Ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, εκτός από πολύ καλός
λαϊκός τραγουδιστής, είναι από μόνος του μια πηγή αισιοδοξίας. Τα
λεγόμενά του το αποδεικνύουν αυτό, ενώ οι επαγγελματικές του κινήσεις
προσδίδουν μια νότα πληρότητας και επιτυχίας, συνεπώς και ευτυχίας. Στη
συνέντευξη που παραχώρησε στον Ορφέα, η οποία πραγματοποιήθηκε στο δικό
του στούντιο, μιλάει για τη σημερινή πραγματικότητα, χωρίς να υποτιμάει
το κάθε αγαθό που έχει στη διάθεσή του, τονίζοντας με κάθε τρόπο ότι,
όλα όσα χρειάζονται οι άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι, τα έχουν και
με το παραπάνω. Επίσης, αναφέρεται με μεγάλη αγάπη στη γιορτή του Ορφέα
που θα γίνει στις 27 Φεβρουαρίου στο «Ρυθμός Stage» και στην οποία θα
συμμετέχει μαζί με μια πλειάδα αξιόλογων καλλιτεχνών. Το e-orfeas τον
ευχαριστεί θερμά για αυτή του τη συμμετοχή και υπόσχεται στους
αναγνώστες του ότι αυτή η βραδιά θα μείνει σε όλους αξέχαστη…
Ξεκινήσατε
επαγγελματικά το τραγούδι το 1985. Μέσα σε αυτά τα 28 χρόνια, ποια
θεωρείτε την καλύτερη και ποια τη χειρότερη στιγμή της καριέρας σας;
Είχα
πολλές καλές στιγμές. Θυμάμαι με πολλή χαρά και ενθουσιασμό τις στιγμές
που γνωρίστηκα με τον Βαγγέλη Κορακάκη. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό που
καθόμασταν και κάναμε τα πρώτα μας τραγούδια, τα οποία έμελλε να
αγαπηθούν ιδιαίτερα από τον κόσμο εκείνη την εποχή. Βοηθούσαν, βέβαια
και οι συνθήκες. Όλο αυτό, που ήταν και το ξεκίνημά μου, το θυμάμαι με
ιδιαίτερη αγάπη και νοσταλγία. Όσο για τη χειρότερη στιγμή, ήταν ένα
μπλέξιμο που είχε γίνει κάποτε σε μια συνεργασία που αλλιώς ήταν να
γίνει και αλλιώς κατέληξε.
Δισκογραφική συνεργασία ή σε μαγαζί;
Σε
μαγαζί. Δισκογραφικά έχουν πάει καλά τα πράγματα και είμαι
ευχαριστημένος από τα τραγούδια και τις επιλογές που έχω κάνει. Θυμάμαι
είχαν στήσει το πρόγραμμα σαν υπερθέαμα, το οποίο δε με εξέφραζε καθόλου
και με την πρώτη ευκαιρία, ευτυχώς γρήγορα, την κοπάνησα. Είχαν
μπλεχτεί και οι επιχειρηματίες με άλλο σκοπό, προσπαθώντας να πουλήσουν
ειδύλλια στον κίτρινο τύπο. Τέλος πάντων, φθηνά τη γλυτώσαμε…
Η
χροιά σας είναι ιδιαίτερη, είναι θα ‘λεγα χαρακτηριστική. Πέρα από τα
είδη των τραγουδιών που ερμηνεύετε, ποιο άλλο είδος πιστεύετε ότι θα σας
ταίριαζε;
Οι προσωπικοί δίσκοι
που έχω κάνει είναι καθαρά λαϊκοί, αλλά κατά καιρούς έχω ερμηνεύσει
κάποια τραγούδια, τα οποία δεν μπορείς να τα χαρακτηρίσεις λαϊκά με την
αυστηρή έννοια του όρου. Κάποιες μπαλάντες σαν το «Σκάκι» του Μανώλη
Αναγνωστάκη και του Δημήτρη Παπαδημητρίου, σαν κάποια τραγούδια του
Παντελή Θαλασσινού, κάποια που υπάρχουν στον τελευταίο μου δίσκο και που
ξεφεύγουν από το γνήσιο λαϊκό τραγούδι. Η πιο ακραία απόπειρα ήταν σε
κάποια τραγούδια του Μιχάλη Κουμπιού, τα οποία βγήκαν πάρα πολύ ωραία
και έχουν θαυμαστές φανατικούς. Αλλά, μέχρι εκεί, γιατί δεν μπορεί
κανείς να τα λέει όλα. Επίσης, μια μεγάλη μου αγάπη που πολύ λίγο έχω
ασχοληθεί μαζί της σε σχέση με αυτό που θα ήθελα, είναι το παραδοσιακό
τραγούδι.
Το
1995 μαζί με μια πλειάδα καλλιτεχνών (Θαλασσινό, Μουτσάτσου, Μόραλη)
«στήσατε» το πρόγραμμα των 13 φεγγαριών, κάνοντας μεγάλη επιτυχία.
Πιστεύετε ότι σήμερα, μπορούν να υπάρξουν νέοι καλλιτέχνες που να
προκαλέσουν αίσθηση μέσα από τη συνεργασία τους;
Βεβαίως
μπορούν και το κάνουν. Δεν είναι, βέβαια, στον χώρο του «έντεχνου»
τραγουδιού, αλλά υπάρχουν πάρα πολλά νέα παιδιά στην «ποπ», τα οποία
κάνουν συνεργασίες και με μεγάλη επιτυχία.
Πάντως,
οι «έντεχνοι» συνήθως πάνε μόνοι τους. Π.χ. η Νατάσα Μποφίλιου, η
Ελεονώρα Ζουγανέλη, ο Γιάννης Χαρούλης σπάνια θα συνεργαστούν μεταξύ
τους και μόνο όταν είναι κάτι σημαντικό. Δε θα πάνε ολόκληρη σεζόν μαζί.
Μπορεί
επειδή δεν αντιμετωπίζουν τη σεζόν όπως υπήρχε παλιά. Παλιά ήταν
καθιερωμένο κάποιοι τραγουδιστές, ειδικά εκείνοι που ασχολούνται με το
λαϊκό τραγούδι, να δουλεύουν σε ένα στέκι για μια σεζόν, που ο κόσμος
μπορούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου να τους παρακολουθήσει. Τώρα
έχουν αλλάξει πάρα πολύ οι συνθήκες, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Δεν
μπορεί κανείς να έχει στέκι για τόσο πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα,
γιατί ούτε κι ο κόσμος έχει τη δυνατότητα όσο κι αν αγαπάει έναν
καλλιτέχνη, να μπορεί να τον στηρίζει συνεχώς. Γι’ αυτό βλέπετε αυτά που
βλέπετε. Κάποιοι εμφανίζονται σε έναν χώρο για κάποιες παραστάσεις.
Κάποιοι έχουν τη δύναμη, όπως η Μποφίλιου και η Ζουγανέλη να μπορούν να
στηρίζουν μόνες τους ένα πρόγραμμα για λίγες μέρες. Αυτό γινόταν πάντα.
Όποιος είχε επιτυχία, μπορούσε να στηρίξει ένα πρόγραμμα. Μάλιστα, τώρα
είναι και πιο δύσκολα τα πράγματα. Πιο παλιά, η αντίστοιχη επιτυχία που
έχουν οι συγκεκριμένες συνάδελφοι, θα μπορούσε να καλύψει πολλές σεζόν
και καθημερινά. Αλλά τώρα είμαστε σε μια άλλη πραγματικότητα, σύμφωνα με
την οποία βαδίζουμε. Φέτος, σεζόν σε εμάς που σεβόμαστε και εκτιμάμε το
τραγούδι είναι ο Κορακάκης με τη Σουλτάτου στη «Μαγιοπούλα» και ο
Μπάσης με την Ασλανίδου στο «Tas». Το ίδιο ισχύει και για τον Μπάμπη
Τσέρτο.
Χρήστος Νικολόπουλος, Βαγγέλης
Κορακάκης, Δημήτρης Παπαδημητρίου είναι μόνο τρεις από τους συνθέτες με
τους οποίους έχετε συνεργαστεί. Πείτε μου ένα περιστατικό που σας έχει
μείνει αξέχαστο με τον καθένα από αυτούς.
Κατ’
αρχήν με όλους έχουμε άριστη σχέση, ειδικά με τον Κορακάκη και τον
Νικολόπουλο, με τους οποίους έχουμε εμφανίσεις μαζί κατά καιρούς. Τους
λατρεύω και τους τρεις και τους εκτιμώ βαθύτατα. Είναι εξαιρετικά
ταλαντούχοι άνθρωποι, άνθρωποι που έχουν στηρίξει το λαϊκό τραγούδι όσο
ελάχιστοι. Είναι ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό κομμάτι του σύγχρονου
πολιτισμού. Με τον Κορακάκη είπα και παραπάνω ότι έχω συνδέσει το
ξεκίνημά μου. Όσο για τον Χρήστο Νικολόπουλο, επίσης και με αυτόν είχα
ένα περιπετειώδες ξεκίνημα. Είχα πολύ μεγάλο άγχος όταν πρωτοπήγα στο
στούντιό του να γράψω και μου έβγαλε τα μικρόφωνα που είχαν τραγουδήσει ο
Καζαντζίδης, ο Αγγελόπουλος, ο Διονυσίου και ο Γαβαλάς. Για κάνα δυο
μέρες δεν μπορούσα να τραγουδήσω και με πήγαινε βόλτα με το αυτοκίνητο
σε κάτι πάρκα στην Κηφισιά και σιγά σιγά συνήλθα, ξεψάρωσα. Μου φέρθηκε
σαν πατέρας και τον λατρεύω. Τα τραγούδια που έχουμε κάνει με τον
Παπαδημητρίου («Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» και «Σκάκι») τα θεωρώ
κομμάτια σταθμούς στην πορεία μου. ειδικά το «Σκάκι» πιστεύω ότι είναι
ίσως το σημαντικότερο έργο που έχω τραγουδήσει στη ζωή μου. Είναι ένα
πολύ μεγάλο ποίημα του Αναγνωστάκη και είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που
το μελοποίησε ο Παπαδημητρίου. Μέσα από το πολύ επιτυχημένο σήριαλ «Λόγω
τιμής» είχαμε την τύχη να το αγαπήσει ο κόσμος, παρόλο που ήταν τόσο
δύσκολο και μουσικά και σαν ποίημα κομμάτι. Αυτά τα δύο τραγούδια
ακολούθησαν δική τους ξεχωριστή πορεία.
Είναι κλασικά πλέον.
Ναι,
είναι κλασικά. Είναι δυο κομμάτια που με έχουν στηρίξει όλα αυτά τα
χρόνια που είναι δύσκολες οι εποχές και που δεν υπάρχουν τα λεγόμενα
«σουξέ» που χρειάζονται οι καλλιτέχνες για να είναι στην επικαιρότητα.
Έχοντας τα τελευταία χρόνια μόνο καλές συνεργασίες, αλλά όχι κάποιο
δυνατό «σουξέ», αυτά τα τραγούδια είναι που με έχουν στηρίξει και με
στηρίζουν στα προγράμματα που κάνω. Και όταν έρχεται η ώρα να τα
τραγουδήσω, αισθάνομαι υπερήφανος και ο κόσμος τα αποδέχεται με
ιδιαίτερο χειροκρότημα.
Στο στούντιο πώς ήταν τα πράγματα με τον Παπαδημητρίου;
Ήταν
απολαυστικά. Ο Δημήτρης έχει δικές του μεθόδους για να ηχογραφεί, για
να κάνει τις ενορχηστρώσεις του κτλ. Είναι πολύ ταλαντούχος άνθρωπος,
δεν πατάει σε προηγούμενες συμπεριφορές άλλων συνθετών. Έχει τα δικά του
πιστεύω και πάει πάρα πολύ καλά. Είναι ένας από τους «συνθέτες –
συνθέτες» που έχουμε με τις ανάλογες σπουδές, ο οποίος είναι μια πολύ
μεγάλη ελπίδα για το ελληνικό τραγούδι.
Αν μπορούσατε να ζήσετε σε μια άλλη εποχή, ίσως πιο ήρεμη και πιο άνετη, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Να
σας πω κάτι; Δεν μπορώ να το γνωρίζω γιατί δεν έχω ζήσει σε καμιά άλλη
εποχή! Πολλά ακούμε για το παρελθόν και για το τι ωραία που ήταν τότε,
με τα τραγούδια και τις λαϊκές φωνές, αλλά ένας Θεός ξέρει τι γινόταν.
Επειδή μου αρέσει να μαθαίνω ιστορίες από παλιότερους ηλικιακά ανθρώπους
ή από άτομα που γνωρίζουν την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, είναι
γνωστό ότι και τα πιο παλιά χρόνια, τα τραγούδια που απασχολούσαν την
επικαιρότητα και γινόταν επιτυχίες, ήταν οι αντίστοιχες σημερινές
φούσκες. Δεν είναι δυνατόν η «Μαντουμπάλα» να είχε κάνει ρεκόρ πωλήσεων
και στην πίσω μεριά του δίσκου να είναι το «Δυο πόρτες έχει η ζωή», το
οποίο αναγνωρίστηκε πολύ αργότερα και έμεινε στην ιστορία. Το τότε σουξέ
του Καζαντζίδη ήταν κάτι σαν τα αντίστοιχα τραγούδια που εμείς τα
κοροϊδεύουμε και στεναχωριόμαστε που ο κόσμος στρέφεται προς τα εκεί. Ας
μην τα βλέπουμε, λοιπόν, όλα ρόδινα. Πάντα, κάθε εποχή έχει τα δύσκολά
της, τα στραβά της. Δε θα ‘θελα να ζω σε καμιά άλλη εποχή παρά μόνο στη
σημερινή. Πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος φτιάχνει τον κόσμο του. Εγώ
αισθάνομαι πολύ ήρεμος και πολύ άνετος. Αν έχεις βάλει στόχο να έχεις
ακριβά υλικά αγαθά, δε θα είσαι καθόλου ήρεμος και άνετος. Ενώ μπορείς
να πεις, στην ίδια εποχή να πεις αν έχω ένα σπιτάκι και με το δάνειο που
έχω, να πάω για ένα μεροκαματάκι και να είμαι καλά με τα παιδιά μου -τα
οποία θεωρώ ότι είναι ό,τι σημαντικότερο έχω στη ζωή μου- και άνετος
είσαι και ήρεμος. Έτσι είμαι κι εγώ, ήρεμος και άνετος, δε μου λείπει
κάτι. Εντάξει, προσαρμοζόμαστε κάθε φορά στις συνθήκες. Παλιά παίρναμε
καλύτερα μεροκάματα, είχαμε περισσότερη δουλειά κτλ. Τώρα, έχει αλλάξει ο
τρόπος. Πηγαίνουμε σε μουσικές σκηνές σε όλη την Ελλάδα, κάνουμε
ταξίδια, παίρνουμε πολύ λιγότερα λεφτά, αλλά από την άλλη είναι ένας
ωραίος τρόπος να επικοινωνείς με τόσους ανθρώπους, περιορίζουμε και τα
έξοδά μας και είμαστε άρχοντες. Δεν υπάρχουν πια οι δισκογραφικές
εταιρίες έτσι όπως υπήρχαν και έκαναν κουμάντο τα προηγούμενα χρόνια,
αλλά, έτσι όπως ήταν οι εταιρίες, με δύναμη και εξουσία, απόκλειαν κόσμο
που είχε δίκαια παράπονο. Σήμερα δεν υπάρχει το ραδιόφωνο με
παραγωγούς. Υπάρχουν playlist, από τις οποίες οι περισσότεροι από εμάς
είμαστε εκτός, γιατί υπάρχουν πάλι συμφέροντα. Υπάρχει, όμως, το
διαδίκτυο, μέσα από το οποίο υπάρχουν κάποια ηλεκτρονικά περιοδικά -
καλή ώρα-, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ο ένας βοηθάει τον άλλον. Δεν
μπορείς να φανταστείς τι χαρά έχω που παίρνω το μπουζουκάκι μου και
βγαίνω μαζί με την Σοφία Παπάζογλου και παίζουμε παντού. Νιώθω ότι έχω
όλα τα δώρα του Θεού και τα έχω. Είμαι ευτυχισμένος, Δόξα τω Θεώ!
Ζούμε
όπως είπαμε σε ένα καθεστώς «οικονομικής κρίσης». Πώς πιστεύετε ότι
πρέπει να την αντιμετωπίζουμε για να βγούμε όσο το δυνατόν λιγότερο
λαβωμένοι;
Η αλληλεγγύη είναι ένα
πολύ μεγάλο στοιχείο που πρέπει να μας απασχολήσει. Να αλληλοβοηθιόμαστε
σε όλους τους τομείς. Να κάνουμε σχήματα με περισσότερους από έναν
συμμετέχοντες. Είναι καλό αυτό, γιατί πιστεύω ότι θα οδηγήσει σε αυτό
που όλοι το ‘χουμε όνειρο, την πρόοδο του καλού, ελληνικού τραγουδιού.
Πρέπει να κάνουμε συμμαχίες, πρέπει να γίνονται ωραία τραγούδια. Δεν
πρέπει να ψάχνουμε αυτά που μας χωρίζουν για να πάμε μπροστά, αλλά αυτά
που μας ενώνουν.
Είστε ένας τραγουδιστής για
τον οποίο όλοι έχουν να πουν έναν καλό λόγο. Π.χ. μιλούν για την
ευγένεια, το ήθος και τον επαγγελματισμό σας. Είστε έτσι και σαν
χαρακτήρας;
Αυτό που προσπαθώ
είναι να γίνομαι καλύτερος. Με νοιάζουν οι ανθρώπινες σχέσεις και
προσπαθώ πάντα με τον οποιονδήποτε άνθρωπο να είμαι δίκαιος, να
σκέφτομαι να μην τον αδικήσω, να μην τον στεναχωρήσω. Πιστεύω ότι αυτό
έχει αξία πάνω από όλα. Η αγάπη και οι ωραίες σχέσεις. Μέσα από αυτά,
όλα πάνε καλύτερα. Γι’ αυτό και είμαι ευτυχισμένος. Δεν έχω να κάνω ούτε
παράπονα ούτε γκρίνιες ούτε αισθάνομαι ότι μου λείπει κάτι ούτε ότι με
έχουν αδικήσει. Έρχονται κάποιοι και μου λένε «εσύ έπρεπε να ‘σουν
αλλού». Πού έπρεπε να ‘μαι; Μια χαρά είμαι! Είμαι ο Γεράσιμος Ανδρεάτος,
με αγαπάει πολύς κόσμος που έρχεται και με ακούει, μπορώ και ζω από
αυτή τη δουλειά. Δεν είναι και πρωτάθλημα να τρέξεις να βγεις πρώτος.
Υπάρχουν κι άλλοι που είναι καλοί και καλύτεροι. Σκέφτομαι τι μπορώ να
κάνω για να είμαι καλύτερος και προσπαθώ να το κάνω. Δεν είμαι
τελειομανής ούτε κυνηγάω την τελειότητα. Θέλω να είμαι καλά με τους γύρω
μου και να περνάω καλά.
Στις
27 Φεβρουαρίου θα τραγουδήσετε στη βραδιά του Ορφέα, γιορτάζοντας μαζί
μας τα 5+ χρόνια του περιοδικού. Πείτε μου δυο λόγια για το περιοδικό
μας.
Ενημερώνομαι και από τον
Ορφέα και από άλλα διαδικτυακά περιοδικά. Θεωρώ ότι κάνετε πάρα πολύ
καλή δουλειά, γιατί τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης (εφημερίδες και
τηλεόραση) εξυπηρετούν συμφέροντα. Ενώ, τα ηλεκτρονικά περιοδικά που
είναι και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα –καλή ώρα όπως ο Ορφέας-
εξυπηρετούν πραγματικά το ελληνικό τραγούδι, προσπαθώντας να τηρήσουν
τις ισορροπίες και να ενημερώνουν τον κόσμο αντικειμενικά. Εύχομαι να
συνεχίσετε να υπάρχετε, να έχετε όλο και περισσότερη επισκεψιμότητα.
Στις 27 Φεβρουαρίου θα εμφανιστώ κι εγώ μαζί με πάρα πολλούς συναδέλφους
στον «Ρυθμό», γιατί είναι μια γιορτή για το ελληνικό τραγούδι. Είναι
μια μοναδική ευκαιρία για όποιον έρθει να δει ένα σωρό καλλιτέχνες μαζί,
οι οποίοι έχουμε γκρεμίσει τις ταμπέλες και όλα τα διαχωριστικά ανάμεσά
μας. Για μια βραδιά, θα διασκεδάσουμε και θα περάσουμε καλά!
Πέρα από τη γιορτή μας, ετοιμάζετε κάτι άλλο για το άμεσο μέλλον είτε δισκογραφικά είτε σε επίπεδο εμφανίσεων;
Δισκογραφικά,
μόλις κυκλοφόρησε το cd του Γιάννη Λεμπέση, στο οποίο έχω μια
συμμετοχή. Ο τίτλος του cd είναι «Τα ίδια και χειρότερα» και το τραγούδι
που λέω εγώ είναι η επανεκτέλεση του «Τα καρδιοφτερουγίσματα», ένα πολύ
σπουδαίο και πολύ διαφορετικό τραγούδι του Γιάννη Λεμπέση. Είναι μια
μπαλάντα με παραδοσιακό χρώμα. Γενικά, συλλέγω ωραία τραγούδια και
κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσουν. Η δισκογραφία είναι πλέον μια πολύ
δύσκολη υπόθεση. Ο τελευταίος δίσκος που έκανα, για μένα είναι
συγκλονιστικός και είναι του Δημήτρη Παπαδόπουλου με τίτλο «Ψυχή που δεν
αμάρτησε ποτέ της δεν αγιάζει» σε στίχους διαφόρων σημαντικών
στιχουργών. Τώρα, όσον αφορά τις εμφανίσεις, ευτυχώς έχω πολλές και
ποικίλες. Το Σάββατο παίζουμε για τον Πολιτιστικό Σύλλογο Κερίου στη
Ζάκυνθο στον χώρο «Lindo» μαζί με την Βίκυ Καραντζόγλου και την Ασπασία
Θεοφίλου. Την άλλη εβδομάδα θα πάμε με τη Σοφία Παπάζογλου στον Βόλο. Το
σημαντικό είναι ότι, από το Σάββατο 2 Μαρτίου και κάθε Σάββατο, θα
είμαστε με τη Σοφία Παπάζογλου και ένα μικρό σχήμα στο «Χαμάμ».
Θα ήθελα να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη, αφιερώνοντας στους αναγνώστες του Ορφέα λίγες λέξεις αισιοδοξίας…
Πιστεύω
ότι όλη μας η συνέντευξη είχε πολλή αισιοδοξία. Δεν πρέπει αυτή η
οικονομική τεχνητή κρίση που μας την έχουν φέρει και προσπαθούν με κάθε
τρόπο να μας πείσουν ότι υπάρχει και είναι εδώ, να την αφήσουμε να μπει
μέσα μας και να γίνει κοινωνική κρίση. Πρέπει εμείς να ‘χουμε άνοιξη μες
την καρδιά μας. Να έχουμε αισιοδοξία, να μην πέφτουμε. Το λέω εγώ που
τα ‘χω αντιμετωπίσει αυτά τα πράγματα. Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό
μου να στεναχωριέται και να πέφτει βαθύτατα σε υπόγεια, αλλά έχω
καταφέρει να ανέβω ξανά στην επιφάνεια, βλέποντας στη συνέχεια τα
γεγονότα εντελώς διαφορετικά. Όταν κοιτάζουμε όλα αυτά που έχουμε πόση
πραγματικά αξία έχουν και μπορούμε να τα χαρούμε, τότε δε θα μας νοιάζει
καθόλου για αυτά που δεν έχουμε. Αυτά που ήδη έχουμε δεν έχουν
οικονομική αξία, αλλά είναι ανεκτίμητης αξίας και έχουν ουσία αληθινή.
