου έδωσε λεφτά για να πάω σε ωδείο. Οπότε, κάποια στιγμή όταν μεγάλωσα και ήμουν ήδη παντρεμένος, γύρω στα 35 μου, πήγα σε έναν πολύ καλό φίλο που έχει το Ωδείο Ηχογένεση στα Γλυκά νερά, τον Γιώργο Λάσκο για να κάνω επτά μαθήματα για τους επτά δρόμους. Απλά για να πάψω να μπερδεύομαι και να χάνομαι στις νότες.

Και για τον βιοπορισμό, έχετε τα ταπητοκαθαριστήρια. Είναι οικογενειακή επιχείρηση;

Ναι, δεν βγαίνει αλλιώς. Εγώ την έστησα την επιχείρηση. Από την μουσική δεν έχω βγάλει ούτε μία δραχμή. Ευτυχώς που βρέθηκαν όλοι αυτοί που με στήριξαν, γιατί η μουσική είναι πολύ ακριβό χόμπι. Για να κάνεις ένα τραγούδι και για να φτιάξεις κάτι, χρειάζεσαι πολλά λεφτά. Εγώ μπορεί να μην έχω βγάλει μία, αλλά δεν έχω πληρώσει και μία, διότι κανένας άνθρωπος από αυτούς με τους οποίους έχω συνεργαστεί δεν μου έχουν πάρει χρήματα. Λυπάμαι που η μουσική και η τέχνη γενικότερα που είναι πολιτισμός δεν αμείβεται σήμερα στην Ελλάδα. Βλέπεις τόσο νέα και ταλαντούχα παιδιά να κάνουν τόσες ώρες πρόβες για μία βραδιά που θα παίξουν και αν δεν έχει κόσμο, να κινδυνεύουν και να μην πληρωθούν. Αντίθετα, να είναι πέντε – δέκα ονόματα από τα οποία κάποιοι αξίζουν και καλά κάνουν και πληρώνονται, αλλά είναι και κάποια άλλα που δεν ξέρω αν αξίζουν αυτά που παίρνουν σε σχέση με άλλους.

Πείτε μου κάποια ονόματα τραγουδιστών που αξίζουν την προσοχή μας.

Για μένα απίστευτες φωνές είναι ο Σωτήρης Σοφιάς και η Γεωργία Αγγέλου. Δεν το λέω επειδή συνεργάζομαι μαζί τους, απλά επειδή είναι τα πιο κοντινά παιδιά που ήρθαν τώρα στο μυαλό μου. Νομίζω ότι, αυτοί οι άνθρωποι και γαργάρες να κάνουν, θα βγάζουν μελωδίες.

Εάν σας δινόταν η ευκαιρία να ερμηνεύσουν τραγούδια σας κάποιοι πασίγνωστοι καλλιτέχνες, ποιοι θα ήταν αυτοί;

Η Ελένη Βιτάλη. Την άκουσα και έπαθα πλάκα, η φωνή της είναι μέταλλο. Δεν πίστευα αυτό που άκουγα. Ήταν μαζί με τους Τζουμ, τον Νίκο Ξύδη και την Βιολέτα Ίκαρη στο Ίλιον Plus. Επίσης, μου αρέσει πολύ ο Παντελής Θαλασσινός. Πριν από λίγες μέρες έφτιαξα ένα τραγούδι και σκέφτηκα ότι, αν το έλεγε ο Παντελής, θα ήταν επιτυχία. Έχω επίσης, λαϊκό τραγούδι που θα μπορούσε να πει ο Στέλιος Διονυσίο ή ο Γιώργος Μαργαρίτης ή ο Σταμάτης Γονίδης. Έχω από καθαρό λαϊκό τραγούδι μέχρι καντάδες.

Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;

Έχω κάνει δύο ακόμα πραγματάκια. Θέλω να συζητήσω με τις εκδόσεις Αγγελάκη αν μπορεί να γίνει. Έχω γράψει ένα θεατρικό σενάριο, είναι έμμετρο και λέγεται “Παρακμάζουσες”. Το πρώτο μέρος είναι μία ελληνική οικογένεια γύρω στο 430 π.Χ., δηλαδή την εποχή του Περικλή, της Ασπασίας, των Πελοποννησιακών πολέμων. Περιγράφει πώς αντιμετωπίζει κάποια κοινωνικοπολιτικά και ηθικά ζητήματα μια ελληνική οικογένεια εκείνης της εποχής. Ξαφνικά, βρίσκονται με την παρέμβαση του Δία στην σημερινή εποχή. Στο δεύτερο μέρος, συνεχίζει πάλι έμμετρο και δείχνει πώς αντιμετωπίζουν σήμερα τα προβλήματα οι νέοι. Γίνεται, δηλαδή, μια σύγκριση, κάποιες οικογενειακές συγκρούσεις. Προσπαθώ να περάσω κάποια μηνύματα όσον αφορά στην οικογένεια και την πατρίδα – χωρίς βέβαια να καπηλεύω τίποτα -.

Δισκογραφικά;

Δισκογραφικά αυτό που θέλω είναι τα δώδεκα μελοποιημένα ποιήματα από την ποιητική μου συλλογή να μπουν σε ένα cd με τίτλο “Ταξίδια του νου”. Ξέχασα να πω ότι, είχα την τιμή μαζί με άλλους εννέα σύγχρονους Έλληνες ποιητές, όπως του αντιπροέδρου της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, του Ηλία Παπακωνσταντίνου, να κυκλοφορούν τα ποιήματά μου ήδη στην Ουκρανία σε εφημερίδες κουλτούρας και πολιτισμού. Σύντομα θα γίνουν και βιβλίο, η παρουσίαση του οποίου θα γίνει γύρω στον Μάιο στην Πρεσβεία της Ουκρανίας. Το βιβλίο αυτό θα διδάσκεται στα σχολεία της Ουκρανίας. Η δεύτερη παρουσίαση θα γίνει στο Κίεβο, όπου θα είμαστε λογικά προσκεκλημένοι. Είναι μεγάλη τιμή για μένα να υπάρχουν μεταφρασμένα ποιήματά μου από την διερμηνέα την Οξάνα και την μητέρα της που είναι ποιήτρια. Μάλιστα, τα ποιήματα κυκλοφόρησαν στην Ουκρανία πριν γίνει η εδώ έκδοση από τις εκδόσεις Αγγελάκη.

www.ogdoo.gr

Από… έρωτα στη Σφίγγα

κλικ εδώ

Αναστασία Έδεν & Άρης Βλάχος με διάθεση και μεράκι για το διαφορετικό

κλικ εδώ

Θοδωρής Μαυρογιώργης «Είμαι καλλιτεχνικά τριχασμένη προσωπικότητα»

Ο Θοδωρής Μαυρογιώργης αυτοχαρακτηρίζεται ως “τριχασμένη καλλιτεχνικά προσωπικότητα” κι αυτό από μόνο του, είναι αρκετό για να κινήσει το ενδιαφέρον του κοινού για το καλλιτεχνικό του ποιόν και τα σχέδιά του. Στη συνέντευξη που ακολουθεί και με αφορμή τις επερχόμενες εμφανίσεις του στο Kremlino Gallery Bar. στη 1 και τις 8 Φεβρουαρίου, μίλησε στο Όγδοο για την μέχρι τώρα πορεία του, αλλά και για πολλά άλλα, ανάμεσα στα οποία είναι κι εκείνα που θέλει να κάνει στο μέλλον.

Επειδή δεν έχει τύχει να βρεθούμε ξανά από κοντά, θα ήθελα να μου συστήσεις τον εαυτό σου με όποιον τρόπο θέλεις...

Έιμαι μπαμπάς δυο υπέροχων αγοριών και σύζυγος μιας πολύ υπομονετικής γυναίκας. Θα ήθελα να έχω γεννηθεί στα Κύθηρα, όπου και έχω καταγωγή, αλλά γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα Πειραιά. Τραγουδάω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι να λεω είναι το “Πρωινή ή βραδυνή σερενάτα” του Θάνου Μικρούτσικου. Είμαι τριχασμένη καλλιτεχνικά προσωπικότητα, γιατί αισθάνομαι πιο ασφαλής στον αγγλικό στίχο, αλλά αγαπώ με πάθος την ελληνική γλώσσα και την ελληνική μουσική και μου αρέσει να ακροβατώ ανάμεσα σε αυτά ή να καταφέρνω να τα μπλέκω όλα μαζί υπό το πρίσμα μιας άλλης οπτικής της μουσικής.

Βλέποντας το βιογραφικό σου, παρατηρώ ότι έχεις ασχοληθεί με αρκετά διαφορετικά πράγματα. Θα ήθελες να μου πεις ποιο από όλα όσα έχεις κάνει σου έχει μείνει αξέχαστο και γιατί;

Μου έχουν μείνει αξέχαστες οι παραστάσεις των “Ηρώων” της Ελένης Γκασούκα, που συμμετείχα το 2014 στο Μικρό Παλλάς. Είναι ό,τι πιο ψυχοθεραπευτικό και λύτρωση για την ψυχή μου από όσα έχω κάνει μέχρι στιγμής και ήταν το μεγαλύτερο «σχολείο» για το πώς να αντιμετωπίσω τις λέξεις στα τραγούδια. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη συναυλία των Wedding Singers στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής, όπου χίλια και πλέον άτομα χόρευαν και τραγουδούσαν μαζί μας. Νομίζω πως τότε κέρδισα μερικά χρόνια στη ζωή μου και μίκρυνα λιγάκι. Ήμουν 37 τότε και θεωρώ πως πήγα τουλάχιστον 30 μετά από αυτό. Αξέχαστο, φυσικά, μου έχει μείνει το “Μπελ Ρεβ” με τη Νατάσσα Μποφίλιου, τον Θέμη Καραμουρατίδη, τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο και την υπέροχη μπάντα τους, γιατί ήταν μια συγκλονιστική παράσταση που σου έβγαζε όλο το φάσμα της συναισθηματικής νοημοσύνης. Νομίζω πως είναι δύσκολο να το περιγράψεις σε κάποιον και να το αντιληφθεί πραγματικά αν δεν έχει βρεθεί εκεί.

Μίλησέ μου περισσότερο για τη συνεργασία σου με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο.

Είναι πραγματικά υπέροχο. Είναι δυο καταξιωμένοι άνθρωποι σε αυτό που κάνουν και πάντοτε βρίσκονται ένα βήμα μπροστά. Πάντα έχουν μια πινελιά να προσθέσουν, ακόμα και σε πράγματα που έχουν χιλιοειπωθεί, και να τους δώσουν μια νέα διάσταση, μια καινούρια οπτική. Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός και ευγνώμον για αυτή τη συνεργασία.

Αν μπορούσες να συνεργαστείς με έναν δημιουργό που, πλέον, δεν ζει, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;

Αυτή η ερώτηση είναι προκλητική για long shot απάντηση, οπότε και αυτή θα δώσω. Με τον David Bowie φυσικά και τον Μάνο Λοϊζο. Ήθελα πάρα πολύ να αναφέρω και τον Χατζιδάκι αλλά επειδή τελευταία έχω κολλήσει πάρα πολύ με το «Σε ψάχνω» του Μάνου Λοϊζου, είπα να φερθώ τίμια.

Θεωρείς τον εαυτό σου πολιτικοποιημένο άτομο; Εννοώ, παίρνεις θέση δημόσια για τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες του τόπου μας;

Είμαι πολιτικοποιημένο άτομο με την έννοια πως ψηφίζω συνειδητά και ενημερώνομαι γύρω από πολιτικά θέματα. Δημόσια θέση παίρνω νομίζω όταν νιώθω πως σκάω μέσα μου, αλλά στην πραγματικότητα προτιμώ να συζητώ με φίλους και δικούς μου ανθρώπους για πράγματα που με απασχολούν.

Πες μου για τις δύο επερχόμενες εμφανίσεις σου στο Kremlino Gallery Bar.

Η παράστασή μας λέγεται “Τα Ηχεία”, γιατί θα προσπαθήσουμε να κάνουμε το ανάποδα από αυτό που κάνουν οι συσκευές. Θα προσπαθήσουμε, εγώ και η μπάντα, να γίνουμε τα ηχεία που θα μετατρέψουν την ακουστική ενέργεια του κοινού σε ηλεκτρική. Επιλέξαμε με τον Χρήστο Παπαμιχάλη τραγούδια που μας συγκλονίζουν, μας σοκάρουν, μας ψυχαγωγούν και επηρεάζουν σε ίδια αναλογία την ψυχή και το μυαλό μας. Όλο αυτό το έχουμε ντύσει μουσικά με τη μπάντα με ένα χαρακτήρα, ο οποίος νομίζω πως είναι ξεκάθαρος από τις πρώτες νότες που θα ακουστούν και κινείται δυναμικά είτε σε φωτεινά είτε σε σκοτεινά μονοπάτια. Αλλά δε θέλω να τα προδώσω όλα από τώρα, παρόλο που θέλω να σας πω πάρα πολλά.

Σεβαστό και κατανοητό. Αν είχες τη δυνατότητα να έχεις ως guest έναν καλλιτέχνη πασίγνωστο στο κοινό σε αυτές τις δύο εμφανίσεις, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;

Χμ... Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση, ομολογώ. Οπότε θα απαντήσω με βάση ποιους δεν έχουμε βρεθεί ποτέ επι σκηνής μαζί. Λοιπόν, αρχικά θα γινόντουσαν αυτόματα τέσσερις οι παραστάσεις γιατί ο μικρότερος αιρθμός που μπορώ να περιορίσω όλους αυτούς που σκέφτομαι είναι το τέσσερα. Και θα ήταν στην πρώτη ο Αγγελάκας, γιατί θαυμάζω απεριόριστα το στίχο που γράφει, τα τραγούδια του και τη γενικότερη στάση του απέναντι στη μουσική και τα κοινωνικά θέματα. Στη δεύτερη θα ήθελα τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Είμαι φανατικός θαυμαστής του από τότε που έπαιζε τα καλοκαίρια με την κιθάρα του στην Σκάνδεια στα Κύθηρα, και τον παρακολούθησα από κοντά σε μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του στο Gazarte. Η ατμόσφαιρα, οι ενορχηστρώσεις ήταν όλα υπέροχα. Επίσης, επειδή είναι ένας καλλιτέχνης/τραγουδοποιός/συνθέτης/στιχουργός με τόσο πηγαίο ταλέντο, που παρόλα αυτά συνεχίζει να μελετάει, να διαβάζει, να εξελίσσεται, και αυτό το εισπράττεις κάθε φορά που διαβάζεις μια συνέντευξή του, που ακούς ένα καινούριο τραγούδι του, και που περιμένεις εναγωνίως ένα σχόλιό του ανάμεσα στα τραγούδια στις παραστάσεις του. Στο τρίτο θα ήθελα να είναι η Δήμητρα Γαλάνη. Γιατί θαυμάζω τη δύναμη της φωνής της και το υπόβαθρο που έχει πίσω ώστε να μπορεί να στηρίζει με τεράστια επιτυχία οποιοδήποτε είδος μουσικής κι αν υπηρετήσει. Και στο τέταρτο, θα ήθελα τον Σωκράτη Μάλαμα γιατί τον θεωρώ έναν σύγχρονο υπερήρωα. Από τις “Λάσπες” και τη “Στέλλα” μέχρι το “Τίποτα δε χάθηκε” και το ιδιαίτερο μπλουζ “Τα σχέδια” έχει γράψει τραγούδια και στίχους που έχουν αφήσει βαθιά το αποτύπωμά τους στην ψυχή και στο μυαλό μου.

Ποιο θα ήταν για σένα ιδανικά το μέλλον σου στο τραγούδι; Δηλαδή, με ποιον τρόπο, ποιους συνεργάτες κλπ θα ήθελες να συνεχίσεις.

Θα ήθελα να μπορέσω να διατηρήσω τη μπάντα που έχω αυτή τη στιγμή αρχικά. Να μπορώ να συντηρώ οικονομικά τους μουσικούς και τους συνεργάτες μου, τους οποίους θαυμάζω και θα αγωνιστώ για να μην τους χάσω ώστε σιγά σιγά να εξελισσόμαστε και να παρουσιάζουμε κάθε φορά και κάτι καινούριο, με μια νέα θεματική, ένα διαφορετικό concept. Θα ήθελα να μπορέσω να κυκλοφορήσω τραγούδια που είναι στο συρτάρι μου κι έχω γράψει κατά καιρούς, να συνεργαστώ δισκογραφικά με ανθρώπους που εκτιμώ και να βρεθώ επί σκηνής με καλλιτέχνες που θαυμάζω από τότε που θεωρώ πως ενηλικιώθηκα μουσικά. Να προσπαθήσω να επαναπροσδιορίζω τον εαυτό μου καλλιτεχνικά και να βρίσκω συνέχεια νέες προκλήσεις και σχέδια. Εφικτά με μεγάλο βαθμό δυσκολίας όλα αυτά, αλλά νομίζω πως το κόλπο είναι να βλέπεις την ευκαιρία σε κάθε δυσκολία που παρουσιάζεται.

www.ogdoo.gr