Η «Φιλιώ Χαϊδεμένου» ζωντανεύει και συγκινεί

κλικ εδώ

Στέφανος Κορκολής & Σοφία Μανουσάκη - Συνάντηση ΙΙ

Είμαστε πολύ τυχεροί εμείς οι Έλληνες.
Οι λόγοι είναι αμέτρητοι, αλλά εδώ θα ασχοληθούμε με έναν συγκεκριμένο.

Η χώρα μας παρήγαγε στο παρελθόν εξαιρετικούς συνθέτες και ποιητές, κάτι που -ευτυχώς- αφενός εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα είτε μέσω της συγγραφής καινούριων και ολοκληρωμένων έργων, είτε μέσω της επανακυκλοφορίας έργων γραμμένων στα προηγούμενα έτη, αλλά καλά διασκευασμένων από ενεργούς δημιουργούς.

Το διπλό cd «Συνάντηση ΙΙ» με τον Στέφανο Κορκολή και τη Σοφία Μανουσάκη είναι η προσωποποίηση του κανόνα που λέει πως η καλή μουσική επιβιώνει ανεξαρτήτως εποχής και καταστάσεων. Ενάμιση χρόνο μετά τον δίσκο «Συνάντηση», στον οποίο ακούστηκαν πολλά γνωστά και αγαπημένα κομμάτια του Μίκη Θεοδωράκη διασκευασμένα από τον Κορκολή και ερμηνευμένα από τη Μανουσάκη, έρχεται η «Συνάντηση ΙΙ» για να υπενθυμίσει στους μουσικόφιλους ακυκλοφόρητα στην Ελλάδα τραγούδια του Μίκη, αλλά και τραγούδια που χάθηκαν μέσα στη δίνη των μουσικών πληροφοριών των τελευταίων δεκαετιών. Έργα που ο ίδιος ο Θεοδωράκης χαρακτηρίζει «προδομένα».

Το πρώτο cd αφορά τον κύκλο «Μια θάλασσα γεμάτη μουσική» σε ποίηση Δήμητρας Μαντά, γραμμένο το 1987 στο Παρίσι. Το έργο αυτό δεν εκδόθηκε ποτέ στην Ελλάδα, εκδόθηκε, όμως, στη Γαλλία από γαλλική εταιρία με την ερμηνεία της Angelique Ionatos. Στη «Συνάντηση ΙΙ» ακούμε τα εικοσιένα κομμάτια μόλις με δύο όργανα και μια φωνή. Το πιάνο του Στέφανου Κορκολή και το βιολοντσέλο της Μαριλίζας Παπαδούρη «σμίγουν» με τη μεστή φωνή της Σοφίας Μανουσάκη στα τραγούδια που εξυμνούν κάθε μορφής έρωτα, με σύμμαχο τα όμορφα λόγια της Μαντά και τη μελωδικότητα της μουσικής του Θεοδωράκη. Ξεχωρίζουν τα «Τέτοια στιγμή», «Ο κύκλος του νερού», «Χρώματα νυχτερινά» και «Βαθιά στη μοίρα μου». Σίγουρα, το «Μια θάλασσα γεμάτη μουσική» έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει στη χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια, γιατί, δεν μπορεί εύκολα να ειπωθεί ότι μοιάζει με κάποιο παρόμοιο έργο του συνθέτη. Βέβαια, κάλλιο αργά παρά ποτέ, γιατί ο Στέφανος Κορκολής του έδωσε μια αμιγώς δική του πνοή, κάνοντάς το εντελώς σημερινό.

Ακούγοντας προσεκτικά το δεύτερο cd με τίτλο «Χαιρετισμοί», ένα χαμόγελο ικανοποίησης απλώνεται στα χείλη. Ο συγκεκριμένος κύκλος τραγουδιών σε ποίηση Γιάννη Θεοδωράκη και Αγγελικής Ελευθερίου γράφτηκε στο διάστημα 1978-1981 και κυκλοφόρησε με την ερμηνεία της Δήμητρας Γαλάνη. Ο Μίκης Θεοδωράκης πρότεινε στον Κορκολή και στη Μανουσάκη να μεταγράψουν αυτά τα τραγούδια μόνο με ένα πιάνο και μια φωνή. Το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από άψογο, αφού ο διεθνούς φήμης συνθέτης κατάφερε χωρίς πολλές αλλαγές να φέρει στα μέτρα του το έργο του Μίκη. Αυτό, βέβαια, συμβαίνει και στα δύο έργα, αλλά στους «Χαιρετισμούς» είναι ακόμα πιο εμφανές, αφού υπάρχουν κομμάτια ήδη γνωστά στο κοινό, κάνοντας πιο εύκολη τη σύγκριση με την πρώτη ηχογράφηση και τη σημερινή εκτέλεση.

Π.χ. μεγάλη έκπληξη είναι το τραγούδι «Μη με προδώσεις» σε ποίηση Γιάννη Θεοδωράκη που στο παρελθόν είχε κυκλοφορήσει με λόγια του Λευτέρη Παπαδόπουλου και δεν είναι άλλο από το «Κάποτε θα ‘ρθουν» που πρωτοερμήνευσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος στην ταινία «Ο ασυμβίβαστος» (1979). Στη «Συνάντηση ΙΙ» το ακούμε με τη Σοφία Μανουσάκη, η οποία, το ερμηνεύει με απόλυτο σεβασμό και σεμνότητα, αλλά ταυτόχρονα με την κατάλληλη δυναμική στα ζητούμενα σημεία. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα υπόλοιπα τραγούδια των δύο cd, απλά, σε αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι, τόσο ο ανατριχιαστικός ήχος των πλήκτρων του πιάνου του Στέφανου Κορκολή, όσο και η ήρεμη δύναμη της Σοφίας Μανουσάκη, πραγματικά σκορπούν ρίγη συγκίνησης και χαράς για το μέλλον του τραγουδιού. Πολύ καλά σημεία είναι τα τραγούδια «Νύχτα μαγικιά» και «Χαίρε», ενώ αυτή η δισκογραφική δουλειά κλείνει με τα τέσσερα κομμάτια της «Μικρής σουίτας για πιάνο» του Μίκη Θεοδωράκη, παιγμένα από τον Κορκολή, αλλά εδώ δε χρειάζεται να ειπωθούν πολλά, αφού όλοι γνωρίζουμε τις σολιστικές δυνατότητες του αναφερόμενου πιανίστα και δημιουργού.

Καταλήγοντας, καλό θα ήταν να αναφερθεί ότι, ο πρώτος άνθρωπος που σχολίασε τον ολοκαίνουριο αυτόν διπλό δίσκο ήταν η Μαρία Φαραντούρη, η οποία παραβρέθηκε στην πρώτη από τις δύο παραστάσεις του Κορκολή και της Μανουσάκη που έγιναν πριν από λίγες μέρες στον Ιανό. Το Ogdoo.gr εξασφάλισε το ηχητικό ντοκουμέντο από την ομιλία της μεγάλης ερμηνεύτριας και σας το παρουσιάζει σε ηχητική και γραπτή μορφή.

«Δίνεις εσύ αυτήν την ερμηνεία, αυτή είναι η σωστή ερμηνεία, γιατί έχουμε ακούσει τόσους να διαχειρίζονται, ξέρεις, αυτόν τον πλούτο των μελωδιών του Μίκη κτλ., αλλά ξέρεις το κάνουν επιφανειακά κτλ. Τόσο βαθιά ερμηνεία κι από τους δυο σας, πραγματικά κι από τη φίλη μας, οπωσδήποτε, τη Μαριλίζα μας και τη Σοφία, είναι καταπληκτικό μια νέα γυναίκα να έχει τέτοια αισθαντικότητα ε; Κι εσύ, που δίνεις όλο το πρόσταγμα. Αυτό σπάνια το συναντάς. Αυτή είναι η αλήθεια και την λέμε, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Έχουμε αυτιά, έχουμε μάτια και βλέπουμε.

Δεν είναι ξεχασμένα (τα τραγούδια), αυτά είναι… μας τα αποκαλύπτετε πρώτη φορά. Δεν είναι λες και κάποτε παίχτηκαν κι ακούστηκαν. Ποτέ. Είναι μια αποκάλυψη αυτό. Σας ευχαριστούμε βαθιά μέσα από την ψυχή μας σας το λέω. Θεωρώ ότι είναι στα όρια του world music αυτό το πράγμα, παρότι φαίνεται σε μερικούς λίγο κλασικό όλα αυτά, είναι πάρα πολύ ωραίο, πιστέψτε με, μπορείς να αισθανθείς ένα παγκόσμιο επίπεδο και να μεταφραστεί και να τραγουδηθεί. Είναι η ερμηνεία σας, είναι… πρώτη φορά ακούω Θεοδωράκη και να συγκινούμαι βαθιά, πώς να σας το πω.

Τώρα συγνώμη, που παίρνω τον λόγο αλλά σίγουρα τον πλημμυρίζει το συναίσθημα, είναι ένας μεγάλος δημιουργός και πολύ ευαίσθητος, γι’ αυτό και προσεγγίζει μ’ αυτόν τον τρόπο και κάνει μια πολύ υψηλή ερμηνεία του έργου του Μίκη. Θέλω να πω ότι δεν πρέπει να αισθάνεσαι ότι ο Μίκης θα χαρεί, εδώ είναι ότι κάνετε μία δουλειά, η οποία μπορεί να έχει μέλλον, δηλαδή συναντιούνται αυτά τα τραγούδια με το μέλλον τους, κατάλαβες πως το εννοώ, ότι θα πρέπει να τα βγάλετε με πολλή περηφάνια και δεν έχει σημασία τι θα πω εγώ, ο Μίκης κτλ. Ο Μίκης σαφώς θα συγκινηθεί, πολύ περισσότερο απ’ όλους μας αλλά σημασία έχει ο κόσμος, ο οποίος ακούει, έχει ακούσματα υπάρχει κόσμος, που ακούει αυτό το είδος της μουσικής, μα είναι τόσο ωραία τα λόγια κι όμορφα, μιλάνε στην ψυχή του ανθρώπου, λοιπόν πρέπει να τ’ αποκαλύπτετε αυτά συνέχεια, συνέχεια. Εσύ κάνεις ένα θαύμα κι είναι πολύ τυχερή η κι Σοφία, που είναι μαζί σου κι εσύ για την Σοφία. Αυτό είναι μια πολύ καλή ιστορία, πάρα πολύ καλή και έχει καλά αποτελέσματα.

Κάνατε τόσο ωραία της βραδιά μας αυτές τις δύσκολες μέρες, πανδαισία, ομορφιά».

 

www.ogdoo.gr 

Κορκολής & Μανουσάκη γέμισαν δύο φορές τον Ιανό

κλικ εδώ

Η «Φιλιώ Χαϊδεμένου» παίρνει σάρκα και οστά

κλικ εδώ

Τα επίκαιρα τραγούδια της ξενιτιάς στο «γύρισμα του χρόνου»

κλικ εδώ

Η «Μεγάλη Συνάντηση» του Πλέσσα και του Χατζή

κλικ εδώ

Η Λυδία Σέρβου κέρδισε το κοινό στο Barallagi

κλικ εδώ

Ο πολιτισμός της Μικρασίας ζωντάνεψε στο Ηρώδειο

κλικ εδώ

Η τραγωδία της Marfin & το Μεγάλο μας Τσίρκο, σήμερα!

Είναι αλήθεια ότι κάποιοι στίχοι τραγουδιών και ποιημάτων γράφονται σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα προκειμένου να αποτυπώσουν το κλίμα εκείνης της εποχής σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Όμως, δυστυχώς, έρχονται καταστάσεις τραγικές σε επόμενες δεκαετίες, που φέρνουν στο προσκήνιο αυτά τα ίδια λόγια που, όταν τα έγραψαν οι δημιουργοί τους, σίγουρα δεν φαντάζονταν το αντίκτυπο που θα είχαν στην καινούρια τραγωδία.

Πριν από λίγες μέρες και περνώντας από την οδό Σταδίου, έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, το βλέμμα στάθηκε έξω από το κτίριο της τράπεζας Marfin, όπου έξι χρόνια πριν τρεις άνθρωποι -ανάμεσά τους και μία έγκυος- έχασαν τη ζωή τους μετά από πυρκαγιά που εξαπλώθηκε στο οίκημα. Πιο αναλυτικά, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης, κάποιοι νεαροί σπάζοντας την βιτρίνα της τράπεζας, πέταξαν αυτοσχέδιες βόμβες μολότοφ στο κτίριο και σε λίγα λεπτά, είχε τυλιχθεί ολόκληρο με φλόγες.

Όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά και γι’ αυτό δε χρειάζεται να επεκταθούμε περισσότερο. Όμως, αξίζει να αναφερθούμε σε ένα σύνθημα που γράφτηκε πρόσφατα έξω από το «καταραμένο» κτίριο. Για να ακριβολογούμε, γράφτηκε στον σιδερένιο «τοίχο» που καλύπτει μέχρι ενός σημείου τη θλίψη από τα αποκαΐδια στους περαστικούς της Σταδίου. «Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, (η πείνα) το καμάρι είναι του κιοτή».

Αλήθεια, πώς θα αντιδρούσε σήμερα ο Ιάκωβος Καμπανέλλης εάν ζούσε κι έβλεπε γραμμένα με μαύρη μπογιά το 2016 τα λόγια που σκάρωσε το 1973 για την παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο»; Πώς θα ένιωθαν ο Νίκος Ξυλούρης και η Τζένη Καρέζη που, τόσα χρόνια μετά τον θάνατό τους, όλοι όσοι γνωρίζουν σιγοτραγουδούν αυτούς τους στίχους έχοντας στο μυαλό τους τις αξέχαστες φωνές τους; Πώς να αισθάνεται ο Σταύρος Ξαρχάκος που έγραψε τη μουσική σε αυτήν την παράσταση που, ακόμα και σήμερα, ο κόσμος του θυμίζει ότι κανείς δεν ξέχασε το έργο του και το συνδέει με τα γεγονότα της εποχής; Και τέλος, πώς αντιδρούν όλοι όσοι έδωσαν πραγματική μάχη το 1973 για να κερδίσουν την ελευθερία τους και να πουν επιτέλους ότι «ο λαός δε θα σφίξει άλλο το ζωνάρι»;

Τα πιο πολλά ερωτήματα μένουν αναπάντητα, εκτός από το τελευταίο. Γιατί, σίγουρα, όλοι όσοι πάλεψαν για την ατομική, κοινωνική και πολιτική τους ελευθερία, ζορίζονται αφάνταστα σήμερα που αναγκάζονται να σφίγγουν κι άλλο το ζωνάρι χωρίς να γνωρίζουν πότε και σε πιο σημείο θα σταματήσει αυτό το σφίξιμο.

www.ogdoo.gr 

8 τραγούδια με το Γιώργο Περαντάκο

Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από την ημέρα που ο Γιώργος Περαντάκος, ο Γιώργος μας, όδευσε προς την αιώνια ζωή, αφήνοντας πίσω του συγγενείς, φίλους και συνεργάτες να θρηνούν για την πρόωρη φυγή του, μαθαίνοντας παράλληλα να ζουν μέσα από αυτήν.

Ο Γιώργος Περαντάκος δεν πρόλαβε να κάνει όλα όσα ήθελε στη δισκογραφία, όμως, οι συνεργασίες του, όπως αυτή με το Τρίφωνο, του οποίου τα τελευταία χρόνια είχε γίνει το τρίτο μέλος, πρόσφεραν στους φίλους του όμορφες μουσικές στιγμές.

Ας θυμηθούμε κάποιες από αυτές, ελπίζοντας η μνήμη του να μείνει για πάντα ζωντανή μέσω των τραγουδιών του, αλλά και των αναμνήσεων που ζήσαμε όλοι όσοι τον γνωρίσαμε από κοντά.


Γιώργος Περαντάκος - Κλείνω το μάτι στη ζωή
Από το δίσκο «Το επόμενο πρωί» (2007)
Στίχοι: Τζένη Καναβού - Μουσική: Λάμπρος Καρελάς

Γιώργος Περαντάκος - Γλυκειά συνήθεια
Από το δίσκο «Το επόμενο πρωί» (2007)
Στίχοι & Μουσική: Ηρακλής Κοντός

 
Γιώργος Περαντάκος - Πεχλιβάνης
Στίχοι & Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Γιώργος Περαντάκος - Το παπάκι

Στίχοι & Μουσική: Νικόλας Άσιμος

Γιώργος Περαντάκος - Ο αρχηγός
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος - Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Γιώργος Περαντάκος - Το δωμάτιο
Στίχοι: Λένα Παπά - Μουσική: Χάρης Κατσιμίχας

Γιώργος Περαντάκος - Αν ήξερες
Στίχοι: Σμαρώ Παπαδοπούλου - Μουσική: Θοδωρής Παπαδόπουλος

Τρίφωνο - Της χαράς το μαγαζί
 Στίχοι: Θανάσης Στουπής - Μουσική: Δημήτρης Παπαβομβολάκης

www.ogdoo.gr

Σαββόπουλος & Βιτάλη στη Σκύρο - «Ας κρατούσαν κι άλλο λίγο οι χοροί»

κλικ εδώ

Η «Παραγγελιά» των Μαχαιρίτσα & Κότσιρα στο Βεάκειο αλλά και σε δίσκο!

κλικ εδώ

Το backstage του «Όλοι μαζί μπορούμε»

Στις 16 Ιουνίου συνέβη στο Καλλιμάρμαρο κάτι μοναδικό, που τουλάχιστον, όλοι όσοι είναι κάτω από σαράντα ετών, σίγουρα δεν έχουν βιώσει. Ένας μεγάλος αριθμός τραγουδιστών «πρώτης γραμμής» βρέθηκε στο Παναθηναϊκό στάδιο προκειμένου να δώσει το παρών στο κάλεσμα του μέγιστου Σταύρου Ξαρχάκου και της ένωσης «Όλοι μαζί μπορούμε», ώστε να μαζευτούν τρόφιμα για όλους εκείνους που το έχουν ανάγκη.

Οι Χάρις Αλεξίου, Ελένη Βιτάλη, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Σταμάτης Κραουνάκης,Μανώλης Μητσιάς, Γιώργος Νταλάρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Άλκηστις Πρωτοψάλτη και Ηρώ Σαΐα πρόσφεραν στους χιλιάδες θεατές μια βραδιά που θα τους μείνει αξέχαστη… Δε χρειάζεται να πούμε περισσότερες λεπτομέρειες για το πρόγραμμα και τις ερμηνείες, αφού ο συνεργάτης Θανάσης Γιώγλου έγραψε μια αναλυτικότατη και εμπεριστατωμένη ανταπόκριση, στην οποία αναφέρονται όλα όσα πρέπει να αναφερθούν. Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για το κλίμα των παρασκηνίων, μια και είχαμε την ευκαιρία να είμαστε και εκεί.

Μπορεί να ακουστεί εντελώς κοινότοπη η παρακάτω φράση, αλλά είναι απόλυτα αληθινή. Στη συναυλία αυτή περνούσαν καλά στα παρασκήνια κι αυτό φαινόταν μέχρι έξω. Κυριολεκτικά. Ο ένας αγκαλιάζονταν με τον άλλον, κουβέντιαζαν με θέρμη και ενδιαφέρον, χαιρόντουσαν όλοι με τις καλές ερμηνείες του άλλου, χόρευαν όταν δεν ήταν εκείνοι στη σκηνή και γενικά, με τη συμπεριφορά τους θα μπορούσαν να διδάξουν στους νεότερους καλλιτέχνες ότι, άλλο είναι το να είσαι πραγματικός μεγάλος καλλιτέχνης και άλλο να προσποιείσαι ότι είσαι σταρ.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης, καθισμένος σε μια γωνία, δε σταμάτησε να μιλάει με όλους, ο Γιώργος Νταλάρας κουβέντιαζε με τον καθένα ξεχωριστά για αρκετή ώρα, η Ελένη Βιτάλη χόρευε στα ρυθμικά τραγούδια, η Χάρις Αλεξίουπαρακολουθούσε με προσοχή τους συναδέλφους της στη σκηνή, ο Μίλτος Πασχαλίδης και η Άλκηστις Πρωτοψάλτηγελούσαν και έδειχναν ότι περνούσαν καλά, ενώ ο Μανώλης Μητσιάς με την Ηρώ Σαΐακαι την Ελεωνόρα Ζουγανέλη ήταν η ήρεμη δύναμη της ομάδας που απολάμβανε όλη αυτή τη φάση.

Φυσικά, δε θα μπορούσε να μην αναφερθεί ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο οποίος δευτερόλεπτα πριν ανέβει στη σκηνή, με το γνωστό ήρεμο ύφος του, παρατηρούσε τα πάντα και τους πάντες, συζητώντας χαμηλόφωνα με πολύ κόσμο.

Ίσως στη δημιουργία όλου αυτού του θετικού κλίματος να βοήθησε το γεγονός ότι ο στόχος επετεύχθη και μαζεύτηκαν από τον κόσμο 120 τόνοι φαγητού, ξεπερνώντας κατά πολύ τις προσδοκίες των διοργανωτών. Ίσως επίσης, η «νίκη» αυτή να ήταν απλά η αφορμή για να αποδείξουν όλοι αυτοί οι μεγάλοι καλλιτέχνες που ακούμε εδώ και πολλές δεκαετίες, μπορούν να βρίσκονται ακόμα και σήμερα μαζί στη σκηνή για να κεράσουν αναμνήσεις όλους εκείνους που ανήκουν στη νεότερη γενιά.

Η ουσία είναι ότι, η συναυλία αυτή απόδειξε περίτρανα ότι οι Έλληνες ξέρουν να ξεχωρίζουν τα σημαντικά γεγονότα και παρ’ όλες τις δυσκολίες να είναι εκεί για να τα στηρίξουν και να τα υψώσουν στην κλίμακα που τους αρμόζει.

www.ogdoo.gr

Νύχτες καλοκαιριού με την Ηρώ Σαΐα

κλικ εδώ

Eurovision 2016 - Μερικές σκέψεις με αφορμή την ελληνική παρουσία - απουσία

Η Eurovision είναι ένας μουσικός τηλεοπτικός διαγωνισμός που λαμβάνει χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες. Αρχικός στόχος αυτής της διοργάνωσης ήταν η ανάδειξη διαφορετικών ειδών μουσικής από τις χώρες που συμμετείχαν κάθε χρόνο σε αυτό το γεγονός.Τα τελευταία χρόνια η Eurovision απόκτησε μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα, η οποία, παρόλο που περνάει δύσκολες οικονομικές στιγμές, δεν σταμάτησε ποτέ να στέλνει αποστολές προκειμένου να κερδίσει μια καλή θέση στην τελική κατάταξη. Έτσι έγινε και φέτος με το συγκρότημα Argo και μάλιστα, με απευθείας ανάθεση από την κρατική τηλεόραση και τον κ. Διονύση Τσακνή.

Βλέποντας τον χθεσινό πρώτο προκριματικό του διαγωνισμού και παρακολουθώντας επισταμένως την ελληνική αποστολή, μπορούν να βγουν άνετα κάποια συμπεράσματα. Η Eurovision χρειάζεται πρωτοτυπία και ξεχωριστές παρουσίες.

Οι Argo εμφανίστηκαν με ένα αδιάφορο στιχουργικά και μουσικά τραγούδι, παρουσιαζόμενο ως φτωχό αντίγραφο της απόλυτα επιτυχημένης εμφάνισης της Έλενας Παπαρίζου το 2005, τόσο στο θέμα της χορογραφίας (ποντιακή λύρα και ποντιακός χορός) όσο και στο θέμα της ένδυσης (άσπρο πουκάμισο και μπεζ παντελόνι). Βέβαια, δεν μπορεί να μην αναφερθεί η εικόνα του τυμπάνου που θύμισε την αντίστοιχη εμφάνιση στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, όπου ένας τυμπανιστής «συνομιλούσε» εικονικά με έναν άλλο που βρισκόταν στην Αρχαία Ολυμπία.

Καλό θα ήταν, λοιπόν, εφόσον θέλουμε να έχουμε αν όχι την πρωτιά έστω μια καλή θέση στην κατάταξη αυτής της διοργάνωσης να σκεπτόμαστε λίγο πιο σφαιρικά και να παρουσιάζουμε τραγούδια που δεν θυμίζουν κάτι από το παρελθόν. Ευτυχώς, η Ελλάδα έχει πολλούς καλλιτέχνες οι οποίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να εκπροσωπήσουν τη χώρα σε τέτοιου είδους διαγωνισμούς. Ας έχουν οι υπεύθυνοι λίγο πιο ανοιχτό μυαλό και όλα θα πάνε καλά.

www.ogdoo.gr 

Μελοποιημένη ποίηση από τον Κώστα Μακεδόνα & τη Γιώτα Νέγκα

κλικ εδώ

Νεοκλής Νεοφυτίδης - «Χωμένος» στη μουσική

Κάποιες φορές, τα λόγια και οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγραφεί άρτια ο χαρακτήρας και το ταλέντο ενός καλλιτέχνη. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του Νεοκλή Νεοφυτίδη, ο οποίος, εκτός από το αστείρευτο και αστάθμητο ταλέντο του, χαίρει ενός χαρακτήρα άλλης εποχής. Είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων, συνειδητοποιημένος, με πολύ χιούμορ, με άνεση προς όλους και κυρίως, πολύ ειλικρινής. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που, παρόλο που δε βρίσκεται καν στην αρχή της τέταρτης δεκαετίας της ζωής του, τον έχουν εμπιστευτεί μεγάλοι Έλληνες συνθέτες, όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, με τον οποίο συνεργάζεται σε μόνιμη βάση τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Η συνάντησή μας έγινε με αφορμή το επερχόμενο δικό του live στη σκηνή του Ιανού. Το Σάββατο 9 Απριλίου, ο Νεοκλής και αρκετοί καλλιτέχνες με τους οποίους έχει συνεργαστεί στο παρελθόν και συνεχίζει να συνεργάζεται είτε δισκογραφικά είτε σε επίπεδο εμφανίσεων, θα βρεθούν όλοι εκεί για να μυήσουν το κοινό στις μουσικές του Νεοκλή που κάθε άλλο παρά αδιάφορες είναι. Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα, λοιπόν.

Σε ποια ηλικία και γιατί αποφασίζεις να ασχοληθείς με τη μουσική; 

Αυτό ήταν εύκολο, γιατί ο πατέρας μου είναι μουσικός, οπότε έζησα σε ένα μουσικό περιβάλλον συν του ότι ο θείος μου είναι ποιητής και στιχουργός που ως πνευματικός μπαμπάς με εφοδίαζε με δίσκους και βιβλία. Ξεκίνησα στα δέκα μου χρόνια.

Σχετικά αργά δηλαδή.

Ναι, όντως. Ξεκίνησα κλασικό πιάνο στην Κύπρο με έναν πάρα πολύ καλό καθηγητή. Βεβαίως, παράλληλα με την μελέτη του πιάνου, παρακολουθούσα τα μουσικά τεκταινόμενα. Πήγαινα με τον πατέρα μου στη μουσική σκηνή που δούλευε κι εκεί έμαθα πάρα πολλά ελληνικά τραγούδια. Την ελληνική μουσική ουσιαστικά από εκεί την έμαθα.

Εσύ ως έφηβος τι είδους μουσική άκουγες στον ελεύθερό σου χρόνο;

Ελληνική μουσική των μεγάλων συνθετών και κλασική μουσική. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν από τα παιδιά που άκουγαν ξένη μουσική. Την ροκ την κατάλαβα και την έμαθα πιο μετά. Μου άρεσαν όλοι αυτοί οι Έλληνες συνθέτες, όπως ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης και προσπάθησα να εμβαθύνω σε αυτό.

Και πότε είπες ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου εκτός από το να ασχοληθώ με τη μουσική»;

Με πήγε μόνο του το πράγμα. Μπήκα στο Πανεπιστήμιο στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών, άρα είχε τροχοδρομηθεί το πράγμα ότι με τη μουσική θα ασχοληθώ. Αλλά, παράλληλα δούλευα. Δούλεψα σε μουσικές σκηνές, σιγά σιγά μου εμπιστεύτηκαν το ενορχηστρωτικό κομμάτι. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Είμαι τόσο χωμένος μέσα στη μουσική.

«Χωμένος» με την καλή ή με την κακή έννοια;

Και με τις δύο έννοιες, γιατί, ξέρεις, πρέπει να βγαίνεις και λίγο από αυτό το πράγμα.

Στην Αθήνα ήρθες το 1996 με αφορμή το Πανεπιστήμιο. Πώς ξεκίνησαν οι συνεργασίες σου με μεγάλα ονόματα του χώρου;

Μετά από δυο-τρία χρόνια, ήρθε η γνωριμία μου με τον Χρήστο Λεοντή, η οποία έγινε ως εξής. Ένας φίλος μουσικός από την Κύπρο σπούδαζε μπουζούκι  εδώ σε ένα Ωδείο και θαύμαζε πολύ τον Λεοντή. Μου λέει «πάμε να του παίξουμε τραγούδια δικά του» κι έτσι πήγαμε. Άρεσα στον κύριο Χρήστο και μου λέει «θέλεις να συμμετάσχεις στην ορχήστρα μου;». Στην αρχή παρακολούθησα κάποιες πρόβες και σιγά σιγά μπήκα λίγο στον κόσμο του Λεοντή με τις πολυρρυθμίες και τη μουσική από το θέατρο. Μου έκανε πάρα πολύ καλό αυτή η συνεργασία, γνώρισα έναν άλλο κόσμο. Βέβαια, είχε προηγηθεί μια γνωριμία με έναν σπουδαίο ηθοποιό, τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Ήταν οι εξετάσεις των τελειοφοίτων σπουδαστών του και μια φίλη μου Κύπρια ηθοποιός μου πρότεινε να γράψω τη μουσική για το κομμάτι που θα έπαιζε, το Χάρολ και Μοντ. Έγραψα ένα-δυο κομμάτια για αυτό το θεατρικό και πήγαινα το πρωί στις πρόβες με διδασκαλία Γιώργου Μιχαλακόπουλου. Ήταν σαν σεμινάριο.

Πες μου για τον Ηλία Ανδριόπουλο.

Είχαμε φτιάξει τα κομμάτια για ένα μικρό μουσικό σχήμα κι έτσι συνεργαστήκαμε.

Εκτός από τις συνεργασίες που είχες και έχεις με αυτούς τους καλλιτέχνες που προαναφέραμε και τα αντίστοιχα επαγγελματικά οφέλη, τι άλλο έχεις κερδίσει ως Νεοκλής από τους συγκεκριμένους ανθρώπους;

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα ήθος. Έχουν ένα βρει ένα μονοπάτι που βαδίζουν. Είναι συνειδητοποιημένοι. Έχουν μια στάση τόσο ζωής όσο και καλλιτεχνική που, αν είσαι ανοιχτός να τους δεις ως παραδείγματα, μπορούν να σου προσφέρουν πάρα πολλά πράγματα. Αυτό ως γενικό πλαίσιο. Καθαρά στο μουσικό πλαίσιο, θυμάμαι τον Λεοντή να λέει «μην ξεχνάς τη μελωδία, ένα τραγούδι δε χρειάζεται πολλά πράγματα. Μπορεί να παίξεις και τρεις νότες στο πιάνο και εάν είναι αυτές οι σωστές, τότε αυτό είναι». Μου είπε ουσιαστικά να κυνηγάω την ουσία του πράγματος.  Αυτό είναι πολύ δύσκολο στην τέχνη γενικά, γιατί μέχρι να το καταλάβεις, ενδεχομένως να περάσουν κάποια χρόνια. Επίσης, μου έμαθε εμψυχώνοντάς με να πιστεύω στον εαυτό μου, να παρουσιάζω καινούρια δουλειά κι αυτό δίνει μια αυτοπεποίθηση. Νομίζω ότι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια  βαθιά παιδεία και κουλτούρα. Δεν είναι τίποτα τυχαίο.

Πάμε τώρα στον συνθέτη Νεοκλή Νεοφυτίδη. Το 2009 κυκλοφόρησε ο πρώτος σου προσωπικός δίσκος, το «Φαγιούμ» σε στίχους Δημήτρη Λέντζου. Δεν έχεις την ανάγκη να κάνεις έναν ορχηστρικό δίσκο με ένα πιάνο και ας πούμε, ένα-δυο ακόμα όργανα;

Το έχω ανάγκη και έτσι όπως το λες είναι εύκολο! Τελικά σκαλώνουμε με τα εύκολα πράγματα και πάμε στα δύσκολα και τα σύνθετα. Ως σκέψη υπάρχει και νομίζω ότι τροχοδρομείται. Βέβαια, δεν μπορώ να μην αναφέρω το οικονομικό κομμάτι. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα και την οικονομική ευχέρεια να το επιχειρήσω. Ουκ εν τω πολλώ το ευ. Σημασία έχει να δουλεύεις, να γράφεις δηλαδή, να μαζεύεις υλικό. Η πρώτη δουλειά έγινε με παρότρυνση του Δημήτρη Λέντζου που τον γνώρισα μέσω του Λεοντή και του Θανάση Συλιβού. Μετά από αυτό, άνοιξαν δρόμοι. Κατ’ αρχάς, μαθαίνει ο όποιος κόσμος και την άλλη σου πλευρά.

Έχεις συνεργαστεί πάρα πολύ με καλλιτέχνες των τελευταίων γενιών (Μαρία Σουλτάτου, Ηρώ Σαΐα, Ζαχαρίας Καρούνης, Ζωή Παπαδοπούλου, Δώρος Δημοσθένους, Λυδία Σέρβου κ.α). Τι «βλέπεις» σε αυτούς τους σύγχρονους καλλιτέχνες;

Όλα τα παιδιά είναι ταλαντούχα και βλέπω ότι το παλεύουν όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του. Γενικά είμαι άνθρωπος των συνεργασιών και της ομαδικής δουλειάς. Με ενδιαφέρει να συνομιλώ με τους ανθρώπους της γενιάς μου.

Πες μου τι θα γίνει στον  Ιανό στις 9 Απριλίου.

Θα παρουσιάσω δικά μου τραγούδια δισκογραφημένα, κυκλοφορημένα και ανέκδοτα. Θα ερμηνεύσουν οι Ηρώ Σαΐα, ο Ζαχαρίας Καρούνης, η Σοφία Παπάζογλου, η Λυδία Σέρβου, ο Παναγιώτης Μπούσαλης και η Ιωάννα Φόρτη. Θα πω κι εγώ κάποια τραγούδια. Θα είμαστε ορχήστρα έξι ατόμων, δηλαδή πιάνο, κιθάρα, τσέλο, βιολί, κρουστά, μπάσο, μπουζούκι. Είναι ένα εφ’ όλης της ύλης πρόγραμμα. Είναι μια καλή αφορμή και για μένα να βρω το υλικό μου. Δεν έχω γράψει πάρα πολλά τραγούδια, δε δυσκολεύτηκα, δηλαδή να επιλέξω.  Ελπίζω να είναι μια ωραία και ζεστή βραδιά που να μην κουράσει και να φύγει ο κόσμος με την αίσθηση ότι δεν έχασε την ώρα του. Ενδεχομένως να ενώσει και κάποια κ

Άφησα για τελευταίο σκέλος της συνέντευξης την εδώ και τέσσερα χρόνια μόνιμη συνεργασία σου με τον Σταύρο Ξαρχάκο. Πες μου ό,τι θέλεις για αυτή τη συνεργασία…

Πρωτομιλήσαμε στην παράσταση «Για σένα» που είχαμε κάνει το 2012 μαζί με τον Γιάννη Παλαμίδα και την Ηρώ Σαϊα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Προηγουμένως, είχαμε βρεθεί το 2000 στους πρώτους αγώνες σύνθεσης της ΚΟΕΜ και συγκεκριμένα στη συνέντευξη τύπου. Κάποια στιγμή, λοιπόν, το 2012, δέχομαι ένα τηλεφώνημα που λέει «είμαι ο Σταύρος Ξαρχάκος». Έπαθα ένα σοκ! Πάω στο Ακροπόλ, μου εξηγεί ότι πρόκειται για το «Μεγάλο μας τσίρκο». Μου λέει «θα γράψεις τις παρτιτούρες και θα σου δώσω το υλικό να ακούσεις κλπ». Ήταν πριν το Πάσχα αυτό νομίζω. Κάθισα όλο το Πάσχα με αγωνία, γιατί πάντα στο άγνωστο δεν ξέρεις πώς θα πάνε τα πράγματα.

Το έργο το ήξερες από πριν;

Ήξερα μερικά κομμάτια, δεν ήξερα όλο το έργο. Ήξερα τους πρωταγωνιστές και τη μυθολογία αυτού του έργου. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε τη συνεργασία. Είναι μια πάρα πολύ ωραία σχέση. Πλέον έχουμε περάσει σε ένα άλλο επίπεδο, όπου βεβαίως, πάντα πρέπει να υπάρχουν τα όρια. Η φιλική σχέση είναι άλλες ώρες και την ώρα της δουλειάς, του στούντιο και της εργασίας η σχέση είναι καθαρά επαγγελματική. Αυτά είναι διακριτά. Από αυτόν τον άνθρωπο έχω μάθει πάρα πολλά πράγματα.

Έχει ακουστεί ότι είναι απαιτητικός στις συνεργασίες του.

Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει είναι ότι, είναι ανυπόμονος. Δηλαδή, αυτό που οραματίζεται να ακούσει πρέπει να το καταλάβεις πριν το πει. Αυτό αν το καταλάβεις από την αρχή, είναι τέλεια η συνεργασία.

www.ogdoo.gr 

Ελένη Πέτα & Fide Köksal μαζί στη σκηνή!

κλικ εδώ

4 + 1 τραγούδια με τη φωνή της Λυδίας Σέρβου

Η Λυδία Σέρβου είναι μια ερμηνεύτρια που όλοι όσοι ασχολούνται με το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, σίγουρα την έχουν πετύχει σε κάποια από τις ζωντανές εμφανίσεις της σε πολλές μουσικές σκηνές της πόλης. Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στο Μάνο Χατζιδάκι, ενώ καταφέρνει όπου τραγουδάει να συνδυάζει με ευκολία το παλιό με το σημερινό και καλό τραγούδι.

Πριν από τρία χρόνια κυκλοφόρησε ο πρώτος της προσωπικός δίσκος με τίτλο «Κάμε τον ύπνο σύννεφο» που περιείχε κάποια αγαπημένα και πασίγνωστα νανουρίσματα, αλλά και κάποια ολοκαίνουρια τραγούδια. Το τελευταίο διάστημα η Λυδία Σέρβου βρίσκεται στο στούντιο για να ηχογραφήσει την δεύτερη δισκογραφική της δουλειά σε μουσική Νεοκλή Νεοφυτίδη, Σταμάτη Χατζηευσταθίου και Ανδρέα Κατσιγιάννη. Προπομπός της δουλειάς αυτής, είναι το τραγούδι «Όση μου ‘λειψε αγκαλιά», που κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group και ήδη ξεχωρίζει.

Εδώ θα ακούσουμε τέσσερα συν ένα τραγούδια με τη φωνή της που έχουν ήδη ξεχωρίσει στο διαδίκτυο.

Εκτός από χρόνια πολλά, της ευχόμαστε να είναι γερή και να πραγματοποιήσει όλα της τα όνειρα! Καλή επιτυχία σε όλα όσα κάνει!

1. Κοιμήσου αγγελούδι μου (Μίκης Θεοδωράκης - Κώστας Βίρβος)

2. Η μπαλάντα του Ούρι (Μάνος Χατζιδάκις - Νίκος Γκάτσος)

3. Για τον χαμένο έρωτα (Γιάννης Νικολάου - Ανδρέας Καραγιαννίδης)

4. Το τραγούδι του χελιδονιού (Χάρις Αλεξίου)

5. Με άστατο ερωτικό (Νεοκλής Νεοφυτίδης - Ανδρέας Καραγιαννίδης)

www.ogdoo.gr 

«Sweet Charity» στο Θέατρο Badminton με τη Σμαράγδα Καρύδη

κλικ εδώ

Μαρία Σουλτάτου «Σημάδι μιας αρχής»

Ένας αμιγώς λαϊκός δίσκος με τη φωνή της Μαρίας Σουλτάτου και δημιουργούς τον Μανώλη Καραντίνη, τον Χρυσόστομο Χαρίση και την Άννα Μπουκουβάλα, σίγουρα κινεί το ενδιαφέρον όλων εκείνων που αγαπούν αυτό το είδος τραγουδιού. Το «Σημάδι μιας αρχής» περιέχει δέκα ολοκαίνουρια κομμάτια, στα οποία τόσο η μουσική των Καραντίνη και Χαρίση όσο και η ερμηνεία της Σουλτάτου έρχονται να «κουμπώσουν» με τον στίχο της Μπουκουβάλα.

Ακούγοντας προσεκτικά τον δίσκο από την αρχή έως το τέλος, παρατηρείται ότι το πρώτο τραγούδι με τίτλο «Αλύπητος χρόνος» αποτελεί την ιδανική έναρξη. Το δεύτερο, το «Μη φοβηθείς μη φοβηθείς» θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα από τα καλύτερα αυτής της δουλειάς. Το «Για την αλήθεια ψάχνω» είναι ένας γλυκός αμανές, από αυτούς που η Μαρία Σουλτάτου έχει κυριολεκτικά «στο τσεπάκι της» και που ταιριάζουν απόλυτα με τη φωνή της. Το τέταρτο τραγούδι είναι το «Θα το αντέξω» και είναι ένα αυθεντικό ζεϊμπέκικο, στο οποίο ο Μανώλης Καραντίνης έβαλε όλη του την τέχνη. Το «Μη με ρωτάς τι κάνω» είναι μια γρήγορη μπαλάντα και το «Το φιλί» ένα χαρούμενο τσιφτετέλι. Το έβδομο τραγούδι είναι το «Τι φταίει άραγε τι φταίει» και είναι ένα ακόμα εξαιρετικό ζεϊμπέκικο.

Το επόμενο είναι το «Ήτανε γιορτή» και είναι ένα ιδιαίτερο λαϊκό, αργό τραγούδι που ακούγεται σε δυνατή ένταση. «Το παραμύθι του έρωτα» είναι το πρώτο από τα δυο τραγούδια που είναι σε μουσική του Χαρίση και είναι το πιο ρυθμικό τραγούδι του δίσκου, ενώ τέλος, το «Έχασα κάθε υπομονή» -πάλι του Χαρίση- θυμίζει μπαλάντα μιας άλλης εποχής, όταν δηλαδή, τα αισθήματα των ανθρώπων ήταν πιο αγνά.

Το «Σημάδι μιας αρχής» κυκλοφορεί με τη σφραγίδα ενός μεγάλου σύγχρονου μουσικού, του Μανώλη Καραντίνη. Η Μαρία Σουλτάτου, γνωστή σε όλους για την πολυπλοκότητα της φωνής της και οι άλλοι δυο συντελεστές, ο Χαρίσης και η Μπουκουβάλα, όλοι μαζί, προτείνουν έναν δίσκο - μια προσπάθεια που αξίζει την προσοχή. Ας ευχηθούμε να τον αγκαλιάσει ο κόσμος όσο και οι εμπλεκόμενοι.

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ 
01. Αλύπητος χρόνος

02. Μη φοβηθείς, μη φοβηθείς
03. Για την αλήθεια ψάχνω
04. Θα το αντέξω
05. Μη με ρωτάς τι κάνω
06. Το φιλί
07. Τι φταίει άραγε τι φταίει
08. Ήτανε γιορτή
09. Το παραμύθι του έρωτα
10. Έχασα κάθε υπομονή

www.ogdoo.gr 

«Σημάδι μιας αρχής» - Στην παρουσίαση του δίσκου της Μαρίας Σουλτάτου

κλικ εδώ

Κώστας Μακεδόνας - Πλατινένιο το «Δεν σου ανήκω»!

κλικ εδώ

Μάνος Αχαλινωτόπουλος, Θοδωρής Κοτονιάς & Σοφία Μάνου - Τριπλή δύναμη

Είναι από τις λίγες φορές που γίνεται καλλιτεχνική σύμπραξη ανάμεσα σε τρεις διαφορετικούς καλλιτέχνες και το κλίμα είναι εξ’ αρχής πολύ θετικό. Ο λόγος για τον Μάνο Αχαλινωτόπουλο, τον Θοδωρή Κοτονιά και τη Σοφία Μάνου, που από την Πέμπτη που μας πέρασε και για τις επόμενες τρεις του Μαρτίου, βρίσκονται στη σκηνή του Ρυθμού με το πρόγραμμα «Με ένα αχ… του δίνω αέρα».

Πριν από λίγες μέρες βρεθήκαμε στις πρόβες των καλλιτεχνών και επ’ ευκαιρία, μιλήσαμε αποκλειστικά, σχολιάζοντας το συγκεκριμένο πρόγραμμα που κρύβει πολλές εκπλήξεις, αλλά και για πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα. Περισσότερα στο βίντεο που ακολουθεί.

www.ogdoo.gr 

Ανδρέου, Καρούνης, Λεγάκη & Παρασκευάκος: 2=4 στον Ιανό

κλικ εδώ

Ζουγανέλη, Βελεσιώτου & Υφαντής στην Ακτή Πειραιώς

κλικ εδώ

Νίκος Ξυδάκης "Βρίσκομαι σε έναν επίλογο"

Ο Νίκος Ξυδάκης είναι ένας από  τους πιο ιδιαίτερους συνθέτες των τελευταίων δεκαετιών. Έχοντας στο βιογραφικό του πάρα πολύ σημαντικές και επιλεκτικές σταθερές συνεργασίες με συγκεκριμένους καλλιτέχνες, «φρόντισε» ώστε να έχουμε σήμερα στη δισκογραφία μας πάρα πολλά τραγούδια – διαμάντια που μας συντροφεύουν σε κάθε φάση της ζωής μας. Αυτό το διάστημα εμφανίζεται στη σκηνή του Ρυθμού παρέα με τον Απόστολο Ρίζο, τον Ηλία Βαμβακούση και την Μελίνα Τανάγρη, σε ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει πολύ ιδιαίτερα τραγούδια. Αυτές οι εμφανίσεις ήταν και η αφορμή για τη συνέντευξη που ακολουθεί. Όμως, ο Νίκος Ξυδάκης μιλάει για πολλά ακόμα που σίγουρα αξίζει να διαβαστούν.

Γεννηθήκατε στο Κάιρο, όπου και περάσατε τα παιδικά σας χρόνια. Σήμερα, τι είναι αυτό που θυμάστε από εκείνη την εποχή και που θα θέλατε να ξαναζήσετε;

Πολλά είναι, γιατί είναι τα χρόνια τα παιδικά. Πάντα τα χρόνια αυτά νομίζω ότι είναι σαν μία αρχική εγγραφή που καταγράφεται και βαθιά και συναισθηματικά. Κατά καιρούς, οι εικόνες παραμένουν οι ίδιες. Τα συναισθήματα, όμως, αλλάζουν, γιατί τα επεξεργάζεται κανείς, επανέρχονται και τα ξαναβλέπει με διαφορετικό τρόπο. Άλλοτε μοιάζει να απομακρύνεται πολύ και άλλοτε να πλησιάζει πάρα πολύ κοντά. Να σας πω, δεν ξέρω τι θα ήθελα να ζήσω, γιατί όλα αυτά πλέον νομίζω ότι περνάνε μέσα από το φίλτρο της μουσικής και των τραγουδιών που γράφω πιο πολύ. Γιατί αυτό, ξέρετε, είναι ένα βίωμα και βαθύ ερωτικό, μια τροφοδότρια πηγή.

Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι που να αφορά αμιγώς τις αναμνήσεις σας από τα παιδικά σας χρόνια στο Κάιρο;

Με έναν έμμεσο τρόπο ή με τον τρόπο της τέχνης, πολλά στοιχεία αντανακλώνται στη μουσική μου αναμφισβήτητα. Ίσως και τα τελευταία χρόνια που είχα γράψει μία μουσική πάνω στη ζωή του Καβάφη με τον Διονύση Καψάλη που είναι φίλος και ποιητής. Του ζήτησα κάποια στιγμή να κάνουμε κάτι για τον Καβάφη και βγήκε μία μουσική βιογραφία με τραγούδια και μουσική που είναι πάνω στη ζωή του και τα ποιήματά του. Αυτή η δουλειά μπορώ να πω ότι, φαινομενικά τουλάχιστον, είναι η πιο άμεση αναφορά μου, επειδή ακριβώς αναβιώνει ένας ολόκληρος κόσμος στην Αλεξάνδρεια. Πιστεύω ότι λίγο πολύ όλα αυτά προσπάθησα να τα συμπυκνώσω, γιατί από νωρίς έχει εμφανιστεί με διάφορους τρόπους στη μουσική μου.

Η Ανατολή υπάρχει σε πολλά σας τραγούδια.

Άλλοτε γίνονται κάποιες αναφορές που μοιάζουν να θεωρούνται ως ένας εξορκισμός, όπως στο τραγούδι «Ο νείλος». Άμα ζει κανένας σε έναν άλλο τόπο και μάλιστα στην Ανατολή, είναι πολύ εύκολο όλα αυτά να φαίνονται σαν ένας εξορκισμός ή σαν μια λίγο μαγική ατμόσφαιρα. Νομίζω, όμως, ότι είναι πιο ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα. Το Κάιρο ήταν ένας τόπος που υπήρξε πάντοτε μια μεγάλη και κοσμοπολίτικη πόλη, αλλά με πάρα πολύ έντονα εθνικά και τοπικιστικά χαρακτηριστικά. Ήταν ένας ολόκληρος κόσμος που έμοιαζε εγκαταλειμμένος, υπάρχει η εικόνα του πλήθους, της ανωνυμίας,  της πολύ έντονης λαϊκής ζωής, η πανσπερμία που σε διδάσκει τη συνύπαρξη και από την άλλη μεριά, πιθανόν μια χλιδή. Αυτά όλα μοιάζουν να είναι σαν κινηματογραφικές εικόνες, αλλά κατόπιν παίρνουν και ένα άλλο περιεχόμενο. Ανακαλύπτεις αργότερα την ένταση που κρύβουν αυτά τα πράγματα. Αυτά με έναν τρόπο καταγράφονται και αργότερα ερμηνεύονται κιόλας.

Υπήρχε δηλαδή αυτό που λέμε πολιτισμικότητα.

Ναι, έτσι λέμε σήμερα, αλλά δεν ξέρω εάν με αυτή τη λέξη την εκφράζουμε. Δεν ξέρω αν είναι ακριβής για εκείνα τα χρόνια. Αυτή η συνύπαρξη μπορεί να είχε και ένα άλλο νόημα, δε γινόταν ίσως με τη σημερινή βία που γίνεται αυτό. Ήταν πιο πολύ είτε προσωπικές επιλογές είτε ένας κόσμος που έφευγε για μια καλύτερη οικονομική ζωή. Ήταν, δηλαδή, πιο ήπιος και ειρηνικός ο τρόπος που κανείς εκπατριζόταν, εκτός αν είχαμε να κάνουμε με καταστροφές και διωγμούς.

           

Πόσα πράγματα έχουν αλλάξει στην δισκογραφία από το 1978 που πρωτοεμφανιστήκατε σε σχέση με τη γενική νοοτροπία και το αποτέλεσμα του σήμερα;

Αν είχαν αλλάξει απλώς κάποια πράγματα, θα ήταν καλό και ενθαρρυντικό. Εδώ μιλάμε για μια δισκογραφία που πια τείνει να καταργηθεί και να είναι σχεδόν συμβολικός ο τρόπος που εκδίδεται ένας δίσκος. Πάντα υπάρχουν, ξέρετε, κάποιες μορφές που έρχονται να αντικαταστήσουν κάποιες άλλες. Η δισκογραφία ειδικά στον τόπο μας έχει πάρει κι έναν πιο ακραίο χαρακτήρα, γιατί η κρίση αυτή αφορά και την Ευρώπη, αλλά και ενδεχομένως τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά εκεί βλέπετε ότι κατά έναν τρόπο, εξακολουθεί να υπάρχει και η έννοια της παραγωγής και κυρίως να μην έχει απαξιωθεί τόσο πολύ το cd, ακόμα και σαν αντικείμενο.

Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;

Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει εδώ είτε γιατί μπαίνει σε εφημερίδες είτε επειδή ψάχνει κανείς οπουδήποτε τρόπους να το διαδώσει. Έτσι χάνει την κοινωνική του υπόσταση που μέχρι πριν κάποια χρόνια την είχε. Βέβαια, δε σημαίνει ότι το cd καθορίζει το περιεχόμενο μιας δουλειάς. Το αντίθετο συμβαίνει. Αλλά πάντα και οι μορφές που εμφανίζεται η μουσική έχουν κι αυτές το μερίδιό τους. Ένα στοιχείο που πιστεύω ότι είναι αρνητικό και δεν ξέρω με τι τρόπο θα αντικατασταθεί, είναι ότι ο δίσκος επέτρεπε στους δημιουργούς εκτός από κάποια τραγούδια που ετύγχαναν μιας αναγνώρισης, μιας επιτυχίας, κοινώς να γίνουν σουξέ ή να αγαπηθούν περισσότερο, να έχουν κι άλλα τραγούδια που κι αυτά είχαν ένα μερίδιο αξίας, αλλά κυρίως ενθάρρυναν την τόλμη του δημιουργού στο να γράφει τραγούδια που ενδεχομένως δεν θα ήταν μόνο στις συναυλίες ή στο live που θα τα φιλτράρει.

Όντως, έτσι είναι.

Μια συναυλία, ξέρετε, απαιτεί και την αναγνωσιμότητα των τραγουδιών, αλλά και την οικειότητα και τη ζεστασιά, όλα αυτά μαζί, που είναι θεμιτά και όχι καταδικαστέα. Απλώς εκεί υπάρχει ένα φίλτρο που απαγορεύει ή που κάνει άτολμο σε έναν δημιουργό να βάζει και τραγούδια τα οποία είναι πιθανόν να είναι λιγότερο γνωστά και να τα περιθωριοποιεί ο ίδιος κατά κάποιον τρόπο. Εφόσον πια η δισκογραφία δεν είναι κάτι που βοηθάει σε αυτήν την περίπτωση το μοναδικό κριτήριο είναι μόνο το live και όχι η ιδιωτική ακρόαση του δίσκου. Το έχει αντικαταστήσει το διαδίκτυο, αλλά όλοι αυτοί που ασχολούνται και ερευνούν, λένε ότι ο κόσμος που ακούει μουσική από το ίντερνετ, ακούει τα τραγούδια κάνοντας ένα είδος ζάπινγκ. Βέβαια, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Αυτά μέχρι στιγμής είναι τα μείον. Θα δούμε αν εμφανιστούν άλλοι τρόποι που θα αποκαταστήσουν μια πιο ουσιαστική επικοινωνία.

Έχετε συνεργαστεί με πολύ σημαντικούς στιχουργούς και ερμηνευτές, όπως τον Ρασούλη, τον Γκανά, τον Μάλαμα και την Αρβανιτάκη, ενώ έχετε μελοποιήσει ποιήματα μεγάλων ποιητών, όπως της Σαπφούς και του Ναπολέοντος Λαπαθιώτη. Θα μπορούσατε να πείτε ότι  έχετε πλέον ολοκληρώσει το έργο σας ή ότι έχετε να κάνετε κι άλλα διαφορετικά πράγματα;

Το χούι βγαίνει τελευταίο που λέει ο κόσμος. Με τον χρόνο αποκτάς μια σύνεση κι αν δεις ότι, αυτά που κάνεις, τα κάνεις απλά και μόνο για να τα κάνεις και να αισθάνεσαι νέος και ενεργός, πιστεύω ότι δεν είναι και η καλύτερη συνταγή. Αλλά, δεν είναι τόσο απλά αν κανείς θέλει να γράφει, γιατί πιστεύω ότι, κάποιος που ενδεχομένως αντιμετωπίζει τον εαυτό του με κάποια υπευθυνότητα, πάντοτε βάζει τον πήχη λίγο πιο ψηλά. Ασφαλώς όταν έχει κάνει κανείς αρκετά πράγματα, αρχίζει μετά να έχει απαιτήσεις όλο και μεγαλύτερες από τον εαυτό του. Αυτό είναι, όπως καταλαβαίνετε, και καλό και θετικό, αλλά δημιουργεί και μεγάλες αναστολές που, ενδεχομένως, σε μια άλλη, πιο παρορμητική φάση της ζωής να μην έπαιζε έναν τέτοιο ρόλο.

Ακριβώς.

Όμως, νομίζω ότι κάθε εποχή, κάθε ηλικία, κάθε φάση, έχει το δικό της ενδιαφέρον, τη δική της γλύκα και τη δική της δημιουργικότητα, ακόμα κι αν κανείς ασπαστεί τη σιωπή, γιατί όλα τα πράγματα φωτίζουν κι αυτό που έχουμε κάνει. Για τον εαυτό μου λέω και δε θα ήθελα να ακουστεί τραγικά αυτό, ότι βρίσκομαι σε έναν επίλογο. Ο επίλογος, όμως, είναι το άπαν σε μια ιστορία, σε ένα μυθιστόρημα, σε μια διήγηση. Είναι ένα λεπτό σημείο, το οποίο μπορεί να κρατήσει και πάρα πολύ. Είναι σημαντικό να έχεις την επίγνωση ότι πρέπει να γράψεις έναν πάρα πολύ καλό επίλογο κι αυτό μπορεί να είναι και κοπιαστικό και να απαιτεί και χρόνο. Ας πούμε ότι, αν τώρα δεν λέω κάτι υπερβολικό, αυτή είναι η περιγραφή της φάσης που αισθάνομαι ότι βρίσκομαι κι αυτό, ξέρετε, φωτίζει όλο το σώμα και όλη την ιστορία, γιατί δεν πιστεύω ότι έχουμε μόνο απλώς κάποιες στιγμές, οι οποίες δείχνουν μια κορύφωση. Είμαστε ένα σώμα ολόκληρο. Κάθε φάση, ακόμα κι εκείνη που μπορεί άλλοι να την εκτιμούν ως ατυχή, δεν είναι ολόκληρη η πορεία. Η εποχή ζητάει πάρα πολλά πράγματα, τα οποία είναι πολλές φορές από εντυπωσιακά μέχρι επιθετικά και σοκαριστικά. Καμιά φορά αυτό το ζητούμενο κάνει να σταχυολογούμε πράγματα και κάποιον που έχει ενδεχομένως μια ολόκληρη ιστορία, να τον βλέπουμε λίγο αποσπασματικά ή να τον βλέπουμε λίγο σαν ένα συμπτωματικό γεγονός.

Δηλαδή;

Δηλαδή έγραψες το «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια»; Είσαι καλός. Έγραψες ένα άλλο τραγούδι που δεν είναι σαν το «Τρελή κι αδέσποτη» ή το «Ερωτικό», δεν είσαι καλός. Δε νομίζω ότι κάποιος είναι μόνο στιγμιότυπα.

Υπάρχει κάποια συνεργασία σας που δε θα κάνατε αν σας δινόταν ξανά η ευκαιρία;

Είναι τόσες λίγες οι συνεργασίες μου που νομίζω ότι δε μου αφήνουν και κάποιο περιθώριο να πω ότι μετανιώνω. Οι συνεργασίες μου ήταν τέτοιες που πάντα είχα κάποια κέρδη, γιατί είναι επιλεκτικές. Δεν αισθάνομαι ότι σαν μουσικός μου ταιριάζει να κάνω συμμαχίες απλά και μόνο γιατί η κρίση το επιβάλλει ή να μαζέψουμε περισσότερο κόσμο ή να κάνουμε κάποιους άλλου είδους εντύπωση. Άρα, ο τρόπος που συνεργάζομαι πάντοτε με ανθρώπους είναι όταν βρίσκουμε μερικά κοινά σημεία, όταν έχω αναφορές όπως ήταν πρόσφατα η συνεργασία μου με τον Ανδρέου. Ακόμα και οτιδήποτε να υπάρχει που να μην είναι ιδιαιτέρως αρεστό, για μένα είναι κέρδος μόνο αυτή η συνομιλία.

Πάμε τώρα στις επερχόμενες εμφανίσεις σας στον Ρυθμό με τίτλο «Τα λαθροδιάσημα». Μιλήστε μου λίγο για αυτές.

Αν εξετάσουμε λίγο όλη τη συζήτηση που κάναμε, περιστρέφεται γύρω από αυτό το πρόγραμμα. Πάντοτε επανερχόμαστε στα πράγματα, τα επανεξετάζουμε, ξανά ακούμε τον εαυτό μας ή μας δίνονται αφορμές από το περιβάλλον να ξανακοιτάξουμε ορισμένα πράγματα. Το πρόγραμμα, λοιπόν, αυτό μπορώ να πω ότι, βασίζεται σε αυτά τα αισθήματα και την ιδέα ότι μέσα στα χρόνια, στις συναυλίες αυτές που δίνουμε, υπάρχει ένας κόσμος, ο οποίος έρχεται και παραπονιέται με κάποιον τρόπο είτε ότι «δεν μας παίξατε αυτό το τραγούδι» είτε «έχουμε πάρα πολλά χρόνια να ακούσουμε αυτό» ή «μήπως μπορείτε τώρα να μας το παίξετε;», αλλά εμείς κατά κανόνα δεν το έχουμε έτοιμο για να το παίξουμε. Όλο αυτό, ξέρετε, έχει κάτι. Είναι κάτι συγκινητικό, ακόμα κι αν δεν σου εξασφαλίζει το μαζικό κοινό. Είναι, όμως, ένας κόσμος που είναι λίγο αφανείς ήρωες. Δεν ξέρεις ποτέ γιατί αγάπησαν ένα τραγούδι που δεν έχει γίνει επιτυχία, αλλά εκείνοι είναι συνδεδεμένοι μαζί του. Είναι σαν να υπάρχει ένα αίτημα δικαιοσύνης που δεν ξέρεις αν ο άνθρωπος που στο ζητάει ή μεταφυσικά τα ίδια τα τραγούδια να έχουν ωθήσει κάποιους άλλους να έρθουν και να σου δώσουν το μήνυμα ότι λίγο μας έχεις παραμελήσει και παραγκωνίσει. Όλο αυτό έχει ενδιαφέρον, γιατί κι εσύ ο ίδιος ακούς ξανά κάποια τραγούδια και λες αξίζει τον κόπο να το ξαναπώ. Αυτή η λογική της υπόγειας φήμης μιας ζωής κάποιων τραγουδιών που όπως λέω εγώ δε βρίσκονται στη λίστα των επιτυχιών.

Ο τίτλος «Τα λαθροδιάσημα» πώς προέκυψε;

Αυτός ο τίτλος ανήκει στον αγαπημένο μου φίλο που δεν είναι πια στη ζωή, τον Κωστή Παπαγιώργη, που κι εκείνον τον συγκινούσαν τα πράγματα που αποκτούσαν και μία ζωή και ανεπίσημα αγαπήθηκαν. Με αυτή τη λογική είπα να κάνω αυτό το πρόγραμμα, το οποίο το είχα καιρό στο μυαλό μου, γιατί ας πούμε ότι με κάποιον τρόπο το κάνω αυτό στις δικές μου παραστάσεις, δεν παίζω ποτέ τριάντα επιτυχίες. Αλλά τώρα παίζω κάποια τραγούδια που είχα πάρα πολλά χρόνια να παίξω και μάλιστα, κάποια δεν τα είχα παίξει και καθόλου. Βοήθησε πάρα πολύ και η σύμπτωση ότι, το καλοκαίρι είχα παίξει στη Λέρο, όπου έκανα μια συναυλία που είχα πρωτοπαρουσιάσει με μια ομάδα φίλων και η ορχήστρα είχε αυτόν τον χαρακτήρα και ήταν παιδιά που είχα ξανασυνεργαστεί χρόνια πριν, οπότε τώρα ήρθε κι έδεσε αυτό. Ξαναμπήκαν και αυτοί οι ήρωες των τραγουδιών μου ως μουσικοί κι αυτό είναι μια ωραία σύμπτωση και μέσα σε ένα φιλικό κλίμα.

Ο Απόστολος Ρίζος, ο  Ηλίας Βαμβακούσης και η Μελίνα Τανάγρη είναι οι τραγουδιστές αυτών των παραστάσεων. Πείτε μου τι είναι αυτό που σας έκανε να τους επιλέξετε;

Όλοι μου λένε πως οι περισσότεροι εμφανίζονται με δύο ή τρεις μουσικούς ή ακόμα και βάζοντας τη μουσική σε cd. Αυτό λοιπόν έχει για μένα ένα πρόσθετο ενδιαφέρον συν ότι και τα νέα παιδιά που πάντα μου αρέσει να ερμηνεύουν τα τραγούδια μου κάποιοι που γράφουν και δικά τους τραγούδια. Σε αυτό βασίζεται και η επιλογή μου και στον Απόστολο Ρίζο και στον Ηλία Βαμβακούση. Εκτάκτως συμμετέχει και η Μελίνα Τανάγρη, γιατί το καλοκαίρι είχαμε κάνει μια συναυλία αφιέρωμα στον Κωστή Παπαγιώργη και λέγαμε εκεί τραγούδια λαϊκά, τα οποία αγαπούσε ιδιαιτέρως ο Παπαγιώργης. Κι επειδή ο τίτλος όπως ήδη είπα ήταν δικός του, θεώρησα ότι έπρεπε να πω στη Μελίνα που ήταν κι εκείνη φίλη του και της ζητούσε επίμονα κάποια τραγούδια και της έλεγε «εσύ δεν πρέπει να τραγουδάς έτσι γαλλικά και διάφορα, πρέπει να λες λαϊκά τραγούδια», της είπα «έλα σε παρακαλώ να πεις τουλάχιστον ένα τραγούδι» και φυσικά, λέει δυο τρία ακόμα. Έτσι σχηματίστηκε μια οικογένεια μουσικών και δημιουργών και έχει μια ποικιλία το πρόγραμμα.

Κλείνοντας, μια και είμαστε στην αρχή του νέου έτους, θα ήθελα να κάνετε μια «πρόβλεψη» για το πώς θα κυλήσει το 2016 τόσο σε μουσικό όσο και σε κοινωνικό πλαίσιο.

Όλα τα πράγματα δείχνουν ότι θα είναι δύσκολα και για αυτή τη χρονιά. Καθώς περνάει ο χρόνος, αισθάνομαι ότι ένας κόσμος είχε αφήσει και πολλά περιθώρια να αυταπατάται. Βλέπω ότι τώρα, μετά από τόσα χρόνια που υπάρχει αυτή η κατάσταση, κάποιος κόσμος αρχίζει και συνειδητοποιεί βαθύτερα ότι τα πράγματα είναι όντως δύσκολα. Ισως φτάνοντας στα άκρα αυτή η πολλή δυσκολία, εκεί ίσως ενεργοποιηθούνε οι δημιουργικές δυνάμεις του καθενός που έχουμε ανάγκη, γιατί ξέρετε, η πιο μεγάλη απειλή σε αυτές τις κακές και δύσκολες στιγμές είναι το να απογοητευτείς στον πυρήνα σου, να παραιτηθείς ή να γίνεις κυνικός ή οτιδήποτε άλλο που απειλεί αυτό το πιο ουσιαστικό κομμάτι του εαυτού μας. Υπάρχουν ίσως και πολύ χειρότερες στιγμές ιστορικά που οι άνθρωποι γινόντουσαν πάρα πολύ δημιουργικοί. Τηρουμένων των αναλογιών να σας πω ότι ξέρω ένα μουσικό έργο της σύγχρονης μουσικής που θεωρείται κατά κάποιον τρόπο κορυφαίο και είναι ενός Γαλλοεβραίου συνθέτη, του Ολιβιέ Μεσιάν που λέγεται «Το τέλος του χρόνου». Αυτό το έργο γράφτηκε μέσα σε ναζιστικό στρατόπεδο, όπου και έγινε και η πρώτη μουσική εκτέλεσή του από δύο – τρεις μουσικούς που ήταν κι αυτοί μέσα στο στρατόπεδο και μάλιστα, είχαν και ετερόκλιτα πιστεύω ο καθένας. Αποδείχτηκε, λοιπόν, ότι, μέσα σε τόσο τραγικές και εφιαλτικές συνθήκες, ανεξάρτητα από το εύπεπτο αυτού του έργου ή την ενδεχόμενη δυσκολία του για τον μέσο ακροατή, εκείνο που θριαμβέψει στην ουσία και που νικάει είναι η δημιουργικότητα. 

www.ogdoo.gr