Ένα blog για την "ΚαλήΦωνη" ελληνική μουσική μέσα από τις προσωπικές μου εμπειρίες...
9/12/14
5/12/14
Κορκολής, Μανουσάκη & String Demons μιλούν για τη συνεργασία τους
Ένα διαφορετικό πρόγραμμα ξεκινά σήμερα στην Αθηναΐδα με τον τίτλο «Φάσμα Ασμάτων» και στο οποίο συμμετέχουν ο Στέφανος Κορκολής, η Σοφία Μανουσάκη και οι String Demons,
ενώ από αυτήν την Κυριακή και για τρεις συνολικά Κυριακές ο
μουσικοσυνθέτης θα βρίσκεται μόνος του στην ίδια σκηνή παρουσιάζοντας
ένα εντελώς διαφορετικό, σολιστικό πρόγραμμα. Εχθές πραγματοποιήθηκε η τελευταία πρόβα των παραστάσεων αυτών - που θα
σας συνιστούσα ανεπιφύλακτα να τις παρακολουθήσετε - ενώ, μετά το πέρας
της, συνομιλήσαμε με τους καλλιτέχνες. Ο Στέφανος Κορκολής μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης, ενώ η Σοφία Μανουσάκη και οι String Demons
(Κωνσταντίνος & Λυδία Μπουντούνη) δήλωσαν περιχαρείς για αυτή τη
συνεργασία, αφού βρίσκονται σε έναν πολύ αγαπημένο χώρο, παρέα με
ανθρώπους που έχουν πολλά κοινά σημεία αναφοράς.
Μίλησέ μου, Στέφανε για το «Φάσμα Ασμάτων».
Στην αρχή λέγαμε να μην μπει τίτλος στο πρόγραμμα. Όταν, όμως, μου έστειλαν την αφίσα, η ίδια η αφίσα δημιούργησε την ανάγκη να βρεθεί ένας τίτλος. Θεωρώ ότι έγινε μια πάρα πολύ όμορφη εικαστική δουλειά και στις δύο περιπτώσεις. Αρχικά μου ήρθε ο τίτλος «Φάσμα», αλλά επειδή σκέτη η λέξη μου φάνηκε λίγο ψυχρή έγινε «Φάσμα Ασμάτων» και είναι ο καλύτερος τίτλος για αυτό το πρόγραμμα, αφού δε βάζουμε στεγανά στη μουσική, δεν πάμε να κάνουμε νοητές και κατανοητές ενότητες. Ίσα ίσα πάμε και χτυπάμε στην κόντρα, αλλά με την κόντρα αυτή αποδεικνύεται η αξία των τραγουδιών και των ορχηστρικών κομματιών, δηλαδή το πόσο αυτόνομα λειτουργεί το καθένα σε σχέση με το άλλο. Π.χ. το πώς μπορεί ο Κραουνάκης να συγγενεύει με τον Piazzola. Έτσι, στο τέλος υποδεικνύεται ότι, ό,τι και να γράφει ο καθένας, η αξία της μουσικής είναι στη μουσική και όχι στο είδος της μουσικής.
Έχεις επιλέξει να είσαι με νέους ανθρώπους σε αυτό το πρόγραμμα. Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σου με τους String Demons;
Ναι, είναι πανέμορφο για μένα αυτό, γιατί, έχοντας σαν πολύ γερό οπλοστάσιο μια νέα γενιά ανθρώπων, εκπληρώνω αυτό που οι ίδιοι μου οι μεγάλοι δάσκαλοι έκαναν σε μένα, δίνοντάς μου μια σκυτάλη και που εγώ πρέπει να τη δώσω στη νεότερη γενιά για να μην υπάρξει ποτέ τέρμα. Η μουσική πρέπει να είναι ένας «αγώνας δρόμου», αλλά χωρίς νήμα. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι που συμμετέχουν στο «Φάσμα Ασμάτων» είναι πάρα πολύ ταλαντούχοι. Τους String Demons τους έμαθα μέσω μιας σύμπτωσης και μετά που βρεθήκαμε συνειδητοποιήσαμε ότι η μητέρα τους είναι παιδική μου φίλη. Πριν το καταλάβω αυτό, είχα μπει στο YouTube και είχα ανακαλύψει ότι, αυτά τα δύο παιδιά κάνουν απίστευτα πράγματα. Μου θύμισαν λιγάκι τον εαυτό μου στο ξεκίνημά μου, αφού κι εγώ προέρχομαι από την κλασική μουσική όπως και τα παιδιά. Βρήκα, λοιπόν, μια 100% ταύτιση μαζί τους.
Στην αρχή λέγαμε να μην μπει τίτλος στο πρόγραμμα. Όταν, όμως, μου έστειλαν την αφίσα, η ίδια η αφίσα δημιούργησε την ανάγκη να βρεθεί ένας τίτλος. Θεωρώ ότι έγινε μια πάρα πολύ όμορφη εικαστική δουλειά και στις δύο περιπτώσεις. Αρχικά μου ήρθε ο τίτλος «Φάσμα», αλλά επειδή σκέτη η λέξη μου φάνηκε λίγο ψυχρή έγινε «Φάσμα Ασμάτων» και είναι ο καλύτερος τίτλος για αυτό το πρόγραμμα, αφού δε βάζουμε στεγανά στη μουσική, δεν πάμε να κάνουμε νοητές και κατανοητές ενότητες. Ίσα ίσα πάμε και χτυπάμε στην κόντρα, αλλά με την κόντρα αυτή αποδεικνύεται η αξία των τραγουδιών και των ορχηστρικών κομματιών, δηλαδή το πόσο αυτόνομα λειτουργεί το καθένα σε σχέση με το άλλο. Π.χ. το πώς μπορεί ο Κραουνάκης να συγγενεύει με τον Piazzola. Έτσι, στο τέλος υποδεικνύεται ότι, ό,τι και να γράφει ο καθένας, η αξία της μουσικής είναι στη μουσική και όχι στο είδος της μουσικής.
Έχεις επιλέξει να είσαι με νέους ανθρώπους σε αυτό το πρόγραμμα. Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σου με τους String Demons;
Ναι, είναι πανέμορφο για μένα αυτό, γιατί, έχοντας σαν πολύ γερό οπλοστάσιο μια νέα γενιά ανθρώπων, εκπληρώνω αυτό που οι ίδιοι μου οι μεγάλοι δάσκαλοι έκαναν σε μένα, δίνοντάς μου μια σκυτάλη και που εγώ πρέπει να τη δώσω στη νεότερη γενιά για να μην υπάρξει ποτέ τέρμα. Η μουσική πρέπει να είναι ένας «αγώνας δρόμου», αλλά χωρίς νήμα. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι που συμμετέχουν στο «Φάσμα Ασμάτων» είναι πάρα πολύ ταλαντούχοι. Τους String Demons τους έμαθα μέσω μιας σύμπτωσης και μετά που βρεθήκαμε συνειδητοποιήσαμε ότι η μητέρα τους είναι παιδική μου φίλη. Πριν το καταλάβω αυτό, είχα μπει στο YouTube και είχα ανακαλύψει ότι, αυτά τα δύο παιδιά κάνουν απίστευτα πράγματα. Μου θύμισαν λιγάκι τον εαυτό μου στο ξεκίνημά μου, αφού κι εγώ προέρχομαι από την κλασική μουσική όπως και τα παιδιά. Βρήκα, λοιπόν, μια 100% ταύτιση μαζί τους.
Με τη Σοφία Μανουσάκη συνεργάζεσαι αρκετούς μήνες.
Όπως έχω ξαναπεί, τη Σοφία τη γνώρισα κάτω από μια ακρόαση, την οποία ζήτησε ένας φίλος δημοσιογράφος να γίνει. Την έκανα την ακρόαση με πάρα πολλή βαρεμάρα, γιατί έχω ακούσει διάφορες περιπτώσεις και αναγκάζομαι να είμαι κάθε φορά ιδιαίτερα σκληρός και ειλικρινής. Με τη Σοφία αποδείχθηκε ότι, αυτό το «άλλο ένα περιστατικό» ήταν διαμάντι. Νομίζω ότι πια ο κόσμος που αρχίζει να τη μαθαίνει έχει την ίδια γνώμη με μένα. Άνθρωποι όπως ο Μάριος ο Φραγκούλης που τη ζήτησε για να κάνουν ντουέτο, ένας Μίμης Πλέσσας, ένας Γιάννης Σπανός, ένας Βασίλης Σαλέας, έχουν ξετρελαθεί με αυτή την ωριμότητα και με αυτή την ιδιαιτερότητα που έχει η χροιά της φωνής της. Τα εκατό χιλιάδες views στο πρώτο της single και χωρίς την απαραίτητη διαφήμιση, νομίζω ότι δείχνουν πάρα πολλά πράγματα.
Όπως έχω ξαναπεί, τη Σοφία τη γνώρισα κάτω από μια ακρόαση, την οποία ζήτησε ένας φίλος δημοσιογράφος να γίνει. Την έκανα την ακρόαση με πάρα πολλή βαρεμάρα, γιατί έχω ακούσει διάφορες περιπτώσεις και αναγκάζομαι να είμαι κάθε φορά ιδιαίτερα σκληρός και ειλικρινής. Με τη Σοφία αποδείχθηκε ότι, αυτό το «άλλο ένα περιστατικό» ήταν διαμάντι. Νομίζω ότι πια ο κόσμος που αρχίζει να τη μαθαίνει έχει την ίδια γνώμη με μένα. Άνθρωποι όπως ο Μάριος ο Φραγκούλης που τη ζήτησε για να κάνουν ντουέτο, ένας Μίμης Πλέσσας, ένας Γιάννης Σπανός, ένας Βασίλης Σαλέας, έχουν ξετρελαθεί με αυτή την ωριμότητα και με αυτή την ιδιαιτερότητα που έχει η χροιά της φωνής της. Τα εκατό χιλιάδες views στο πρώτο της single και χωρίς την απαραίτητη διαφήμιση, νομίζω ότι δείχνουν πάρα πολλά πράγματα.
Βρίσκεστε στην Αθηναΐδα, σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο.
Θεωρώ ότι ο χώρος της Αθηναΐδας μας αρμόζει πλήρως. Δε θα μπορούσαμε να βρούμε ιδανικότερο χώρο για να παρουσιάσουμε κάτι τέτοιο. Και αυτό ισχύει και για το πρόγραμμα της Κυριακής όπου δε θα παίξω απλά πιάνο, αλλά θα είναι διαδραστική η προσπάθεια. Δηλαδή, θα λέω στον κόσμο να μου πει ένα κομμάτι και να το φτιάξω όπως θα το έκανε π.χ. ένας ρομαντικός κι ένας κλασικός συνθέτης. Θα είναι, δηλαδή, μια συνομιλία με τον κόσμο με βάση τη μουσική. Μακάρι αυτό να έχει μια δυναμική και να συνεχιστεί.
Θεωρώ ότι ο χώρος της Αθηναΐδας μας αρμόζει πλήρως. Δε θα μπορούσαμε να βρούμε ιδανικότερο χώρο για να παρουσιάσουμε κάτι τέτοιο. Και αυτό ισχύει και για το πρόγραμμα της Κυριακής όπου δε θα παίξω απλά πιάνο, αλλά θα είναι διαδραστική η προσπάθεια. Δηλαδή, θα λέω στον κόσμο να μου πει ένα κομμάτι και να το φτιάξω όπως θα το έκανε π.χ. ένας ρομαντικός κι ένας κλασικός συνθέτης. Θα είναι, δηλαδή, μια συνομιλία με τον κόσμο με βάση τη μουσική. Μακάρι αυτό να έχει μια δυναμική και να συνεχιστεί.
Εσύ, Σοφία πώς νιώθεις για όλα αυτά που σου συμβαίνουν τους
τελευταίους μήνες; Υπάρχει κάποια στιγμή που δε θα την ξεχάσεις ποτέ;
Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα και δε θέλω να το συνειδητοποιήσω. Εγώ τραγουδούσα για την οικογένειά μου και τους φίλους μου και όλο αυτό ήρθε από μόνο του. Θα σου πω για την εμπειρία μου στην Ακαδημία Σοπέν στη Βαρσοβία, όπου ήταν να γίνει μια συναυλία για κονσέρτο και ξαφνικά μου λέει ο Στέφανος ότι θα είμαι κι εγώ εκεί για να βγω στο δεύτερο μέρος ερμηνεύοντας κάποια τραγούδια. Έτρεμα σαν το ψάρι. Μου λέει θα βγεις αρχικά και θα πεις ακαπέλα τον «Ερωτόκριτο». Τον είπα και υπήρξε η απόλυτη σιγή από το κοινό και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα χειροκροτούσαν όλοι. Αυτό ήταν κάτι που δεν το πίστευα με τίποτα. Και μέσα σε αυτόν τον χρόνο, κάθε μέρα έρχεται και κάτι ευχάριστο.
Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα και δε θέλω να το συνειδητοποιήσω. Εγώ τραγουδούσα για την οικογένειά μου και τους φίλους μου και όλο αυτό ήρθε από μόνο του. Θα σου πω για την εμπειρία μου στην Ακαδημία Σοπέν στη Βαρσοβία, όπου ήταν να γίνει μια συναυλία για κονσέρτο και ξαφνικά μου λέει ο Στέφανος ότι θα είμαι κι εγώ εκεί για να βγω στο δεύτερο μέρος ερμηνεύοντας κάποια τραγούδια. Έτρεμα σαν το ψάρι. Μου λέει θα βγεις αρχικά και θα πεις ακαπέλα τον «Ερωτόκριτο». Τον είπα και υπήρξε η απόλυτη σιγή από το κοινό και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα χειροκροτούσαν όλοι. Αυτό ήταν κάτι που δεν το πίστευα με τίποτα. Και μέσα σε αυτόν τον χρόνο, κάθε μέρα έρχεται και κάτι ευχάριστο.
Με το cd σου τι γίνεται;
Σε αυτόν τον δρόμο είμαστε με την εταιρία μας, την Platinum, με την οποία είμαστε σε επικοινωνία προκειμένου να συζητήσουμε πως θα κινηθούμε στην πορεία.
Σε αυτόν τον δρόμο είμαστε με την εταιρία μας, την Platinum, με την οποία είμαστε σε επικοινωνία προκειμένου να συζητήσουμε πως θα κινηθούμε στην πορεία.
Κωνσταντίνε και Λυδία, είστε αδέλφια και έχετε
φτιάξει το συγκρότημα «String Demons». Τι είναι το συγκρότημά σας και
πώς δημιουργήθηκε;
Οι String Demons είναι ένα duo με βιολί, τσέλο, κρουστά και τύμπανα, στο οποίο, εκτός από τα καινούρια κομμάτια που ετοιμάζουμε, παίζουμε από heavy metal μέχρι παραδοσιακά, ρεμπέτικα και κλασικά τραγούδια. Κάνουμε, δηλαδή, ένα ταξίδι γύρω από ό,τι μας έχει επηρεάσει. Οι δυο μας είμαστε μαζί τρία χρόνια, αλλά στην αρχή συνεργαζόμασταν με τη Βασιλική Καρακώστα. Από τον Μάρτιο του ’14 είμαστε οι δυο μας.
Οι String Demons είναι ένα duo με βιολί, τσέλο, κρουστά και τύμπανα, στο οποίο, εκτός από τα καινούρια κομμάτια που ετοιμάζουμε, παίζουμε από heavy metal μέχρι παραδοσιακά, ρεμπέτικα και κλασικά τραγούδια. Κάνουμε, δηλαδή, ένα ταξίδι γύρω από ό,τι μας έχει επηρεάσει. Οι δυο μας είμαστε μαζί τρία χρόνια, αλλά στην αρχή συνεργαζόμασταν με τη Βασιλική Καρακώστα. Από τον Μάρτιο του ’14 είμαστε οι δυο μας.
Πώς είναι η συνεργασία σας με τον Στέφανο Κορκολή;
Με το μαέστρο Στέφανο, όπως είπε και ο ίδιος, επικοινωνήσαμε τυχαία και μας είπε για αυτήν τη συνεργασία με την Αθηναΐδα. Στο «Φάσμα Ασμάτων» είναι πολύ ήρεμα τα πράγματα, η συνεργασία είναι πολύ καλή. Ο ίδιος ο Στέφανος είναι πολύ ωραίος τύπος, πολύ χαλαρός και παρόλο που δε γνωριζόμαστε πάρα πολύ καιρό, υπάρχει ένα πολύ όμορφο δέσιμο.
Με το μαέστρο Στέφανο, όπως είπε και ο ίδιος, επικοινωνήσαμε τυχαία και μας είπε για αυτήν τη συνεργασία με την Αθηναΐδα. Στο «Φάσμα Ασμάτων» είναι πολύ ήρεμα τα πράγματα, η συνεργασία είναι πολύ καλή. Ο ίδιος ο Στέφανος είναι πολύ ωραίος τύπος, πολύ χαλαρός και παρόλο που δε γνωριζόμαστε πάρα πολύ καιρό, υπάρχει ένα πολύ όμορφο δέσιμο.
7/11/14
Λυδία Σέρβου - «Δε λειτουργώ με σχέδιο, παρά μόνο μ’ αυτό που θέλει η ψυχή μου»
Η Λυδία Σέρβου θα βρεθεί για δεύτερη φορά στη σκηνή του Ρυθμού Stage,
ερμηνεύοντας τραγούδια που η ίδια αγαπάει και που αγγίζουν την καρδιά την Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014. Ο τίτλος της παράστασης αυτής δε θα μπορούσε να είναι άλλος από το «Για πού το ‘βαλες καρδιά μου». Λίγες μέρες πριν την εμφάνισή της, η Λυδία μίλησε στο Ogdoo.gr, τόσο για αυτή τη βραδιά, όσο και για τα επόμενα σχέδιά της.
Γιατί διάλεξες αυτό το τραγούδι του Ορφέα Περίδη ως τίτλο για την εμφάνισή σου στον Ρυθμό;
Το τραγούδι «Για που το ‘βαλες καρδιά μου» είναι ένα από τα ωραιότερα και πιο εσωτερικά τραγούδια που έχω ακούσει. Από την άλλη θα έχεις προσέξει πως σε κάθε εμφάνισή μου επιλέγω γενικό τίτλο κάποιο στίχο που αγαπώ και με εκφράζει τη δεδομένη περίοδο. Έτσι και τώρα διάλεξα το «για που το ‘βαλες καρδιά μου» της Νατάσσας Μεσσήνη και του Ορφέα Περίδη, θέλοντας να δώσω την κεντρική ιδέα της παράστασης που είναι τα τραγούδια που αγαπάω πραγματικά.
Για πρώτη φορά εμφανίζεσαι μόνη σου σε μια μεγάλη μουσική σκηνή. Αυτό σημαίνει ότι πλέον νιώθεις πιο σίγουρη από ό,τι λίγους μήνες νωρίτερα που είχες στο πλευρό σου τη Μαρία Σουλτάτου και την Ευρυδίκη;
Δεν είναι πρώτη φορά που εμφανίζομαι μόνη μου σε σκηνή, αλλά η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να το κάνω. Δεν λειτουργώ ποτέ με σχέδιο, παρά μόνο με αυτό που θέλει η ψυχή μου κάθε φορά. Το Μάρτιο που μοιράστηκα τη σκηνή με τη Μαρία Σουλτάτου και την Ευρυδίκη, νιώθω ότι εκπλήρωσα ένα μου όνειρο. Συναντήθηκα με δυο καταπληκτικές ερμηνεύτριες που έχουν επηρεάσει την πορεία μου με διαφορετικό τρόπο κάθε μια. Τώρα απλά ένιωσα την ανάγκη να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε ένα πρόγραμμα διαφορετικό από τις προηγούμενες φορές.
Μίλησέ μου για το ύφος των τραγουδιών που θα ακουστούν την Τρίτη 11 Νοεμβρίου στον Ρυθμό.
Τραγούδια που αγαπώ θα είναι και ταξιδεύουν την ψυχή και την καρδιά μου. Αυτό που προσπαθήσαμε με τους εξαιρετικούς μουσικούς που θα είναι μαζί μου, είναι να κάνουμε ένα πρόγραμμα ευχάριστο με εναλλαγές και να δείξουμε και την άλλη πλευρά της Λυδίας, που δεν τη γνωρίζει ο κόσμος. Θα μου επιτρέψεις να αναφέρω τους πέντε εξαιρετικούς μουσικούς που θα είναι μαζί μου. Στο πιάνο, στις ενορχηστρώσεις αλλά και σε ρόλο τραγουδιστή θα είναι ο Νεοκλής Νεοφυτίδης, στο βιολί ο Κυριάκος Γκουβέντας, στην κιθάρα ο Δημήτρης Σιάμπος, στο μπάσο ο Θανάσης Σοφράς και στα τύμπανα ο Στέλιος Παύλου. Νιώθω πολύ τυχερή που συνεργάζομαι με τους συγκεκριμένους μουσικούς. Έχουμε μια υπέροχη συνεργασία και μια απίστευτη χημεία που βγαίνει στη σκηνή και είμαι σίγουρη πως θα την εισπράξετε και εσείς.
Παρακολουθώντας σε στα κοινωνικά δίκτυα, μπορώ να πω ότι πλέον είσαι μια άλλη Λυδία. Πιο αισιόδοξη, πιο χαμογελαστή και γενικά, πιο δυναμική. Μάλιστα, παρατήρησα ότι οι νέες σου φωτογραφίες εμπεριέχουν το κόκκινο χρώμα. Βλέπεις τη ζωή διαφορετικά από ό,τι λίγους μήνες νωρίτερα;
Πάντα είμαι αισιόδοξη και χαμογελαστή – αυτό προσπαθώ τουλάχιστον- απλά αποφάσισα μετά από αρκετά χρόνια να γίνω λίγο πιο χρωματιστή. Η αγάπη μου για το μωβ χρώμα πέρασε στη συνείδηση όσων με παρακολουθούν και έτσι τα τελευταία χρόνια έγινα «το κορίτσι με τα μωβ». Επειδή όμως δεν μου αρέσουν οι «ταμπέλες», σκέφτηκα να κάνω ένα διάλλειμα από το μωβ και να εκφραστώ με ένα άλλο, εξίσου ζεστό χρώμα, όπως είναι το κόκκινο.
Ποια είναι τα επόμενά σου σχέδια για τη σεζόν που ακολουθεί;
Η χρονιά φέτος θα έχει αρκετές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές όλης της Ελλάδας και κάποιες συνεργασίες - έκπληξη που δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμες.
Γιατί διάλεξες αυτό το τραγούδι του Ορφέα Περίδη ως τίτλο για την εμφάνισή σου στον Ρυθμό;
Το τραγούδι «Για που το ‘βαλες καρδιά μου» είναι ένα από τα ωραιότερα και πιο εσωτερικά τραγούδια που έχω ακούσει. Από την άλλη θα έχεις προσέξει πως σε κάθε εμφάνισή μου επιλέγω γενικό τίτλο κάποιο στίχο που αγαπώ και με εκφράζει τη δεδομένη περίοδο. Έτσι και τώρα διάλεξα το «για που το ‘βαλες καρδιά μου» της Νατάσσας Μεσσήνη και του Ορφέα Περίδη, θέλοντας να δώσω την κεντρική ιδέα της παράστασης που είναι τα τραγούδια που αγαπάω πραγματικά.
Για πρώτη φορά εμφανίζεσαι μόνη σου σε μια μεγάλη μουσική σκηνή. Αυτό σημαίνει ότι πλέον νιώθεις πιο σίγουρη από ό,τι λίγους μήνες νωρίτερα που είχες στο πλευρό σου τη Μαρία Σουλτάτου και την Ευρυδίκη;
Δεν είναι πρώτη φορά που εμφανίζομαι μόνη μου σε σκηνή, αλλά η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να το κάνω. Δεν λειτουργώ ποτέ με σχέδιο, παρά μόνο με αυτό που θέλει η ψυχή μου κάθε φορά. Το Μάρτιο που μοιράστηκα τη σκηνή με τη Μαρία Σουλτάτου και την Ευρυδίκη, νιώθω ότι εκπλήρωσα ένα μου όνειρο. Συναντήθηκα με δυο καταπληκτικές ερμηνεύτριες που έχουν επηρεάσει την πορεία μου με διαφορετικό τρόπο κάθε μια. Τώρα απλά ένιωσα την ανάγκη να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε ένα πρόγραμμα διαφορετικό από τις προηγούμενες φορές.
Μίλησέ μου για το ύφος των τραγουδιών που θα ακουστούν την Τρίτη 11 Νοεμβρίου στον Ρυθμό.
Τραγούδια που αγαπώ θα είναι και ταξιδεύουν την ψυχή και την καρδιά μου. Αυτό που προσπαθήσαμε με τους εξαιρετικούς μουσικούς που θα είναι μαζί μου, είναι να κάνουμε ένα πρόγραμμα ευχάριστο με εναλλαγές και να δείξουμε και την άλλη πλευρά της Λυδίας, που δεν τη γνωρίζει ο κόσμος. Θα μου επιτρέψεις να αναφέρω τους πέντε εξαιρετικούς μουσικούς που θα είναι μαζί μου. Στο πιάνο, στις ενορχηστρώσεις αλλά και σε ρόλο τραγουδιστή θα είναι ο Νεοκλής Νεοφυτίδης, στο βιολί ο Κυριάκος Γκουβέντας, στην κιθάρα ο Δημήτρης Σιάμπος, στο μπάσο ο Θανάσης Σοφράς και στα τύμπανα ο Στέλιος Παύλου. Νιώθω πολύ τυχερή που συνεργάζομαι με τους συγκεκριμένους μουσικούς. Έχουμε μια υπέροχη συνεργασία και μια απίστευτη χημεία που βγαίνει στη σκηνή και είμαι σίγουρη πως θα την εισπράξετε και εσείς.
Παρακολουθώντας σε στα κοινωνικά δίκτυα, μπορώ να πω ότι πλέον είσαι μια άλλη Λυδία. Πιο αισιόδοξη, πιο χαμογελαστή και γενικά, πιο δυναμική. Μάλιστα, παρατήρησα ότι οι νέες σου φωτογραφίες εμπεριέχουν το κόκκινο χρώμα. Βλέπεις τη ζωή διαφορετικά από ό,τι λίγους μήνες νωρίτερα;
Πάντα είμαι αισιόδοξη και χαμογελαστή – αυτό προσπαθώ τουλάχιστον- απλά αποφάσισα μετά από αρκετά χρόνια να γίνω λίγο πιο χρωματιστή. Η αγάπη μου για το μωβ χρώμα πέρασε στη συνείδηση όσων με παρακολουθούν και έτσι τα τελευταία χρόνια έγινα «το κορίτσι με τα μωβ». Επειδή όμως δεν μου αρέσουν οι «ταμπέλες», σκέφτηκα να κάνω ένα διάλλειμα από το μωβ και να εκφραστώ με ένα άλλο, εξίσου ζεστό χρώμα, όπως είναι το κόκκινο.
Ποια είναι τα επόμενά σου σχέδια για τη σεζόν που ακολουθεί;
Η χρονιά φέτος θα έχει αρκετές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές όλης της Ελλάδας και κάποιες συνεργασίες - έκπληξη που δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμες.
30/10/14
15/10/14
Θυμάμαι τον Κώστα Τσίγκο στην πρόβα με τον Ξαρχάκο!
Ο Κώστας Τσίγκος έφυγε απ’ τη ζωή. Είχα την τύχη να μοιραστώ μοναδικές
στιγμές κοντά του. Θυμάμαι στις 23 Δεκεμβρίου 2011 στην πρόβα της
παράστασης «Αμάν… Αμήν» του Σταύρου Ξαρχάκου στο Ακροπόλ. Τιμή για μένα να βρεθώ εκεί και να παρακολουθήσω το συνθέτη
και μαέστρο «επί το έργον». Σε αυτήν συμμετείχαν η Καίτη Ντάλη, η Μαρία
Σουλτάτου, ο Ζαχαρίας Καρούνης, η Ηρώ Σαΐα, ο Κώστας Μαντζόπουλος και ο
Τσίγκος.
Πέρα από τη συγκίνηση που μπορεί να
νιώσει ένας μουσικόφιλος όταν παρακολουθεί μια τέτοια «κλειστή» χωρίς
μικρόφωνα πρόβα, ήρθε και η χαρά της επαφής με έναν ιδιαίτερο καλλιτέχνη
και αυτός ήταν ο Κώστας Τσίγκος, ο οποίος έφυγε από τη ζωή ξαφνικά από
εγκεφαλικό πριν από λίγες μέρες στα 74 του χρόνια. Αυτό που δεν
πρόκειται ποτέ να ξεχάσω είναι τη γλυκύτητα και την ηρεμία που απέπνεε όταν κοίταζε τον συνομιλητή του. Ένας άνθρωπος ήσυχος, με ορθή σκέψη και πάντα υπάκουος
στα λεγόμενα και τις «εντολές» του μαέστρου Ξαρχάκου. Στο διάλλειμα της
πρόβας καθόταν σχεδόν μόνος του σε ένα σημείο, ουσιαστικά μη θέλοντας να ενοχλήσει κάποιον.
Όταν, όμως, ανέβαινε στη σκηνή, άλλαζε εντελώς. Τα ρεμπέτικα του ταίριαζαν γάντι, ενώ στο τραγούδι «Στου Θωμά» γινόταν ένας κλασικός ρεμπέτης που συμμετείχε στο κομμάτι με όλο του το είναι.
Ο Κώστας Τσίγκος έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του στα τραγούδια της
ταινίας «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη, δίπλα στον οποίο δούλεψε πολύ, ενώ
στην πορεία συμμετείχε σε όλες τις εκδοχές της παράστασης «Αμάν… Αμήν».
Καλό του ταξίδι.
24/9/14
Ζαχαρίας Καρούνης "Η παράδοση είναι ένας ζωντανός οργανισμός"
Ο Ζαχαρίας Καρούνης δε χρειάζεται συστάσεις. Βρίσκεται αρκετά χρόνια στο χώρο, έχει κάνει σημαντικές συνεργασίες, ενώ είναι ένας νέος άνθρωπος που
αγαπάει τον τόπο του, που δεν ξεχνάει όλους εκείνους που τον βοήθησαν
και που κάνει πραγματοποιήσιμα όνειρα. Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε η δισκογραφική του δουλειά με τίτλο «Τα υλικά των μυστικών» και στις 30 Σεπτεμβρίου 2014 θα είναι στο Ηρώδειο μαζί με το Σταύρο Ξαρχάκο,
όπου θα ολοκληρωθεί η καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης «Μάνα μου
Ελλάς». Εν μέσω αμέτρητων προβών για εκείνη τη βραδιά, ήρθε στα γραφεία
του Ogdoo Music Group για μια πολύ ήρεμη κουβέντα.
Ας ξεκινήσουμε από το σήμερα. Πού βρίσκεται καλλιτεχνικά ο Ζαχαρίας τον Σεπτέμβρη του 2014;
Όλο το καλοκαίρι κάναμε συναυλίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο, την Ηρώ Σαΐα και τον Νεοκλή Νεοφυτίδη στη μουσική παράσταση «Μάνα μου Ελλάς» όπου παρουσιάστηκαν τραγούδια από τη μουσική πορεία και καριέρα του Σταύρου Ξαρχάκου. Επίσης, έχει κυκλοφορήσει ο δίσκος μου «Τα υλικά των μυστικών» και τώρα, 30 Σεπτεμβρίου έχουμε τη συναυλία στο Ηρώδειο.
Όλο το καλοκαίρι κάναμε συναυλίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο, την Ηρώ Σαΐα και τον Νεοκλή Νεοφυτίδη στη μουσική παράσταση «Μάνα μου Ελλάς» όπου παρουσιάστηκαν τραγούδια από τη μουσική πορεία και καριέρα του Σταύρου Ξαρχάκου. Επίσης, έχει κυκλοφορήσει ο δίσκος μου «Τα υλικά των μυστικών» και τώρα, 30 Σεπτεμβρίου έχουμε τη συναυλία στο Ηρώδειο.
Πριν πούμε για τον δίσκο, πες μου τι συνέβη με την περιοδεία «Μάνα μου Ελλάς» και ακυρώθηκαν πολλές παραστάσεις;
Ξεκίνησε με κάποια προβλήματα με την παραγωγή, η οποία ανέλαβε από την αρχή την παράσταση αυτή. Υπήρξαν κάποιες διαφωνίες. Την παράσταση την ανέλαβε άλλος παραγωγός, ο οποίος για να οργανώσει τις επόμενες συναυλίες, ήθελε ευλόγως κάποιο χρόνο για να οργανωθεί και γι’ αυτό κάποιες συναυλίες ακυρώθηκαν.
Ξεκίνησε με κάποια προβλήματα με την παραγωγή, η οποία ανέλαβε από την αρχή την παράσταση αυτή. Υπήρξαν κάποιες διαφωνίες. Την παράσταση την ανέλαβε άλλος παραγωγός, ο οποίος για να οργανώσει τις επόμενες συναυλίες, ήθελε ευλόγως κάποιο χρόνο για να οργανωθεί και γι’ αυτό κάποιες συναυλίες ακυρώθηκαν.
Υπάρχει κάποια σκέψη να συνεχιστεί μέσα στο χειμώνα η παράσταση σε κλειστούς χώρους;
Ναι, υπάρχει. Θα γίνει το Ηρώδειο τώρα και υπάρχει κάποια περίπτωση να γίνουν συναυλίες σε κλειστούς μεγάλους χώρους στη Θεσσαλονίκη, την Κομοτηνή και στην Αθήνα.
Ποια ήταν η πιο δυνατή στιγμή που έζησες φέτος το καλοκαίρι στο πλευρό του Σταύρου Ξαρχάκου;
Όταν τις συναυλίες τις διευθύνει ο Σταύρος Ξαρχάκος, όλες οι στιγμές είναι έντονες και συναισθηματικά, αλλά και από πλευράς ενθουσιασμού και χαράς. Προσωπικά θα ξεχώριζα τη συναυλία που δώσαμε στο Σαϊνοπούλειο στη Σπάρτη, γιατί κατάγομαι από εκεί, ενώ ο μαέστρος κατάγεται από τη Μάνη. Είχα μια συγκινησιακή φόρτιση παραπάνω από ό,τι σε άλλους τόπους, αλλά οι αντιδράσεις του κοινού δε διέφεραν από τόπο σε τόπο. Υπήρχε ο ίδιος ενθουσιασμός για τα πασίγνωστα και πολυτραγουδισμένα τραγούδια τα παράστασης.
Πάμε στο cd σου. «Τα υλικά των μυστικών» είναι ένα προσωπικό σου στοίχημα; Τι ήθελες να πετύχεις με αυτόν τον δίσκο;
Θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος ήταν το κλείσιμο μιας περιόδου για μένα μετά από όλες αυτές τις συνεργασίες που είχα όλα αυτά τα χρόνια με πολύ μεγάλους συνθέτες και γενικότερα, πνευματικούς ανθρώπους του χώρου, όπως τη Δόμνα Σαμίου, το Νίκο Μαμαγκάκη, το Γιώργο Νταλάρα, τη Μαρία Φαραντούρη, το Σταύρο Ξαρχάκο. Στα τραγούδια αυτά συνεργάστηκα με στιχουργούς όπως το Μιχάλη Γκανά, τη Λίνα Νικολακοπούλου, το Μάνο Ελευθερίου, το Χρίστο Γ. Παπαδόπουλο. Πιστεύω ότι μέσα από τους στίχους τους και από τον τρόπο με τον οποίο ήθελα εγώ να τους ερμηνεύσω, θέλησα να δείξω όλες αυτές τις εμπειρίες που έχω πάρει από τις συνεργασίες που έχω κάνει μέχρι τώρα. Δεν αναφέρω τους συνθέτες, γιατί είναι νεότερης γενιάς – εκτός από τη Δάφνη Αλεξανδρή-. Το στοιχείο αυτό, ότι οι συνθέτες είναι νέοι, με μια άλλη οπτική ματιά είναι αυτό που θέλω να ακολουθήσω από εδώ και πέρα χωρίς, βέβαια, να απορρίπτω όλους αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους που έχω συνεργαστεί. Αυτοί μου έδωσαν όλη την εμπειρία, μου άνοιξαν δρόμους για να περπατήσω καλλιτεχνικά, αλλά από αυτή τη στιγμή θα κινηθώ με ανθρώπους της νεότερης γενιάς.
Από τα τραγούδια του δίσκου, ποιο πιστεύεις ότι ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία του Ζαχαρία; Δηλαδή, ποιο είναι εκείνο το τραγούδι που, όταν το τραγουδάς λες «εδώ είμαι εγώ 100%»;
Τα τελευταία χρόνια γνώρισα μια στιχουργό, με την οποία ήθελα πάντα να συνεργαστώ και είναι η Λίνα Νικολακοπούλου. Πραγματικά οι στίχοι της μιλάνε πολύ μέσα στην καρδιά μου και παρόλο που είναι πολύ δύσκολη η ερώτησή σου – και στο λέω ειλικρινά – θα έλεγα ότι το τραγούδι αυτό είναι η «Βακτριανή».
Είσαι ένας καλλιτέχνης που τιμά την παράδοση σε κάθε ευκαιρία. Σε τι επίπεδο βρίσκεται στη νέα γενιά αυτό το μουσικό είδος; Ενδιαφέρονται οι νέοι για την παράδοση;
Πιστεύω ότι το λάθος που γινόταν μέχρι πριν κάποια χρόνια είναι ότι αντιμετωπίζαμε την παράδοση σαν μουσειακό είδος κι έτσι, προσπαθούσαν μερικοί άνθρωποι, πολύ σημαντικοί να τη διασώσουν και ήταν πολύ χρήσιμη αυτή τους η ενέργεια. Από τη άλλη, η παράδοση είναι ένας ζωντανός οργανισμός που συνέχεια ανανεώνεται και που μας τροφοδοτεί με μουσικές ιδέες. Επίσης, τα τελευταία χρόνια βλέπω μια στροφή αρκετών νέων προς τα παραδοσιακά όργανα και σε αυτό έχουν παίξει πολύ μεγάλο ρόλο και τα μουσικά σχολεία. Πιστεύω ότι η παράδοση δε θα χαθεί, έχει υποστηρικτές, ο ήχος της συγκινεί ακόμα και με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο ζει ακόμα και μέσα από τα καθημερινά μας τραγούδια, ακόμα και μέσα από τις συνθέσεις πολλών δημιουργών. Δεν ξέρω μετά από χρόνια τι θα ονομάζουμε παραδοσιακό τραγούδι, αλλά προσωπικά εύχομαι να περάσουν στη σφαίρα του παραδοσιακού τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, παρά «Τα καγκέλια».
Συμφωνώ. Έχεις κάποια σχέδια για το μέλλον που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Στις 12 Οκτωβρίου θα είμαι στο Μέγαρο Μουσικής με την Ελένη Τσαλιγοπούλου και το Γιάννη Κότσιρα σε μια συναυλία της Λίνας Νικολακοπούλου με τα τραγούδια της. Επίσης, ετοιμάζω έναν καινούριο δίσκο με έναν νέο συνθέτη. Τέλος, έχουμε έτοιμο και θα κυκλοφορήσει ένα τραγούδι με τον Μιχάλη Δέλτα σε δικούς του στίχους και μουσική. Λέγεται «Μαζί» και νιώθω πολύ τυχερός για αυτή τη συνεργασία με έναν τόσο σημαντικό δημιουργό. Τον ευχαριστώ πολύ που με εμπιστεύθηκε.
Πολλά και καλά πράγματα, λοιπόν… Κλείσε αυτή τη συνέντευξη με τον τρόπο που θες εσύ.
Να αγαπάμε…
Όταν τις συναυλίες τις διευθύνει ο Σταύρος Ξαρχάκος, όλες οι στιγμές είναι έντονες και συναισθηματικά, αλλά και από πλευράς ενθουσιασμού και χαράς. Προσωπικά θα ξεχώριζα τη συναυλία που δώσαμε στο Σαϊνοπούλειο στη Σπάρτη, γιατί κατάγομαι από εκεί, ενώ ο μαέστρος κατάγεται από τη Μάνη. Είχα μια συγκινησιακή φόρτιση παραπάνω από ό,τι σε άλλους τόπους, αλλά οι αντιδράσεις του κοινού δε διέφεραν από τόπο σε τόπο. Υπήρχε ο ίδιος ενθουσιασμός για τα πασίγνωστα και πολυτραγουδισμένα τραγούδια τα παράστασης.
Πάμε στο cd σου. «Τα υλικά των μυστικών» είναι ένα προσωπικό σου στοίχημα; Τι ήθελες να πετύχεις με αυτόν τον δίσκο;
Θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος ήταν το κλείσιμο μιας περιόδου για μένα μετά από όλες αυτές τις συνεργασίες που είχα όλα αυτά τα χρόνια με πολύ μεγάλους συνθέτες και γενικότερα, πνευματικούς ανθρώπους του χώρου, όπως τη Δόμνα Σαμίου, το Νίκο Μαμαγκάκη, το Γιώργο Νταλάρα, τη Μαρία Φαραντούρη, το Σταύρο Ξαρχάκο. Στα τραγούδια αυτά συνεργάστηκα με στιχουργούς όπως το Μιχάλη Γκανά, τη Λίνα Νικολακοπούλου, το Μάνο Ελευθερίου, το Χρίστο Γ. Παπαδόπουλο. Πιστεύω ότι μέσα από τους στίχους τους και από τον τρόπο με τον οποίο ήθελα εγώ να τους ερμηνεύσω, θέλησα να δείξω όλες αυτές τις εμπειρίες που έχω πάρει από τις συνεργασίες που έχω κάνει μέχρι τώρα. Δεν αναφέρω τους συνθέτες, γιατί είναι νεότερης γενιάς – εκτός από τη Δάφνη Αλεξανδρή-. Το στοιχείο αυτό, ότι οι συνθέτες είναι νέοι, με μια άλλη οπτική ματιά είναι αυτό που θέλω να ακολουθήσω από εδώ και πέρα χωρίς, βέβαια, να απορρίπτω όλους αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους που έχω συνεργαστεί. Αυτοί μου έδωσαν όλη την εμπειρία, μου άνοιξαν δρόμους για να περπατήσω καλλιτεχνικά, αλλά από αυτή τη στιγμή θα κινηθώ με ανθρώπους της νεότερης γενιάς.
Από τα τραγούδια του δίσκου, ποιο πιστεύεις ότι ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία του Ζαχαρία; Δηλαδή, ποιο είναι εκείνο το τραγούδι που, όταν το τραγουδάς λες «εδώ είμαι εγώ 100%»;
Τα τελευταία χρόνια γνώρισα μια στιχουργό, με την οποία ήθελα πάντα να συνεργαστώ και είναι η Λίνα Νικολακοπούλου. Πραγματικά οι στίχοι της μιλάνε πολύ μέσα στην καρδιά μου και παρόλο που είναι πολύ δύσκολη η ερώτησή σου – και στο λέω ειλικρινά – θα έλεγα ότι το τραγούδι αυτό είναι η «Βακτριανή».
Είσαι ένας καλλιτέχνης που τιμά την παράδοση σε κάθε ευκαιρία. Σε τι επίπεδο βρίσκεται στη νέα γενιά αυτό το μουσικό είδος; Ενδιαφέρονται οι νέοι για την παράδοση;
Πιστεύω ότι το λάθος που γινόταν μέχρι πριν κάποια χρόνια είναι ότι αντιμετωπίζαμε την παράδοση σαν μουσειακό είδος κι έτσι, προσπαθούσαν μερικοί άνθρωποι, πολύ σημαντικοί να τη διασώσουν και ήταν πολύ χρήσιμη αυτή τους η ενέργεια. Από τη άλλη, η παράδοση είναι ένας ζωντανός οργανισμός που συνέχεια ανανεώνεται και που μας τροφοδοτεί με μουσικές ιδέες. Επίσης, τα τελευταία χρόνια βλέπω μια στροφή αρκετών νέων προς τα παραδοσιακά όργανα και σε αυτό έχουν παίξει πολύ μεγάλο ρόλο και τα μουσικά σχολεία. Πιστεύω ότι η παράδοση δε θα χαθεί, έχει υποστηρικτές, ο ήχος της συγκινεί ακόμα και με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο ζει ακόμα και μέσα από τα καθημερινά μας τραγούδια, ακόμα και μέσα από τις συνθέσεις πολλών δημιουργών. Δεν ξέρω μετά από χρόνια τι θα ονομάζουμε παραδοσιακό τραγούδι, αλλά προσωπικά εύχομαι να περάσουν στη σφαίρα του παραδοσιακού τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, παρά «Τα καγκέλια».
Συμφωνώ. Έχεις κάποια σχέδια για το μέλλον που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Στις 12 Οκτωβρίου θα είμαι στο Μέγαρο Μουσικής με την Ελένη Τσαλιγοπούλου και το Γιάννη Κότσιρα σε μια συναυλία της Λίνας Νικολακοπούλου με τα τραγούδια της. Επίσης, ετοιμάζω έναν καινούριο δίσκο με έναν νέο συνθέτη. Τέλος, έχουμε έτοιμο και θα κυκλοφορήσει ένα τραγούδι με τον Μιχάλη Δέλτα σε δικούς του στίχους και μουσική. Λέγεται «Μαζί» και νιώθω πολύ τυχερός για αυτή τη συνεργασία με έναν τόσο σημαντικό δημιουργό. Τον ευχαριστώ πολύ που με εμπιστεύθηκε.
Πολλά και καλά πράγματα, λοιπόν… Κλείσε αυτή τη συνέντευξη με τον τρόπο που θες εσύ.
Να αγαπάμε…
12/9/14
«Με μια αγκαλιά τραγούδια»… - Οι καλλιτέχνες απαντούν!
Λένα Αλκαίου, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Ευρυδίκη, Γιάννης Σαββιδάκης,
Δημήτρης Κοργιαλάς, Ραλλία Χρηστίδου, Ερωφίλη, Μαρία Σουλτάτου, Ζωή Παπαδοπούλου, Σία Κοσκινά και άλλοι τριάντα καλλιτέχνες επίλεξαν να είναι παρόντες στη μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης που διοργανώνεται από τη Λυδία Σέρβου και το Web Music Radio την Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014 στο Θέατρο Πέτρας. Μοναδικό «εισιτήριο» στη συναυλία θα είναι τα συσκευασμένα τρόφιμα ή τα
σχολικά είδη, τα οποία θα δοθούν στα Κοινωνικά Παντοπωλεία και σε
άλλους φορείς. Επικοινωνήσαμε με τους περισσότερους συμμετέχοντες,
κάνοντάς τους μία και μοναδική κοινή ερώτηση. Κρίνοντας από τις
απαντήσεις, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι, οι καλλιτέχνες έχουν
μέσα τους ευαισθησία, αγάπη και φροντίδα για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας
και φροντίζουν όταν τους δοθεί η ευκαιρία να το αποδείξουν μέσω της
τέχνης τους.
Τι σημαίνει για εσάς αλληλεγγύη και με ποιον τρόπο μπορούν οι καλλιτέχνες να βοηθήσουν στη διάδοσή της; Γεράσιμος Ανδρεάτος:
«Αλληλεγγύη σημαίνει να είσαι παρών και να βοηθάς με όποιον τρόπο
μπορείς τον συνάνθρωπό σου όταν αυτός το έχει ανάγκη. Ένας καλλιτέχνης
μπορεί να βοηθήσει στη διάδοσή της αφενός με το έργο του, όταν αυτό έχει
κοινωνικό χαρακτήρα, ή αλλιώς, παίρνοντας θέση δημόσια υπέρ της. Η
συμμετοχή των καλλιτεχνών σε συναυλίες αλληλεγγύης είναι μια πράξη
τεράστιας σημασίας, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τον κόσμο που τις
υποστηρίζει»
Λένα Αλκαίου: «Αλληλεγγύη είναι να μπορούμε να νιώθουμε τον πόνο και τις ανάγκες του άλλου… Να κάνουμε ό,τι μπορούμε για αν βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας, να δώσουμε σαν καλλιτέχνες το μήνυμα της αγάπης, μέσα από τη μουσική, από τη φωνή μας και να πούμε είμαστε εδώ! Μαζί! Γιατί η μουσική είναι σαν την αγάπη… Μπορεί τα πάντα!» Μαρία Σουλτάτου: «Αγάπη, σεβασμός, ενότητα, ομαδική συνείδηση, κοινωνική συνοχή... Πάντα οι καλλιτέχνες σε δύσκολες εποχές ένωσαν τη φωνή και την ψυχή τους για να βοηθήσουν όσους το είχαν ανάγκη. Γιατί η μουσική και ο λόγος έχουν μεγάλη δύναμη και δίνουν στους ανθρώπους τον κώδικα επικοινωνίας για αντίσταση σε όσους προσπαθούν να θίξουν την αξιοπρέπεια τους, να κακοποιήσουν το μυαλό και την ψυχή τους. Για το λόγο αυτό θα είμαστε όλοι στο Θέατρο Πέτρας στις 18 Σεπτέμβρη για να ενώσουμε τη φωνή και την ψυχή μας μαζί τους, στέλνοντας ένα μεγάλο μήνυμα ότι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ…» Ζωή Παπαδοπούλου: «Τα τραγούδια είναι βάλσαμο. Είναι γιατρικό. Κι εμείς που τραγουδάμε ευλογημένοι που μπορούμε με όχημα τη μουσική μας να βοηθήσουμε, να απαλύνουμε τον πόνο τόσων πληγωμένων συνανθρώπων μας. Το κάνουμε στις 18 Σεπτεμβρίου και όπου και όποτε μας ζητηθεί. Με ένωση μουσική και αγάπη όλα είναι δυνατά!» Ερωφίλη: «Αλληλεγγύη... μαζί με την αγάπη, το νόημα της ζωής μας... Πρέπει να είμαστε όλοι παρόντες σε τέτοιες πρωτοβουλίες - εκδηλώσεις. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε σαν καλλιτέχνες... Είναι υποχρέωσή μας... Ας αφήσουμε τη μουσική να θεραπεύσει τις ψυχές μας και να μας φέρει πιο κοντά. Οργανώστε όλοι! Κι εμείς εδώ είμαστε!»
Ραλλία Χρηστίδου: «Η αλληλεγγύη είναι τρόπος ζωής για έναν άνθρωπο που επιθυμεί να ζει και να αναζητά όχι μόνο την προσωπική του ευτυχία, αλλά και την ευδαιμονία των γύρω του γνωστών και άγνωστων... Ίσως γιατί πολύ απλά στην πραγματικότητα κανένας άνθρωπος δε μπορεί να είναι πραγματικά ευτυχισμένος αν δε μπορεί να μοιραστεί την ευτυχία του... Άρα πως μπορεί να είναι κάποιος ευτυχισμένος όταν περιτριγυρίζεται από δυστυχισμένους;» Σπύρος Λάμπρου: «Αλληλεγγύη είναι αγάπη και ανοιχτή καρδιά» Δώρα Χρυσικού: «Αλληλεγγύη. Να στέκεσαι δίπλα σ' αυτούς που έχουν ανάγκη, όχι πιο πάνω, κοντά τους. Είναι αυτό που διακρίνει το λαό μας στα δύσκολα. Όλοι μια γροθιά για ένα κοινό σκοπό. Μέσω της τέχνης οι καλλιτέχνες, συμπορεύονται με αυτούς που το χρειάζονται, γιατί η τέχνη κατά τη γνώμη μου γίνεται σημαντική κι αποκτά αξία μόνο όταν αγγίζει το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, αφουγκράζεται τις ανάγκες και τις επιθυμίες του κι ανοίγει δρόμους προς αυτή την κατεύθυνση. Δε νοείται καλλιτέχνης αποκομμένος από τον κραδασμό της κοινωνίας, δε νοείται τέχνη που δεν "κοιτάει" με ευαισθησία και συναίσθηση τον διπλανό. Η Τέχνη δε δίνει λύσεις, δίνει όμως ανάσες και συμβολικά μειώνει την αίσθηση της μοναξιάς και της απομόνωσης. Μ' ένα τρόπο βιώνω και καταλαβαίνω την αλληλεγγύη ως ένα βαθύ νοιάζομαι που δε μένει απλά στα λόγια, γίνεται πράξη και δραστηριότητα» Γιάννης Νικολάου: «Η αλληλεγγύη είναι το μόνο που έχει μείνει για να θυμίζει την ανθρώπινη υπόσταση μας. Ιερό καθήκον η συμπαράσταση στον συνάνθρωπο. Αύριο μπορεί εμείς να χρειαστούμε βοήθεια. Οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι μπροστάρηδες και φάροι φωτεινοί για το κοινωνικό σύνολο» Λυδία Σέρβου: «Αλληλεγγύη - ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ: “Είναι εκεί δεν μπορώ ν’ αλλάξω με δυο μεγάλα μάτια πίσω απ’ το κύμα από το μέρος που φυσά ο αγέρας ακολουθώντας τις φτερούγες των πουλιών είναι εκεί με δυο μεγάλα μάτια μήπως άλλαξε κανείς ποτέ του. Τί γυρεύετε; τα μηνύματά σας έρχουνται αλλαγμένα ώς το καράβι η αγάπη σας γίνεται μίσος η γαλήνη σας γίνεται ταραχή και δεν μπορώ να γυρίσω πίσω να ιδώ τα πρόσωπά σας στ’ ακρογιάλι. Είναι εκεί τα μεγάλα μάτια κι όταν μένω καρφωμένος στη γραμμή μου κι όταν πέφτουν στον ορίζοντα τ’ αστέρια είναι εκεί δεμένα στον αιθέρα σα μια τύχη πιο δική μου απ’ τη δική μου. Τα λόγια σας συνήθεια της ακοής βουίζουν μέσα στα ξάρτια και περνάνε μήπως πιστεύω πια στην ύπαρξή σας μοιραίοι σύντροφοι, ανυπόστατοι ίσκιοι. Έχασε πια το χρώμα αυτός ο κόσμος καθώς τα φύκια στ’ ακρογιάλι του άλλου χρόνου γκρίζα ξερά και στο έλεος του ανέμου. Ένα μεγάλο πέλαγο δυο μάτια ευκίνητα και ακίνητα σαν τον αγέρα και τα πανιά μου όσο κρατήσουν, κι ο θεός μου”. Όλοι μαζί, ενωμένοι, με μια αγκαλιά τραγούδια θα βρεθούμε στις 18 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Πέτρας και θα αποδείξουμε για άλλη μια φορά πως οι ομάδες είναι αυτές που μπορούν να αλλάξουν και να κάνουν τον κόσμο λίγο καλύτερο!» Χρίστος Θεοδώρου: «Η αλληλεγγύη προϋποθέτει πρώτα από όλα τον αλληλοσεβασμό και αφορά στην κατανόηση ότι κανείς δεν είναι ανώτερος από κανέναν, ότι με αγάπη κατανοούμε τα προβλήματα του άλλου και σπεύδουμε να βοηθήσουμε χωρίς οίκτο και επιφανειακή λύπηση. Μια ευγενική χειρονομία είναι μια σκέψη ότι αυτός που χρειάζεται βοήθεια δεν είναι μόνος του, ότι όλοι μας κάποια στιγμή θα χρειαστούμε βοήθεια από κάποιον. Οι καλλιτέχνες οφείλουν να βοηθούν και με την παρουσία τους, η τέχνη τους υποτίθεται ότι ασκεί αυτόματα αυτό το λειτούργημα. Αγάπη, κατανόηση και σεβασμός. Αυτές τις χιλιοφθαρμένες λέξεις οφείλουμε να τις κοιτάξουμε ξανά και να τις ξανά-εννοήσουμε πραγματικά» Βικτωρία Ταγκούλη: «Αλληλεγγύη, αγάπη, σεβασμός! Πόσο κοντινές με την Τέχνη είναι αυτές οι έννοιες και πόσο ανάγκη τις έχουμε για να ζούμε καλά. Πόσο ομορφότερος θα ήταν ο κόσμος αν από απλές λέξεις τις εφαρμόζαμε και στην καθημερινότητά μας! Οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι πάντα εκεί σε τέτοιες κινήσεις, γιατί η θέση τους και το λειτούργημά τους είναι αυτό ακριβώς. Βοηθά την ανάπτυξη της ψυχής καταρχήν και μετά πρέπει όλοι μας να στηρίζουμε και να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας με αγάπη!» Νίκος Αβαγιανός: «Αλλήλους εγγίζω. Ακουμπώ τους άλλους. Με όποιον τρόπο μπορώ και βέβαια ποτέ με σκοπιμότητα ως ανταπόδοση, γιατί αυτό πηγάζει από μέσα μας ως κίνηση βοήθειας προς συνανθρώπους που έχουν πιότερη ανάγκη από μένα. Συνήθως η λέξη αλληλεγγύη, αλλά και η έννοιά της, παρεξηγούνται και παρερμηνεύονται. Ωστόσο παραμένει ως αγνή πρόθεση από κάποιον να προσφέρει από όποιο μετερίζι μπορεί και δύναται. Τέλος, θα ήθελα να πω ότι καλό θα ήταν και εμείς οι καλλιτέχνες που θα συμμετάσχουμε σ' αυτήν τη λαμπρή εκδήλωση, πέρα από την προσφορά της παρουσίας μας και την κατάθεση ψυχής μας να φέρουμε όλοι κάτι που θα βοηθήσει και ουσιαστικότερα τον σκοπό της εκδήλωσης» Σία Κοσκινά: «You have never really lived until you have done something for someone who can never repay you». (Μετάφραση: «Δεν έχεις ζήσει πραγματικά μέχρι να κάνεις κάτι για κάποιον που δε θα μπορεί ποτέ να στο ανταποδώσει») Μόρφω Τσαϊρέλη: «Αλληλεγγύη στην προκείμενη περίπτωση είναι ο αυθορμητισμός που διακατείχε όλους αυτούς τους συναδέλφους καλλιτέχνες, στο να απαντήσουμε και να συμμετέχουμε σε μια τέτοια εκδήλωση, για έναν τέτοιο σκοπό, χωρίς ηθικό ή άλλο "κόστος", χωρίς άλλο κίνητρο από το να δώσουμε ένα μικρό δείγμα της ψυχής και της τέχνης μας... Να πάμε κόντρα στο "Πρόσωπο του Τέρατος" που ευτυχώς δεν του μοιάζουμε... Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Λυδία Σέρβου και στους υπόλοιπους διοργανωτές για το κάλεσμα. Εύχομαι στον κόσμο που θα έρθει και θα συνδράμει, να ευχαριστηθεί τραγούδια και ήχους» Φωτεινή Σαββατιανού:«Αλληλεγγύη! Είναι το με νοιάζει για «τον διπλανό μου» που δοκιμάζεται και με χρειάζεται. Είναι το ΕΜΕΙΣ! Είναι το Μαγικό ΜΑΖΙ που κάνει Θαύματα! Οι καλλιτέχνες ήρθε ο καιρός να τα ιεραρχήσουμε και σας ευχαριστούμε που μας δίνετε αυτήν την ευκαιρία! Σε καιρούς με τόσο υστέρημα, φτιάχνουμε περίσσευμα! Από το περίσσευμα της Αγάπης μας να δίνουμε, λοιπόν, αυτό γεννά και μεγαλώνει την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ για να δημιουργήσουμε Περίσσευμα σε ΟΛΑ, ΗΘΙΚΑ & ΥΛΙΚΑ!» Λένα Φίλιππα: «”Σε Σκοτεινούς Καιρούς
Δε θα λένε: Τον καιρό που η βελανιδιά τα κλαδιά της ανεμοσάλευε. Θα λένε: Tον καιρό που ο μπογιατζής τσάκιζε τους εργάτες.
Δε θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου ποταμού το ρέμα. Θα λένε: Τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.
Δε θα λένε: Τον καιρό που μπήκε στην κάμαρα η γυναίκα. Θα λένε: Tον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις συμμαχούσαν ε ν ά ν τ ι α στους εργάτες.
Mα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί. Θα λένε: Γιατί σωπαίναν... οι Ποιητές τους;” Μπέρτολτ ΜΠΡΕΧΤ (1937). Γι' αυτό θα είμαστε όλοι εκεί στο Θέατρο Πέτρας στις 18 Σεπτεμβρίου... Γιατί οι καλλιτέχνες πρέπει να «μιλάνε»! Γιατί οι καλλιτέχνες έχουν υποχρέωση να «μη σωπαίνουν»... Αλέξανδρος Γιαννούσης: «Αλληλεγγύη είναι η αντίληψη πως πίσω από τις πράξεις και τις προθέσεις μας, κρύβεται ο άνθρωπος ως σκοπός και ποτέ ως μέσο. Οι ενέργειές μας να μην αποβλέπουν στο προσωπικό κέρδος, αλλά στην προώθηση του κοινωνικού συμφέροντος. Είναι η προσφορά βοήθειας και υποστήριξης στον συνάνθρωπό μας, χωρίς υστεροβουλία, αλλά με ειλικρίνεια, συνέπεια και σεβασμό. Οι πνευματικοί άνθρωποι εν προκειμένω οι καλλιτέχνες, εκφράζουν μέσα από τα έργα τους την αναγκαιότητα επικράτησης του ανθρωπισμού. Οι μορφές τέχνης, έχοντας κύρια θέματά τους την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη, ευαισθητοποιούν τον συνάνθρωπο, αναζωπυρώνουν το ενδιαφέρον, ξυπνούν συνειδήσεις και μεταλαμπαδεύουν αξίες και ιδανικά» Μάριος Αλουπός: «Όλοι για έναν και ένας για όλους... αυτό εστί Αλληλεγγύη! Το ισχυρό όπλο και το θεμέλιο για μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο αύριο. H τέχνη έχει την δύναμη να βοηθάει αποτελεσματικά στην επίτευξη της αλληλεγγύης, γιατί είναι πηγαία και ευαισθητοποιεί!» Νάνσυ Φραγκογιαννάκη: «Είναι παρεξηγημένη λέξη η αλληλεγγύη, ενώ στην πραγματικότητα, είναι η πιο όμορφη λέξη μετά την αγάπη. Είναι η "εγγύηση" που δίνεις στον συνάνθρωπό σου ότι θα 'σαι δίπλα του με όποιον τρόπο μπορείς... Οι άνθρωποι που υπηρετούν την Τέχνη, βάζουν το δικό τους λιθαράκι επιτυγχάνοντας να μεταδώσουν το μήνυμα ότι στο τέλος της ημέρας σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος»
Κατερίνα Παπακωνσταντίνου: «Συνείδηση, ανθρωπιά, λόγος ύπαρξής μου. Όσο για τη διάδοσή της, η βάρκα είναι η ίδια μας η τέχνη»
www.ogdoo.gr
Λένα Αλκαίου: «Αλληλεγγύη είναι να μπορούμε να νιώθουμε τον πόνο και τις ανάγκες του άλλου… Να κάνουμε ό,τι μπορούμε για αν βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας, να δώσουμε σαν καλλιτέχνες το μήνυμα της αγάπης, μέσα από τη μουσική, από τη φωνή μας και να πούμε είμαστε εδώ! Μαζί! Γιατί η μουσική είναι σαν την αγάπη… Μπορεί τα πάντα!» Μαρία Σουλτάτου: «Αγάπη, σεβασμός, ενότητα, ομαδική συνείδηση, κοινωνική συνοχή... Πάντα οι καλλιτέχνες σε δύσκολες εποχές ένωσαν τη φωνή και την ψυχή τους για να βοηθήσουν όσους το είχαν ανάγκη. Γιατί η μουσική και ο λόγος έχουν μεγάλη δύναμη και δίνουν στους ανθρώπους τον κώδικα επικοινωνίας για αντίσταση σε όσους προσπαθούν να θίξουν την αξιοπρέπεια τους, να κακοποιήσουν το μυαλό και την ψυχή τους. Για το λόγο αυτό θα είμαστε όλοι στο Θέατρο Πέτρας στις 18 Σεπτέμβρη για να ενώσουμε τη φωνή και την ψυχή μας μαζί τους, στέλνοντας ένα μεγάλο μήνυμα ότι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ…» Ζωή Παπαδοπούλου: «Τα τραγούδια είναι βάλσαμο. Είναι γιατρικό. Κι εμείς που τραγουδάμε ευλογημένοι που μπορούμε με όχημα τη μουσική μας να βοηθήσουμε, να απαλύνουμε τον πόνο τόσων πληγωμένων συνανθρώπων μας. Το κάνουμε στις 18 Σεπτεμβρίου και όπου και όποτε μας ζητηθεί. Με ένωση μουσική και αγάπη όλα είναι δυνατά!» Ερωφίλη: «Αλληλεγγύη... μαζί με την αγάπη, το νόημα της ζωής μας... Πρέπει να είμαστε όλοι παρόντες σε τέτοιες πρωτοβουλίες - εκδηλώσεις. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε σαν καλλιτέχνες... Είναι υποχρέωσή μας... Ας αφήσουμε τη μουσική να θεραπεύσει τις ψυχές μας και να μας φέρει πιο κοντά. Οργανώστε όλοι! Κι εμείς εδώ είμαστε!»
Ραλλία Χρηστίδου: «Η αλληλεγγύη είναι τρόπος ζωής για έναν άνθρωπο που επιθυμεί να ζει και να αναζητά όχι μόνο την προσωπική του ευτυχία, αλλά και την ευδαιμονία των γύρω του γνωστών και άγνωστων... Ίσως γιατί πολύ απλά στην πραγματικότητα κανένας άνθρωπος δε μπορεί να είναι πραγματικά ευτυχισμένος αν δε μπορεί να μοιραστεί την ευτυχία του... Άρα πως μπορεί να είναι κάποιος ευτυχισμένος όταν περιτριγυρίζεται από δυστυχισμένους;» Σπύρος Λάμπρου: «Αλληλεγγύη είναι αγάπη και ανοιχτή καρδιά» Δώρα Χρυσικού: «Αλληλεγγύη. Να στέκεσαι δίπλα σ' αυτούς που έχουν ανάγκη, όχι πιο πάνω, κοντά τους. Είναι αυτό που διακρίνει το λαό μας στα δύσκολα. Όλοι μια γροθιά για ένα κοινό σκοπό. Μέσω της τέχνης οι καλλιτέχνες, συμπορεύονται με αυτούς που το χρειάζονται, γιατί η τέχνη κατά τη γνώμη μου γίνεται σημαντική κι αποκτά αξία μόνο όταν αγγίζει το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, αφουγκράζεται τις ανάγκες και τις επιθυμίες του κι ανοίγει δρόμους προς αυτή την κατεύθυνση. Δε νοείται καλλιτέχνης αποκομμένος από τον κραδασμό της κοινωνίας, δε νοείται τέχνη που δεν "κοιτάει" με ευαισθησία και συναίσθηση τον διπλανό. Η Τέχνη δε δίνει λύσεις, δίνει όμως ανάσες και συμβολικά μειώνει την αίσθηση της μοναξιάς και της απομόνωσης. Μ' ένα τρόπο βιώνω και καταλαβαίνω την αλληλεγγύη ως ένα βαθύ νοιάζομαι που δε μένει απλά στα λόγια, γίνεται πράξη και δραστηριότητα» Γιάννης Νικολάου: «Η αλληλεγγύη είναι το μόνο που έχει μείνει για να θυμίζει την ανθρώπινη υπόσταση μας. Ιερό καθήκον η συμπαράσταση στον συνάνθρωπο. Αύριο μπορεί εμείς να χρειαστούμε βοήθεια. Οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι μπροστάρηδες και φάροι φωτεινοί για το κοινωνικό σύνολο» Λυδία Σέρβου: «Αλληλεγγύη - ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ: “Είναι εκεί δεν μπορώ ν’ αλλάξω με δυο μεγάλα μάτια πίσω απ’ το κύμα από το μέρος που φυσά ο αγέρας ακολουθώντας τις φτερούγες των πουλιών είναι εκεί με δυο μεγάλα μάτια μήπως άλλαξε κανείς ποτέ του. Τί γυρεύετε; τα μηνύματά σας έρχουνται αλλαγμένα ώς το καράβι η αγάπη σας γίνεται μίσος η γαλήνη σας γίνεται ταραχή και δεν μπορώ να γυρίσω πίσω να ιδώ τα πρόσωπά σας στ’ ακρογιάλι. Είναι εκεί τα μεγάλα μάτια κι όταν μένω καρφωμένος στη γραμμή μου κι όταν πέφτουν στον ορίζοντα τ’ αστέρια είναι εκεί δεμένα στον αιθέρα σα μια τύχη πιο δική μου απ’ τη δική μου. Τα λόγια σας συνήθεια της ακοής βουίζουν μέσα στα ξάρτια και περνάνε μήπως πιστεύω πια στην ύπαρξή σας μοιραίοι σύντροφοι, ανυπόστατοι ίσκιοι. Έχασε πια το χρώμα αυτός ο κόσμος καθώς τα φύκια στ’ ακρογιάλι του άλλου χρόνου γκρίζα ξερά και στο έλεος του ανέμου. Ένα μεγάλο πέλαγο δυο μάτια ευκίνητα και ακίνητα σαν τον αγέρα και τα πανιά μου όσο κρατήσουν, κι ο θεός μου”. Όλοι μαζί, ενωμένοι, με μια αγκαλιά τραγούδια θα βρεθούμε στις 18 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Πέτρας και θα αποδείξουμε για άλλη μια φορά πως οι ομάδες είναι αυτές που μπορούν να αλλάξουν και να κάνουν τον κόσμο λίγο καλύτερο!» Χρίστος Θεοδώρου: «Η αλληλεγγύη προϋποθέτει πρώτα από όλα τον αλληλοσεβασμό και αφορά στην κατανόηση ότι κανείς δεν είναι ανώτερος από κανέναν, ότι με αγάπη κατανοούμε τα προβλήματα του άλλου και σπεύδουμε να βοηθήσουμε χωρίς οίκτο και επιφανειακή λύπηση. Μια ευγενική χειρονομία είναι μια σκέψη ότι αυτός που χρειάζεται βοήθεια δεν είναι μόνος του, ότι όλοι μας κάποια στιγμή θα χρειαστούμε βοήθεια από κάποιον. Οι καλλιτέχνες οφείλουν να βοηθούν και με την παρουσία τους, η τέχνη τους υποτίθεται ότι ασκεί αυτόματα αυτό το λειτούργημα. Αγάπη, κατανόηση και σεβασμός. Αυτές τις χιλιοφθαρμένες λέξεις οφείλουμε να τις κοιτάξουμε ξανά και να τις ξανά-εννοήσουμε πραγματικά» Βικτωρία Ταγκούλη: «Αλληλεγγύη, αγάπη, σεβασμός! Πόσο κοντινές με την Τέχνη είναι αυτές οι έννοιες και πόσο ανάγκη τις έχουμε για να ζούμε καλά. Πόσο ομορφότερος θα ήταν ο κόσμος αν από απλές λέξεις τις εφαρμόζαμε και στην καθημερινότητά μας! Οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι πάντα εκεί σε τέτοιες κινήσεις, γιατί η θέση τους και το λειτούργημά τους είναι αυτό ακριβώς. Βοηθά την ανάπτυξη της ψυχής καταρχήν και μετά πρέπει όλοι μας να στηρίζουμε και να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας με αγάπη!» Νίκος Αβαγιανός: «Αλλήλους εγγίζω. Ακουμπώ τους άλλους. Με όποιον τρόπο μπορώ και βέβαια ποτέ με σκοπιμότητα ως ανταπόδοση, γιατί αυτό πηγάζει από μέσα μας ως κίνηση βοήθειας προς συνανθρώπους που έχουν πιότερη ανάγκη από μένα. Συνήθως η λέξη αλληλεγγύη, αλλά και η έννοιά της, παρεξηγούνται και παρερμηνεύονται. Ωστόσο παραμένει ως αγνή πρόθεση από κάποιον να προσφέρει από όποιο μετερίζι μπορεί και δύναται. Τέλος, θα ήθελα να πω ότι καλό θα ήταν και εμείς οι καλλιτέχνες που θα συμμετάσχουμε σ' αυτήν τη λαμπρή εκδήλωση, πέρα από την προσφορά της παρουσίας μας και την κατάθεση ψυχής μας να φέρουμε όλοι κάτι που θα βοηθήσει και ουσιαστικότερα τον σκοπό της εκδήλωσης» Σία Κοσκινά: «You have never really lived until you have done something for someone who can never repay you». (Μετάφραση: «Δεν έχεις ζήσει πραγματικά μέχρι να κάνεις κάτι για κάποιον που δε θα μπορεί ποτέ να στο ανταποδώσει») Μόρφω Τσαϊρέλη: «Αλληλεγγύη στην προκείμενη περίπτωση είναι ο αυθορμητισμός που διακατείχε όλους αυτούς τους συναδέλφους καλλιτέχνες, στο να απαντήσουμε και να συμμετέχουμε σε μια τέτοια εκδήλωση, για έναν τέτοιο σκοπό, χωρίς ηθικό ή άλλο "κόστος", χωρίς άλλο κίνητρο από το να δώσουμε ένα μικρό δείγμα της ψυχής και της τέχνης μας... Να πάμε κόντρα στο "Πρόσωπο του Τέρατος" που ευτυχώς δεν του μοιάζουμε... Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Λυδία Σέρβου και στους υπόλοιπους διοργανωτές για το κάλεσμα. Εύχομαι στον κόσμο που θα έρθει και θα συνδράμει, να ευχαριστηθεί τραγούδια και ήχους» Φωτεινή Σαββατιανού:«Αλληλεγγύη! Είναι το με νοιάζει για «τον διπλανό μου» που δοκιμάζεται και με χρειάζεται. Είναι το ΕΜΕΙΣ! Είναι το Μαγικό ΜΑΖΙ που κάνει Θαύματα! Οι καλλιτέχνες ήρθε ο καιρός να τα ιεραρχήσουμε και σας ευχαριστούμε που μας δίνετε αυτήν την ευκαιρία! Σε καιρούς με τόσο υστέρημα, φτιάχνουμε περίσσευμα! Από το περίσσευμα της Αγάπης μας να δίνουμε, λοιπόν, αυτό γεννά και μεγαλώνει την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ για να δημιουργήσουμε Περίσσευμα σε ΟΛΑ, ΗΘΙΚΑ & ΥΛΙΚΑ!» Λένα Φίλιππα: «”Σε Σκοτεινούς Καιρούς
Δε θα λένε: Τον καιρό που η βελανιδιά τα κλαδιά της ανεμοσάλευε. Θα λένε: Tον καιρό που ο μπογιατζής τσάκιζε τους εργάτες.
Δε θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου ποταμού το ρέμα. Θα λένε: Τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.
Δε θα λένε: Τον καιρό που μπήκε στην κάμαρα η γυναίκα. Θα λένε: Tον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις συμμαχούσαν ε ν ά ν τ ι α στους εργάτες.
Mα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί. Θα λένε: Γιατί σωπαίναν... οι Ποιητές τους;” Μπέρτολτ ΜΠΡΕΧΤ (1937). Γι' αυτό θα είμαστε όλοι εκεί στο Θέατρο Πέτρας στις 18 Σεπτεμβρίου... Γιατί οι καλλιτέχνες πρέπει να «μιλάνε»! Γιατί οι καλλιτέχνες έχουν υποχρέωση να «μη σωπαίνουν»... Αλέξανδρος Γιαννούσης: «Αλληλεγγύη είναι η αντίληψη πως πίσω από τις πράξεις και τις προθέσεις μας, κρύβεται ο άνθρωπος ως σκοπός και ποτέ ως μέσο. Οι ενέργειές μας να μην αποβλέπουν στο προσωπικό κέρδος, αλλά στην προώθηση του κοινωνικού συμφέροντος. Είναι η προσφορά βοήθειας και υποστήριξης στον συνάνθρωπό μας, χωρίς υστεροβουλία, αλλά με ειλικρίνεια, συνέπεια και σεβασμό. Οι πνευματικοί άνθρωποι εν προκειμένω οι καλλιτέχνες, εκφράζουν μέσα από τα έργα τους την αναγκαιότητα επικράτησης του ανθρωπισμού. Οι μορφές τέχνης, έχοντας κύρια θέματά τους την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη, ευαισθητοποιούν τον συνάνθρωπο, αναζωπυρώνουν το ενδιαφέρον, ξυπνούν συνειδήσεις και μεταλαμπαδεύουν αξίες και ιδανικά» Μάριος Αλουπός: «Όλοι για έναν και ένας για όλους... αυτό εστί Αλληλεγγύη! Το ισχυρό όπλο και το θεμέλιο για μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο αύριο. H τέχνη έχει την δύναμη να βοηθάει αποτελεσματικά στην επίτευξη της αλληλεγγύης, γιατί είναι πηγαία και ευαισθητοποιεί!» Νάνσυ Φραγκογιαννάκη: «Είναι παρεξηγημένη λέξη η αλληλεγγύη, ενώ στην πραγματικότητα, είναι η πιο όμορφη λέξη μετά την αγάπη. Είναι η "εγγύηση" που δίνεις στον συνάνθρωπό σου ότι θα 'σαι δίπλα του με όποιον τρόπο μπορείς... Οι άνθρωποι που υπηρετούν την Τέχνη, βάζουν το δικό τους λιθαράκι επιτυγχάνοντας να μεταδώσουν το μήνυμα ότι στο τέλος της ημέρας σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος»
Κατερίνα Παπακωνσταντίνου: «Συνείδηση, ανθρωπιά, λόγος ύπαρξής μου. Όσο για τη διάδοσή της, η βάρκα είναι η ίδια μας η τέχνη»
www.ogdoo.gr
14/4/14
«Επιτάφιος κατά Σταύρο Ξαρχάκο» (2004)
Ένα από τα μεγαλύτερα έργα του Μίκη Θεοδωράκη και του Γιάννη Ρίτσου, το οποίο αποτελεί σταθμό στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού παρουσιάστηκε τον Οκτώβρη του 2000 στο Ηρώδειο υπό τη μπαγκέτα του Σταύρου Ξαρχάκου. Πρόκειται για τον πασίγνωστο «Επιτάφιο», που «σφράγισε» με την ερμηνεία του, και μέσω αυτού αναδείχτηκε ο μεγάλος Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Ο «Επιτάφιος κατά Σταύρο Ξαρχάκο» που κυκλοφόρησε σε cd το 2004, ήρθε για να δώσει «νέα χρώματα» στο εξαιρετικό μουσικό έργο, αφού οι ενορχηστρώσεις του μαέστρου και οι ερμηνείες της εκφραστικότατης Μαρίας Σουλτάτου ανα-δημιούργησαν οκτώ μεγάλα διαμάντια στη μουσική ιστορία της χώρας. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μίκης, στο σημείωμα που περιλαμβάνεται στο βιβλιαράκι του cd αναφέρει μεταξύ άλλων «Όταν άκουσα για πρώτη φορά τη δουλειά του Σταύρου Ξαρχάκου επάνω στον Επιτάφιό μου, του έγραψα: Με τη δική σου εμπνευσμένη παρέμβαση το έργο έλαβε διαστάσεις συμφωνικής σύνθεσης, ενώ η ενορχήστρωση, βασισμένη στον ελληνικό ήχο, το κάνει οικείο, τόσο όσο και η αρχική μορφή του, στο πλατύ ελληνικό κοινό […] Εγώ πρότεινα ο τίτλος του έργου να είναι Σταύρος Ξαρχάκος: Ο Επιτάφιος του Θεοδωράκη».
Όσο για τη Μαρία Σουλτάτου, τα λόγια του Σταύρου Ξαρχάκου είναι αρκετά για να δείξουν ότι, με τις ερμηνείες της στα συγκεκριμένα τραγούδια ανέβηκε ο πήχης για όλους εκείνους που πρόκειται να ερμηνεύσουν εκ νέου τον «Επιτάφιο». Αναφέρει, λοιπόν, ο Ξαρχάκος «Η ερμηνεία της Μαρίας μας ταξιδεύει από τα χθόνια στα ουράνια για να συνενώσει τον επιτάφιο θρήνο με το τρισμέγιστο ύμνο της ανάστασης του νεκρού θεού και του νεκρού ανθρώπου…». Η Σουλτάτου, τη Δευτέρα 2 Οκτωβρίου του 2000, κατάφερε να συγκινήσει μέχρι δακρύων το κατάμεστο Ηρώδειο κι αυτό είναι κάτι που δε γίνεται πολύ συχνά τις τελευταίες δυο-τρεις δεκαετίες. Βέβαια, πολύ σημαντικό ρόλο στην επιτυχία αυτού του έργου έχει το αψεγάδιαστο παίξιμο των δεκατριών μουσικών της ΚΟΕΜ (Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής), που, ως άριστοι μαθητές του δασκάλου τους, έβαλαν όλη τους την ψυχή και την τέχνη σε αυτές τις τόσο σημαντικές μελωδίες.
Ο «Επιτάφιος κατά Σταύρο Ξαρχάκο» είναι από τα cd που, όσο περισσότερο τα ακούει κάποιος, τόσο περισσότερα θετικά στοιχεία κερδίζει. Όλοι όσοι έζησαν αυτό το πρόγραμμα ζωντανά έχουν να θυμούνται το πάθος του Ξαρχάκου, τη δυναμικότητα και την ευαισθησία της Σουλτάτου, αλλά και την τεράστια συγκίνηση του Θεοδωράκη που παρακολουθούσε από την πρώτη σειρά των καθισμάτων τη συναυλία.
ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ
31/3/14
Ο Νίκος Δημητράτος σε ρεμπέτικο τραγούδι με το Σταύρο Ξαρχάκο!
Το καλοκαίρι του 1977 στο Δελφινάριο γινόταν κάθε Δευτέρα μια λαϊκή συναυλία εις διπλούν, στην οποία ο Σταύρος Ξαρχάκος είχε
επιλέξει τριάντα αυθεντικά ρεμπέτικα τραγούδια, τα οποία ερμήνευαν η Βίκυ Μοσχολιού, η Αλεξάνδρα, ο Νίκος Δημητράτος, ο Κώστας Τσίγκος και ο Γιώργος Μπαγιώκης, ενώ στα μπουζούκια ήταν ο Κώστας Παπαδόπουλος, ο Στέλιος Βαμβακάρης και ο Χρήστος Κωνσταντίνου. Η παρουσίαση ανήκε στον Αλέξη Κωστάλα…
Όλα τα προαναφερθέντα ονόματα είναι ένα κι ένα, κάτι που κάνει
όλους όσοι ανήκουν στις νεότερες γενιές και δεν μπόρεσαν να
παρακολουθήσουν κάποια από αυτές τις παραστάσεις να αναρωτιούνται αν
υπάρχει κάπου ηχογραφημένο έστω ένα τραγούδι από τα τριάντα… Κι όμως,
υπάρχει… Και το παραχώρησε στο Ogdoo.gr ο Νίκος Αβαγιανός,
ένας καλλιτέχνης που έχει μαζέψει ένα τεράστιο μουσικό αρχείο – θησαυρό
για τη σημερινή εποχή. Ευτυχώς, υπάρχει και το πρόγραμμα, το οποίο
συμπληρώνει αυτό το τόσο σπάνιο ντοκουμέντο.
Το τραγούδι που ακούγεται αποκλειστικά εδώ, λοιπόν, είναι το χασικλίδικο «Μέσα στου Μάνθου τον τεκέ» του Γ. Τζόβενου – Παππού και το ερμηνεύει ο Νίκος Δημητράτος με έναν ελαφρώς παραφρασμένο στίχο…
Γεια σου Σταύρο μου ντερβίση
ο τεκές σου δε θα σβήσει
γιώμισέ μας το λουλά σου
και πιάσε και το μπαγλαμά σου
Η έκπληξη είναι η συμμετοχή του Ξαρχάκου, ο οποίος όχι μόνο μιλάει
στον Δημητράτο, αλλά τραγουδάει κιόλας μαζί του σε τόνο εντελώς
ρεμπέτικο. Από πίσω ακούγονται πολλά γέλια, με τη Μοσχολιού να μην
μπορεί να κρατηθεί….. Τα πειράγματα ανάμεσα στο συνθέτη και τον
τραγουδιστή είναι συνεχόμενα, αποδεικνύοντας ότι εκείνη την εποχή
περνούσαν πραγματικά καλά, τόσο στη σκηνή όσο και στα παρασκήνια…
www.ogdoo.gr
www.ogdoo.gr
21/3/14
13/3/14
Ερωφίλη "Πρέπει ν’ αλλάξεις εσύ, αν θέλεις κι ο κόσμος ν’ αλλάξει!"
Την Ερωφίλη τη γνωρίσαμε πριν από αρκετά χρόνια μέσω του συγκροτήματος «Τρίφωνο», το οποίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία, αφήνοντας πίσω του τραγούδια που θα
ακούγονται για πολλά χρόνια ακόμα. Εδώ και λίγους μήνες, που το
συγκρότημα έπαψε να υπάρχει (λόγω αστάθμητων παραγόντων), η Ερωφίλη κάνει
πράγματα είτε μόνη της, είτε δίπλα σε αγαπημένους καλλιτέχνες. Είναι
μια χαμογελαστή, ευγενική, καλή ακροάτρια και κυρίως, ευαίσθητη γυναίκα
που σε ό,τι καταπιάνεται, φροντίζει να δίνει το μέγιστο των δυνατοτήτων
της προκειμένου να επιτευχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα. Αφορμή για τη συνέντευξη που ακολουθεί ήταν η πρόσφατη κυκλοφορία του παιδικού cd «Ψαρόσουπα». Η Ερωφίλη έχει γράψει τη μουσική για το ομώνυμο παραμύθι του συγγραφέα Γιώργου Λεμπέση σε στίχους Βαγγέλη Λεμπέση, ενώ ερμηνευτές είναι οι Χάρις
Αλεξίου, Ερωφίλη, Μαρία Καναβάκη, Ζαχαρίας Καρούνης, Σταμάτης
Κραουνάκης, Κώστας Μακεδόνας, Πάνος Μουζουράκης, Μίλτος Πασχαλίδης,
Γιώργος Περαντάκος, Ελένη Τσαλιγοπούλου και Γιάννης Χαρούλης.
Ας ξεκινήσουμε λέγοντας κάποια λόγια για σένα σχετικά με την επαγγελματική σου πορεία.
Ξεκίνησα δισκογραφικά το 1995 στο δίσκο του Μιχάλη Δημητριάδη «Τα δώδεκα ανέκδοτα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου» και μέχρι το 2000 ήμουν με τον παραγωγό Κώστα Χατζηδουλή. Μαζί κάναμε τρεις προσωπικές δουλειές. Η πρώτη ήταν το «Πάμε για το Γιάχο- βάχο», (με το ομότιτλο τραγούδι του Κώστα Βίρβου), που ήταν ένα πολυσυλλεκτικό cd με τραγούδια σημαντικών δημιουργών, όπως Μιχάλης Σουγιούλ, Κώστας Καπνίσης, Μίμης Τραϊφόρος κ.α.. Μετά ήρθε το «Στα μυστικά σου βάλε με», επίσης πολυσυλλεκτικό, με τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου, Σπύρου Ιωαννίδη κ.α. και στίχους του Θόδωρου Ποάλα. Τέλος, «Το τραγουδάκι μου» του συνθέτη Σ. Βαργεμτζίδη σε στίχους Λ. Παριανού. Μέχρι να βρεθώ με το Τρίφωνο, λοιπόν, είχα τρεις προσωπικούς δίσκους και πολλές συμμετοχές. Με το Τρίφωνο κάναμε άλλα τέσσερα cd.
Πριν έρθει το Τρίφωνο στη ζωή σου, τι όνειρα είχες για την καριέρα σου;
Να σου πω ότι ήρθα στην Αθήνα από τα Χανιά για να σπουδάσω, πέρασα
φυσικοθεραπεία με το σκεπτικό να τελειώσω τις σπουδές μου και να γυρίσω
πίσω στην Κρήτη, γιατί δε μου άρεσε καθόλου η Αθήνα. Το πτυχίο μου το
πήρα, αλλά στο τρίτο εξάμηνο των σπουδών έδωσα εξετάσεις στο Ελληνικό
Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου για να γίνω δασκάλα χορού, χορεύτρια
και χορογράφος. Πήρα κι από εκεί το πτυχίο μου. Εκεί έκανα θεωρία
μουσικής, έκανα σολφέζ, έκανα ρυθμική αγωγή, πήρα, δηλαδή, κάποιες
βάσεις στη μουσική. Όσο ήμουν φοιτήτρια στη Ραλλού Μάνου, πιάνω δουλειά
σε μια μπουάτ στα Εξάρχεια για να βγάζω κάποια φοιτητικά έξοδα. Εκεί με
άκουσε ο Γιάννης Σπανός και την επόμενη χρονιά μου έκανε μια
πρόταση. Έτσι, το 1991 ασχολούμαι με τη μουσική επαγγελματικά και, όπως
προείπα, το 1995 δισκογραφώ για πρώτη φορά. Ευτυχώς, είχα πολύ καλές
συνεργασίες από την αρχή. Γιάννης Σπανός, Μανώλης Λιδάκης, Κώστας
Μακεδόνας, Δημήτρης Μπάσης, Κατερίνα Κούκα, Χαρούλα Αλεξίου, Νίκος
Παπάζογλου και Χρήστος Νικολόπουλος ήταν μόνο κάποια άτομα με τα οποία
συνεργάστηκα. Μετά με το Τρίφωνο ήρθαν κι άλλες συνεργασίες, όπως αυτή
με το Μίκη Θεοδωράκη, τη Λίνα Νικολακοπούλου, το Σταμάτη Κραουνάκη, το
Νίκο Ξυδάκη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τα Υπόγεια Ρεύματα, τον Κώστα
Χατζή και άλλους.
Εκείνη την εποχή ήλπιζες ότι θα γίνεις η Ερωφίλη με τα δικά της
τραγούδια, κάνοντας, δηλαδή, κάτι παραπάνω ή ήσουν ικανοποιημένη με αυτό
που ήδη είχες;
Ακόμα κυνηγάω το κάτι παραπάνω. Είμαι πολύ ευχαριστημένη και
ευγνώμων, γιατί σχεδόν με όλους τους ανθρώπους που θαύμαζα έχω
συνεργαστεί. Επίσης, νιώθω πολύ τυχερή που βρέθηκα με τα παιδιά στο
Τρίφωνο – που εν τέλει ήμασταν τέσσερις και όχι τρεις -. Όμως, δεν έχω
ακόμα την τύχη δικά μου, προσωπικά τραγούδια να μπορώ να τα
σιγοτραγουδήσω με τον κόσμο σε ένα live. Ο κόσμος με γνώρισε περισσότερο
– και λογικό, βέβαια – από τη δεκαετή συνεργασία με το Τρίφωνο. Θέλω να
καταφέρω να κάνω τραγούδια που θα τα αγαπώ και που θα τα λέω με τον
κόσμο στα live.
Δεδομένου ότι το Τρίφωνο ήταν σταθμός στην καριέρα σου, μίλησέ
μου για την αρχική σύσταση του Τριφώνου. Πώς βρεθήκατε, πώς αποφασίσατε
να το κάνετε και πώς σας άνοιξαν οι πόρτες.
Ενώ, όπως σου είπα, ήμουν πολύ ευχαριστημένη από όλες τις
συνεργασίες που έκανα και προχωρούσαν τα πράγματα μια χαρά, κάποια
στιγμή ένιωσα ότι θέλω να μπω λίγο πιο δημιουργικά στο χώρο και να κάνω
κάτι που να μην είναι ότι βρίσκομαι δίπλα σε ένα μεγάλο όνομα και
τραγουδάω. Ήπιαμε τότε έναν καφέ με το Χρήστο Παπαμιχάλη και του είπα ότι θέλω να κάνουμε κάτι. Είπαμε, λοιπόν, να βρεθούμε με δύο ακόμα τραγουδιστές που θαύμαζα. Πήραμε τηλέφωνο το Δημήτρη Υφαντή και το Νίκο Κουρουπάκη,
με σκοπό να κάνουμε τρεις μετρημένες παραστάσεις. Δε ξέραμε ότι θα
γινόταν το Τρίφωνο. Θέλαμε να βρεθούμε τρεις άνθρωποι, να δουλέψουμε –
να πειραματιστούμε με τις φωνές μας. Βρεθήκαμε στο σπίτι μου, όπου
έπαιρνε ο καθένας την κιθάρα μου και παίζαμε για να ακούσουμε ο ένας τον
άλλον, να γνωριστούμε μουσικά κι από κοντά. Ξεκινήσαμε μαγικά στην
πρώτη συνάντηση να τραγουδούμε το «Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες». Στήσαμε
τρεις παραστάσεις στο «Αερικό» στου Ψυρρή κι επειδή περάσαμε καλά,
είπαμε να μην κλείσει καθένας άλλη δουλειά για τον χειμώνα, αλλά να
συνεχίσουμε μαζί. Ακολούθησαν παραστάσεις στο «Σπίτι Τέχνης του Λώλη»,
αλλά χωρίς να είμαστε ακόμα Τρίφωνο, με τα ονόματά μας. Εκεί κάναμε μια
παράσταση, από την οποία πέρασαν πάρα πολλοί καλλιτέχνες. Είχαν έρθει ο Γιώργος Ανδρέου, ο Τζίμης Πανούσης, ο Παντελής Θαλασσινός
και άλλοι. Η αλήθεια είναι ότι μας παρότρυνε ο κόσμος να ηχογραφήσουμε
αυτό που παρουσιάζαμε εκεί. Ο Θαλασσινός έγινε ο παραγωγός της πρώτης
μας δουλειάς και την ώρα που ήμασταν στο στούντιο και ηχογραφούσαμε
τέσσερα τραγούδια, αφήνοντας πίσω τις προσωπικές μας φιλοδοξίες, ψάχναμε
όνομα για το γκρουπ. Νονός ήταν ο Κώστας Παρίσσης από τα Υπόγεια
Ρεύματα! Για δέκα χρόνια που ήμασταν μαζί ειλικρινά ήταν πιο πολλές οι
ώρες που κάναμε πρόβες παρά οι παραστάσεις μας. Είχαμε φτάσει στο σημείο
να ανασαίνουμε μαζί στα live. Ουσιαστικά, μια δική μου ανησυχία για
κάτι πιο δημιουργικό με έφερε κοντά σε ανθρώπους που εκείνη την ώρα
είχαν τις ίδιες ανάγκες.
Το 2011 έγινε η αλλαγή του Νίκου Κουρουπάκη, ο οποίος αποφάσισε
να πάει και να ζήσει μόνιμα στην Αμερική με τον αείμνηστο Γιώργο
Περαντάκο.
Σωστά. Πιο πριν κυκλοφόρησε το cd «Προσοχή Τρίφωνο», όπου, μέσω της συνεργασίας με τη Λίνα Νικολακοπούλου
και το τραγούδι «Να μ’ αγαπάς» το Τρίφωνο έγινε πιο γνωστό. Ένα
τραγούδι που αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο και εξακολουθεί να ακούγεται
μέχρι και σήμερα. Μετά, λοιπόν, κυκλοφόρησε το cd «Τα τζιτζίκια του
χειμώνα». Ο Νίκος μας ανακοινώνει σχεδόν απότομα ότι πρέπει να φύγει,
ενώ υπήρχαν προγραμματισμένες εμφανίσεις για το cd. Τότε, πρότεινα εγώ
τον Γιώργο Περαντάκο, με τον οποίο είχαμε πρωτοσυνεργαστεί το
1998 σε κάποιες παραστάσεις στην «Οδό Ονείρων» στο Μπουρνάζι. Ο Γιώργος,
πολύ μετρημένα, δέχτηκε με πολλή χαρά την πρόταση, αλλά ζήτησε να του
δώσουμε λίγο χρόνο ώστε να δει αν μπορεί κι εκείνος να δουλέψει με μας,
γιατί, ουσιαστικά του ζητούσαμε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να
καλύψει μια δουλειά που έγινε μέσα σε δέκα χρόνια από εμάς. Έκανε πολύ
μεγάλη προσπάθεια να τα καταφέρει μέσα σε ένα μήνα. Θυμάμαι ότι στις
πρώτες μας εμφανίσεις με το Γιώργο, ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα από την
αγωνία του. Είχαμε μεγάλη επιτυχία, ο κόσμος που μας είχε μάθει με τον
Νίκο, μας έλεγε «συγχαρητήρια» και για το Γιώργο, τον αγκάλιασαν και τον
δέχθηκαν αμέσως γιατί ήταν αρκετά επικοινωνιακός και πρόσθεσε κάτι
διαφορετικό με το ηχόχρωμά και τα ακούσματά του. Αρχίσαμε και δέναμε και
κάναμε πολλά όνειρα. Ηχογραφήσαμε και δύο τραγούδια, τα «Της χαράς
μαγαζί» και «Η βουλή των Αγίων». Καταφέραμε και κάναμε δύο εμφανίσεις
και οι τέσσερις επί σκηνής.
Μετά συνέβη αυτό που συνέβη με τον Γιώργο κι έτσι σταματήσατε να υπάρχετε ως Τρίφωνο.
Ναι, δεν είχαμε πια διάθεση να συνεχίσουμε ως Τρίφωνο. Όμως, θέλω
να τονίσω ότι το Τρίφωνο όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας του, έκανε
πολλά πράγματα και κάποια στιγμή, θα ήταν λογικό να σταματήσει να
υπάρχει. Υπήρχαν προβλήματα, όπως το ότι ο Δημήτρης μένει στα Γιάννενα
και δεν μπορούσαμε να είμαστε τόσο προβαρισμένοι όσο θα θέλαμε. Το
Τρίφωνο έκανε τον κύκλο του, απλά ο χαμός του Γιώργου επίσπευσε τη
διακοπή της ύπαρξής του.
Ας αφήσουμε στην άκρη το Τρίφωνο για να μιλήσουμε για την «Ψαρόσουπα», τα ψάρια της οποίας δε μυρίζουν καθόλου, είναι πρωτότυπα, είναι διασκεδαστικά και γενικά, είναι εκπληκτικά! Πως προέκυψε αυτή η δουλειά;
Να σου πω αρχικά ότι, όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών άρχισα να παίζω
αυτοδίδακτα κιθάρα. Είχα κάποιες φίλες στη σχολή νηπιαγωγών στην Κρήτη,
οι οποίες μου ζητούσαν όταν είχαν διδασκαλία στα παιδάκια για διάφορα
θέματα να τους γράφω τραγουδάκια, κάτι που έκανα με μεγάλη ευκολία.
Οφείλω να πω ότι, ο δημιουργός της «Ψαρόσουπας» είναι ο Γιώργος Λεμπέσης,
με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί και στο Ρυθμό Stage με το Τρίφωνο με
την παράσταση «Όσα λένε οι τοίχοι». Εκείνη τη χρονιά γνωριστήκαμε και
μου ζήτησε ο Λουκάς Φωτόπουλος να γράψω μουσική για ένα παραμύθι. Η
ιστορία, λοιπόν, είναι του Γιώργου Λεμπέση και οι στίχοι του Βαγγέλη Λεμπέση.
Εγώ έχω μια αδυναμία στα παιδικά τραγούδια. Ξεκίνησα, λοιπόν,
παίρνοντας στα χέρια μου το θεατρικό της «Ψαρόσουπας» ένα απόγευμα
Δευτέρας. Διαβάζω την ιστορία και ξετρελαίνομαι, ενθουσιάστηκα ακόμα
περισσότερο με τους στίχους του Βαγγέλη - που, όπως του είπα έχουν
μουσική μέσα τους-. Την Τρίτη στις 8.00 το πρωί ξυπνάω και άρχισε να
παίζει η μουσική στο κεφάλι μου. Είχα το κινητό δίπλα και άρχισα να
σκαρώνω μελωδίες. Στη 1.00 το μεσημέρι είχα γράψει όλη τη μουσική. Δεν
πήρα κανέναν τηλέφωνο, γιατί θα νόμιζαν ότι δεν είχα δουλέψει. Έλεγα σε
φίλους ότι νομίζω πως έχω γράψει κάτι. Με τους συνεργάτες από το
Τρίφωνο, την Ευαγγελία Μαυρίδου και το Δημήτρη Παπαλάμπρου
βρεθήκαμε να κάνουμε κάποια demo, ώστε να παρουσιάσουμε τα τραγούδια
στον συγγραφέα και τον στιχουργό. Τους άρεσαν πάρα πολύ. Είχαμε τότε
ελάχιστο χρόνο, γιατί πρωτογράφτηκαν το φθινόπωρο του 2011 και δεν ήταν
ολόκληρα, αφού έμπαιναν μέσα στη ροή της παράστασης. Μετά την παράσταση ο
κόσμος ζητούσε το cd και αργότερα ενημερώθηκα από το Γιώργο Λεμπέση ότι
ο Φάνης Κιρκινέζος και η Sui Generis ενδιαφέρεται να βγάλει το
cd. Προστέθηκαν στίχοι, προστέθηκαν τραγούδια. Αυτό ξεκίνησε το
Φεβρουάριο του 2013, αφού αρχίσαμε να προσεγγίζουμε καλλιτέχνες για να
πάρουν ένα ρόλο μέσα στο παραμύθι. Η Ευαγγελία Μαυρίδου και ο Δημήτρης
Παπαλάμπρου έκαναν μια σπουδαία δουλειά και γι’ αυτό τους ευχαριστώ πάρα
πολύ μέσα από την καρδιά μου. Η ενορχήστρωση μπορεί να καταστρέψει κάτι
ή και να το αναδείξει. Εμπλούτισαν με τις αρμονίες τους και την
εμπειρία τους τις μελωδίες μου. Οι καλλιτέχνες με χαρά δέχτηκαν να
συμμετάσχουν παίρνοντας καθένας έναν ξεχωριστό ρόλο. Στο cd συμμετείχαν
σπουδαίοι μουσικοί και πάρα πολύ γνωστοί σολίστες. Επίσης, έγινε πολύ
λεπτομερής δουλειά, υψηλής αισθητικής στο στούντιο από τον Αντώνη Παπαβομβολάκη και το Δημήτρη Παπαβομβολάκη.
Εύχομαι ειλικρινά αυτό το ταξίδι να μη σταματήσει εδώ και να
συνεργαστούμε ξανά με όλους τους συντελεστές. Να ευχαριστήσω και την
ομάδα Light-house, που είναι υπεύθυνη για τα βίντεο που υπάρχουν από τις
ηχογραφήσεις.
Τι ήταν αυτό που σε ενθουσίασε στο παραμύθι της «Ψαρόσουπας»;
Ήταν ότι, με έντονο χιούμορ, ο συγγραφέας μιλάει στα παιδιά για τις
κλιματολογικές αλλαγές, θίγοντας έντονα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα.
Όποιος ακούσει το cd και διαβάσει και την ιστορία, το καταλαβαίνει. Ο
ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει ότι, όπου ψαρόσουπα, εννοούμε τα ψεύτικα τα
λόγια τα μεγάλα. Λέμε στα παιδιά να τρώνε ψαρόσουπα που είναι και
δυναμωτική, αλλά να μην τρώνε εύκολα ό,τι τους σερβίρουν…
Φαντάζομαι ότι θα μάθουμε περισσότερα για την «Ψαρόσουπα» στην επίσημη παρουσίασή της.
Την Πέμπτη 20 Μαρτίου στις 12.00 το μεσημέρι θα γίνει στον Ιανό η
επίσημη παρουσίαση της «Ψαρόσουπας». Με αφορμή την κυκλοφορία του cd, θα
μιλήσει η Sui Generis Music και για το παιδικό τμήμα της εταιρίας. Θα παραβρεθούν κάποιοι καλλιτέχνες. Ήδη έχουν επιβεβαιώσει η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Μίλτος Πασχαλίδης και ο Κώστας Μακεδόνας.
Θα τραγουδήσουμε ζωντανά μερικά τραγούδια και θα παιχτούν βίντεο από
τις ηχογραφήσεις. Φυσικά θα υπάρχουν και βιβλία και cd στον χώρο.
Διαδικτυακά γίνεται πώληση του cd;
Προς το παρόν, μπορούν να γίνουν παραγγελίες στα Public και στον
Ιανό και να σταλούν εκεί που θέλει ο κόσμος, ενώ σε λίγο καιρό θα
μπορούν να αγοράζονται και μέσω i-tunes.
Κάνεις κάποιες σταθερές εμφανίσεις αυτόν τον καιρό;
Έκανα κάποιες καλές συνεργασίες φέτος και με το Γιώργο Καζαντζή και με το Μανώλη Λιδάκη, ενώ τραγούδησα και με το Γιάννη Σπανό και τον Κώστα Μακεδόνα. Επίσης συμμετέχω σε κάποιες παραστάσεις της Λίνας Νικολακοπούλου. Μάλιστα, την Παρασκευή 21 Μαρτίου θα τραγουδήσουμε στο Άργος με την Αργυρώ Καπαρού και το Σταύρο Σιόλα.
Συνεχίζω κάποια live και μόνη μου σε μικρούς χώρους. Το Σάββατο 15
Μαρτίου θα βρίσκομαι στο «Θέσις 7» στο Μοναστηράκι. Ακόμα, είμαι στη
διαδικασία όπου μαζεύω υλικό για τη μετά Τρίφωνο εποχή, ώστε να συστηθώ
ξανά στον κόσμο ως Ερωφίλη. Το πρώτο μας τραγούδι είναι σχεδόν έτοιμο με
τίτλο «Να ‘χω Θεούς» από το Δημήτρη Παπαβομβολάκη και το Θανάση Στουπή
που έγραψαν και το «Της χαράς μαγαζί».
Λίγο πριν κλείσουμε την κουβέντα μας, πάμε στο Ρυθμό Stage. Αν δεν κάνω λάθος, είναι η δεύτερη χρονιά που εργάζεσαι σε αυτόν το χώρο έχοντας την επιμέλεια του προγράμματος. Πες μου για αυτή σου την εμπειρία.
Πρωτογνώρισα το χώρο αυτό ως τραγουδίστρια και με το Τρίφωνο και
μέσω άλλων παραστάσεων. Γνώρισα τους ανθρώπους εκεί, εκτίμησα την
προσπάθεια που κάνουν αυτή τη δύσκολη εποχή να έχουν μια τέτοια μουσική
σκηνή. Μου έκαναν την πρόταση να έχω την επιμέλεια των προγραμμάτων και
να προτείνω ιδέες. Στην αρχή ήμουν πολύ επιφυλακτική, γιατί δεν ήξερα αν
αυτό θα με καθυστερούσε από δικά μου πράγματα, αν θα τα κατάφερνα αφού
ήταν κάτι εντελώς καινούριο για μένα, αλλά εν τέλει δέχτηκα με μοναδικό
γνώμονα την εκτίμησή μου για τους ανθρώπους και την προσπάθειά τους. Μου
αρέσει πάρα πολύ σαν χώρος, είναι μια μουσική σκηνή με ιδανική
χωρητικότητα για όμορφα live, έχει πολύ προσεγμένο ήχο και φώτα, όπως
και service. Ξεκίνησα δειλά πλησιάζοντας κάποιους καλλιτέχνες που είχα
περισσότερη άνεση να τους προσεγγίσω ή ήταν φίλοι μου. Σιγά σιγά το ένα
έφερε το άλλο, εμπιστεύθηκαν το χώρο σημαντικοί δημιουργοί και
τραγουδιστές και ο κόσμος στήριξε επίσης, με την παρουσία του, αυτή την
προσπάθεια. Τώρα πια υπάρχουν και αρκετές παραστάσεις με νεότερα
πρόσωπα.
Επίλεξε εσύ την τελευταία ατάκα της συνέντευξης…
Θα κλείσουμε με τη φράση που λέει στην «Ψαρόσουπα» ο Σταμάτης Κραουνάκης ή αλλιώς το «Τέρας Ψυχραιμίας» που είναι ο ρόλος του, δίνοντας συμβουλές στον Κώστα Μακεδόνα,
δηλαδή στον φοβητσιάρη Βρασίδα Αχινό: «Η λέξη δε μοιάζει με πράξη και
πρέπει ν’ αλλάξεις εσύ εαυτό, αν θέλεις ο κόσμος ν’ αλλάξει»... Αυτό
ελπίζω και πιστεύω…
19/2/14
Ανδριάνα Μπάμπαλη "Θέλω να έρθει το καλοκαίρι!"
Η Ανδριάνα Μπάμπαλη είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις καλλιτεχνών κι αυτό γιατί, όλα τα στοιχεία πάνω της (φωνή, σκηνική παρουσία, τρόπος
έκφρασης) είναι ξεχωριστά. Στην εποχή μας, όπου υπάρχει πληθώρα
πληροφοριών και όμοιων καλλιτεχνών, είναι πραγματικά άξια θαυμασμού,
αφού, παραμένοντας πιστή σε όλα όσα αγαπάει χαράζει με συνέπεια το δρόμο
της επιμένοντας σε «απαιτητικές» επιλογές. Φέτος το χειμώνα κάνει εμφανίσεις σε διάφορα μέρη της χώρας μαζί με το Νίκο Ζιώγαλα και τους Μπλε, ενώ στις 24 Φεβρουαρίου και στις 17 Μαρτίου 2014 θα βρεθεί στη σκηνή του Ρυθμού Stage μαζί με την Etten παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με τίτλο «Γυναίκες». Περισσότερες λεπτομέρειες, στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Γεννήθηκες στην Αθήνα στη δεκαετία του '70. Η μικρή Ανδριάνα πώς αντιμετώπιζε το μέλλον; Αισιόδοξα ή αρκετά «μαζεμένα»;
Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη και μετά στην Ηλιούπολη. Είχα γενικά καλά παιδικά χρόνια. Είχα νέους γονείς, πολύ γέλιο, χαρά, γλέντια, οπότε μεγάλωσα με αισιοδοξία. Στην εφηβεία βάρυνε το πράγμα, αλλά σε φυσιολογικό πλαίσιο.
Τι θεωρείς όμορφο και τι άσχημο σε αυτήν την πόλη;
Το όμορφο είναι το κλίμα, ο ήλιος που αυτό είναι το προνόμιο όλης της χώρας. Τώρα, σαν πόλη, δεν μπορώ να πω ότι είμαι και φαν της. Έχει κάποια πάρα πολύ ωραία σημεία, τα οποία κατάφεραν να σωθούν, όπως η Πλάκα και το Θησείο. Από εκεί και πέρα, νομίζω ότι αναπτύχθηκε άσχημα σαν πόλη. Είναι μια χαμένη ευκαιρία. Θα μπορούσε να είναι μια κουκλίστικη πόλη. Της λείπει η φύση κι αυτό είναι πρόβλημα.
Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική;
Από μικρή έκανα χορό και ζωγράφιζα. Γύρω στα δεκατέσσερά μου, είχε κιθάρα ο γιος της σπιτονοικοκυράς μας και άρχισα να μαθαίνω κι εγώ. Πήγα στο ωδείο, έκανα φωνητική, κρουστά και κιθάρα. Ο δάσκαλός μου από το ωδείο με έστειλε σε μια οντισιόν για το Νίκο Πορτοκάλογλου και κάπως έτσι ξεκίνησα.
Ας ξετυλίξουμε το επαγγελματικό σου κουβάρι... Ξεκινάς το 1998 κάνοντας φωνητικά και παίζοντας κρουστά στην ομάδα του Νίκου Πορτοκάλογλου. Τι όνειρα έχεις εκείνη την εποχή;
Μου άρεσε πάρα πολύ που ήμουν μέλος ενός γκρουπ και γενικά, προχωρώντας μες τα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει η ομαδική δουλειά περισσότερο από το να είμαι μια τραγουδίστρια με μια μεγάλη καριέρα. Τότε δεν είχα έναν πάρα πολύ ξεκάθαρο στόχο, πχ να κάνω δίσκο. Ήμουν ευχαριστημένη που ήμουν μέλος αυτής της ομάδας. Τα υπόλοιπα ήρθαν τυχαία. Ίσως κάποιοι είδαν κάτι και μου είπαν να προχωρήσω, αλλά από μόνη μου δεν είχα ξεκάθαρα αυτή τη φιλοδοξία.
Πέντε χρόνια μετά, το 2003 κυκλοφορεί το πρώτο σου άλμπουμ «Και η γη γυρίζει». Εσύ εκείνη την εποχή τι θέλεις να κερδίσεις από αυτό το cd;
Τότε δεν το είχα σκεφτεί καθόλου. Ήθελα να αρέσει ο δίσκος, αλλά ήμουν και λίγο μπερδεμένη. Υπάρχουν και πράγματα που δεν έκανα τότε και που μετανιώνω που δεν τα έκανα από ανασφάλεια.
Δηλαδή;
Θα έπρεπε να έχω ακολουθήσει έναν πιο μοναχικό δρόμο. Τότε εντάχθηκα στα μεγάλα σχήματα και πίσω από κάποιους ανθρώπους, ενώ θα έπρεπε να είχα πιο πολύ σθένος να βγω μπροστά. Θα είχα κερδίσει περισσότερα πράγματα. Αλλά, έγινε αυτό, δεν μπορώ να το πάρω πίσω. Από την άλλη, κάποια πράγματα γίνονται για να τα ζήσεις. Ο δίσκος πήγε καλά χωρίς να γίνει το τεράστιο μπαμ. Έγινε, βέβαια, επιτυχία το «Μοίρα μου έγινες». Θυμάμαι, το πρώτο εξάμηνο έμπαινα στο αυτοκίνητο κι έβαζα το ραδιόφωνο και το άκουγα συνέχεια.
Η συνέχεια είναι ανοδική. Ακολουθούν και άλλοι δίσκοι και άλλες επιτυχίες και άλλες συνεργασίες (Εστουδιαντίνα, Στέφανος Κορκολής, Γιώργος Νταλάρας, Κώστας Λειβαδάς, Στάμος Σέμσης κ.α.). Ποια θεωρείς μέχρι τώρα την πιο σημαντική από αυτές και γιατί;
Μετά τον Πορτοκάλογλου που ήταν η πιο πολύχρονη και η πιο καθοριστική συνεργασία, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους είχα μια πιο στενή σχέση. Πχ με τον Λειβαδά είμαστε κολλητοί φίλοι. Σε επίπεδο live, έχω συνεργαστεί τρεις φορές κι έχω περάσει τέλεια με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, με την οποία επίσης έχω μια πιο προσωπική σχέση. Τώρα, όσον αφορά τις υπόλοιπες συνεργασίες με την Αλεξίου, το Νταλάρα και άλλους, ήταν κάτι διαφορετικό. Έζησα από κοντά όλα αυτά τα είδωλα. Είδα και πως είναι στη δουλειά, αλλά και πως είναι στο χαρακτήρα τους. Επίσης, είδα τι σθένος πρέπει να έχει κάποιος για να κάνει αυτή την καριέρα. Πρέπει πέρα από το ταλέντο να υπάρχει μια προσωπικότητα πολύ ισχυρή.
Υπάρχει ελπίδα στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι ώστε να ξεπροβάλλουν δυναμικά καινούριοι άξιοι καλλιτέχνες και -γιατί όχι-και μουσικά είδη;
Κάθε εποχή έχει τους ήρωες της. Υπάρχει, βέβαια, σε όλα τα επίπεδα και μια προσκόλληση στο παρελθόν, αλλά βγαίνουν συνέχεια καινούρια παιδιά. Ξέρεις τι θα μου άρεσε στη δική σας δουλειά, των δημοσιογράφων; Βλέπω ότι υπάρχει κόσμος που είναι πολύ προσκολλημένος σε κάποια άτομα, δεν υπάρχει χώρος για όλους. Πήγαινε να δεις και άλλους ανθρώπους.
Αυτό που λες στο διαδίκτυο δεν ισχύει, γιατί δεν υπάρχει περιορισμός στην ύλη και στο χώρο της εκάστοτε ιστοσελίδας κι έτσι υποστηρίζονται πολλά πρόσωπα. Εκεί που μπορεί να ισχύει είναι στον έντυπο τύπο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Καλά και τώρα όπως έχει γίνει το πράγμα, δεν υπάρχουν και πολλές εκπομπές όπου μπορεί να πάει κάποιος. Όσο για τα έντυπα, σιγά σιγά κι αυτά μειώνονται. Όλα γίνονται μέσω ίντερνετ. Κρίμα, βέβαια, που χάνει ο κόσμος τη δουλειά του, αλλά από την άλλη, ίσως θα πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε περισσότερο τη δουλειά αυτών των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από τα δημοσιογραφικά γραφεία. Όλοι θέλουν να γίνονται όλα τσάμπα. Βέβαια, αυτό ισχύει και στη μουσική.
Πάμε τώρα στο άμεσο μέλλον. Τι θα γίνει στις 24 Φεβρουαρίου και στις 17 Μαρτίου στον Ρυθμό;
Όταν έφτιαχνα τον δίσκο που θα βγει με δικά μου κομμάτια και του Νίκου Μωραΐτη, σκεφτόμουν να κάνω ένα live αφιερωμένο στις γυναίκες τραγουδοποιούς. Συναντήθηκα και με την Etten, αφού είχαμε μιλήσει στο facebook. Την είχα δει κάνα-δυο φορές μαζί με τη Λένα Πλάτωνος στο «Κύτταρο» και την είχα δει και σε ένα δικό της live και μου άρεσε πάρα πολύ. Κάπως έτσι σκέφτηκα να το κάνουμε μαζί αυτό το βήμα. Είχαμε πάρα πολύ υλικό και δυσκολευτήκαμε για να διαλέξουμε. Επειδή είμαστε από δύο διαφορετικούς κόσμους – εκείνη προέρχεται από έναν πιο underground ήχο, ενώ εγώ από πιο απλή ποπ -, προσπαθήσαμε να βρούμε κάποια σημεία επαφής, τα οποία υπήρχαν στα ακούσματά μας, που είναι αρκετά κοντινά. Στο τέλος, επιλέξαμε τραγούδια που μας αρέσουν από πρόσωπα που αγαπάμε και θαυμάζουμε. Από τη Λένα Πλάτωνος, την Αφροδίτη Μάνου, την Ελένη Βιτάλη, την Αρλέτα, τη Ματούλα Ζαμάνη μέχρι Bjork, Kate Bush, Suzan Vega, Amy Winehouse κ.α. Όλα αυτά, βέβαια, με μία λίγο μυστήρια ενορχηστρωτική ματιά. Θα είναι μαζί μας τρεις μουσικοί, οι οποίοι άλλαξαν όλα τα κομμάτια. Νιώθουμε ότι είναι πολύ ενδιαφέρον.
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που έκανες σήμερα το πρωί, μόλις άνοιξες τα μάτια σου;
Γενικά τον τελευταίο καιρό ξυπνάω με μια αισιοδοξία. Μπορεί τα πράγματα να μην πηγαίνουν τόσο τέλεια, αλλά έχω την αίσθηση ότι κάτι καλό έρχεται. Πέρασα πέρυσι μια πολύ μαύρη περίοδο, όπου τα έβλεπα όλα χάλια και κατέληξα ότι δε με πάει πουθενά αυτό. Πρέπει κάθε μέρα που σηκώνεσαι να προσπαθείς να παλεύεις για κάτι.
Ας κλείσουμε κάπως διαφορετικά... Εσείς οι καλλιτέχνες συχνά ζητάτε από το κοινό, άρα κι από εμάς, να σας πούμε πιο τραγούδι θέλουμε να ερμηνεύσετε. Έτσι, λοιπόν, σου ζητάω να δώσεις εσύ έναν τίτλο για αυτή τη συνέντευξη...
Αυτό πρέπει να το σκεφτώ... Θέλω να έρθει το καλοκαίρι!
Γεννήθηκες στην Αθήνα στη δεκαετία του '70. Η μικρή Ανδριάνα πώς αντιμετώπιζε το μέλλον; Αισιόδοξα ή αρκετά «μαζεμένα»;
Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη και μετά στην Ηλιούπολη. Είχα γενικά καλά παιδικά χρόνια. Είχα νέους γονείς, πολύ γέλιο, χαρά, γλέντια, οπότε μεγάλωσα με αισιοδοξία. Στην εφηβεία βάρυνε το πράγμα, αλλά σε φυσιολογικό πλαίσιο.
Τι θεωρείς όμορφο και τι άσχημο σε αυτήν την πόλη;
Το όμορφο είναι το κλίμα, ο ήλιος που αυτό είναι το προνόμιο όλης της χώρας. Τώρα, σαν πόλη, δεν μπορώ να πω ότι είμαι και φαν της. Έχει κάποια πάρα πολύ ωραία σημεία, τα οποία κατάφεραν να σωθούν, όπως η Πλάκα και το Θησείο. Από εκεί και πέρα, νομίζω ότι αναπτύχθηκε άσχημα σαν πόλη. Είναι μια χαμένη ευκαιρία. Θα μπορούσε να είναι μια κουκλίστικη πόλη. Της λείπει η φύση κι αυτό είναι πρόβλημα.
Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική;
Από μικρή έκανα χορό και ζωγράφιζα. Γύρω στα δεκατέσσερά μου, είχε κιθάρα ο γιος της σπιτονοικοκυράς μας και άρχισα να μαθαίνω κι εγώ. Πήγα στο ωδείο, έκανα φωνητική, κρουστά και κιθάρα. Ο δάσκαλός μου από το ωδείο με έστειλε σε μια οντισιόν για το Νίκο Πορτοκάλογλου και κάπως έτσι ξεκίνησα.
Ας ξετυλίξουμε το επαγγελματικό σου κουβάρι... Ξεκινάς το 1998 κάνοντας φωνητικά και παίζοντας κρουστά στην ομάδα του Νίκου Πορτοκάλογλου. Τι όνειρα έχεις εκείνη την εποχή;
Μου άρεσε πάρα πολύ που ήμουν μέλος ενός γκρουπ και γενικά, προχωρώντας μες τα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει η ομαδική δουλειά περισσότερο από το να είμαι μια τραγουδίστρια με μια μεγάλη καριέρα. Τότε δεν είχα έναν πάρα πολύ ξεκάθαρο στόχο, πχ να κάνω δίσκο. Ήμουν ευχαριστημένη που ήμουν μέλος αυτής της ομάδας. Τα υπόλοιπα ήρθαν τυχαία. Ίσως κάποιοι είδαν κάτι και μου είπαν να προχωρήσω, αλλά από μόνη μου δεν είχα ξεκάθαρα αυτή τη φιλοδοξία.
Πέντε χρόνια μετά, το 2003 κυκλοφορεί το πρώτο σου άλμπουμ «Και η γη γυρίζει». Εσύ εκείνη την εποχή τι θέλεις να κερδίσεις από αυτό το cd;
Τότε δεν το είχα σκεφτεί καθόλου. Ήθελα να αρέσει ο δίσκος, αλλά ήμουν και λίγο μπερδεμένη. Υπάρχουν και πράγματα που δεν έκανα τότε και που μετανιώνω που δεν τα έκανα από ανασφάλεια.
Δηλαδή;
Θα έπρεπε να έχω ακολουθήσει έναν πιο μοναχικό δρόμο. Τότε εντάχθηκα στα μεγάλα σχήματα και πίσω από κάποιους ανθρώπους, ενώ θα έπρεπε να είχα πιο πολύ σθένος να βγω μπροστά. Θα είχα κερδίσει περισσότερα πράγματα. Αλλά, έγινε αυτό, δεν μπορώ να το πάρω πίσω. Από την άλλη, κάποια πράγματα γίνονται για να τα ζήσεις. Ο δίσκος πήγε καλά χωρίς να γίνει το τεράστιο μπαμ. Έγινε, βέβαια, επιτυχία το «Μοίρα μου έγινες». Θυμάμαι, το πρώτο εξάμηνο έμπαινα στο αυτοκίνητο κι έβαζα το ραδιόφωνο και το άκουγα συνέχεια.
Η συνέχεια είναι ανοδική. Ακολουθούν και άλλοι δίσκοι και άλλες επιτυχίες και άλλες συνεργασίες (Εστουδιαντίνα, Στέφανος Κορκολής, Γιώργος Νταλάρας, Κώστας Λειβαδάς, Στάμος Σέμσης κ.α.). Ποια θεωρείς μέχρι τώρα την πιο σημαντική από αυτές και γιατί;
Μετά τον Πορτοκάλογλου που ήταν η πιο πολύχρονη και η πιο καθοριστική συνεργασία, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους είχα μια πιο στενή σχέση. Πχ με τον Λειβαδά είμαστε κολλητοί φίλοι. Σε επίπεδο live, έχω συνεργαστεί τρεις φορές κι έχω περάσει τέλεια με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, με την οποία επίσης έχω μια πιο προσωπική σχέση. Τώρα, όσον αφορά τις υπόλοιπες συνεργασίες με την Αλεξίου, το Νταλάρα και άλλους, ήταν κάτι διαφορετικό. Έζησα από κοντά όλα αυτά τα είδωλα. Είδα και πως είναι στη δουλειά, αλλά και πως είναι στο χαρακτήρα τους. Επίσης, είδα τι σθένος πρέπει να έχει κάποιος για να κάνει αυτή την καριέρα. Πρέπει πέρα από το ταλέντο να υπάρχει μια προσωπικότητα πολύ ισχυρή.
Υπάρχει ελπίδα στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι ώστε να ξεπροβάλλουν δυναμικά καινούριοι άξιοι καλλιτέχνες και -γιατί όχι-και μουσικά είδη;
Κάθε εποχή έχει τους ήρωες της. Υπάρχει, βέβαια, σε όλα τα επίπεδα και μια προσκόλληση στο παρελθόν, αλλά βγαίνουν συνέχεια καινούρια παιδιά. Ξέρεις τι θα μου άρεσε στη δική σας δουλειά, των δημοσιογράφων; Βλέπω ότι υπάρχει κόσμος που είναι πολύ προσκολλημένος σε κάποια άτομα, δεν υπάρχει χώρος για όλους. Πήγαινε να δεις και άλλους ανθρώπους.
Αυτό που λες στο διαδίκτυο δεν ισχύει, γιατί δεν υπάρχει περιορισμός στην ύλη και στο χώρο της εκάστοτε ιστοσελίδας κι έτσι υποστηρίζονται πολλά πρόσωπα. Εκεί που μπορεί να ισχύει είναι στον έντυπο τύπο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Καλά και τώρα όπως έχει γίνει το πράγμα, δεν υπάρχουν και πολλές εκπομπές όπου μπορεί να πάει κάποιος. Όσο για τα έντυπα, σιγά σιγά κι αυτά μειώνονται. Όλα γίνονται μέσω ίντερνετ. Κρίμα, βέβαια, που χάνει ο κόσμος τη δουλειά του, αλλά από την άλλη, ίσως θα πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε περισσότερο τη δουλειά αυτών των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από τα δημοσιογραφικά γραφεία. Όλοι θέλουν να γίνονται όλα τσάμπα. Βέβαια, αυτό ισχύει και στη μουσική.
Πάμε τώρα στο άμεσο μέλλον. Τι θα γίνει στις 24 Φεβρουαρίου και στις 17 Μαρτίου στον Ρυθμό;
Όταν έφτιαχνα τον δίσκο που θα βγει με δικά μου κομμάτια και του Νίκου Μωραΐτη, σκεφτόμουν να κάνω ένα live αφιερωμένο στις γυναίκες τραγουδοποιούς. Συναντήθηκα και με την Etten, αφού είχαμε μιλήσει στο facebook. Την είχα δει κάνα-δυο φορές μαζί με τη Λένα Πλάτωνος στο «Κύτταρο» και την είχα δει και σε ένα δικό της live και μου άρεσε πάρα πολύ. Κάπως έτσι σκέφτηκα να το κάνουμε μαζί αυτό το βήμα. Είχαμε πάρα πολύ υλικό και δυσκολευτήκαμε για να διαλέξουμε. Επειδή είμαστε από δύο διαφορετικούς κόσμους – εκείνη προέρχεται από έναν πιο underground ήχο, ενώ εγώ από πιο απλή ποπ -, προσπαθήσαμε να βρούμε κάποια σημεία επαφής, τα οποία υπήρχαν στα ακούσματά μας, που είναι αρκετά κοντινά. Στο τέλος, επιλέξαμε τραγούδια που μας αρέσουν από πρόσωπα που αγαπάμε και θαυμάζουμε. Από τη Λένα Πλάτωνος, την Αφροδίτη Μάνου, την Ελένη Βιτάλη, την Αρλέτα, τη Ματούλα Ζαμάνη μέχρι Bjork, Kate Bush, Suzan Vega, Amy Winehouse κ.α. Όλα αυτά, βέβαια, με μία λίγο μυστήρια ενορχηστρωτική ματιά. Θα είναι μαζί μας τρεις μουσικοί, οι οποίοι άλλαξαν όλα τα κομμάτια. Νιώθουμε ότι είναι πολύ ενδιαφέρον.
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που έκανες σήμερα το πρωί, μόλις άνοιξες τα μάτια σου;
Γενικά τον τελευταίο καιρό ξυπνάω με μια αισιοδοξία. Μπορεί τα πράγματα να μην πηγαίνουν τόσο τέλεια, αλλά έχω την αίσθηση ότι κάτι καλό έρχεται. Πέρασα πέρυσι μια πολύ μαύρη περίοδο, όπου τα έβλεπα όλα χάλια και κατέληξα ότι δε με πάει πουθενά αυτό. Πρέπει κάθε μέρα που σηκώνεσαι να προσπαθείς να παλεύεις για κάτι.
Ας κλείσουμε κάπως διαφορετικά... Εσείς οι καλλιτέχνες συχνά ζητάτε από το κοινό, άρα κι από εμάς, να σας πούμε πιο τραγούδι θέλουμε να ερμηνεύσετε. Έτσι, λοιπόν, σου ζητάω να δώσεις εσύ έναν τίτλο για αυτή τη συνέντευξη...
Αυτό πρέπει να το σκεφτώ... Θέλω να έρθει το καλοκαίρι!
3/2/14
Ελένη Πέτα "Το τίμημα το έχω πληρώσει!"
Σύμφωνα με το λεξικό, αισιοδοξία - μεταξύ άλλων - είναι η πεποίθηση ότι κάθε υπόθεση ενός ατόμου θα έχει ευνοϊκή έκβαση. Η Ελένη Πέτα είναι ο ορισμός αυτής της
έννοιας, αφού στα 21 χρόνια που βρίσκεται στην ελληνική δισκογραφία
έχει περάσει τόσο από καλές, όσο κι από κακές περιόδους. Όμως, τα μόνα
που δε χάνει είναι το χαμόγελό της και την καλή της διάθεση. Πριν από
λίγες μέρες μίλησε στο Όγδοο για τις μέχρι τώρα εμπειρίες της, αλλά και
για όλα όσα θα συμβούν σε επίπεδο εμφανίσεων και προσωπικών τραγουδιών
στο επόμενο διάστημα. Πρώτη στάση είναι η εμφάνισή της στον Ιανό στις 22
Φεβρουαρίου 2014, όπου μαζί με το Γιάννη Χριστοδουλόπουλο θα μας θυμίσουν αγαπημένα «Τραγούδια της οθόνης».
Διαβάζοντας το βιογραφικό σου είδα ότι τα πρώτα σου βήματα τα έκανες δίπλα στον Νίκο Παπάζογλου. Πες μου τι πήρες από αυτόν τον καλλιτέχνη.
Συμμετείχα ως μουσικός στην ορχήστρα του Παπάζογλου, πριν ακόμα ξεκινήσω το τραγούδι. Θεωρώ ότι ήταν μια πάρα πολύ σημαντική περίοδος της ζωής μου, γιατί, ουσιαστικά, με ένα όργανο της κλασικής μουσικής όπως ήταν το βιολοντσέλο, εισχώρησα σε έναν άλλο χώρο, σε αυτόν του λαϊκού τραγουδιού, αλλά με έναν εκπρόσωπο πάρα πολύ αξιόλογο και πολύ σημαντικό. Ο Νίκος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, πραγματικός καλλιτέχνης, είχε τον δικό του δρόμο και μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι σαν αυτόν. Θεωρώ ότι υπήρξα πολύ τυχερή που ήμουν στο πλάι του. Τον ακολούθησα σε μια καλοκαιρινή περιοδεία μαζί με άλλους αξιόλογους μουσικούς, όπως η Ευανθία Ρεμπούτσικα και ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος. Μετά από αυτήν την σεζόν, ξεκίνησα και το τραγούδι.
Διαβάζοντας το βιογραφικό σου είδα ότι τα πρώτα σου βήματα τα έκανες δίπλα στον Νίκο Παπάζογλου. Πες μου τι πήρες από αυτόν τον καλλιτέχνη.
Συμμετείχα ως μουσικός στην ορχήστρα του Παπάζογλου, πριν ακόμα ξεκινήσω το τραγούδι. Θεωρώ ότι ήταν μια πάρα πολύ σημαντική περίοδος της ζωής μου, γιατί, ουσιαστικά, με ένα όργανο της κλασικής μουσικής όπως ήταν το βιολοντσέλο, εισχώρησα σε έναν άλλο χώρο, σε αυτόν του λαϊκού τραγουδιού, αλλά με έναν εκπρόσωπο πάρα πολύ αξιόλογο και πολύ σημαντικό. Ο Νίκος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, πραγματικός καλλιτέχνης, είχε τον δικό του δρόμο και μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι σαν αυτόν. Θεωρώ ότι υπήρξα πολύ τυχερή που ήμουν στο πλάι του. Τον ακολούθησα σε μια καλοκαιρινή περιοδεία μαζί με άλλους αξιόλογους μουσικούς, όπως η Ευανθία Ρεμπούτσικα και ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος. Μετά από αυτήν την σεζόν, ξεκίνησα και το τραγούδι.
Τι έχει συμβεί στην καλλιτεχνική σου πορεία από τα «Μπλε ταξίδια» που ήταν η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά μέχρι σήμερα;
Νομίζω ότι δεν έχουν συμβεί και πολύ συνταρακτικά πράγματα, με την έννοια ότι ξεκίνησα το 1993 σε μια πάρα πολύ νεαρή ηλικία με ποπ δισκογραφική δουλειά και σε αυτόν τον δρόμο προχώρησα λίγο – πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά, μεγαλώνοντας ο άνθρωπος πρέπει να αλλάζει και για έμενα φυσιολογικό είναι να υπάρχει εξέλιξη, έτσι κι εγώ τα τελευταία χρόνια είμαι πολύ πιο συνειδητοποιημένη και εμπιστεύομαι περισσότερο το ένστικτο μου κάνοντας πράγματα που μου ταιριάζουν πιο πολύ. Παλαιότερα και κυρίως όταν πρωτοήρθα Αθήνα, ίσως να εμπιστευόμουνα περισσότερο ανθρώπους που πίστευα ότι ήξεραν καλύτερα από μένα τη δουλειά τους, τώρα πια όλα γίνονται κατόπιν συζητήσεως και συνεννοήσεως.
Νομίζω ότι δεν έχουν συμβεί και πολύ συνταρακτικά πράγματα, με την έννοια ότι ξεκίνησα το 1993 σε μια πάρα πολύ νεαρή ηλικία με ποπ δισκογραφική δουλειά και σε αυτόν τον δρόμο προχώρησα λίγο – πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά, μεγαλώνοντας ο άνθρωπος πρέπει να αλλάζει και για έμενα φυσιολογικό είναι να υπάρχει εξέλιξη, έτσι κι εγώ τα τελευταία χρόνια είμαι πολύ πιο συνειδητοποιημένη και εμπιστεύομαι περισσότερο το ένστικτο μου κάνοντας πράγματα που μου ταιριάζουν πιο πολύ. Παλαιότερα και κυρίως όταν πρωτοήρθα Αθήνα, ίσως να εμπιστευόμουνα περισσότερο ανθρώπους που πίστευα ότι ήξεραν καλύτερα από μένα τη δουλειά τους, τώρα πια όλα γίνονται κατόπιν συζητήσεως και συνεννοήσεως.
Θυμάμαι όταν αποφάσισες να αλλάξεις το ύφος των τραγουδιών σου, υπήρξε αντίδραση από τα ΜΜΕ.
Τότε ήταν μια περίοδος που μιλούσαν όλοι για στροφή κι αυτό μου φαινόταν πάρα πολύ αστείο, γιατί το ότι άλλαξα κάποια πράγματα στην πορεία μου ήταν γιατί έτσι ένιωθα κι όχι επειδή δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Τότε πολλοί καλλιτέχνες που είχαν αρχίσει να αλλάζουν τα μουσικά πράγματα, ουσιαστικά αποποιούμενοι το μουσικό τους παρελθόν και δοκιμάζοντας άλλα, δεν τα κατάφεραν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήταν αυτό που ένιωθαν πραγματικά ότι ήθελαν να κάνουν. Αυτές οι στροφές έχουν ένα τίμημα και οικονομικό και καλλιτεχνικό, το οποίο εγώ το έχω πληρώσει. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Μακάρι να μπορούσε το μυαλό μου να στροφάρει αλλιώς.
Πάντως, δε θυμάμαι να έχεις πει κάποιο τραγούδι που να είναι εντελώς άσχετο με αυτά που κάνεις τώρα. Ας πούμε, το «Αμάν και γιαλέλι» ήταν ένα καλό τραγούδι της εποχής.
Ήταν ποπ, ωραία τραγουδάκια. Ο δίσκος ο συγκεκριμένος που αναφέρεις, πιστεύω ότι ήταν ένας δίσκος που δεν αντανακλούσε τα μουσικά μου θέλω, ήταν ένας δίσκος σαν παρένθεση. Από εκεί και πέρα, όλοι ήταν αξιόλογοι δίσκοι, είχαν καλά τραγούδια, όσο περνούσε από το χέρι μου να επιμεληθώ όλο αυτό το πράγμα, το έκανα. Δεν υπάρχει κάποιο τραγούδι για το οποίο να ντρέπομαι, αλλά ούτε με τη στάση μου στα πράγματα. Δηλαδή, μπορεί να πέρασα και μέσα από μεγάλα μαγαζιά, με συνεργασίες με μεγάλα ονόματα, αλλά εγώ πάντοτε το ίδιο πράγμα έκανα.
Η φωνή σου έχει το λεγόμενο «κάτι», το οποίο την κάνει να ξεχωρίζει όταν ακούει κάποιος ένα τραγούδι σου. Θεωρείς ότι θα μπορούσες να τραγουδήσεις και κάποιο άλλο είδος, όπως πχ αυθεντικά, ρεμπέτικα τραγούδια;
Επειδή γενικά δε μου αρέσει η επανάληψη, παρόλο που δισκογραφικά έχω μια συνέπεια στο ρεπερτόριο, στα live μου δεν μπορώ να πω ότι ακολουθώ αυτόν τον δρόμο. Έχω πει από ξένα τραγούδια της Μεσογείου, έχω πει λαϊκά τραγούδια, θα μπορούσα να πω μέχρι και ρεμπέτικα, αρκεί να τα πω με τον δικό μου τρόπο. Όλα τα είδη της μουσικής τα εντάσσω στο δικό μου ύφος, με τις δικές μου δυνατότητες και τη δική μου φωνή. Δεν μπορώ να μιμηθώ έναν λαϊκό τραγουδιστή για να πω ένα λαϊκό τραγούδι. Θα το πω με τον δικό μου τρόπο.
Πάντως, θα ήταν ωραίο να συμμετάσχεις σε μια παράσταση εποχής σαν μιούζικαλ, αλλά με την ελληνική έννοια του όρου.
Γιατί όχι; Είναι πολλά πράγματα που με ενδιαφέρουν, αρκεί να γίνονται με τις σωστές συνθήκες και στη σωστή στιγμή.
Σε είδα το 2007 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μαζί με τον Στέφανο Κορκολή, σε είδα και το 2011 στο Θέατρο Παλλάς με τη λαϊκή ορχήστρα Έμμετρον. Το στυλ σου, όμως, είναι ροκ. Τι από όλα είναι η Ελένη Πέτα;
Νομίζω ότι δεν μπορώ να είμαι ένα πράγμα. Είμαι λίγο από όλα. Δεν μπορώ να εκφραστώ μέσα από ένα συγκεκριμένο είδος. Ακόμα και στη ζωή μου δεν μπορώ να συμπεριφέρομαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ακόμα και το στυλ μου αν παρακολουθήσεις, θα δεις πόσες φορές το έχω αλλάξει. Είμαι ως άνθρωπος ένας συγκερασμός πραγμάτων. Γι’ αυτό και στη σκηνή δεν μπορώ να πω ένα συγκεκριμένο είδος τραγουδιού. Θέλω να δοκιμάζω νέα πράγματα, να δοκιμάζομαι, το ‘χω ανάγκη.
Από τις δέκα δισκογραφικές σου δουλειές, ποια θεωρείς πιο σημαντική και γιατί;
Σίγουρα είναι ο δίσκος «Ίδια μάτια, άλλο βλέμμα» που βγήκε το 1999. Παρόλο που ξεκίνησα το 1993 με τα «Μπλε ταξίδια» και το «Αμάν και γιαλέλι», θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος ήταν το ξεκίνημά μου. Υπήρχαν πολύ όμορφα τραγούδια, ενορχηστρωμένα με έναν καινούριο για την εποχή τρόπο. Είναι σίγουρα ένας δίσκος σταθμός. Από εκεί και πέρα, λίγο – πολύ όλες μου τις δουλειές τις αγαπώ, γιατί έγιναν με μεράκι και όχι επειδή είχα άλλες προθέσεις. Πάντα ήθελα να μου αρέσουν τα τραγούδια που βάζω μέσα στον δίσκο. Πολύ καλή ποπ δουλειά θεωρώ ότι ήταν το «Δυνατά» που είχε μέσα τραγούδια από το Μιχάλη Δέλτα, από το Δημήτρη Κοργιαλά, από τη Μαρία Παπαδοπούλου, από το Δημήτρη Κοντόπουλο και άλλους πολλούς δημιουργούς αυτής της γενιάς. Βέβαια, ακόμη ένας δίσκος που αγάπησα είναι το «Άρωμα παράξενο» του Κωστή Ζευγαδέλη σε στίχους της Γιώτας Βασιλακοπούλου. Ο δίσκος αυτός δυστυχώς δεν έτυχε της τύχης που θα ήθελα να έχει με την έννοια ότι δεν βοήθησε μια σειρά από συγκυρίες για να ακουστεί στο ευρύ κοινό αλλά ήταν μια πολύ όμορφη δουλειά, με εντελώς άλλο ηχόχρωμα, με τζαζ επιρροές στις ενορχηστρώσεις.
Τότε ήταν μια περίοδος που μιλούσαν όλοι για στροφή κι αυτό μου φαινόταν πάρα πολύ αστείο, γιατί το ότι άλλαξα κάποια πράγματα στην πορεία μου ήταν γιατί έτσι ένιωθα κι όχι επειδή δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Τότε πολλοί καλλιτέχνες που είχαν αρχίσει να αλλάζουν τα μουσικά πράγματα, ουσιαστικά αποποιούμενοι το μουσικό τους παρελθόν και δοκιμάζοντας άλλα, δεν τα κατάφεραν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήταν αυτό που ένιωθαν πραγματικά ότι ήθελαν να κάνουν. Αυτές οι στροφές έχουν ένα τίμημα και οικονομικό και καλλιτεχνικό, το οποίο εγώ το έχω πληρώσει. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Μακάρι να μπορούσε το μυαλό μου να στροφάρει αλλιώς.
Πάντως, δε θυμάμαι να έχεις πει κάποιο τραγούδι που να είναι εντελώς άσχετο με αυτά που κάνεις τώρα. Ας πούμε, το «Αμάν και γιαλέλι» ήταν ένα καλό τραγούδι της εποχής.
Ήταν ποπ, ωραία τραγουδάκια. Ο δίσκος ο συγκεκριμένος που αναφέρεις, πιστεύω ότι ήταν ένας δίσκος που δεν αντανακλούσε τα μουσικά μου θέλω, ήταν ένας δίσκος σαν παρένθεση. Από εκεί και πέρα, όλοι ήταν αξιόλογοι δίσκοι, είχαν καλά τραγούδια, όσο περνούσε από το χέρι μου να επιμεληθώ όλο αυτό το πράγμα, το έκανα. Δεν υπάρχει κάποιο τραγούδι για το οποίο να ντρέπομαι, αλλά ούτε με τη στάση μου στα πράγματα. Δηλαδή, μπορεί να πέρασα και μέσα από μεγάλα μαγαζιά, με συνεργασίες με μεγάλα ονόματα, αλλά εγώ πάντοτε το ίδιο πράγμα έκανα.
Η φωνή σου έχει το λεγόμενο «κάτι», το οποίο την κάνει να ξεχωρίζει όταν ακούει κάποιος ένα τραγούδι σου. Θεωρείς ότι θα μπορούσες να τραγουδήσεις και κάποιο άλλο είδος, όπως πχ αυθεντικά, ρεμπέτικα τραγούδια;
Επειδή γενικά δε μου αρέσει η επανάληψη, παρόλο που δισκογραφικά έχω μια συνέπεια στο ρεπερτόριο, στα live μου δεν μπορώ να πω ότι ακολουθώ αυτόν τον δρόμο. Έχω πει από ξένα τραγούδια της Μεσογείου, έχω πει λαϊκά τραγούδια, θα μπορούσα να πω μέχρι και ρεμπέτικα, αρκεί να τα πω με τον δικό μου τρόπο. Όλα τα είδη της μουσικής τα εντάσσω στο δικό μου ύφος, με τις δικές μου δυνατότητες και τη δική μου φωνή. Δεν μπορώ να μιμηθώ έναν λαϊκό τραγουδιστή για να πω ένα λαϊκό τραγούδι. Θα το πω με τον δικό μου τρόπο.
Πάντως, θα ήταν ωραίο να συμμετάσχεις σε μια παράσταση εποχής σαν μιούζικαλ, αλλά με την ελληνική έννοια του όρου.
Γιατί όχι; Είναι πολλά πράγματα που με ενδιαφέρουν, αρκεί να γίνονται με τις σωστές συνθήκες και στη σωστή στιγμή.
Σε είδα το 2007 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μαζί με τον Στέφανο Κορκολή, σε είδα και το 2011 στο Θέατρο Παλλάς με τη λαϊκή ορχήστρα Έμμετρον. Το στυλ σου, όμως, είναι ροκ. Τι από όλα είναι η Ελένη Πέτα;
Νομίζω ότι δεν μπορώ να είμαι ένα πράγμα. Είμαι λίγο από όλα. Δεν μπορώ να εκφραστώ μέσα από ένα συγκεκριμένο είδος. Ακόμα και στη ζωή μου δεν μπορώ να συμπεριφέρομαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ακόμα και το στυλ μου αν παρακολουθήσεις, θα δεις πόσες φορές το έχω αλλάξει. Είμαι ως άνθρωπος ένας συγκερασμός πραγμάτων. Γι’ αυτό και στη σκηνή δεν μπορώ να πω ένα συγκεκριμένο είδος τραγουδιού. Θέλω να δοκιμάζω νέα πράγματα, να δοκιμάζομαι, το ‘χω ανάγκη.
Από τις δέκα δισκογραφικές σου δουλειές, ποια θεωρείς πιο σημαντική και γιατί;
Σίγουρα είναι ο δίσκος «Ίδια μάτια, άλλο βλέμμα» που βγήκε το 1999. Παρόλο που ξεκίνησα το 1993 με τα «Μπλε ταξίδια» και το «Αμάν και γιαλέλι», θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος ήταν το ξεκίνημά μου. Υπήρχαν πολύ όμορφα τραγούδια, ενορχηστρωμένα με έναν καινούριο για την εποχή τρόπο. Είναι σίγουρα ένας δίσκος σταθμός. Από εκεί και πέρα, λίγο – πολύ όλες μου τις δουλειές τις αγαπώ, γιατί έγιναν με μεράκι και όχι επειδή είχα άλλες προθέσεις. Πάντα ήθελα να μου αρέσουν τα τραγούδια που βάζω μέσα στον δίσκο. Πολύ καλή ποπ δουλειά θεωρώ ότι ήταν το «Δυνατά» που είχε μέσα τραγούδια από το Μιχάλη Δέλτα, από το Δημήτρη Κοργιαλά, από τη Μαρία Παπαδοπούλου, από το Δημήτρη Κοντόπουλο και άλλους πολλούς δημιουργούς αυτής της γενιάς. Βέβαια, ακόμη ένας δίσκος που αγάπησα είναι το «Άρωμα παράξενο» του Κωστή Ζευγαδέλη σε στίχους της Γιώτας Βασιλακοπούλου. Ο δίσκος αυτός δυστυχώς δεν έτυχε της τύχης που θα ήθελα να έχει με την έννοια ότι δεν βοήθησε μια σειρά από συγκυρίες για να ακουστεί στο ευρύ κοινό αλλά ήταν μια πολύ όμορφη δουλειά, με εντελώς άλλο ηχόχρωμα, με τζαζ επιρροές στις ενορχηστρώσεις.
Πάμε τώρα σε μια ερώτηση πιο γενικού θέματος. Θα έλεγες ότι
είσαι πολιτικοποιημένο άτομο; Δηλώνεις δημόσια τις απόψεις σου για τα
κοινωνικά προβλήματα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια;
Θεωρώ ότι ως άτομο είμαι αρκετά πολιτικοποιημένη, όχι όμως κομματικοποιημένη. Βεβαίως, δηλώνω δημόσια τις απόψεις μου για το τι γίνεται γύρω μου και όπου μπορώ να βοηθήσω το πράττω. Με αυτή σου την ερώτηση μου δίνεται και η αφορμή να σου αναφέρω ότι στις 11 Μαΐου στην Μονή Λαζαριστών Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιηθεί μια φιλανθρωπική συναυλία για τον Σύλλογο γονέων παιδιών πασχόντων με νεοπλασματικές ασθένειες «Λάμψη» όπου θα συμμετέχω με την Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Ελλάδος.
Θέλεις να πεις «ευχαριστώ» σε κάποιους ανθρώπους;
Ευχαριστώ πάντα λέω και σε αυτούς που με βοήθησαν, αλλά και σε αυτούς που δε θέλησαν να με βοηθήσουν, γιατί, πολύ απλά, καμιά φορά και η άρνηση σε οδηγεί σε άλλες κατευθύνσεις, ανοίγουν κι άλλες πόρτες, μπορεί να προκύψουν πιο ωραία πράγματα. Γενικότερα, δεν κρατάω κακίες. Ακόμα και για τα λάθη που κάνουν άνθρωποι εις βάρος μου, λέω «δε βαριέσαι, έτσι ήταν να γίνει», γιατί με ενδιαφέρει να βλέπω μπροστά. Ό,τι έγινε, έγινε κι ας είχα κι εγώ το μυαλό να τα χειριστώ τα πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο. Δεν κάνουν μόνο οι άλλοι λάθη, έκανα κι εγώ τα δικά μου. Από αυτά έμαθα και είμαι αυτή που είμαι τώρα που μιλάμε.
Θεωρώ ότι ως άτομο είμαι αρκετά πολιτικοποιημένη, όχι όμως κομματικοποιημένη. Βεβαίως, δηλώνω δημόσια τις απόψεις μου για το τι γίνεται γύρω μου και όπου μπορώ να βοηθήσω το πράττω. Με αυτή σου την ερώτηση μου δίνεται και η αφορμή να σου αναφέρω ότι στις 11 Μαΐου στην Μονή Λαζαριστών Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιηθεί μια φιλανθρωπική συναυλία για τον Σύλλογο γονέων παιδιών πασχόντων με νεοπλασματικές ασθένειες «Λάμψη» όπου θα συμμετέχω με την Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Ελλάδος.
Θέλεις να πεις «ευχαριστώ» σε κάποιους ανθρώπους;
Ευχαριστώ πάντα λέω και σε αυτούς που με βοήθησαν, αλλά και σε αυτούς που δε θέλησαν να με βοηθήσουν, γιατί, πολύ απλά, καμιά φορά και η άρνηση σε οδηγεί σε άλλες κατευθύνσεις, ανοίγουν κι άλλες πόρτες, μπορεί να προκύψουν πιο ωραία πράγματα. Γενικότερα, δεν κρατάω κακίες. Ακόμα και για τα λάθη που κάνουν άνθρωποι εις βάρος μου, λέω «δε βαριέσαι, έτσι ήταν να γίνει», γιατί με ενδιαφέρει να βλέπω μπροστά. Ό,τι έγινε, έγινε κι ας είχα κι εγώ το μυαλό να τα χειριστώ τα πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο. Δεν κάνουν μόνο οι άλλοι λάθη, έκανα κι εγώ τα δικά μου. Από αυτά έμαθα και είμαι αυτή που είμαι τώρα που μιλάμε.
Θα ήθελες να διασκευάσεις κάποια τραγούδια τώρα που είναι στη
μόδα και οι διασκευές; Αν ναι, πες μου κάποια από αυτά και σε τι ύφος θα
ήθελες να γίνουν.
Υπάρχει κάποιο, αλλά δε θα το πω για να μην το προδώσω. Είναι της Μοσχολιού και δεν έχει ακουστεί καθόλου. Γενικά, όμως, δεν είμαι φαν της ιδέας του να πάρω κάτι και να το διασκευάσω με έναν άλλο τρόπο, σύγχρονο. Θα προτιμούσα πιο καινούρια πράγματα. Βέβαια, έχω ζηλέψει με την καλή έννοια τραγούδια άλλων συναδέλφων που θα ήθελα να τα ‘χα πει εγώ.
Τώρα σε τι φάση βρίσκεσαι τόσο δισκογραφικά όσο και σε επίπεδο εμφανίσεων;
Πριν από έναν μήνα περίπου κυκλοφόρησε ένα καινούριο τραγούδι ως digital single από την Feelgood σε μουσική και στίχους Γιάννη Χριστοδουλόπουλου με τίτλο «Να μείνεις εδώ». Είναι μια πολύ δυναμική μπαλάντα, την οποία ο Γιάννης κάθισε και την έγραψε για μένα και μου αρέσει πάρα πολύ. Γενικότερα, είμαι σε μια πολύ δημιουργική φάση, γιατί πέρα από αυτό και τα live που κάνουμε με τον Γιάννη σε ένα project που λέγεται «Τα Τραγούδια της Οθόνης», κάνω μια συνεργασία σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με τον Παναγιώτη Μάργαρη, όπου συμμετέχω σε μια ομάδα τραγουδιστών, όπως είναι ο Μαχαιρίτσας, η Παπίου, ο Πασχαλίδης και η Μιρέλλα Πάχου.
Μίλησέ μου για αυτό που θα δούμε και που θα ακούσουμε στις 22 Φεβρουαρίου στον Ιανό.
Θα είμαστε με τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο στα «Τραγούδια της Οθόνης». Είναι τραγούδια πολύ γνωστά και αγαπημένα του κόσμου τόσο από το ξένο αλλά κυρίως από τον ελληνικό κινηματογράφο. Τραγουδάμε και οι δύο και πιστεύω ότι είναι ένα πολύ ωραίο και ψυχαγωγικό πρόγραμμα.
Θα ήθελα να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με την πιο θετική σου σκέψη για το μέλλον…
Εύχομαι η χώρα μας να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της. Πιστεύω ότι εάν ο καθένας από εμάς αποβάλει όλες τις αρνητικές σκέψεις που μας διακατέχουν, θα αποκτήσουμε μια πιο θετική στάση για τη ζωή και σιγά σιγά θα δούμε τα πράγματα γύρω μας να αλλάζουν προς το καλύτερο.
Υπάρχει κάποιο, αλλά δε θα το πω για να μην το προδώσω. Είναι της Μοσχολιού και δεν έχει ακουστεί καθόλου. Γενικά, όμως, δεν είμαι φαν της ιδέας του να πάρω κάτι και να το διασκευάσω με έναν άλλο τρόπο, σύγχρονο. Θα προτιμούσα πιο καινούρια πράγματα. Βέβαια, έχω ζηλέψει με την καλή έννοια τραγούδια άλλων συναδέλφων που θα ήθελα να τα ‘χα πει εγώ.
Τώρα σε τι φάση βρίσκεσαι τόσο δισκογραφικά όσο και σε επίπεδο εμφανίσεων;
Πριν από έναν μήνα περίπου κυκλοφόρησε ένα καινούριο τραγούδι ως digital single από την Feelgood σε μουσική και στίχους Γιάννη Χριστοδουλόπουλου με τίτλο «Να μείνεις εδώ». Είναι μια πολύ δυναμική μπαλάντα, την οποία ο Γιάννης κάθισε και την έγραψε για μένα και μου αρέσει πάρα πολύ. Γενικότερα, είμαι σε μια πολύ δημιουργική φάση, γιατί πέρα από αυτό και τα live που κάνουμε με τον Γιάννη σε ένα project που λέγεται «Τα Τραγούδια της Οθόνης», κάνω μια συνεργασία σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με τον Παναγιώτη Μάργαρη, όπου συμμετέχω σε μια ομάδα τραγουδιστών, όπως είναι ο Μαχαιρίτσας, η Παπίου, ο Πασχαλίδης και η Μιρέλλα Πάχου.
Μίλησέ μου για αυτό που θα δούμε και που θα ακούσουμε στις 22 Φεβρουαρίου στον Ιανό.
Θα είμαστε με τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο στα «Τραγούδια της Οθόνης». Είναι τραγούδια πολύ γνωστά και αγαπημένα του κόσμου τόσο από το ξένο αλλά κυρίως από τον ελληνικό κινηματογράφο. Τραγουδάμε και οι δύο και πιστεύω ότι είναι ένα πολύ ωραίο και ψυχαγωγικό πρόγραμμα.
Θα ήθελα να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με την πιο θετική σου σκέψη για το μέλλον…
Εύχομαι η χώρα μας να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της. Πιστεύω ότι εάν ο καθένας από εμάς αποβάλει όλες τις αρνητικές σκέψεις που μας διακατέχουν, θα αποκτήσουμε μια πιο θετική στάση για τη ζωή και σιγά σιγά θα δούμε τα πράγματα γύρω μας να αλλάζουν προς το καλύτερο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)