Ο Μανώλης Λιδάκης στο παρελθόν έχει κάνει αρκετές διασκευές τραγουδιών
που έχουν γράψει ιστορία, με θετικό αποτέλεσμα. Φέτος και συγκεκριμένα
πριν από λίγες μέρες, κυκλοφόρησε ο ολοκαίνουριος ολοκληρωμένος δίσκος
του με τον τίτλο «ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ | Β’ ΑΝΑΓΝΩΣΗ με τον ΜΑΝΩΛΗ ΛΙΔΑΚΗ».
Όποιος είναι πιστός αναγνώστης του Ορφέα, θα έχει σίγουρα παρατηρήσει
ότι, τόσο το περιοδικό, όσο και η υπογράφουσα, στηρίζουν όλα τα μουσικά
γεγονότα που αφορούν τον Σταύρο Ξαρχάκο.
Έτσι, λοιπόν, όταν μαθεύτηκε ότι ο Λιδάκης, αυτός ο έμπειρος και καθαρόαιμος τραγουδιστής θα κυκλοφορήσει ένα νέο cd, στο οποίο θα υπάρχουν κάποια από τα αμέτρητα τραγούδια που έχει γράψει ο Ξαρχάκος, η χαρά ήταν μεγάλη. Δυστυχώς, όμως, με το άκουσμα των τραγουδιών, ήρθε η απογοήτευση.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ενορχήστρωση των τραγουδιών έγινε από τον Αχιλλέα Γουάστωρ, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν από τους πιο σταθερούς μουσικούς στην ΚΟΕΜ (την οποία διευθύνει ο Ξαρχάκος) και η παραγωγή έγινε από τον Γιώργο Μακράκη, έναν άνθρωπο που γνωρίζει πολύ καλά την αξία αυτών των τραγουδιών. Η πλειάδα των μουσικών που παίζουν στο cd είναι μέλη της ΚΟΕΜ, ενώ συμμετέχει και το κουαρτέτο εγχόρδων «L’ Anima». Διαβάζοντας στο βιβλιαράκι του cd όλα αυτά τα ονόματα, η προσμονή για την ακρόασή τους μεγάλωνε όλο και περισσότερο…
Όταν, όμως, άρχισαν να παίζουν τα τραγούδια, ήρθαν οι μεγάλες απορίες… Τι έχει πάθει ο Μανώλης Λιδάκης; Γιατί τραγουδάει τόσο επίπεδα ακόμα και τα κομμάτια που χρειάζονται δυναμική, όπως «Το πρακτορείο» ή το «Κλάψτε ουρανοί κι αστέρια»; Γιατί η «Άσπρη μέρα» είναι ερμηνευτικά πολύ μονότονη; Αν θα μπορούσε να υπάρξει κάποια καλύτερη στιγμή του δίσκου, αυτή θα ήταν στο τραγούδι «Ο μαύρος ήλιος», αφού είναι ίσως η μοναδική φορά που ο Λιδάκης βάζει λίγο ψυχή…
Τώρα, από ενορχηστρωτικής άποψης, ο Γουάστωρ έχει μείνει απόλυτα προσηλωμένος στη μορφή που έχει δώσει ο ίδιος ο Ξαρχάκος τα τελευταία χρόνια στα ίδια του τα τραγούδια. Κι αυτό μπορεί να το καταλάβει όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και μία από τις παραστάσεις του συνθέτη σε κάποιον μουσικό χώρο (π.χ. στο Gazarte ή το Παλλάς) ή ακόμα ακούγοντας παλαιότερα cd ηχογραφημένων παραστάσεων, όπως στο τραγούδι «Γεια σου χαρά σου Βενετιά» όπου η ενορχήστρωση είναι σχεδόν ίδια με εκείνη του cd «Αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο» με τη Δήμητρα Γαλάνη.
Εν κατακλείδι, ο σταράτος Μανώλης Λιδάκης ερμηνεύει τον μεγάλο Σταύρο Ξαρχάκο σε μια εποχή όπου ο καθένας μπορεί να αυτοχαρακτηριστεί «τραγουδιστής» και να «ερμηνεύσει» τραγούδια άνευ καλλιτεχνικής σημασίας. Αυτό το γεγονός είναι από μόνο του αρκετό για να βρεθεί αυτό το cd στα ράφια των σπιτιών των φανατικών ακροατών του Ξαρχάκου και του Λιδάκη. Έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν πληρεί απόλυτα τις προδιαγραφές, έστω κι αν δεν υπάρχουν ούτε δυο λέξεις του συνθέτη μέσα στις πληροφορίες του cd…
Έτσι, λοιπόν, όταν μαθεύτηκε ότι ο Λιδάκης, αυτός ο έμπειρος και καθαρόαιμος τραγουδιστής θα κυκλοφορήσει ένα νέο cd, στο οποίο θα υπάρχουν κάποια από τα αμέτρητα τραγούδια που έχει γράψει ο Ξαρχάκος, η χαρά ήταν μεγάλη. Δυστυχώς, όμως, με το άκουσμα των τραγουδιών, ήρθε η απογοήτευση.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ενορχήστρωση των τραγουδιών έγινε από τον Αχιλλέα Γουάστωρ, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν από τους πιο σταθερούς μουσικούς στην ΚΟΕΜ (την οποία διευθύνει ο Ξαρχάκος) και η παραγωγή έγινε από τον Γιώργο Μακράκη, έναν άνθρωπο που γνωρίζει πολύ καλά την αξία αυτών των τραγουδιών. Η πλειάδα των μουσικών που παίζουν στο cd είναι μέλη της ΚΟΕΜ, ενώ συμμετέχει και το κουαρτέτο εγχόρδων «L’ Anima». Διαβάζοντας στο βιβλιαράκι του cd όλα αυτά τα ονόματα, η προσμονή για την ακρόασή τους μεγάλωνε όλο και περισσότερο…
Όταν, όμως, άρχισαν να παίζουν τα τραγούδια, ήρθαν οι μεγάλες απορίες… Τι έχει πάθει ο Μανώλης Λιδάκης; Γιατί τραγουδάει τόσο επίπεδα ακόμα και τα κομμάτια που χρειάζονται δυναμική, όπως «Το πρακτορείο» ή το «Κλάψτε ουρανοί κι αστέρια»; Γιατί η «Άσπρη μέρα» είναι ερμηνευτικά πολύ μονότονη; Αν θα μπορούσε να υπάρξει κάποια καλύτερη στιγμή του δίσκου, αυτή θα ήταν στο τραγούδι «Ο μαύρος ήλιος», αφού είναι ίσως η μοναδική φορά που ο Λιδάκης βάζει λίγο ψυχή…
Τώρα, από ενορχηστρωτικής άποψης, ο Γουάστωρ έχει μείνει απόλυτα προσηλωμένος στη μορφή που έχει δώσει ο ίδιος ο Ξαρχάκος τα τελευταία χρόνια στα ίδια του τα τραγούδια. Κι αυτό μπορεί να το καταλάβει όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και μία από τις παραστάσεις του συνθέτη σε κάποιον μουσικό χώρο (π.χ. στο Gazarte ή το Παλλάς) ή ακόμα ακούγοντας παλαιότερα cd ηχογραφημένων παραστάσεων, όπως στο τραγούδι «Γεια σου χαρά σου Βενετιά» όπου η ενορχήστρωση είναι σχεδόν ίδια με εκείνη του cd «Αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο» με τη Δήμητρα Γαλάνη.
Εν κατακλείδι, ο σταράτος Μανώλης Λιδάκης ερμηνεύει τον μεγάλο Σταύρο Ξαρχάκο σε μια εποχή όπου ο καθένας μπορεί να αυτοχαρακτηριστεί «τραγουδιστής» και να «ερμηνεύσει» τραγούδια άνευ καλλιτεχνικής σημασίας. Αυτό το γεγονός είναι από μόνο του αρκετό για να βρεθεί αυτό το cd στα ράφια των σπιτιών των φανατικών ακροατών του Ξαρχάκου και του Λιδάκη. Έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν πληρεί απόλυτα τις προδιαγραφές, έστω κι αν δεν υπάρχουν ούτε δυο λέξεις του συνθέτη μέσα στις πληροφορίες του cd…
ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ
1. Γιατί κυλάει ο καιρός
2. Νυν και Αεί
3. Γυρνάν αμίλητα παιδιά
4. Μεγάλη Παρασκευή
5. Γεια σου χαρά σου Βενετιά
6. Το πρακτορείο
7. Ο μαύρος ήλιος
8. Κλάψτε ουρανοί κι αστέρια
9. Με τι καρδιά τον κόσμο ν’ αρνηθώ
10. Το δίχτυ
11. Άσπρη μέρα
12. Κόκκινη κλωστή δεμένη
2. Νυν και Αεί
3. Γυρνάν αμίλητα παιδιά
4. Μεγάλη Παρασκευή
5. Γεια σου χαρά σου Βενετιά
6. Το πρακτορείο
7. Ο μαύρος ήλιος
8. Κλάψτε ουρανοί κι αστέρια
9. Με τι καρδιά τον κόσμο ν’ αρνηθώ
10. Το δίχτυ
11. Άσπρη μέρα
12. Κόκκινη κλωστή δεμένη
