Ένα blog για την "ΚαλήΦωνη" ελληνική μουσική μέσα από τις προσωπικές μου εμπειρίες...
3/7/17
Η «Ελπίδα» πεθαίνει κοινωνικά και καλλιτεχνικά;
Ένα από τα «καλά» που έχουμε σε αυτήν την ταλαιπωρημένη από πολλούς παράγοντες χώρα, είναι το φιλότιμο. Μάλιστα, υπερηφανευόμαστε ότι δεν υπάρχει αντίστοιχη λέξη σε άλλες
γλώσσες, γι’ αυτό και είναι δύσκολο να εξηγήσουμε στους μη γνωρίζοντες
την ελληνική γλώσσα τι ακριβώς σημαίνει το συναίσθημα αυτό. Να, όμως,
που τελικά υπάρχουν περιπτώσεις που ξεχνάμε ό,τι ξέρουμε και αντιδρούμε
εντελώς ψυχρά και άδικα και μάλιστα, σε μεγάλο βαθμό, επηρεάζοντας αθώες
ψυχές.
Μία από αυτές τις περιπτώσεις, είναι εκείνη της άρνησης του ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο) στην παραχώρηση του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού για μία μέρα, ώστε να πραγματοποιηθεί η εκδήλωση του συλλόγου «Ελπίδα» που περιθάλπει παιδιά με καρκίνο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Σύλλογος «Ελπίδα» κατάθεσε -σύμφωνα με ανακοίνωσή του- εντός των θεμιτών ημερομηνιών αίτηση, στην οποία ζητούσε μία ημερομηνία μέσα στον προσεχή Σεπτέμβρη, ώστε να πραγματοποιηθεί η συναυλία υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου και τη συνεργασία της «Παναθηναϊκής Ένωσης Γυναικών» με την αμέριστη βοήθεια της κ. Σίσσυς Παυλοπούλου. Παρών στη συναυλία θα ήταν ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης και πάνω στη σκηνή θα ήταν ο Στέφανος Κορκολής, παρέα με εκπληκτικούς τραγουδιστές και μουσικούς, ερμηνεύοντας έργα του μοναδικού μας Μίκη. Όμως, το ΚΑΣ δεν έδωσε τη δυνατότητα στον Σύλλογο και τους καλλιτέχνες να ολοκληρώσουν αυτήν τους την ιδέα που, αν μη τι άλλο, θα έδινε μια ανάσα ζωής τόσο σε καλλιτεχνικό επίπεδο, όσο και σε ανθρωπιστικό, με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχει διαθέσιμη ημερομηνία για το Ηρώδειο μέσα στις 30 ημέρες του Σεπτεμβρίου...
Σίγουρα οι αιτήσεις που κατατέθηκαν εμπρόθεσμα για εμφανίσεις στο Ωδείο ήταν πολλές. Σίγουρα, επίσης, οι καλλιτέχνες που θέλουν να εμφανιστούν εκεί είναι αμέτρητοι. Τέλος, σίγουρα το ΚΑΣ δέχεται πιέσεις για να προσφέρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και μάλιστα, πιέσεις που εμείς οι απλοί λάτρεις της μουσικής δεν γνωρίζουμε. Όμως, αυτό που σίγουρα ΟΛΟΙ γνωρίζουμε είναι ότι, όταν πρόκειται για έναν αμιγώς φιλανθρωπικό σκοπό που στηρίζει εδώ και χρόνια τα παιδιά που υποφέρουν από ασθένειες που δεν τολμούμε εμείς οι υγιείς καν να ξεστομίσουμε, τότε δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για την οποιαδήποτε άρνηση / ακύρωση / ματαίωση, εκτός πια αν πρόκειται για αιτιολογία πάνω από τις ανθρώπινες δυνατότητες....
Η ελπίδα -με ή χωρίς εισαγωγικά- δεν πρέπει να σβήσει αν, φυσικά, θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι με φιλότιμο και αγάπη προς τους συνανθρώπους μας. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αρνείται να δοθούν χρήματα μέσω της καλλιτεχνικής οδού σε εκείνους που έχουν ανάγκη την πραγματική στήριξη, άσχετα από οποιουδήποτε είδους σκοπιμότητες (πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές κ.λπ.). Είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί η λύση και η συναυλία αυτή θα γίνει σε κάποιον άλλο χώρο. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός της αναιτιολόγητης συμπεριφοράς κάποιων παραγόντων που κινούν τα ηνία της πολιτιστικής μας περιουσίας και μάλιστα, σε μια περίοδο που η αλληλοϋποστήριξη είναι απολύτως απαραίτητη.
Δεν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι παραπάνω. Ας ελπίσουμε το συγκεκριμένο γεγονός να είναι η τελευταία κηλίδα που σπιλώνει τη σχέση ανάμεσα στις αξίες της ζωής και τους δημόσιους φορείς. Ας ελπίσουμε ότι η ελπίδα θα νικήσει για μία ακόμα φορά.
Μία από αυτές τις περιπτώσεις, είναι εκείνη της άρνησης του ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο) στην παραχώρηση του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού για μία μέρα, ώστε να πραγματοποιηθεί η εκδήλωση του συλλόγου «Ελπίδα» που περιθάλπει παιδιά με καρκίνο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Σύλλογος «Ελπίδα» κατάθεσε -σύμφωνα με ανακοίνωσή του- εντός των θεμιτών ημερομηνιών αίτηση, στην οποία ζητούσε μία ημερομηνία μέσα στον προσεχή Σεπτέμβρη, ώστε να πραγματοποιηθεί η συναυλία υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου και τη συνεργασία της «Παναθηναϊκής Ένωσης Γυναικών» με την αμέριστη βοήθεια της κ. Σίσσυς Παυλοπούλου. Παρών στη συναυλία θα ήταν ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης και πάνω στη σκηνή θα ήταν ο Στέφανος Κορκολής, παρέα με εκπληκτικούς τραγουδιστές και μουσικούς, ερμηνεύοντας έργα του μοναδικού μας Μίκη. Όμως, το ΚΑΣ δεν έδωσε τη δυνατότητα στον Σύλλογο και τους καλλιτέχνες να ολοκληρώσουν αυτήν τους την ιδέα που, αν μη τι άλλο, θα έδινε μια ανάσα ζωής τόσο σε καλλιτεχνικό επίπεδο, όσο και σε ανθρωπιστικό, με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχει διαθέσιμη ημερομηνία για το Ηρώδειο μέσα στις 30 ημέρες του Σεπτεμβρίου...
Σίγουρα οι αιτήσεις που κατατέθηκαν εμπρόθεσμα για εμφανίσεις στο Ωδείο ήταν πολλές. Σίγουρα, επίσης, οι καλλιτέχνες που θέλουν να εμφανιστούν εκεί είναι αμέτρητοι. Τέλος, σίγουρα το ΚΑΣ δέχεται πιέσεις για να προσφέρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και μάλιστα, πιέσεις που εμείς οι απλοί λάτρεις της μουσικής δεν γνωρίζουμε. Όμως, αυτό που σίγουρα ΟΛΟΙ γνωρίζουμε είναι ότι, όταν πρόκειται για έναν αμιγώς φιλανθρωπικό σκοπό που στηρίζει εδώ και χρόνια τα παιδιά που υποφέρουν από ασθένειες που δεν τολμούμε εμείς οι υγιείς καν να ξεστομίσουμε, τότε δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για την οποιαδήποτε άρνηση / ακύρωση / ματαίωση, εκτός πια αν πρόκειται για αιτιολογία πάνω από τις ανθρώπινες δυνατότητες....
Η ελπίδα -με ή χωρίς εισαγωγικά- δεν πρέπει να σβήσει αν, φυσικά, θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι με φιλότιμο και αγάπη προς τους συνανθρώπους μας. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αρνείται να δοθούν χρήματα μέσω της καλλιτεχνικής οδού σε εκείνους που έχουν ανάγκη την πραγματική στήριξη, άσχετα από οποιουδήποτε είδους σκοπιμότητες (πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές κ.λπ.). Είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί η λύση και η συναυλία αυτή θα γίνει σε κάποιον άλλο χώρο. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός της αναιτιολόγητης συμπεριφοράς κάποιων παραγόντων που κινούν τα ηνία της πολιτιστικής μας περιουσίας και μάλιστα, σε μια περίοδο που η αλληλοϋποστήριξη είναι απολύτως απαραίτητη.
Δεν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι παραπάνω. Ας ελπίσουμε το συγκεκριμένο γεγονός να είναι η τελευταία κηλίδα που σπιλώνει τη σχέση ανάμεσα στις αξίες της ζωής και τους δημόσιους φορείς. Ας ελπίσουμε ότι η ελπίδα θα νικήσει για μία ακόμα φορά.
8/5/17
16/3/17
22/2/17
Στέλιος Καρπαθάκης - «Η μουσική & η γιόγκα με απελευθερώνουν από το χρόνο»
Ο Στέλιος Καρπαθάκης είναι ένας ροκ τενόρος, με πολλές
καλλιτεχνικές δυνατότητες, τις οποίες ο Σταμάτης Κραουνάκης αποφάσισε
πριν από λίγους μήνες να αναδείξει στο κοινό, μέσω ενός πολύ ιδιαίτερου
δίσκου με τίτλο «Τα τραγούδια του Σαίξπηρ». Ο Στέλιος Καρπαθάκης
στέκεται σε αυτό του το βήμα, αλλά και σε όλα τα άλλα που του σημάδεψαν
τη ζωή, δίνοντας έμφαση στη συνεργασία του με τον Κραουνάκη, στα πρώτα
του βήματα στους «Εξόριστους» αλλά και στη γιόγκα. Η έντονη
προσωπικότητα του Στέλιου Καρπαθάκη, σε συνδυασμό με τα βιώματά του,
συνθέτουν ένα άτομο που ζει στο σήμερα, έχοντας, όμως, την αίσθηση ότι
προέρχεται από μια άλλη περασμένη εποχή, πλημμυρισμένη από ρομαντικές
και ευαίσθητες στιγμές και άλλα «μαγικά».
Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Ουσιαστικά ξεκίνησα από πολύ νωρίς. Θυμάμαι ότι, από έξι ετών, αυτό που άκουγα, ήθελα να το τραγουδάω. Είχα μια ευχέρεια στη φωνή από μικρός. Όταν ήμουν δέκα ετών και αφού ζήτησα από τον πατέρα μου να μου αγοράσει μια κιθάρα, άκουσα για πρώτη φορά Deep Purple, οι οποίοι μαζί με τους Led Zeppelin και τους Queen ήταν οι βασικές μου επιρροές. Κάπως έτσι ανακάλυψα τη φωνή μου. Τότε αγγλικά δεν ήξερα, αλλά ταυτίστηκα πολύ με το ροκ αίσθημα.
Και κάπου εκεί βρέθηκες σε σχολικά γκρουπ.
Ακριβώς. Βρέθηκα σε σχολικά γκρουπάκια στην περιοχή των Κάτω Πατησίων και του Περιστερίου. Διασκευάζαμε όλα αυτά που ακούγαμε που σου είπα παραπάνω. Μέχρι τότε ελληνικό άκουσμα δεν είχα στα αυτιά μου. Αργότερα ήρθε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου σαν ροκ άκουσμα. Όταν κάναμε, λοιπόν, αυτές τις συναυλίες, παρατηρούσα ότι, την επόμενη μέρα, δεν έβγαινε η φωνή κι έτσι, έπρεπε να αναζητήσω έναν τρόπο για να την ελέγξω. Πήγα στο Αττικό Ωδείο, έκανα ορθοφωνία, κλασικό τραγούδι, μοντέρνο τραγούδι και, φυσικά, νότες.
Μίλησέ μου για τους «Εξόριστους».
Κάποια στιγμή που δε θυμάμαι ακριβώς πώς έγινε, βρίσκομαι να μου κάνουν μία οντισιόν για ένα συγκρότημα που λεγόταν «Εξόριστοι». Εκεί ήταν παραγωγός ο Μάνος Ξυδούς, ο οποίος είπε στο Δημήτρη Κατή που ήταν το ιδρυτικό μέλος των «Εξόριστων» «Μητσάρα, προχώρα το». Έτσι, ξεκίνησα με τους «Εξόριστους» και το δίσκο «Ο λυτρωτής» εν έτει 1993. Στη συνέχεια κάναμε ένα live στη Σερβία, το οποίο πήγε πάρα πολύ καλά και ήταν μια καταπληκτική εμπειρία, από την οποία προέκυψε κι ένας δίσκος.
Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Ουσιαστικά ξεκίνησα από πολύ νωρίς. Θυμάμαι ότι, από έξι ετών, αυτό που άκουγα, ήθελα να το τραγουδάω. Είχα μια ευχέρεια στη φωνή από μικρός. Όταν ήμουν δέκα ετών και αφού ζήτησα από τον πατέρα μου να μου αγοράσει μια κιθάρα, άκουσα για πρώτη φορά Deep Purple, οι οποίοι μαζί με τους Led Zeppelin και τους Queen ήταν οι βασικές μου επιρροές. Κάπως έτσι ανακάλυψα τη φωνή μου. Τότε αγγλικά δεν ήξερα, αλλά ταυτίστηκα πολύ με το ροκ αίσθημα.
Και κάπου εκεί βρέθηκες σε σχολικά γκρουπ.
Ακριβώς. Βρέθηκα σε σχολικά γκρουπάκια στην περιοχή των Κάτω Πατησίων και του Περιστερίου. Διασκευάζαμε όλα αυτά που ακούγαμε που σου είπα παραπάνω. Μέχρι τότε ελληνικό άκουσμα δεν είχα στα αυτιά μου. Αργότερα ήρθε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου σαν ροκ άκουσμα. Όταν κάναμε, λοιπόν, αυτές τις συναυλίες, παρατηρούσα ότι, την επόμενη μέρα, δεν έβγαινε η φωνή κι έτσι, έπρεπε να αναζητήσω έναν τρόπο για να την ελέγξω. Πήγα στο Αττικό Ωδείο, έκανα ορθοφωνία, κλασικό τραγούδι, μοντέρνο τραγούδι και, φυσικά, νότες.
Μίλησέ μου για τους «Εξόριστους».
Κάποια στιγμή που δε θυμάμαι ακριβώς πώς έγινε, βρίσκομαι να μου κάνουν μία οντισιόν για ένα συγκρότημα που λεγόταν «Εξόριστοι». Εκεί ήταν παραγωγός ο Μάνος Ξυδούς, ο οποίος είπε στο Δημήτρη Κατή που ήταν το ιδρυτικό μέλος των «Εξόριστων» «Μητσάρα, προχώρα το». Έτσι, ξεκίνησα με τους «Εξόριστους» και το δίσκο «Ο λυτρωτής» εν έτει 1993. Στη συνέχεια κάναμε ένα live στη Σερβία, το οποίο πήγε πάρα πολύ καλά και ήταν μια καταπληκτική εμπειρία, από την οποία προέκυψε κι ένας δίσκος.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τον Σταμάτη Κραουνάκη;
Μετά από αυτήν την εμπειρία που σου είπα, κάποιος φίλος που ήταν φίλος και του Σταμάτη Κραουνάκη, με σύστησε, λέγοντάς μου ότι, υπάρχουν κάποια σεμινάρια ερμηνείας και λόγου που τα κάνει ο Σταμάτης στις «Ροές» της Σοφίας Σπυράτου. Αυτό μου άρεσε, παρόλο που εκείνη την περίοδο δεν βιοποριζόμουν από το τραγούδι, αλλά είχα ανοίξει ένα μαγαζί με έπιπλα και ηλεκτρικά είδη. Οπότε, βρίσκομαι ξαφνικά μέσα σε μια ομάδα, χωρίς να έχω κάποια σχέση είτε με τα τραγούδια του Σταμάτη, είτε με τα τραγούδια της Λίνας Νικολακοπούλου. Μιλάμε για το 1998. Τα σεμινάρια αυτά με έβαλαν σε έναν άλλο, μαγικό κόσμο που εμπεριείχε το θεατρικό στοιχείο, κάτι που ο Σταμάτης κουβαλάει μέσα σε κάθε κύτταρό του. Ήμουν στην πρώτη ομάδα της Σπείρας με την Ηρώ Σαΐα, το Χρίστο Θεοδώρου, το Χρήστο Κανελλόπουλο, την Πελαγία Μουρούζη και πολλούς άλλους.
Τι θυμάσαι έντονα από τις μέρες της Σπείρας;
Τις πρόβες… Πολλές πρόβες. Πιστεύω ότι, αν ρωτούσες το Σταμάτη τι θέλει να κάνει στη ζωή του, θα σου πει πρόβες. Θυμάμαι την πρώτη παράσταση που κάναμε το 1999 στις «Ροές» με τίτλο «Ξυπόλυτοι, όλοι μαύρα κι ένα πιάνο». Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε στις «Γραμμές» της Βασιλάκου και του Μητρούση. Αργότερα, παίξαμε σε ένα υπόστεγο στο «Χυτήριο». Σε αυτήν την παράσταση παιζόταν και το «Χάι χο» που μας συνδέει με την τωρινή κυκλοφορία του Σαίξπηρ.
Πόσα χρόνια έμεινες στη Σπείρα;
Από το 1999 μέχρι το 2006-2007. Ήμασταν σαν μια αγαπημένη οικογένεια.
Και γιατί αποφάσισες να φύγεις;
Έφυγα γιατί ένιωσα ότι έκλεισε ένας κύκλος και ότι κάτι άλλο έπρεπε να γίνει. Και κάπου εκεί ήρθε η γιόγκα. Ξέχασα να σου πω ότι, από το 2003 ήμουν μαθητής της γιόγκα. Θεωρώ ότι η μουσική και η γιόγκα με απελευθερώνουν από τον χρόνο, από την πίεση, από οτιδήποτε αρνητικό.
Μετά από αυτήν την εμπειρία που σου είπα, κάποιος φίλος που ήταν φίλος και του Σταμάτη Κραουνάκη, με σύστησε, λέγοντάς μου ότι, υπάρχουν κάποια σεμινάρια ερμηνείας και λόγου που τα κάνει ο Σταμάτης στις «Ροές» της Σοφίας Σπυράτου. Αυτό μου άρεσε, παρόλο που εκείνη την περίοδο δεν βιοποριζόμουν από το τραγούδι, αλλά είχα ανοίξει ένα μαγαζί με έπιπλα και ηλεκτρικά είδη. Οπότε, βρίσκομαι ξαφνικά μέσα σε μια ομάδα, χωρίς να έχω κάποια σχέση είτε με τα τραγούδια του Σταμάτη, είτε με τα τραγούδια της Λίνας Νικολακοπούλου. Μιλάμε για το 1998. Τα σεμινάρια αυτά με έβαλαν σε έναν άλλο, μαγικό κόσμο που εμπεριείχε το θεατρικό στοιχείο, κάτι που ο Σταμάτης κουβαλάει μέσα σε κάθε κύτταρό του. Ήμουν στην πρώτη ομάδα της Σπείρας με την Ηρώ Σαΐα, το Χρίστο Θεοδώρου, το Χρήστο Κανελλόπουλο, την Πελαγία Μουρούζη και πολλούς άλλους.
Τι θυμάσαι έντονα από τις μέρες της Σπείρας;
Τις πρόβες… Πολλές πρόβες. Πιστεύω ότι, αν ρωτούσες το Σταμάτη τι θέλει να κάνει στη ζωή του, θα σου πει πρόβες. Θυμάμαι την πρώτη παράσταση που κάναμε το 1999 στις «Ροές» με τίτλο «Ξυπόλυτοι, όλοι μαύρα κι ένα πιάνο». Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε στις «Γραμμές» της Βασιλάκου και του Μητρούση. Αργότερα, παίξαμε σε ένα υπόστεγο στο «Χυτήριο». Σε αυτήν την παράσταση παιζόταν και το «Χάι χο» που μας συνδέει με την τωρινή κυκλοφορία του Σαίξπηρ.
Πόσα χρόνια έμεινες στη Σπείρα;
Από το 1999 μέχρι το 2006-2007. Ήμασταν σαν μια αγαπημένη οικογένεια.
Και γιατί αποφάσισες να φύγεις;
Έφυγα γιατί ένιωσα ότι έκλεισε ένας κύκλος και ότι κάτι άλλο έπρεπε να γίνει. Και κάπου εκεί ήρθε η γιόγκα. Ξέχασα να σου πω ότι, από το 2003 ήμουν μαθητής της γιόγκα. Θεωρώ ότι η μουσική και η γιόγκα με απελευθερώνουν από τον χρόνο, από την πίεση, από οτιδήποτε αρνητικό.
Όσον αφορά στα καλλιτεχνικά, τι κάνεις μετά τη Σπείρα;
Αρχίζω να παίζω πάλι σε γκρουπάκια, αλλά και να γράφω μουσική. Παράλληλα, έχω γίνει πια και εισηγητής της γιόγκα. Μαθαίνω, λοιπόν, μέσα από αυτή τη νέα εμπειρία ένα νέο είδος που λέγεται kirtan και είναι ένα γιόγκικο τραγούδι, το οποίο αντί για στίχους έχει mandra, τα οποία είναι μια δόνηση που έχει μια επίδραση στο σώμα και στο νου. Και σε αυτό το σημείο, γεννιέται κι ένα γκρουπ που υποστηρίζει αυτό το είδος με το όνομα Bhakti Age Kirtan Group.
Η συμμετοχή σου στο «Voice»;
Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος από τους Domenica μου είπε ότι τον πήραν τηλέφωνο από τον ANT1, ζητώντας του καλές φωνές για να κάνουν κάτι που θα είναι ωραίο, με ένα ανθρώπινο concept. Κι έτσι, είπα ότι θα το κάνω, λέγοντας το «You give love a bad name» των Bon Jovi. Μπήκα στην ομάδα της Δέσποινας Βανδή, η οποία ήταν η μόνη που γύρισε. Στο battle πέρασε ο Στέλιος Μαγαλιός, οπότε εγώ σταμάτησα εκεί.
Αρχίζω να παίζω πάλι σε γκρουπάκια, αλλά και να γράφω μουσική. Παράλληλα, έχω γίνει πια και εισηγητής της γιόγκα. Μαθαίνω, λοιπόν, μέσα από αυτή τη νέα εμπειρία ένα νέο είδος που λέγεται kirtan και είναι ένα γιόγκικο τραγούδι, το οποίο αντί για στίχους έχει mandra, τα οποία είναι μια δόνηση που έχει μια επίδραση στο σώμα και στο νου. Και σε αυτό το σημείο, γεννιέται κι ένα γκρουπ που υποστηρίζει αυτό το είδος με το όνομα Bhakti Age Kirtan Group.
Η συμμετοχή σου στο «Voice»;
Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος από τους Domenica μου είπε ότι τον πήραν τηλέφωνο από τον ANT1, ζητώντας του καλές φωνές για να κάνουν κάτι που θα είναι ωραίο, με ένα ανθρώπινο concept. Κι έτσι, είπα ότι θα το κάνω, λέγοντας το «You give love a bad name» των Bon Jovi. Μπήκα στην ομάδα της Δέσποινας Βανδή, η οποία ήταν η μόνη που γύρισε. Στο battle πέρασε ο Στέλιος Μαγαλιός, οπότε εγώ σταμάτησα εκεί.
Και φτάνουμε σιγά σιγά στο σήμερα. Μίλησέ μου για τον δίσκο σου με τον τίτλο «Τα τραγούδια του Σαίξπηρ».
Επί χρόνια όλο αυτό το υλικό το είχε στα χέρια του ο Σταμάτης με την επιμέλεια στη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ. Ενορχηστρωτής και μαέστρος είναι ο Γιώργος Ζαχαρίου, ο οποίος ανέλαβε τη δουλειά αυτή μαζί με ταλαντούχους μουσικούς. Μελετώντας τα κομμάτια, μπήκα πάλι σε έναν άλλο κόσμο, αυτόν του Σαίξπηρ, ο οποίος ενώνει τόσο εύκολα και τόσο απλά το αιώνιο με το εφήμερο. Νιώθεις ότι υπάρχει μια ψυχή αιώνια και συνάμα εφήμερη που φεύγει και ξεγλιστράει. Κάπως έτσι αρχίσαμε να τα ηχογραφούμε. Ο Σταμάτης, πάντα υπέροχος δάσκαλος, είχε την κατεύθυνση κι εγώ ακολουθούσα.
Επί χρόνια όλο αυτό το υλικό το είχε στα χέρια του ο Σταμάτης με την επιμέλεια στη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ. Ενορχηστρωτής και μαέστρος είναι ο Γιώργος Ζαχαρίου, ο οποίος ανέλαβε τη δουλειά αυτή μαζί με ταλαντούχους μουσικούς. Μελετώντας τα κομμάτια, μπήκα πάλι σε έναν άλλο κόσμο, αυτόν του Σαίξπηρ, ο οποίος ενώνει τόσο εύκολα και τόσο απλά το αιώνιο με το εφήμερο. Νιώθεις ότι υπάρχει μια ψυχή αιώνια και συνάμα εφήμερη που φεύγει και ξεγλιστράει. Κάπως έτσι αρχίσαμε να τα ηχογραφούμε. Ο Σταμάτης, πάντα υπέροχος δάσκαλος, είχε την κατεύθυνση κι εγώ ακολουθούσα.
Κυκλοφορεί μόνο σε ηλεκτρονική μορφή;
Ναι, μόνο ηλεκτρονικά. Τώρα δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να προκύψει. Πάρα πολλοί φίλοι είπαν τα καλύτερα λόγια.
Για ποιο λόγο σήμερα, το 2017 να αγοράσει ένας ακροατής αυτόν τον δίσκο, όταν οι ρυθμοί της ζωής σίγουρα δεν επιτρέπουν ή, αν θες, δεν «υποστηρίζουν» τραγούδια αυτού του άγνωστου για το ευρύ κοινό είδους;
Πιστεύω ότι είναι μια καλλιτεχνική πρόταση που συνδυάζει την ποίηση του Σαίξπηρ με απλά λόγια, με απλά αισθήματα, ξεκάθαρες γραμμές, με εκπληκτική ενορχήστρωση, με μπάντα που τονίζει τον ροκ και τον παραδοσιακό ήχο. Σε γενικές γραμμές, είναι ένας δίσκος με πολλές εκπλήξεις. Θεωρώ ότι για κάποιον είναι μια εμπειρία να ακούσει αυτά τα τραγούδια και να ταξιδέψει μαζί τους. Έχει πολλές οπτικές αυτός ο δίσκος.
Θα παρουσιάσεις κάπου αυτόν τον δίσκο ζωντανά;
Αυτό δεν το ξέρω. Είναι μέσα στα άμεσα σχέδιά μου, γιατί πιστεύω ότι, η επαφή αυτών των τραγουδιών με το ζωντανό κοινό, θα τα βοηθήσει να βρουν την ολοκλήρωσή τους.
Ναι, μόνο ηλεκτρονικά. Τώρα δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να προκύψει. Πάρα πολλοί φίλοι είπαν τα καλύτερα λόγια.
Για ποιο λόγο σήμερα, το 2017 να αγοράσει ένας ακροατής αυτόν τον δίσκο, όταν οι ρυθμοί της ζωής σίγουρα δεν επιτρέπουν ή, αν θες, δεν «υποστηρίζουν» τραγούδια αυτού του άγνωστου για το ευρύ κοινό είδους;
Πιστεύω ότι είναι μια καλλιτεχνική πρόταση που συνδυάζει την ποίηση του Σαίξπηρ με απλά λόγια, με απλά αισθήματα, ξεκάθαρες γραμμές, με εκπληκτική ενορχήστρωση, με μπάντα που τονίζει τον ροκ και τον παραδοσιακό ήχο. Σε γενικές γραμμές, είναι ένας δίσκος με πολλές εκπλήξεις. Θεωρώ ότι για κάποιον είναι μια εμπειρία να ακούσει αυτά τα τραγούδια και να ταξιδέψει μαζί τους. Έχει πολλές οπτικές αυτός ο δίσκος.
Θα παρουσιάσεις κάπου αυτόν τον δίσκο ζωντανά;
Αυτό δεν το ξέρω. Είναι μέσα στα άμεσα σχέδιά μου, γιατί πιστεύω ότι, η επαφή αυτών των τραγουδιών με το ζωντανό κοινό, θα τα βοηθήσει να βρουν την ολοκλήρωσή τους.
25/1/17
Νίκος Μαλιάρας - «Η Φιλαρμόνια προωθεί τα συμφωνικά έργα των Ελλήνων συνθετών»
Όλοι όσοι παρακολουθούν συναυλίες ορχηστρικής μουσικής τις τελευταίες
δεκαετίες στη χώρα μας, σίγουρα γνωρίζουν το μαέστρο Νίκο Μαλιάρα, ο
οποίος είναι ένας από τους πιο σταθερούς υποστηρικτές των συμφωνικών
έργων, τόσο των Ελλήνων, όσο και των ξένων συνθετών.
Ο Νίκος Μαλιάρας
είναι ένας ιδιώτης, ο οποίος, μέσω των Νέων Εκπαιδευτηρίων Γ. Μαλιάρα,
προσπαθεί -και καταφέρνει- να προάγει την καλή μουσική που, στους
περισσότερους παραμένει αν όχι άγνωστη, τουλάχιστον ξεχασμένη στη λήθη
των καθημερινών πληροφοριών. Εδώ και λίγους μήνες, είχε την εξαιρετική
ιδέα να δημιουργήσει τη Φιλαρμόνια, μια αμιγώς επαγγελματική ορχήστρα
που αποτελείται από εξαιρετικούς μουσικούς και συνεργάτες, άρτια
εκπαιδευμένους για το συγκεκριμένο μουσικό είδος.
Στη συνέντευξη
που κάναμε αμέσως μετά την ολοκλήρωση πρόβας για την επερχόμενη
συναυλία της 29ης Ιανουαρίου, που θα γίνει στο Χώρο Τέχνης και
Πολιτισμού «Άρτεμις», ο κ. Νίκος Μαλιάρας μας μίλησε για τη Φιλαρμόνια και για άλλα πολλά.
Πώς ξεκίνησε η Φιλαρμόνια;
Η Φιλαρμόνια ως ιδέα, ως σκέψη, ως όνειρο, ως όραμα ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια, αλλά ήταν μια σκέψη πολύ μακρινή, γιατί η συγκρότηση μιας επαγγελματικής ορχήστρας, δηλαδή μιας ορχήστρας στην οποία οι μουσικοί εργάζονται και πρέπει να πληρωθούν αξιοπρεπώς, είναι κάτι το οποίο έχει πάρα πολύ υψηλό κόστος. Οπότε, έμενε στα χαρτιά μέχρι τη στιγμή που, με το μαέστρο κ. Βύρωνα Φιδετζή και αφού είχαμε κουβεντιάσει πολλές φορές το γεγονός ότι είναι πολύ δύσκολο να παιχτεί ένα έργο Έλληνα συνθέτη από κρατικές ορχήστρες, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την υλοποίησή της. Μάλιστα, είχε προγραμματιστεί αρκετές φορές να γίνει κάποια συναυλία, για την οποία είχαμε ετοιμάσει και το έργο με τη χορωδία του Πανεπιστημίου, αλλά για λόγους που δεν μπορεί κανείς να ξέρει -μπορεί όμως να φανταστεί ενδεχομένως- σε πολλές περιπτώσεις ματαιώνονταν. Δινόταν υποσχέσεις, γινόταν προετοιμασία, γραφόταν το υλικό και για κάποιο λόγο -δεν ξέρω πολιτικό, συνδικαλιστικό, άλλο, ιδέα δεν έχω- δε γινόταν.
Και κάπως έτσι αποφασίσετε να πάρετε ιδιωτική πρωτοβουλία.
Ακριβώς. Σκεφτήκαμε, επειδή πολύ συχνά στα δημόσια πράγματα της Ελλάδας υπερισχύουν διαφορετικά κριτήρια από αυτά του σκοπού για τον οποίο ιδρύθηκε μία ορχήστρα, ότι δεν είναι τυχαίο και ότι συμβαίνει συνεχώς. Κάπως έτσι είπα να υλοποιήσω αυτό που σκεφτόμουν και ονειρευόμουν. Έβαλα κάτω τα ποσά και είδα ότι ένα χρονικό διάστημα μπορώ να το χρηματοδοτήσω κι έτσι την άνοιξη του 2016 ελήφθη η οριστική απόφαση κι αρχίσαμε να προσεγγίζουμε μουσικούς, οι οποίοι θα ήθελαν να εργαστούν σε μία τέτοια προσπάθεια, να είναι, όμως, μουσικοί πραγματικά διαλεγμένοι και όχι ο οποιοσδήποτε τύχαινε να γνωρίζουμε.
Πότε ακριβώς συγκροτήθηκε η ορχήστρα;
Έγινε η συγκρότηση της ορχήστρας στη διάρκεια του περασμένου καλοκαιριού. Εν τω μεταξύ εγώ έκανα τις διάφορες κινήσεις που έπρεπε να γίνουν με οικονομικά, εταιρικά και θεσμικά θέματα. Η πρώτη συνάντηση όλων μαζί των μουσικών έγινε την 1η Νοεμβρίου 2016. Μια εβδομάδα αργότερα έγινε μια συνέντευξη τύπου στη βιβλιοθήκη του Μεγάρου, όπου ευχαρίστως μας φιλοξένησαν, ευγενώς προσφερθέντες να στηρίξουν την ορχήστρα και στις 10 Νοεμβρίου ξεκίνησε η πρώτη πρόβα με την πρώτη συναυλία να είναι στις 20 Νοεμβρίου. Μέχρι στιγμής έχουμε κάνει πέντε συναυλίες, στις τέσσερις από τις οποίες υπήρχαν και έργα Ελλήνων συνθετών (η μία ήταν χριστουγεννιάτικη). Η ιδρυτική διακήρυξη της ορχήστρας που υποστηρίζει ότι θέλει να προωθήσει τα συμφωνικά έργα των Ελλήνων συνθετών, τα οποία δεν παίζονται όσο συχνά θα έπρεπε, έχει υλοποιηθεί σε όλες τις συναυλίες.
Ο κόσμος ανταποκρίνεται περισσότερο από ό,τι στην αρχή;
Σιγά σιγά ναι. Αυτό φάνηκε από την τρίτη μας συναυλία που έπεσε μέσα στις μέρες των γιορτών. Εγώ νόμιζα ότι θα παίζαμε μόνοι μας και ότι θα ήταν μια καλή πρόβα, αλλά τελικά είχε αρκετό κόσμο. Ήρθαν άνθρωποι που αγόρασαν εισιτήριο για μία συναυλία με έργα ενός άγνωστου συνθέτη και μάλιστα, σε μία περιοχή που δεν είναι το κέντρο της Αθήνας - δεν είναι και εύκολο. Αυτό μας δίνει ελπίδες ότι το εγχείρημα θα πάει καλύτερα και ότι θα γίνει γνωστότερο. Αυτό είναι που μας λείπει και γι’ αυτό και σας ευχαριστούμε και σας χρειαζόμαστε εσάς, τους ανθρώπους των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, είναι να γίνει γνωστή η προσπάθεια αυτή. Νομίζω ότι, εάν γίνει γνωστή, θα αρχίσει να κινητοποιείται και ο κόσμος. Αν μη τι άλλο, για να δει κάτι που δεν ξέρει.
Δεν υπάρχει κάποια επιχορήγηση από το κράτος;
Όχι, δεν υπάρχει καμία επιχορήγηση. Όλα εδώ πληρώνονται από τον ιδιωτικό φορέα που στηρίζει την ορχήστρα και που είναι τα Εκπαιδευτήρια Μαλιάρα. Ελπίζουμε ότι θα μπορέσουν να βρεθούν χρηματοδοτήσεις και κινούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση, είτε με τη μορφή χορηγίας, είτε με τη μορφή επιδότησης από το κράτος ή από δημόσιους φορείς, είτε με τη μορφή ευρωπαϊκών προγραμμάτων και διεθνών επιδοτήσεων, είτε με τη μορφή άλλων συμφωνιών και βέβαια και με τη μορφή των εισιτηρίων. Μια μορφή στήριξης που θα θέλαμε να έχουμε είναι από τους υπεύθυνους των μεγάλων αιθουσών συναυλιών της Αθήνας, ώστε να μπορέσουμε να έχουμε πρόσβαση και να παίξουμε π.χ. στο Μέγαρο Μουσικής ή στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, γιατί αυτοί είναι χώροι που τους ξέρει ο κόσμος. Είμαι βέβαιος ότι, αν μπορέσει η ορχήστρα να βρει πρόσβαση σε αυτές τις αίθουσες, θα έχει και περισσότερη προσέλευση. Ήδη έχουμε κάνει κάποιες συζητήσεις, οι άνθρωποι που είναι στα πόστα μας γνωρίζουν, έχουν δει θετικά το εγχείρημα και τις επόμενες μέρες έχουν οριστεί κάποια ραντεβού για να μπορέσουμε να δούμε πώς η θετική ματιά μπορεί να υλοποιηθεί και στην πράξη.
Έγινε η συγκρότηση της ορχήστρας στη διάρκεια του περασμένου καλοκαιριού. Εν τω μεταξύ εγώ έκανα τις διάφορες κινήσεις που έπρεπε να γίνουν με οικονομικά, εταιρικά και θεσμικά θέματα. Η πρώτη συνάντηση όλων μαζί των μουσικών έγινε την 1η Νοεμβρίου 2016. Μια εβδομάδα αργότερα έγινε μια συνέντευξη τύπου στη βιβλιοθήκη του Μεγάρου, όπου ευχαρίστως μας φιλοξένησαν, ευγενώς προσφερθέντες να στηρίξουν την ορχήστρα και στις 10 Νοεμβρίου ξεκίνησε η πρώτη πρόβα με την πρώτη συναυλία να είναι στις 20 Νοεμβρίου. Μέχρι στιγμής έχουμε κάνει πέντε συναυλίες, στις τέσσερις από τις οποίες υπήρχαν και έργα Ελλήνων συνθετών (η μία ήταν χριστουγεννιάτικη). Η ιδρυτική διακήρυξη της ορχήστρας που υποστηρίζει ότι θέλει να προωθήσει τα συμφωνικά έργα των Ελλήνων συνθετών, τα οποία δεν παίζονται όσο συχνά θα έπρεπε, έχει υλοποιηθεί σε όλες τις συναυλίες.
Ο κόσμος ανταποκρίνεται περισσότερο από ό,τι στην αρχή;
Σιγά σιγά ναι. Αυτό φάνηκε από την τρίτη μας συναυλία που έπεσε μέσα στις μέρες των γιορτών. Εγώ νόμιζα ότι θα παίζαμε μόνοι μας και ότι θα ήταν μια καλή πρόβα, αλλά τελικά είχε αρκετό κόσμο. Ήρθαν άνθρωποι που αγόρασαν εισιτήριο για μία συναυλία με έργα ενός άγνωστου συνθέτη και μάλιστα, σε μία περιοχή που δεν είναι το κέντρο της Αθήνας - δεν είναι και εύκολο. Αυτό μας δίνει ελπίδες ότι το εγχείρημα θα πάει καλύτερα και ότι θα γίνει γνωστότερο. Αυτό είναι που μας λείπει και γι’ αυτό και σας ευχαριστούμε και σας χρειαζόμαστε εσάς, τους ανθρώπους των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, είναι να γίνει γνωστή η προσπάθεια αυτή. Νομίζω ότι, εάν γίνει γνωστή, θα αρχίσει να κινητοποιείται και ο κόσμος. Αν μη τι άλλο, για να δει κάτι που δεν ξέρει.
Δεν υπάρχει κάποια επιχορήγηση από το κράτος;
Όχι, δεν υπάρχει καμία επιχορήγηση. Όλα εδώ πληρώνονται από τον ιδιωτικό φορέα που στηρίζει την ορχήστρα και που είναι τα Εκπαιδευτήρια Μαλιάρα. Ελπίζουμε ότι θα μπορέσουν να βρεθούν χρηματοδοτήσεις και κινούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση, είτε με τη μορφή χορηγίας, είτε με τη μορφή επιδότησης από το κράτος ή από δημόσιους φορείς, είτε με τη μορφή ευρωπαϊκών προγραμμάτων και διεθνών επιδοτήσεων, είτε με τη μορφή άλλων συμφωνιών και βέβαια και με τη μορφή των εισιτηρίων. Μια μορφή στήριξης που θα θέλαμε να έχουμε είναι από τους υπεύθυνους των μεγάλων αιθουσών συναυλιών της Αθήνας, ώστε να μπορέσουμε να έχουμε πρόσβαση και να παίξουμε π.χ. στο Μέγαρο Μουσικής ή στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, γιατί αυτοί είναι χώροι που τους ξέρει ο κόσμος. Είμαι βέβαιος ότι, αν μπορέσει η ορχήστρα να βρει πρόσβαση σε αυτές τις αίθουσες, θα έχει και περισσότερη προσέλευση. Ήδη έχουμε κάνει κάποιες συζητήσεις, οι άνθρωποι που είναι στα πόστα μας γνωρίζουν, έχουν δει θετικά το εγχείρημα και τις επόμενες μέρες έχουν οριστεί κάποια ραντεβού για να μπορέσουμε να δούμε πώς η θετική ματιά μπορεί να υλοποιηθεί και στην πράξη.
Μιλήστε μου για τη συναυλία της επόμενης Κυριακής 29 Ιανουαρίου.
Περιλαμβάνει ένα πολύ γνωστό και δημοφιλές έργο ρεπερτορίου του 20ου αιώνα, τα «Carmina Burana» του Carl Orff. Είναι ένα έργο το οποίο το έχουμε πει αρκετές φορές με τη χορωδία του Πανεπιστημίου και είναι η πρώτη φορά που θα το διευθύνω κι εγώ με συμφωνική ορχήστρα στην πλήρη του εκδοχή, γιατί οι έως τώρα εκδοχές ήταν στη συντομευμένη εκδοχή με δυο πιάνα και κρουστά, χορωδία και σολίστ. Εδώ θα παιχτεί στην πλήρη του μορφή. Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο έργο, από τα δημοφιλέστερα -αν όχι το δημοφιλέστερο- του 20ου αιώνα. Θελήσαμε να προσφέρουμε στο κοινό ένα έργο που αγαπάει, σε μια εκτέλεση που νομίζω θα το ικανοποιήσει. Οι πρόβες με έχουν αφήσει ικανοποιημένο και πιστεύω ότι θα πάει καλά. Βέβαια, για να μην απομακρυνθούμε και από τους στόχους της ορχήστρας που όπως είπαμε είναι κάθε συναυλία να έχει έργα ενός Έλληνα συνθέτη, αυτή θα έχει για πρώτη φορά έργα του Μανώλη Καλομοίρη, του ιδρυτή της Εθνικής Σχολής και εθνικού συνθέτη, όπως τον έλεγαν παλιότερα.
Τι ακριβώς είναι η Εθνική Σχολή;
Όταν λέμε Εθνική σχολή εννοούμε τους συνθέτες εκείνους οι οποίοι χρησιμοποιούν στα έργα τους υλικό από την παραδοσιακή μουσική της χώρας τους. Λέμε τέσσερα δημοτικά τραγούδια, τα οποία ο Καλομοίρης έχει επεξεργαστεί για συμφωνική ορχήστρα και μία σόλο φωνή. Αυτά τα τέσσερα τραγούδια δεν είχαν ξαναπαιχθεί στην Ελλάδα, υπήρχαν μόνο στα χειρόγραφα του συνθέτη. Ως μουσικολόγος, είμαι και ερευνητής του Καλομοίρη, τα είχα επεξεργαστεί και τα είχα εκδώσει σε παρτιτούρα. Για πρώτη φορά παίχτηκαν στο Ιάσιο της Ρουμανίας πριν από τέσσερα χρόνια σε μια συναυλία που είχε γίνει εκεί και είχα διευθύνει με την ορχήστρα της μουσικής ακαδημίας της πόλης αυτής. Θα προηγηθεί ένα έργο για ορχήστρα εγχόρδων και φλάουτο και απαγγελία του ίδιου του συνθέτη, το οποίο ονομάζεται «Στης τραγουδίστρας τέχνης τα παλάτια», δηλαδή στα παλάτια της μουσικής. Οι στίχοι της απαγγελίας είναι του Κωστή Παλαμά, που ήταν ο αγαπημένος ποιητής του Καλομοίρη.
Πόσα άτομα συμμετέχουν στην ορχήστρα;
Στην ορχήστρα γι’ αυτή τη συναυλία είμαστε περίπου εξήντα μουσικοί. Τα σταθερά μέλη της ορχήστρας είναι σαράντα πέντε. Επίσης συμμετέχει η χορωδία του τμήματος μουσικών σπουδών του Πανεπιστημίου που διευθύνω από την ίδρυσή της, η χορωδία του Εθνικού Ωδείου με την οποία έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν και διευθύνει ο κ. Σπύρος Κλάψης. Η τρίτη χορωδία που συμμετέχει είναι η παιδική χορωδία Μανώλης Καλομοίρης που ιδρύθηκε το 1989 από μένα και την Χαρά Καλομοίρη στο όνομα του παππού της, Μανώλη Καλομοίρη. Τα τελευταία χρόνια την περισσότερη δουλειά ως προς τη διδασκαλία της χορωδίας την κάνει ο κ. Σάββας Ρακιντζάκης. Επίσης, συμμετέχουν ως συνδιοργανωτές η οργάνωση H2Opera που διευθύνεται από τον κ. Δημοσθένη Σταυριανό που είναι βαρύτονος και συμμετέχει στην παράσταση. Οι άλλοι δύο σολίστες είναι η υψίφωνος κ. Λυδία Ζερβάνου και ο κόντρα τενόρος κ. Νίκος Σπανάτης. Συμμετέχει επίσης το Athens Percussion Group που είναι ένα σύνολο κρουστών οργάνων και συμμετέχουν και δύο πιανίστες, ο κ. Δημήτρης Ανούσης και ο κ. Γιάννης Μιχαηλίδης. Η κ. Τζένη Αρσένη θα έχει τη σκηνοθετική επιμέλεια.
Περιλαμβάνει ένα πολύ γνωστό και δημοφιλές έργο ρεπερτορίου του 20ου αιώνα, τα «Carmina Burana» του Carl Orff. Είναι ένα έργο το οποίο το έχουμε πει αρκετές φορές με τη χορωδία του Πανεπιστημίου και είναι η πρώτη φορά που θα το διευθύνω κι εγώ με συμφωνική ορχήστρα στην πλήρη του εκδοχή, γιατί οι έως τώρα εκδοχές ήταν στη συντομευμένη εκδοχή με δυο πιάνα και κρουστά, χορωδία και σολίστ. Εδώ θα παιχτεί στην πλήρη του μορφή. Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο έργο, από τα δημοφιλέστερα -αν όχι το δημοφιλέστερο- του 20ου αιώνα. Θελήσαμε να προσφέρουμε στο κοινό ένα έργο που αγαπάει, σε μια εκτέλεση που νομίζω θα το ικανοποιήσει. Οι πρόβες με έχουν αφήσει ικανοποιημένο και πιστεύω ότι θα πάει καλά. Βέβαια, για να μην απομακρυνθούμε και από τους στόχους της ορχήστρας που όπως είπαμε είναι κάθε συναυλία να έχει έργα ενός Έλληνα συνθέτη, αυτή θα έχει για πρώτη φορά έργα του Μανώλη Καλομοίρη, του ιδρυτή της Εθνικής Σχολής και εθνικού συνθέτη, όπως τον έλεγαν παλιότερα.
Τι ακριβώς είναι η Εθνική Σχολή;
Όταν λέμε Εθνική σχολή εννοούμε τους συνθέτες εκείνους οι οποίοι χρησιμοποιούν στα έργα τους υλικό από την παραδοσιακή μουσική της χώρας τους. Λέμε τέσσερα δημοτικά τραγούδια, τα οποία ο Καλομοίρης έχει επεξεργαστεί για συμφωνική ορχήστρα και μία σόλο φωνή. Αυτά τα τέσσερα τραγούδια δεν είχαν ξαναπαιχθεί στην Ελλάδα, υπήρχαν μόνο στα χειρόγραφα του συνθέτη. Ως μουσικολόγος, είμαι και ερευνητής του Καλομοίρη, τα είχα επεξεργαστεί και τα είχα εκδώσει σε παρτιτούρα. Για πρώτη φορά παίχτηκαν στο Ιάσιο της Ρουμανίας πριν από τέσσερα χρόνια σε μια συναυλία που είχε γίνει εκεί και είχα διευθύνει με την ορχήστρα της μουσικής ακαδημίας της πόλης αυτής. Θα προηγηθεί ένα έργο για ορχήστρα εγχόρδων και φλάουτο και απαγγελία του ίδιου του συνθέτη, το οποίο ονομάζεται «Στης τραγουδίστρας τέχνης τα παλάτια», δηλαδή στα παλάτια της μουσικής. Οι στίχοι της απαγγελίας είναι του Κωστή Παλαμά, που ήταν ο αγαπημένος ποιητής του Καλομοίρη.
Πόσα άτομα συμμετέχουν στην ορχήστρα;
Στην ορχήστρα γι’ αυτή τη συναυλία είμαστε περίπου εξήντα μουσικοί. Τα σταθερά μέλη της ορχήστρας είναι σαράντα πέντε. Επίσης συμμετέχει η χορωδία του τμήματος μουσικών σπουδών του Πανεπιστημίου που διευθύνω από την ίδρυσή της, η χορωδία του Εθνικού Ωδείου με την οποία έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν και διευθύνει ο κ. Σπύρος Κλάψης. Η τρίτη χορωδία που συμμετέχει είναι η παιδική χορωδία Μανώλης Καλομοίρης που ιδρύθηκε το 1989 από μένα και την Χαρά Καλομοίρη στο όνομα του παππού της, Μανώλη Καλομοίρη. Τα τελευταία χρόνια την περισσότερη δουλειά ως προς τη διδασκαλία της χορωδίας την κάνει ο κ. Σάββας Ρακιντζάκης. Επίσης, συμμετέχουν ως συνδιοργανωτές η οργάνωση H2Opera που διευθύνεται από τον κ. Δημοσθένη Σταυριανό που είναι βαρύτονος και συμμετέχει στην παράσταση. Οι άλλοι δύο σολίστες είναι η υψίφωνος κ. Λυδία Ζερβάνου και ο κόντρα τενόρος κ. Νίκος Σπανάτης. Συμμετέχει επίσης το Athens Percussion Group που είναι ένα σύνολο κρουστών οργάνων και συμμετέχουν και δύο πιανίστες, ο κ. Δημήτρης Ανούσης και ο κ. Γιάννης Μιχαηλίδης. Η κ. Τζένη Αρσένη θα έχει τη σκηνοθετική επιμέλεια.
11/1/17
Σοφία Μανουσάκη - «Το τραγούδι για μένα είναι τρόπος ζωής, όχι σκοπός»
Βλέποντας κάποιος τη Σοφία Μανουσάκη από κοντά, θεωρεί
ότι είναι ένα απλό, νεαρό κορίτσι που δειλά δειλά ξεκινάει τα βήματά του
στο χώρο της μουσικής. Ακούγοντάς την, όμως, να ερμηνεύει τα τραγούδια
του Μίκη Θεοδωράκη υπό την καθοδήγηση του Στέφανου Κορκολή, τότε όλα αλλάζουν. Η Σοφία Μανουσάκη
έχει μια ξεκάθαρη και σταράτη εσωτερική φωνή που θυμίζει κάτι από τα
πολύ παλιά, τότε που οι ερμηνεύτριες πήγαιναν μπροστά αποκλειστικά με τη
χροιά τους και μόνο. Αν και γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90,
τόσο ο τρόπος που μιλάει όσο και το ύφος της στη σκηνή, κάνουν απόλυτα
κατανοητή την απόφαση του μεγάλου Έλληνα μουσουργού να την επιλέξει ως
ερμηνεύτρια στα τραγούδια του και μάλιστα, στα τραγούδια που για
διάφορες συγκυρίες δεν ευτύχισαν να ακουστούν στο ευρύ κοινό.
Στις 16 Ιανουαρίου θα γίνει στον Ιανό η απονομή του χρυσού δίσκου «Συνάντηση
ΙΙ», ο οποίος κυκλοφόρησε πριν από ενάμιση μήνα. Το γεγονός αυτό ήταν η
αφορμή για να βρεθούμε ξανά με τη Σοφία Μανουσάκη και να κάνουμε μια
όμορφη κουβέντα.
Έχουμε να βρεθούμε δημοσιογραφικά ενάμιση χρόνο. Τι έχει αλλάξει μέσα σε αυτό το διάστημα για την τραγουδίστρια Μανουσάκη και την Σοφία ως χαρακτήρας;
Αισθάνομαι πιο ώριμη, πιο συγκροτημένη και ως χαρακτήρας και ως τραγουδίστρια. Περνάω πολλή ώρα διαβάζοντας και νιώθω κάπως διαφορετικά προς το καλύτερο.
Έχουμε να βρεθούμε δημοσιογραφικά ενάμιση χρόνο. Τι έχει αλλάξει μέσα σε αυτό το διάστημα για την τραγουδίστρια Μανουσάκη και την Σοφία ως χαρακτήρας;
Αισθάνομαι πιο ώριμη, πιο συγκροτημένη και ως χαρακτήρας και ως τραγουδίστρια. Περνάω πολλή ώρα διαβάζοντας και νιώθω κάπως διαφορετικά προς το καλύτερο.
Λογικά ο κόσμος σε γνωρίζει περισσότερο
από ό,τι πριν. Πόσο εύκολο είναι για μια κοπέλα στη σημερινή εποχή και
στην ηλικία σου να γίνεται γνωστή επειδή τραγουδάει Θεοδωράκη και όχι
επειδή συμμετείχε σε κάποιο talent show;
Είναι πολύ δύσκολο και χαίρομαι πολύ που τράβηξα αυτήν την πορεία στο χώρο αυτόν, γιατί και σε κάποιο talent show να πήγαινα, θα με μάθαινε ο κόσμος για ένα δυο χρόνια και μετά θα εξαφανιζόμουν όπως γίνεται με τόσα παιδιά. Και αυτό είναι πολύ ψυχοφθόρο.
Εσύ, βέβαια, στάθηκες και τυχερή.
Καλά ναι, πολύ τυχερή. Εγώ δεν ήθελα να κάνω καριέρα, ούτε ήθελα να γίνω γνωστή. Ήρθε από μόνο του όλο, μου ήρθε τόσο απλόχερα και για μένα είναι τρόπος ζωής, δεν είναι σκοπός.
Πες μου λεπτομέρειες για τον ολοκαίνουριο διπλό δίσκο με τα τραγούδια του Μίκη.
Το cd «Συνάντηση ΙΙ» είναι ένα ακόμα δώρο από τον ίδιο τον συνθέτη. Είναι μεγάλη τιμή για μένα και είμαι και πολύ τυχερή, γιατί έχω στην παρτιτούρα αφιέρωσή του. Επίσης, μου είπε ο κ. Θεοδωράκης χαριτολογώντας ότι, περίμενε να μεγαλώσω για να έρθω και να τα πω αυτά τα τραγούδια. Οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν αρχές Σεπτεμβρίου και τελείωσαν τέλη Οκτώβρη και η συνολική δουλειά σχεδόν ένα χρόνο. Αρχικά ήταν να κάνουμε μόνο το «Μια θάλασσα γεμάτη μουσική» σε ποίηση Δήμητρας Μαντά. Οι «Χαιρετισμοί» προέκυψαν κατά τη διάρκεια των εγγραφών αυτού του έργου. Ενώ ηχογραφούσαμε, μας έστειλε ένα mail ο συνθέτης και μας πρότεινε να δοκιμάσουμε να κάνουμε τέσσερα-πέντε κομμάτια από τους «Χαιρετισμούς» - που είναι σε ποίηση Γιάννη Θεοδωράκη, Αγγελική Ελευθερίου και Μίκη Θεοδωράκη - και είπε ο Στέφανος να τους κάνουμε όλους.
Ξεχωρίζεις κάποιο τραγούδι από τον δίσκο αυτό;
Είναι όλα καταπληκτικά! Από το «Μια θάλασσα γεμάτη μουσική» μου αρέσει πάρα πολύ το «Χρώματα νυχτερινά» και από τους «Χαιρετισμούς» το «Πίσω απ’ τα μάτια μου έζησα».
Είναι πολύ δύσκολο και χαίρομαι πολύ που τράβηξα αυτήν την πορεία στο χώρο αυτόν, γιατί και σε κάποιο talent show να πήγαινα, θα με μάθαινε ο κόσμος για ένα δυο χρόνια και μετά θα εξαφανιζόμουν όπως γίνεται με τόσα παιδιά. Και αυτό είναι πολύ ψυχοφθόρο.
Εσύ, βέβαια, στάθηκες και τυχερή.
Καλά ναι, πολύ τυχερή. Εγώ δεν ήθελα να κάνω καριέρα, ούτε ήθελα να γίνω γνωστή. Ήρθε από μόνο του όλο, μου ήρθε τόσο απλόχερα και για μένα είναι τρόπος ζωής, δεν είναι σκοπός.
Πες μου λεπτομέρειες για τον ολοκαίνουριο διπλό δίσκο με τα τραγούδια του Μίκη.
Το cd «Συνάντηση ΙΙ» είναι ένα ακόμα δώρο από τον ίδιο τον συνθέτη. Είναι μεγάλη τιμή για μένα και είμαι και πολύ τυχερή, γιατί έχω στην παρτιτούρα αφιέρωσή του. Επίσης, μου είπε ο κ. Θεοδωράκης χαριτολογώντας ότι, περίμενε να μεγαλώσω για να έρθω και να τα πω αυτά τα τραγούδια. Οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν αρχές Σεπτεμβρίου και τελείωσαν τέλη Οκτώβρη και η συνολική δουλειά σχεδόν ένα χρόνο. Αρχικά ήταν να κάνουμε μόνο το «Μια θάλασσα γεμάτη μουσική» σε ποίηση Δήμητρας Μαντά. Οι «Χαιρετισμοί» προέκυψαν κατά τη διάρκεια των εγγραφών αυτού του έργου. Ενώ ηχογραφούσαμε, μας έστειλε ένα mail ο συνθέτης και μας πρότεινε να δοκιμάσουμε να κάνουμε τέσσερα-πέντε κομμάτια από τους «Χαιρετισμούς» - που είναι σε ποίηση Γιάννη Θεοδωράκη, Αγγελική Ελευθερίου και Μίκη Θεοδωράκη - και είπε ο Στέφανος να τους κάνουμε όλους.
Ξεχωρίζεις κάποιο τραγούδι από τον δίσκο αυτό;
Είναι όλα καταπληκτικά! Από το «Μια θάλασσα γεμάτη μουσική» μου αρέσει πάρα πολύ το «Χρώματα νυχτερινά» και από τους «Χαιρετισμούς» το «Πίσω απ’ τα μάτια μου έζησα».
Πόσο ελπιδοφόρο είναι το γεγονός ότι η «Συνάντηση ΙΙ» έγινε χρυσή μέσα σε ενάμιση μήνα και μάλιστα, χωρίς διαφήμιση;
Πάρα πολύ! Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι, τα cd δεν πωλούνται, μπαίνουν όλοι στο ίντερνετ και βρίσκουν κατευθείαν τα τραγούδια από εκεί. Πιστεύω ότι αυτή είναι μια μορφή αντίστασης και απόδειξη ότι υπάρχει ακόμα πολιτισμός.
Πάρα πολύ! Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι, τα cd δεν πωλούνται, μπαίνουν όλοι στο ίντερνετ και βρίσκουν κατευθείαν τα τραγούδια από εκεί. Πιστεύω ότι αυτή είναι μια μορφή αντίστασης και απόδειξη ότι υπάρχει ακόμα πολιτισμός.
Μετά την απονομή του χρυσού δίσκου για τη «Συνάντηση ΙΙ», ποιος είναι ο επόμενος στόχος της Σοφίας;
Η επόμενη δουλειά θα είναι με τον Στέφανο Κορκολή και θα αφορά μελοποιημένη ποίηση και ουσιαστικά, αυτή θα είναι και η πρώτη μου προσωπική δουλειά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δε θα ξανατραγουδήσω Θεοδωράκη.
Πες μου έναν χώρο ανά τον κόσμο που ονειρεύεσαι να ερμηνεύσεις τα τραγούδια του Μίκη, έστω κι αν αυτό είναι πρακτικά δύσκολο να γίνει.
Νομίζω ότι ο οποιοσδήποτε χώρος διαμορφώνεται από τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Βέβαια, θα ήθελα πάρα πολύ να τραγουδήσω στο Ηρώδειο που αφενός είναι κάτω από την Ακρόπολη, αφετέρου ξέρω ότι το λατρεύει και ο Μίκης.
Πολλοί είναι εκείνοι που θα πουν -ή που έχουν ήδη πει- ότι το μέλλον σου στη δισκογραφία προβλέπεται δύσκολο, ακριβώς επειδή η έναρξή σου στον χώρο έγινε με έργα ενός τόσο μεγάλου μουσουργού υπό την επίβλεψη ενός επίσης μεγάλου συνθέτη. Τι απαντάς σε όλους αυτούς;
Αν το ωραίο και το αληθινό είναι δύσκολο, τότε μου αρέσουν τα δύσκολα. Αυτή τη στιγμή είμαι ακόμα στην αρχή με τον Στέφανο, έχουμε να κάνουμε πολλά πράγματα και δεν διεκδικώ να κάνω κάτι άλλο. Τώρα, εάν προκύψει οτιδήποτε καινούριο, θα σκεφτώ πολύ καλά την επόμενή μου κίνηση.
Ας αλλάξουμε λίγο θέμα. Πριν από δυο περίπου μήνες συμμετείχες στο αφιέρωμα που έγινε στο Παλλάς στη Βίκυ Μοσχολιού. Θα ήθελες να συμμετάσχεις ξανά σε κάποια αντίστοιχη βραδιά; Εάν ναι, τι τραγούδια θα ήθελες να πεις;
Ο πρώτος λόγος που συμμετείχα σε αυτό το αφιέρωμα είναι γιατί ακούω από πολύ μικρή ηλικία τα τραγούδια της. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι επρόκειτο για φιλανθρωπικό σκοπό, συν του γεγονότος ότι παίξαμε με τον Στέφανο ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, το «Σήμερα βράδιασε νωρίς». Επειδή συμμετείχαν πάρα πολύ καλλιτέχνες, δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε πρόβα για τον ήχο, γι αυτό και είχα αμφιβολία για το αν θα είμαι εντάξει πάνω στη σκηνή και το τι θα ακούει ο κόσμος. Όταν ο λόγος είναι φιλανθρωπικός, δεν μπορείς να αρνηθείς, αλλά από την άλλη, πρέπει να προφυλάσσεις καλλιτεχνικά τον εαυτό σου.
Η επόμενη δουλειά θα είναι με τον Στέφανο Κορκολή και θα αφορά μελοποιημένη ποίηση και ουσιαστικά, αυτή θα είναι και η πρώτη μου προσωπική δουλειά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δε θα ξανατραγουδήσω Θεοδωράκη.
Πες μου έναν χώρο ανά τον κόσμο που ονειρεύεσαι να ερμηνεύσεις τα τραγούδια του Μίκη, έστω κι αν αυτό είναι πρακτικά δύσκολο να γίνει.
Νομίζω ότι ο οποιοσδήποτε χώρος διαμορφώνεται από τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Βέβαια, θα ήθελα πάρα πολύ να τραγουδήσω στο Ηρώδειο που αφενός είναι κάτω από την Ακρόπολη, αφετέρου ξέρω ότι το λατρεύει και ο Μίκης.
Πολλοί είναι εκείνοι που θα πουν -ή που έχουν ήδη πει- ότι το μέλλον σου στη δισκογραφία προβλέπεται δύσκολο, ακριβώς επειδή η έναρξή σου στον χώρο έγινε με έργα ενός τόσο μεγάλου μουσουργού υπό την επίβλεψη ενός επίσης μεγάλου συνθέτη. Τι απαντάς σε όλους αυτούς;
Αν το ωραίο και το αληθινό είναι δύσκολο, τότε μου αρέσουν τα δύσκολα. Αυτή τη στιγμή είμαι ακόμα στην αρχή με τον Στέφανο, έχουμε να κάνουμε πολλά πράγματα και δεν διεκδικώ να κάνω κάτι άλλο. Τώρα, εάν προκύψει οτιδήποτε καινούριο, θα σκεφτώ πολύ καλά την επόμενή μου κίνηση.
Ας αλλάξουμε λίγο θέμα. Πριν από δυο περίπου μήνες συμμετείχες στο αφιέρωμα που έγινε στο Παλλάς στη Βίκυ Μοσχολιού. Θα ήθελες να συμμετάσχεις ξανά σε κάποια αντίστοιχη βραδιά; Εάν ναι, τι τραγούδια θα ήθελες να πεις;
Ο πρώτος λόγος που συμμετείχα σε αυτό το αφιέρωμα είναι γιατί ακούω από πολύ μικρή ηλικία τα τραγούδια της. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι επρόκειτο για φιλανθρωπικό σκοπό, συν του γεγονότος ότι παίξαμε με τον Στέφανο ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, το «Σήμερα βράδιασε νωρίς». Επειδή συμμετείχαν πάρα πολύ καλλιτέχνες, δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε πρόβα για τον ήχο, γι αυτό και είχα αμφιβολία για το αν θα είμαι εντάξει πάνω στη σκηνή και το τι θα ακούει ο κόσμος. Όταν ο λόγος είναι φιλανθρωπικός, δεν μπορείς να αρνηθείς, αλλά από την άλλη, πρέπει να προφυλάσσεις καλλιτεχνικά τον εαυτό σου.
Προέρχεσαι από μια γενιά που, σε γενικές
γραμμές, έζησε και την καλή περίοδο της χώρας, αλλά και την κακή (σε
κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο εννοώ). Ποιο τραγούδι αφιερώνεις στους
αναγνώστες για το 2017 που μόλις έκανε ορατή την εμφάνισή του;
Ως παιδί μέλος μιας πολύτεκνης οικογένειας με πέντε παιδιά, θυμάμαι ότι κάθε Χριστούγεννα είχα το δώρο μου. Δεν είχαμε, δηλαδή, πολυτέλειες, οπότε δεν μπορώ να πω ότι έζησα υπερβολές στα αγαθά. Αφιερώνω το «Λίγο ακόμα» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη και το έχει πει καταπληκτικά η Μαρία Φαραντούρη. Να έχουμε υπομονή και να είμαστε ψύχραιμοι…
Ως παιδί μέλος μιας πολύτεκνης οικογένειας με πέντε παιδιά, θυμάμαι ότι κάθε Χριστούγεννα είχα το δώρο μου. Δεν είχαμε, δηλαδή, πολυτέλειες, οπότε δεν μπορώ να πω ότι έζησα υπερβολές στα αγαθά. Αφιερώνω το «Λίγο ακόμα» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη και το έχει πει καταπληκτικά η Μαρία Φαραντούρη. Να έχουμε υπομονή και να είμαστε ψύχραιμοι…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)