Νίνα Λοτσάρη, Κρατερός Κατσούλης, Παντελής Καναράκης, Partic Guibert στο Casablanca: Πλούσια παράσταση

κλικ εδώ

Γιάννης Κότσιρας "Είναι δύσκολο πια να έχεις την επιλογή της αποχής από τη σκηνή"

Ο Γιάννης Κότσιρας, στις δυο δεκαετίες της παρουσίας του στον χώρο της μουσικής,  θεωρείται ως ένας από τους πιο επιτυχημένους καλλιτέχνες που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα, τόσο από εμπορικής όσο και από τραγουδιστικής πλευράς. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πει στην καθημερινότητά του ένα ρεφραίν από τραγούδι που ο Κότσιρας ερμήνευσε, όπως επίσης, είναι πολλοί λίγοι εκείνοι που λένε με το χέρι στην καρδιά ότι δεν τον συμπαθούν καθόλου. Στις συνεντεύξεις που δίνει, πολλές φορές τραβάει τα βλέμματα με τις απαντήσεις του, οι οποίες είναι εμπεριστατωμένες και πρωτότυπες. Έτσι, λοιπόν, στη συνέντευξή του στον ΟΡΦΕΑ αναφέρεται στον φετινό «ρόλο» του διασκεδαστή που έχει στο Κέντρο Αθηνών, στις επόμενες συναυλίες του ανά την Ελλάδα, αλλά και σε μια εμπειρία ζωής που τον στιγμάτισε. 

Επιλέγετε τις συνεργασίες σας έχοντας πάντα ως κύριο κριτήριο το συναίσθημα ή κάποιες φορές και τη λογική;

Και τα δύο είναι σημαντικά. Πάντως η κύρια προτεραιότητα είναι το συναίσθημα. Είναι πολύ σημαντικό με τους ανθρώπους που θα μοιραστώ τη σκηνή για ένα χειμώνα ή ακόμα και για έναν ολόκληρο χρόνο να έχουμε καλή σχέση. Και αυτό δεν μπορώ εύκολα να το κάνω με συναδέλφους που είτε δεν συμπαθώ είτε αυτοί δεν με εκτιμούν. Οπότε βάζω κατ' αρχήν το συναίσθημα και στην πορεία μπαίνει και η λογική.

Φέτος τον χειμώνα συνεργάζεστε με τον Δημήτρη Μητροπάνο και τον Δημήτρη Μπάση σε ένα πρόγραμμα, στο οποίο έχετε τον ρόλο του διασκεδαστή. Δηλαδή, σας πετάνε λουλούδια, βγάζετε φωτογραφίες με τον κόσμο την ώρα που χορεύει. Δε σας έχουμε συνηθίσει σε αυτό τον ρόλο. Πείτε μου πώς σας φαίνεται όλη αυτή η κατάσταση; 

Δεν μπορώ να πω ότι με ενοχλεί. Ο κόσμος τα τελευταία χρόνια έμαθε σε αυτό τον τρόπο διασκέδασης. Δεν είναι επιλογή μου αλλά από την ώρα που συμβαίνει δεν σας κρύβω ότι το διασκεδάζω κιόλας. Όμως σαφώς δεν έχει καμία σχέση με αυτό που με καλύπτει καλλιτεχνικά και συναισθηματικά και που θα επέλεγα εγώ ως προσωπική μου παράσταση ή συναυλία. Είναι μία εξαίρεση στην πορεία μου που την αντιμετωπίζω με χαρά και χιούμορ ενίοτε...

Εκτός από τη συνεργασία σας στο Κέντρο Αθηνών, παράλληλα κάνετε εμφανίσεις ανά την Ελλάδα. Σε τι ύφος θα είναι αυτές οι συναυλίες; Πώς βλέπετε τους ακροατές της επαρχίας συγκριτικά με το παρελθόν, πριν δηλαδή, εμφανιστεί η οικονομική κρίση;

Οι συναυλίες αυτές έχουν το χαρακτήρα καλοκαιριού. Δηλαδή αφαιρούμε καρέκλες και τραπέζια, κατεβάζουμε το εισιτήριο σε πολύ προσιτές τιμές και κάνουμε μία συναυλία λίγο πάνω από δύο ώρες με τραγούδια κυρίως ηλεκτρικά. Φέτος η θεματολογία έχει περισσότερο τραγούδια του δρόμου. Δηλαδή τραγούδια που σχετίζονται με τη συνολική κατάσταση της χώρας. Ο κόσμος εκτός αστικών κέντρων είναι πλέον πιο απαιτητικός. Ακριβώς επειδή τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες επιλέγουν την χειμερινή εξόρμηση πλέον υπάρχει αυστηρό κριτήριο και επιθυμούν τα χρήματά τους αλλά και η επιλογή τους να πιάνει τόπο. Τέρμα δηλαδή στις αρπαχτές που λέγανε παλιά. Κάτι που εμένα τουλάχιστον με χαροποιεί ιδιαίτερα καθώς ποτέ μου δεν μπήκα σε αυτή τη λογική.

Μετράτε πλέον σχεδόν δύο δεκαετίες παρουσίας στο τραγούδι και μάλιστα, η πορεία σας παραμένει ενεργή με ελάχιστα διαλείμματα. Σας έχει κουράσει αυτό; Πιστεύετε ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να είναι πάνω στη σκηνή μέχρι το τέλος; 

Η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Ο καλλιτέχνης στην πραγματικότητα δεν πρέπει να νοιώθει κουρασμένος. Αυτό που πρέπει να τον ανησυχεί είναι να μην κουράσει τον κόσμο. Και η συνεχής παρουσία κουράζει. Όμως εδώ έρχεται το πρόβλημα της εποχής. Είναι δύσκολο πια να έχεις την επιλογή της αποχής από τη σκηνή. Κυρίως λόγω οικονομικής κατάστασης. Δυστυχώς η καλλιτεχνική και απαραίτητη παύση πλέον είναι πολυτέλεια...

Θεωρείτε ότι σήμερα λείπει κάτι από τη μουσική – άρα και στο τραγούδι;

Νοιώθω πως λείπουν οι μεγάλες προσωπικότητες. Όπως ακριβώς και στην πολιτική. Αν κοιτάξουμε στο παρελθόν θα δούμε πως οι μεγάλοι συνθέτες είχαν συνολική και σημαντική παρουσία στα δρώμενα της κοινωνίας και όχι μόνο της μουσικής. Τώρα, ενώ έχουμε σημαντικούς καλλιτέχνες, αυτοί κλείνονται στο καβούκι τους δείχνοντας πλήρη αδιαφορία γι αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία. Ας δούμε την πολιτική και κοινωνική στάση του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Λοΐζου, του Μαρκόπουλου... Ακόμη και με κόστος παίρνανε θέση η οποία μάλιστα πολλές φορές αναστάτωνε όλο τον κοινωνικό ιστό. Αυτό έχει χαθεί δυστυχώς.

Πιστεύετε πως η γενιά σας έχει αφήσει κάτι καινούριο στο τραγούδι; 

Πιστεύω πως ναι. Ειδικά την δεκαετία του ‘90 και του 2000 αναθερμάναμε το ενδιαφέρον του κόσμου στο καλό τραγούδι αλλά και στο γνήσιο λαϊκό τραγούδι. Ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας έμαθε μουσική από την γενιά μου και πιστεύω πως αυτό είναι σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον.

Μέχρι στιγμής έχετε ερμηνεύσει ρεμπέτικα, ποπ, λαϊκά και γενικά, αρκετά μουσικά είδη, ακόμα και το «Άξιον εστί» των Θεοδωράκη – Ελύτη. Πόσο εύκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να «παίζει» σε τόσα πολλά και ξεχωριστά «γήπεδα»;
Δεν μπορώ να σας μιλήσω γενικά. Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που όλα αυτά συνυπήρχαν. Αυτά και τραγούδησα. Το ότι ο κόσμος τα αποδέχτηκε, δείχνει πως έκανα καλά που ακολούθησα την καρδιά μου στις επιλογές αυτές και όχι τις συνηθισμένες φόρμες, που θέλουν τους τραγουδιστές αυστηρά σε ένα είδος μέχρι να πεθάνουν...

Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που ερμηνεύσατε πρώτος ήταν το «Πρώτη μας φορά», σε στίχους Ελένης Ζιώγα και μουσική Αντώνη Μιτζέλου. Όταν βγήκε αυτό το τραγούδι, ήταν πολλοί εκείνοι που υποστήριζαν πως, αν το ερμήνευε αυτό το κομμάτι ένας τραγουδιστής που ανήκε στο περισσότερο εμπορικό είδος, τότε θα το κορόιδευαν όλοι λόγω του «προκλητικού» ύφους του. Πιστεύετε ότι έχει σημασία το ποιος ερμηνεύει ένα τραγούδι; 

Φυσικά το πιστεύω. Ένας τραγουδιστής δεν είναι μόνο τα τραγούδια που λέει αλλά η συνολική στάση του απέναντι στη κοινωνία και στη μουσική. Αν λοιπόν το έλεγε ένας τραγουδιστής που η επικέντρωσή του θα ήταν κυρίως σε πρόστυχη εκμετάλλευση της προσωπικής του ζωής και των εσωρούχων που φοράει και το Πνευματικό Εμβατήριο να έλεγε, πρόστυχο θα ακουγόταν...

Πείτε μου για μια μελλοντική σας συνεργασία που ονειρεύεστε να γίνει είτε δισκογραφικά είτε σε επίπεδο εμφανίσεων. 

Μία πολύ σημαντική συνεργασία που είχα πάντα στο μυαλό μου επιτέλους έγινε. Και μιλάω για τη συνεργασία μου με την Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Βόλου με τους οποίους δημιουργήσαμε την συλλογή “Η Σμύρνη του έρωτα”. Τραγούδια που είτε γράφτηκαν στη Σμύρνη και στη Μικρά Ασία είτε γράφτηκαν από Σμυρνιούς συνθέτες στην Ελλάδα και στην Αμερική στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Χρειάστηκαν περίπου δυόμιση χρόνια για να ολοκληρωθεί και είμαστε πια στην ευχάριστη θέση να σας την παρουσιάσουμε.

Υπάρχει κάποια εμπειρία ζωής που θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του ΟΡΦΕΑ;
Πριν από μερικά χρόνια δέχτηκα μια πρόσκληση από μία μητέρα πως η τελευταία επιθυμία του παιδιού της ήταν να της τραγουδήσω τον «Φύλακα άγγελο». Πήγα στο Λονδίνο, λοιπόν, όπου νοσηλευόταν η κοπελίτσα και της τραγούδησα τον «Φύλακα άγγελο» στο θάλαμο όπου νοσηλευόταν. Οι γιατροί της έδιναν μερικές ημέρες ζωής αν όχι ώρες... Έτσι, έφυγα με την πεποίθηση, αλλά και το βαρύ συναίσθημα κάποιου που αποχωρίζεται για πάντα ένα αγαπημένο πρόσωπο. Θα τελειώσω την ιστορία απλά λέγοντάς σας πως η κοπελίτσα αυτή ήρθε πέρσι και με βρήκε και μιλήσαμε για πολλές πολλές ώρες...

www.e-orfeas.gr 

Κωνσταντίνα "Θα πρέπει να ξαναδοθεί χώρος στο καλό ελληνικό τραγούδι" [25-01-2012]

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20-30 χρόνων, το ελληνικό τραγούδι στάθηκε τυχερό, αφού έβγαλε ερμηνευτές νέας κοπής που από τη μία υποστήριξαν εξαιρετικά τραγούδια και από την άλλη, το ηχόχρωμά τους δε θύμιζε σε τίποτα εκείνο των παλιών ερμηνευτών. Η Κωνσταντίνα, μια έμπειρη τραγουδίστρια που ανήκει σε αυτές τις γενιές, έχει αφήσει το στίγμα της μέσα από τα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει, αλλά και από τις συνεργασίες της. Την Παρασκευή 27 και το Σάββατο 28 Γενάρη θα εμφανιστεί στο Small Cafe του Πειραιά για να μας προσφέρει ένα μουσικό ταξίδι διάρκειας πέντε δεκαετιών.

Η παράσταση που θα ανέβει στο Small Cafe έχει τίτλο «Στους πέντε ανέμους». Ο τίτλος βγήκε από το ντουέτο που είχατε κάνει το 1991 με τον Στέφανο Κορκολή, έτσι δεν είναι; Για ποιο λόγο επιλέξατε αυτό το τραγούδι, 21 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία για τίτλο; 

Η ιδέα για τον τίτλο “Η Κωνσταντίνα στους Πέντε Ανέμους” ήρθε από την ίδια την παράσταση, η όποια αποτελεί ένα μουσικό ταξίδι σε πέντε σημαντικές δεκαετίες (1950 -1990) πάνω σε πέντε "αέρινους" ανέμους ... και το ίδιο το τραγούδι έχει αγαπηθεί πολύ από τον κόσμο και ακούγεται ακόμα και σήμερα 21 μετά την κυκλοφορία του.

Έχετε ελαττώσει τα τελευταία χρόνια τις εμφανίσεις σας. Αυτό ήταν μια απόφαση με καλλιτεχνικό κριτήριο;

Συνειδητά απέχω από τις μεγάλες πίστες γιατί ήταν κάτι που με κούρασε μετά από τόσα χρόνια δουλειάς.  Αποφάσισα τα τελευταία χρόνια να εμφανίζομαι σε  μικρές μουσικές σκηνές  όπου εκεί υπάρχει μεγαλύτερη αμεσότητα και έχεις την δυνατότητα να γίνεις μια παρέα με τον κόσμο! Και ο ίδιος ο κόσμος αυτό επιζήτα πια στην διασκέδασή του και πλέον αυτές θα είναι οι επιλογές μου και οι εμφανίσεις μου!

Υπάρχουν θέματα ή καταστάσεις που συνέβησαν στο επαγγελματικό παρελθόν σας και τα έχετε αφήσει πίσω;

Πάντα συμβαίνουν καταστάσεις ειδικά όταν έχεις να κάνεις με θέματα καριέρας, οπωσδήποτε γίνονται λάθη στις επιλογές που για κάποια περίοδο πονάνε, βλέποντας όμως την εξέλιξη των πραγμάτων  καταλαβαίνεις ότι έτσι έπρεπε να γίνουν. Τώρα πια ναι, τα έχω αφήσει πίσω και νοιώθω πολύ καλά!

Όλοι οι ερμηνευτές έχουν ένα τραγούδι – σταθμό στην πορεία τους. Το δικό σας ποιο είναι;

Όλα μου τα τραγούδια μου τα έχω αγαπήσει, αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιο αυτό θα ήταν οι “Θάλασσες” που είναι και το πρώτο τραγούδι που έγραψαν για μένα οι Μάριος Τόκας και Σαράντης Αλιβιζάτος…  θυμάμαι όταν ο Σαράντης Αλιβιζάτος έγραψε το “Θάλασσες …  Μέσα στα μάτια σου Θάλασσες”  αναφερόταν στα δικά μου τα μάτια! Επίσης, αγαπώ πολύ και το “Μια Ελλάδα Φως”,  μια πολύ σπουδαία συνεργασία με τον Yianni και τη Τασούλα Θωμαίδου που έδωσε την ψυχή της σ’ αυτό το δίσκο.

Ποιο χαρακτηριστικό συνδέει τα τραγούδια που έχετε ερμηνεύσει μέχρι στιγμής; 

Υπήρξα τυχερή γιατί όταν ξεκίνησα την δισκογραφία τα πράγματα ήταν πολύ πιο όμορφα, πιο ρομαντικά.  Τα τραγούδια γεννιόντουσαν μέσα από τις παρέες.  Αυτό που μπορώ λοιπόν να πω σαν χαρακτηριστικό είναι ότι τα περισσότερα τραγούδια που έχω ερμηνεύσει έχουν γραφτεί για την φωνή μου και αρκετά από αυτά αφορούν την ίδια μου τη ζωή! Επίσης όλα μου τα τραγούδια τα δένει το ηχόχρωμα της φωνής μου αλλά  και η ψυχή που έβαλα!

Πιστεύετε πως υπάρχει κάποιο τραγούδι σας που δεν ακούστηκε όσο θα έπρεπε; (Προσωπική μου γνώμη είναι πως το «Πανάθεμά σε» κακώς δεν ακούστηκε παραπάνω…)

Υπάρχουν πολλά τραγούδια μου που θα μπορούσαν να ακουστούν παραπάνω όπως το “Δεν είμαι εδώ ” από τον δίσκο “Σημείο Επαφής”, το “Για άλλη αγάπη εισιτήριο” από τον δίσκο “Έρχομαι”, τα όποια μπορεί να μην ακούστηκαν τόσο πολύ, όμως ο κόσμος τα γνώρισε και τα αγάπησε μέσα από τους δίσκους μου και μου τα ζητάει ακόμα και σήμερα.

Αν έπρεπε να απομονώσετε την πιο ισχυρή στιγμή της καριέρα σας, ποια θα ήταν αυτή;
Κωνσταντίνα: Ο Θεός με ευλόγησε να ζήσω πολλές όμορφες στιγμές στην καριέρα μου με σημαντικές συνεργασίες, αυτό όμως που πάντα μένει και με συγκινεί είναι  η αγάπη του κόσμου. Πραγματικά είναι κάτι μαγικό!

Στη ζωή σας, ποια πράγματα έχουν σημαντική σημασία; 

Το πιο σημαντικό για μένα είναι η κόρη μου, η Χριστίνα, και φυσικά η φιλία που μαζί με την υγεία είναι τα πιο σημαντικά στην ζωή μας.  Να είμαστε καλά και να έχουμε κοντά μας ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν!

Πείτε μου ένα και μόνο τραγούδι που θα θέλατε οπωσδήποτε να διασκευάσετε. 

Στα άμεσα σχέδια μου είναι να διασκευάσω τραγούδια από την προσωπική μου δισκογραφία,  τραγούδια που αγάπησε ο κόσμος και που ήρθε η στιγμή να τα παρουσιάσω με νέο ήχο. Κάποια από αυτά είναι “Κάιρο”, “Μια Ελλάδα Φως”, “Το Δεν Είμαι εδώ” και άλλα που θα τα ακούσετε σύντομα!

Ποιος είναι ο ήχος της δεκαετίας που διανύουμε;

Τα τελευταία χρόνια αυτό που επικρατεί στα ραδιόφωνα είναι περισσότερο ένα κάρμα ποπ, dance και ηλεκτρονικής μουσικής.   Σαφώς αυτό έχει να κάνει από εξωτερικές επιρροές.  Ωστόσο υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις με κλασικά, λαϊκά ακούσματα.  Αν ρωτάς την γνώμη μου, θεωρώ ότι θα πρέπει να ξαναδοθεί χώρος στο καλό ελληνικό τραγούδι! 

www.e-orfeas.gr 

Χρήστος Δάντης "Τραγουδάω blues, rock, soul, funk, jazz κι ελληνικό λαϊκό τραγούδι με την ίδια λαϊκή διάθεση"

Ένας τραγουδιστής προκειμένου να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη μουσική κοινωνία θα πρέπει να έχει γενικά ένα καθαρά δικό του καλλιτεχνικό ύφος, αλλά πολύ περισσότερο, ένα απόλυτα δικό του ηχόχρωμα. Ο Χρήστος Δάντης, μπορεί να είναι υπερήφανος για αυτά του τα χαρακτηριστικά, αφού στα τόσα χρόνια που βρίσκεται στο τραγούδι, χροιά σαν τη δική του δεν έχει εμφανιστεί. Με αφορμή την επερχόμενη εμφάνισή του την Κυριακή 22 Ιανουαρίου στο NOIZ, δίνει στον ΟΡΦΕΑ μια συνέντευξη στην οποία αποδεικνύει πως οι αληθινοί καλλιτέχνες έχουν το θάρρος να λένε την άποψή τους χωρίς φόβο και πάθος.  

Μετράτε πλέον αρκετά χρόνια παρουσίας στον καλλιτεχνικό χώρο και μάλιστα, τα περισσότερα από αυτά βρίσκεστε στο προσκήνιο. Ποιες διαφορές βρίσκετε στα σημερινά νυχτερινά μαγαζιά συγκριτικά με το παρελθόν;

Κατάγομαι από μία ομάδα ανθρώπων, η οποία δεν είχε την πολυτέλεια να παρουσιάσει τη δουλειά της όπως γίνεται αυτή τη στιγμή σοτυς διάφορους χώρους που φιλοξενούν νέα σχήματα κι ανθρώπους. Έπρεπε όλοι εμείς τότε να συγχωνευτούμε σε κάποιο mainstream πρόγραμμα ενός μαγαζιού, να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες του κι αν γινόταν, να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας. Όταν ξεκίνησα τραγουδούσα Rock κ Metal. Αργότερα Soul και Funk. Τα δύο τελευταία είδη ήταν και το όχημα που με έφερε στις λεγόμενες πίστες. Όμως , δεν μπορούσε να σε πάει μακριά το ρεπερτόριο του Terence Trent D’ Arby, του Prince και του James Brown που τραγουδούσα εκείνη την εποχή. Έπρεπε λοιπόν, ή να καθίσεις να βλέπεις τους άλλους να σε προσπερνούν ή να τους δείξεις «ποιός κάνει κουμάντο» τραγουδώντας κάτι πιο mainstream όπως το Pop της εποχής ή και το  λαϊκό ακόμα.  Περιείχε κινδύνους η απόπειρα αυτή. Συνήθως, το να εξαφανιστείς ή να σε καταπιεί κάποιος «μεγάλος».
Αυτή ακριβώς είναι η διαφορά με τους σημερινούς χώρους. Μπορείς να παρουσιάσεις τη δουλειά σου άνετα, χωρίς να διατρέχεις τον κίνδυνο να βγει «ο λαϊκός του μαγαζιού» και να τα σαρώσει όλα. Είναι προτέρημα για τους σημερινούς καλλιτέχνες να έχουν τόσους εναλλακτικούς χώρους να παίξουν τη μουσική τους.

Έχετε τραγουδήσει δισκογραφικά σχεδόν όλα τα είδη της μουσικής. Αν σας ζητούσα να κατατάξετε τον εαυτό σας σε ένα και μόνο είδος, ποιο θα ήταν αυτό;

Όποιο είδος κι αν τραγούδησα,  το έκανα μέσα από τη λαϊκή φιλοσοφία και νοοτροπία που απέκτησα μεγαλώνοντας σε μια απλή συνοικία, την Καισαριανή. Τραγουδάω Blues, Rock, Soul, Funk, Jazz κι Ελληνικό Λαϊκό τραγούδι με την ίδια λαϊκή διάθεση.  Αν πρεπει σώνει και καλά να καταταγώ κάπου, στα σίγουρα δε μου πηγαίνει το «σαλόνι». Όμως, αν μιλάμε για κάποιο είδος τραγουδιού, ελπίζω να μη μου κάνει κανείς την πρόταση αυτή, γιατί θα ανακαλύψει ότι το  «Smoke On The Water» τραγουδιέται άνετα σαν τις «Βεργούλες» όταν ο τραγουδιστής δεν καλουπώνεται.

Έχετε μετανιώσει για κάποια από τις διαφορετικές μουσικές σας επιλογές τόσο στα τραγούδια όσο και στους συνεργάτες; Θυμάμαι τότε που είχατε βγάλει τον δίσκο με τα παραδοσιακά τραγούδια, είχε γίνει σούσουρο.

Όχι βέβαια. Το σούσουρο έγινε από κομπλεξικούς και ανθρώπους που νομίζουν οτι είναι Νεοϋορκέζοι ενώ δεν είναι. Δεν κακοποίησα άλλωστε τα τραγούδια, αντιθέτως τους έδωσα καινούργια υπόσταση που τα βοήθησε να «παίξουν» στα σύγχρονα μέσα εκείνης της εποχής. Ναι,  μετανιώνω λίγο για το mix και mastering αυτού του άλμπουμ, αλλά μόνο γι αυτό.

Πιστεύετε ότι είναι παραμύθι η διάκριση του ρεπερτορίου σε «εμπορικό» και «ποιοτικό»;

Είναι το ίδιο εμπορικά και τα δύο εδώ και χρόνια τώρα, εφόσον κάποιος εισπράττει χρήματα από  αυτά και κάποιος επένδυσε για να πάρει τα χρήματα του πίσω και με κέρδος. Πάντα κάποιος εισπράττει από τις πωλήσεις των cd και τις εμφανίσεις. Μιλάμε για μία σκευωρία που χαϊδεύει τα αυτιά αυτού που θέλει να νιώσει πιο «γνώστης» όταν αυτό που ακούει του λένε πως είναι ποιοτικό.

Υπάρχουν καλοί τραγουδιστές και καλά τραγούδια στη νέα γενιά ή πρέπει να ψάξουμε πολύ για να τα βρούμε;

Νομίζω οι νέοι άνθρωποι έχουν επιλέξει  τρόπους να ανακαλύπτουν τα καλά και δεν μασάνε απο αυτά που τους προτείνουν άλλοι. Υπάρχουν κι εξαιρέσεις βέβαια. Και σίγουρα υπάρχουν τραγουδιστές και τραγούδια που θα μείνουν από την τρέχουσα κατάσταση. Το ίδιο λίγα και λίγοι απο τις προηγούμενες.

Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που έχετε ερμηνεύσει είναι το «Παλιό μου παλτό». Το τραγούδι αυτό, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, ακούγεται σε κάθε μαγαζί με live μουσική, ακόμα και από καλλιτέχνες που δεν το ερμηνεύουν κατάλληλα. Πώς νιώθετε για αυτό;Χ.Δ.: Με τιμά ιδιαίτερα και μόνο ο τρόπος που θέσατε την ερώτηση. «Ακόμα και από καλλιτέχνες που δεν το ερμηνεύουν κατάλληλα». Αυτό με χρήζει συνδημιουργό του τραγουδιού, πως έκανα κι εγώ κάτι για να μείνει στην ιστορία, αφού δε μου ανήκει κάτι από τη μουσική και το στίχο του. Η διαφορά στην εκτέλεση είναι πως δεν το τραγουδώ απλά για να εντυπωσιάζω με τις ψηλές νότες και την έκφραση. Το τραγουδάω, γιατί το έζησα πραγματικά αυτό που περιγράφει το τραγούδι, ο τρόπος που χειρίζομαι τη μουσική του κλίμακα είναι ακριβώς σα να περιγράφω μία ζωή η οποία δυσκολεύει με τον καιρό και στο τέλος δε μου μένει άλλη ανάσα για κάτι απόμενο.  Με γονατίζει πραγματικά. Και με τιμά που μου το ζητούν όπου και σε όποιον χώρο και να βρεθώ.

Την Κυριακή 22 Ιανουαρίου εμφανίζεστε σε ένα από τα γνωστότερα κεντρικά μαγαζιά, το ΝΟΙΖ. Τι θα ακούσουμε εκεί;

Βάσει του πού θα με πάει η ατμοσφαιρα του NOIZ, θα κινηθώ. Δεν μπορώ να εγγυηθώ κάτι.

Το αντίδοτο στην κρίση για τους καλλιτέχνες είναι η απομάκρυνση από τους μεγάλους χώρους και οι εμφανίσεις σε μικρότερους;

Λέτε να είναι το ότι δε βρίσκουμε δουλειά αλλού; Δεν ξέρω, εγώ πάντως το κάνω, γιατί όπως μας αρέσουν άλλοτε οι ψηλές με στρογγυλό κώλο κι άλλοτε οι κοντές με μεγάλο βυζί, μου αρέσουν όλοι οι χώροι, ο καθένας για διαφορετικό λόγο.

Αν υποθέσουμε πως θα μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στη ζωή σας σήμερα, με τα οικονομικά δεδομένα που υπάρχουν στη χώρα μας και που όλοι περνάμε τα ζόρια μας, τι θα ήταν αυτό;

Δε μ' αρέσει η γκρίνια. Δε θ' άλλαζα κάτι.

Κλείνοντας τα μάτια, ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που σας έρχεται στο μυαλό και πού το αφιερώνετε;
«Είναι Όμορφος Ο Κόσμος», αφιερωμένο στα δύο μου παιδιά!

www.e-orfeas.gr 

Ο Θάνος Καλλίρης στο Small Cafe: Μείξη αμέτρητων τραγουδιών με άριστο αποτέλεσμα

κλικ εδώ

Αντώνης Μιτζέλος, Σαλίνα στο Ελιάρτ: Η παράσταση δεν ακυρώνεται

κλικ εδώ

Θάνος Καλλίρης "Το τραγούδι δεν είναι μοναρχία. Είναι δημοκρατία"

Είναι πάρα πολύ σημαντικό για έναν δημοσιογράφο να παίρνει συνέντευξη από έναν καλλιτέχνη, του οποίου την πορεία παρακολουθεί κατά τη διάρκεια των χρόνων. Ο Θάνος Καλλίρης, λοιπόν, ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Ένας άνθρωπος που έζησε μέχρι εκεί που δεν πάει τη λάμψη των προηγούμενων ετών - χωρίς, όμως, να προκαλέσει ποτέ τα βλέμματα όλων με… μη επαγγελματικές ειδήσεις -, εδώ και τέσσερα χρόνια έχει αλλάξει τον τρόπο και το ύφος των εμφανίσεών του, απόλυτα συγχρονισμένος με το ρεύμα της εποχής. Την Παρασκευή 13 και το Σάββατο 14 Ιανουαρίου, θα εμφανιστεί στο Small Cafe του Πειραιά, με στόχο να κάνει τους θαμώνες να διασκεδάσουν μέχρι εκεί που δεν πάει.

Η μέχρι τώρα πορεία του αυτά τα τέσσερα τελευταία χρόνια σε αυτό το παρεϊστικο ύφος έχει δείξει ότι τα καταφέρνει καλά και πως οι επερχόμενες παραστάσεις του θα στεφθούν και πάλι με απόλυτη επιτυχία. Στην παρακάτω συνέντευξη, η οποία έγινε το μεσημέρι της Κυριακής που μας πέρασε στο – γεμάτο με μουσικά αντικείμενα - σπίτι του, αναφέρεται στο τόσο λαμπερό καλλιτεχνικά παρελθόν, αλλά και στο δύσκολο παρόν, ευχόμενος το νέο έτος να μας πονέσει λιγότερο από το προηγούμενο.

Είστε ένας καλλιτέχνης που έζησε τη χρυσή δεκαετία του ’90 σε όλο της το μεγαλείο. Αναπολείτε εκείνα τα χρόνια; 

Φυσικά! Και σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος. Και σαν νέος, μέλος ενός κοινωνικού συνόλου, το οποίο υφίσταται χτυπήματα με σκοπό μια καλή αλλαγή. Προς το παρόν είμαστε στη μέση της κλοτσιάς και της μπουνιάς, αλλά ελπίζω να βγούμε με λίγες μελανιές.

Εκείνη την εποχή είχατε ζήσει την καλή περίοδο της νύχτας.
Ναι, όπως και στη δισκογραφία που παγκοσμίως ήταν σε άλλα επίπεδα. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 η δισκογραφία έφτασε στο ζενίθ της από θέμα πωλήσεων και διακίνησης χρημάτων. Μετά από όλα αυτά, αρχής γενομένης της εύκολης σπιτικής αντιγραφής ενός cd, ξεκίνησε μια μεγάλη πτώση παγκόσμια, με αποτέλεσμα να είμαστε πια σε μια άλλη εποχή που, ναι μεν, οι δίσκοι δεν πουλάνε, αλλά που η μουσική ακούγεται περισσότερο. Μετά από έρευνες που έχουν γίνει αποδεικνύεται πως ο κόσμος ακούει πολλή περισσότερη μουσική τώρα παρά ποτέ, διότι το έχει πολύ εύκολο μέσω του διαδικτύου. Άλλαξε πολύ απότομα σε όλον τον κόσμο το πώς αντιλαμβάνεται το κοινό τη μουσική. Δεν είχαμε σκεφτεί πριν πώς θα αγοραστεί και πώς θα πωληθεί η μουσική με τα νέα δεδομένα και τώρα σιγά σιγά έρχονται καινούριοι νόμοι και καινούριοι τρόποι διαφύλαξης των πνευματικών δικαιωμάτων. Πιστεύω ότι είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο σε αυτό το κομμάτι και εδώ, αλλά και διεθνώς –γιατί από εκεί ξεκινάνε τα κέντρα αποφάσεων-. Τώρα, όσον αφορά την Ελλάδα, ξέρουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο μεταβατικό στάδιο και ποιος νοήμων δε θα αναπολούσε τη δεκαετία του ’90 που δεν υπήρχαν όλα αυτά που ζούμε τώρα, όχι μόνο στη δουλειά μου, αλλά και σε όλες τις δουλειές...

Από όλες τις επιτυχίες σας ποια ξεχωρίζετε περισσότερο και χαίρεστε να την ερμηνεύετε ακόμα και σήμερα; 

Ο κόσμος κατά κάποιον τρόπο σε οδηγεί σε ένα top 5, γιατί έχω καμιά σαρανταριά τραγούδια που έχουν γίνει και επιτυχίες και video clip, χώρια από αυτά που αρέσουν στον κόσμο που αγοράζει τον δίσκο σου και αυτόματα ονομάζονται fan της μουσικής σου, ανακαλύπτοντας τραγούδια που δεν έγιναν ούτε επιτυχίες ούτε video clip, τα οποία είναι γύρω στα διακόσια. Από όλα αυτά είναι αδύνατο να πω ένα, οπότε θα πω ένα top 5, στο οποίο είναι σίγουρα το «Το νου σου κύριε οδηγέ, το «Κάποιο καλοκαίρι» και το «Αγάπη καλοκαιρινή». Κρίνοντας από τα «χτυπήματα» στο YouTube, βλέπεις πώς τα αντιμετωπίζει ο κόσμος και τα παίζεις live. Γενικά, Δόξα τω Θεώ, έχω πάρα πολλά «χτυπήματα» και μάλιστα, με μια διακοπή 2,5 ετών από τη Sony, η οποία στους καλλιτέχνες της κάποια εποχή είχε κόψει την πρόσβαση στο διαδίκτυο. Θυμάμαι πριν 2,5 χρόνια στο «Το νου σου κύριε οδηγέ» υπήρχαν περίπου στο μισό εκατομμύριο «χτυπήματα» και ξαφνικά εξαφανίστηκε το βίντεο. Πριν από μισό χρόνο ξαναβγήκαν και είδα πώς άλλαξε πάλι το σκηνικό. Εφόσον ο κόσμος έρχεται στα μαγαζιά που εμφανίζομαι και τα γεμίζει, πιστεύω ότι έκανα καλή δουλειά! (γέλια).

Αν αρχίζατε τώρα την καριέρα σας τι αλλαγές θα κάνατε- αν κάνατε -  συγκριτικά με όσα έχετε κάνει; 

Είναι μια ωραία ερώτηση, αλλά τόσο υποθετική… Θα τα άλλαζα όλα και τίποτα. Κοιτώντας πίσω, βλέπω ότι δεν είμαι αλάνθαστος. Έχω κάνει πάρα πολλά λάθη, έχω υπάρξει χαζός, αδαής, βλαξ, αθώος, μη πονηρός και όλα αυτά θα μπορούσα να τα είχα κάνει λίγο πιο διαφορετικά. Επειδή, όμως, στο τέλος δεν πήγαν και άσχημα τα πράγματα, δεν έχω παράπονο, λέω ότι θα έκανα διάφορες αλλαγές, αλλά πάλι καλλιτέχνης θα ήμουνα. Αυτό έχει σημασία.

Στο παρελθόν ερμηνεύσατε κάποια «λαϊκά» τραγούδια («Σ’ αγαπάω που να πάρει», «Φώναξέ με», «Μια συγγνώμη»). Το επιλέξατε εσείς ή το κάνατε λόγω της μόδας που υπήρχε τότε, αφού θεωρείστε ποπ καλλιτέχνης; 

Όχι, δεν το επέλεξα ακριβώς. Το έκανα γιατί η μόδα ήταν εκεί και προσπάθησα κι εγώ να συμπορευτώ με τις μόδες που υπήρχαν. Δεν είναι κακό το να συμβαδίζεις με αυτό που φέρνει η μόδα. Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες και δημιουργοί που ψιλό – επιβάλλουν κάτι, αλλά ουσιαστικά αυτός που το επιβάλλει πραγματικά είναι ο κόσμος. Γιατί, αυτός αποδέχεται κάποιο καινούριο είδος ή επιστρέφει σε κάτι άλλο και δημιουργούνται αυτοί οι κύκλοι μοδών. Σαν καλλιτέχνης, οφείλεις να συμμετέχεις σε όλο αυτό, κρατώντας βέβαια το είδος σου. Εγώ κράτησα πολύ πιστά το είδος μου ούτως ή άλλως και αυτό μου το έχουνε επιβραβεύσει και ο κόσμος και οι θαυμαστές μου πια στη μεγάλη πορεία από το 1987 μέχρι τώρα, αλλά σίγουρα έχω προσπαθήσει κι εγώ κατά καιρούς να συμπορευτώ με τις επιταγές της μόδας.

Ποια συνεργασία που έχετε κάνει στο παρελθόν θα θέλατε με το χέρι στην καρδιά να ξανακάνετε μέσα στο 2012; 

Πάρα πολλές! Επειδή την καριέρα μου την ξεκίνησα ουσιαστικά επώνυμος, δηλαδή πρώτα έγινα γνωστός μέσω της Eurovision και μετά ξεκίνησα να κάνω δουλειές, δεν είχα την ατυχία του να με τραβολογάνε σαν τον μικρό που πάει από εδώ και από εκεί και να πηγαίνω κάπου από ανάγκη. Όλες οι συνεργασίες που έκανα είτε με μεγαλύτερης εμβέλειας καλλιτέχνες από μένα είτε με μικρότερης, ήταν κατ’ επιλογήν μου. Ακόμα κι αν δεν ήταν ακριβώς επιλογή μου και μου είχε προταθεί η συνεργασία, μπορούσα να δεχτώ ή να μη δεχτώ. Δεν μπορώ να θυμηθώ μια συνεργασία που να είχε τόσες πολλές διαφωνίες ή να είχε προβλήματα στη διαδικασία ή ακόμα να πήγε άπατη από πλευράς κόσμου. Όλες ήταν πάρα πολύ επιτυχημένες. Ακόμα και οι πολύ πρόσφατες τώρα στις μουσικές σκηνές που κινούμαι. Κι αυτές έχουν πάει θεαματικά καλά.

Αυτό που λέτε ισχύει, αφού παρόλο που δεν προβάλλονται από τα μέσα οι εμφανίσεις σας, τα μαγαζιά που εμφανίζεστε γεμίζουν με νεαρό κόσμο που τραγουδά όλα σας τα τραγούδια. Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό; Αλλά και για ποιο λόγο, κατά τη γνώμη σας, συμβαίνει αυτή η αντίφαση (αποδοχή κοινού – μη προβολή από τα ΜΜΕ); 

Για το δεύτερο σκέλος δεν ξέρω τι να σου πω και είναι βλακεία τους. Πολλές φορές έχω προσπαθήσει να «περάσω» στα μεγάλα κανάλια το νέο για το πού είμαι, αλλά το αρνούνται. Μετά, όμως, πολύ άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτά τα μέσα, όταν έρχονται στα μαγαζιά και βλέπουν τον χαμό που γίνεται, αλλάζουν γνώμη και αναρωτιούνται τι γίνεται. Γιατί αναρωτιέσαι, ρε φίλε; Επειδή δεν είμαι δηλαδή λαϊκό όνομα σε μια μεγάλη πίστα, δεν υφίσταμαι σαν καλλιτέχνης; Δεν είναι αλήθεια αυτό και ο κόσμος δεν καθοδηγείται, στα δίνει όλα απλόχερα. Ούτως ή άλλως, έχει ανοιχτεί πάρα πολύ ο ορίζοντας. Ο κόσμος ενημερώνεται από το διαδίκτυο, από blog, με άλλους τρόπους εκτός από την καθ’ εαυτή τηλεόραση. Βέβαια, ακόμα η τηλεόραση έχει μια τεράστια δύναμη. Βλέπω ας πούμε ότι αν πάω σε μια εκπομπή και πω για το μαγαζί μου, αμέσως το μαθαίνουν όλοι. Αλλά, φάνηκε ότι τελικά μπορείς να υπάρξεις και χωρίς αυτού του είδους την τηλεοπτική προβολή. Στο παρελθόν, ο κόσμος μαζευόταν σε πολύ μεγάλα μαγαζιά κατά κάποιον τρόπο απόμακρα και αρκετά ακριβά, σιγά σιγά ασυναίσθητα άρχισε να επιλέγει φθηνότερες και ζεστότερες λύσεις, με λιγότερο κόσμο και λίγο πιο άμεση διασκέδαση είτε σε κατεξοχήν λαϊκό ρεπερτόριο είτε σε άλλου είδους ρεπερτόρια. Προσωπικά, ξεκίνησα πολύ δειλά πριν τέσσερα χρόνια στη μουσική σκηνή Ghost House για τέσσερις εμφανίσεις και τελικά έμεινα τρεις μεγάλες σεζόν εκεί και άλλη μισή σε ένα άλλο μαγαζί. Τώρα βρίσκομαι κάθε Πέμπτη σε έναν καινούριο χώρο, στο G που κι εκεί συνεχίζω πάρα πολύ καλά. Όλα στέφθηκαν με επιτυχία και χωρίς να είναι μαγαζιά που να έχουν ένα μηχανισμό δημοσίων σχέσεων και διακλαδώσεων σε ανθρώπους – κλειδιά. Επέλεξα κι εγώ πολύ καλές συνεργασίες, οι οποίες ήταν δικού μου δημιουργήματος (σ.σ. την πρώτη χρονιά με τον Γιάννη Σαββιδάκη, τη δεύτερη με τον Μιχάλη Ρακιντζή και την τρίτη με τον Λάμπη Λιβιεράτο).

Υπάρχει πλέον το είδος της ποπ στην ελληνική μουσική;
Ναι και μάλιστα, πολύ περισσότερο από ό,τι παλιότερα με την έννοια του ότι, όταν ξεκίνησα την καριέρα μου, δεν υπήρχε καν αυτό το είδος. Τότε σαν Bang με την Eurovision το κάναμε σαν εισαγωγή, όπως και η Αλέξια με το «Άσπρο μαύρο», αλλά και ο Μιχάλης Ρακιντζής με το «Μωρό μου φάλτσο». Έτσι, ξεκίνησε ένα ρεύμα της καινούριας γενιάς και της λεγόμενης ποπ που κράτησε πάρα πολλά χρόνια. Στη συνέχεια, μετακινήθηκε σε άλλα είδη. Τώρα έχουμε και σκηνές, έχουμε και πιο ροκ συγκροτήματα, έχουμε και χιπ χοπ, έχουμε πολλά άλλα είδη μουσικής, τα οποία παλιότερα δεν υπήρχαν και δεν μπορούσες να τα βρεις ούτε να ζήσουν καν οι καλλιτέχνες – πρεσβευτές αυτών των ειδών. 

Ποιος είναι ο σημερινός εκπρόσωπος της ποπ από τη νέα γενιά; 

Πέρα από τον Ρουβά που είναι από τη δική μου τη γενιά, είναι η Παπαρίζου, η Τάμτα, ο Νίνο, η Φουρέιρα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει «ο» πρεσβευτής. Δεν είναι μοναρχία το τραγούδι, είναι δημοκρατία.

Όπως είπατε πριν, ως Bang, πήγατε μια φορά στην Eurovision. Ατομικά, προσπαθήσατε να πάτε σαν δημιουργός πριν από 9 χρόνια («Love is a wonderful thing»). Πιστεύετε πως ένας τέτοιος διαγωνισμός πλέον μπορεί να προσφέρει κάτι είτε στη χώρα είτε στον εκάστοτε καλλιτέχνη;
Θ.Κ.: Ο διαγωνισμός της Eurovision, παρεξηγημένα από κάποιους - σοβαρούς ή σοβαροφανείς-, δεν υπήρξε ποτέ ένα παζάρι ανταλλαγής κουλτούρας για το ποιος είναι ο καλύτερος, ποιος είναι ο ωραιότερος και ποιος έχει την καλύτερη κουλτούρα ή ποιος έχει την πιο σπουδαία μουσική. Ένας διαγωνισμός είναι για να βρεθούν όλοι και να τον παρακολουθήσουν με τα καλά του και με τα κακά του. Αυτή η καραμέλα που λένε όλοι για το «πανηγυράκι» με κάνει και γελάω πάρα πολύ, γιατί όλοι το παρακολουθούν, όλοι το σχολιάζουν. Είναι σαν να πας να δεις μια ταινία για να χαλαρώσεις. Μπορεί αυτή η ταινία να μην τρίξει τα θεμέλια της κινηματογραφικής τέχνης, αλλά εσύ μπορεί να περάσεις ωραία. Έτσι μπορεί να συμβεί και με την Eurovision. Εξαρτάται από το τι όρους θέτεις και τι περιμένεις να ακούσεις και να δεις. Στον καλλιτέχνη μπορεί να κάνει πάρα πολύ καλό, το οποίο ξεκινάει από το να βγάλει μπόλικα χρήματα για ένα μικρό χρονικό διάστημα.

Ναι, αλλά πλέον τα έξοδα τα πληρώνουν μόνοι τους οι καλλιτέχνες. 

Δεν έχει σημασία. Κάθε εποχή έχει τις δυσκολίες της. Κι εμείς τότε τα πληρώναμε. Σε άλλες χώρες δεν τα πληρώνουν οι καλλιτέχνες, σε εμάς γίνεται αυτό. Κάθε χώρα έχει τους δικούς της δρόμους και οικονομικές κατευθύνσεις σε σχέση με την Eurovision. Πάντως, σου δίνεται μεγάλη δημοσιότητα. Θεωρώ ότι είναι καλύτερο να πηγαίνει ένας μη καταξιωμένος καλλιτέχνης, γιατί αυτό τον βοηθάει, ενώ έναν καταξιωμένο μπορεί να μην τον βοηθήσει. Τους δημιουργούς του τραγουδιού μπορεί να τους βοηθήσει πάρα πολύ καλά οικονομικά, γιατί το τραγούδι τους παίζεται σε όλη την Ευρώπη, οπότε θα έχουν εισοδήματα από εκεί. Βοηθάει και τις τηλεοράσεις, γιατί υπάρχει ένα προϊόν που διαφημίζεται. Καλό κάνει γενικά.

Βοηθάει και τους σχολιαστές. 

Βοηθάει τους σχολιαστές που έχουν να ασχολούνται, έχει πράγματα κιτς, ανόητα, τρελά, φρικτά γελοία, καλά, ωραία. Γενικά, τα έχει όλα. Αυτό εμένα μου αρέσει. Δε βρίσκω κάτι μεμπτό σε αυτό.

Τι θα ζήσουμε στο Small Cafe;
Θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές σε μικρό χώρο! Ελπίζω να είναι ασφυκτικά γεμάτος όπως και στα άλλα μέρη που έχω πάει. Είναι μια γλυκιά πρόταση που δέχτηκα από τα παιδιά που το έχουν. Η προσδοκία μου είναι να περάσει καλά ο κόσμος έτσι απλά. Το πρόγραμμά μου προσωπικά το έχω «τεστάρει» χρόνια τώρα. Αυτό το πρόγραμμα το έχω ξεκινήσει από τον Σεπτέμβρη και είναι πιο «unplugged» έκδοση του εαυτού μου. Περιλαμβάνει μια τεράστια γκάμα τραγουδιών και δεκαετιών, ξένου και ελληνικού ρεπερτορίου. Είναι ένα πρόγραμμα που κουραστήκαμε πάρα πολύ και εγώ και ο συνεργάτης μου να το στήσουμε, γιατί περιλαμβάνει τουλάχιστον 200 ρεφραίν πασίγνωστων τραγουδιών. Κανείς δε βαριέται, δεν κάνει κοιλιά κι αυτά που λέω μου τα έχουν πει άλλοι. Στο G που σου είπα παραπάνω, έρχεται κόσμος που δε διανοείται ότι θα περάσει τόσο καλά. Έρχεται για να ακούσει Θάνο Καλλίρη και ξαφνικά ακούει Γονίδη, αλλά σε ωραίες δόσεις. Γίνεται ένας χαμός, δεν υπάρχει είδος μουσικής που να μην ακούγεται.

Ακόμα και ρεμπέτικα; 

Μόνο αυτό λείπει, γιατί δεν έχουμε μπαγλαμάδες και μπουζούκια! Τώρα, όμως, ετοιμάζω και μια σειρά, στην οποία θέλω να κάνω σε μια πολύ trance – hip hop κατάσταση τα γνωστά μας χασαποσέρβικα, όπως τον «Μαθητή» και το «Είμαστε αλάνια», αλλά με bit. Έχει πετύχει αυτή η συνταγή και την πιστεύω πολύ, γιατί είναι κάτι που δεν το βαριέσαι. Ο ακροατής ακόμα και με το ζόρι να έρθει ή που δεν του αρέσει καν ο Καλλίρης, θα περάσει απρόσμενα καλά.

Να περιμένουμε κάποιο καινούριο τραγούδι σας σε ψηφιακή μορφή ή ακόμα και σε δίσκο; 

Προς το παρόν όχι, εκτός του ότι ετοιμάζω μια διασκευή του «Γιορτάζω» που έχει φανεί διαχρονικό κι ο κόσμος το ακούει και το σχολιάζει στο YouTube.

Ποια είναι η πιο θετική σας σκέψη για το 2012; 

Η θετική μου σκέψη για το 2012 δεν μπορεί να είναι άλλη από το να πονέσει λιγότερο από το 2011. Τα δείγματα δε δείχνουν προς τα εκεί, αλλά αυτό εύχομαι… 

www.e-orfeas.gr 

---

Μελίνα Ασλανίδου "Η μουσική είναι μια απέραντη θάλασσα"

Κείμενο: Τάσος Καραντής, Καλή Βανδώρου

Η Μελίνα Ασλανίδου είναι μια τραγουδίστρια που μας έχει απασχολήσει – ευχάριστα - εδώ και μια δεκαετία. Οι συνεργασίες που έχει κάνει στο παρελθόν, είναι όλες μία και μία, αποτέλεσμα των οποίων είναι κάποια πολύ καλά τραγούδια και πολλές όμορφες εμφανίσεις, είτε σε θέατρα, είτε σε μουσικές σκηνές, είτε σε μεγαλύτερα κέντρα διασκέδασης. Εκτός από τη φετινή της συμμετοχή στο κέντρο Acro στο σχήμα της Ελένης Βιτάλη με τους Γεράσιμο Ανδρεάτο, Γιώτα Νέγκα, αλλά και Τάκη Σούκα, την Κυριακή 15 Ιανουαρίου πρόκειται να πραγματοποιήσει στο NOIZ club μία και μοναδική εμφάνιση, προκειμένου να μας αποκαλύψει την πιο σύγχρονη πλευρά του ταλέντου της. Στην επακόλουθη συνέντευξη αναφέρεται σε αυτήν της την κίνηση, αλλά και στους ανθρώπους με τους οποίους έχει συνεργαστεί μέχρι στιγμής. 

Μελίνα, όλα για σένα, με τη μουσική, ξεκίνησαν με τους «ΑΠΕΝΑΝΤΙ» ή υπήρχε παρελθόν;  

Με τους Απέναντι ξεκίνησε η δισκογραφική επαφή. Από παιδί είχα κλίση στη μουσική, γι’ αυτό και από πολύ μικρή ήμουν στη χορωδία του χωριού μου. Η μητέρα μου άκουγε πάρα πολλή μουσική, ο πατέρας μου να μη σου πω ότι δεν άκουγε και καθόλου. Υπήρχε γενικά μουσικότητα στην οικογένεια, ακούγαμε πολλή ελληνική μουσική κυρίως, γιατί οι δικοί μου ήταν και μετανάστες.

Δηλαδή ποιους τραγουδιστές ακούγατε σπίτι; 

Εγώ έχω πάρα πολύ έντονα στα αυτιά μου την Ελένη Βιτάλη, τον Γιώργο Νταλάρα, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Μανώλη Αγγελόπουλο. Η μητέρα μου είχε μια αδυναμία στον Αγγελόπουλο. Βέβαια, καθώς μεγάλωνα, και με τη βοήθεια του θείου μου, άκουσα κι άλλα πράγματα. Εκείνος άκουγε Cure, Class, Smiths, μια άλλη μουσική σκηνή, με την οποία ήρθα επίσης σε επαφή στην εφηβεία μου. Οπότε, υπήρχαν δύο μουσικοί πόλοι. Ούτως ή άλλως, η μουσική είναι μια απέραντη θάλασσα για μένα, η οποία έχει όλων των ειδών τα ψάρια. Η μουσική είναι κάτι τέτοιο, έχει τα πάντα. Σαφώς, όταν λέμε τα πάντα πρέπει να έχουμε κριτήριο και αισθητική, πάντα υπό ένα πρίσμα αισθητικής το οποίο έλκει τον καθένα. Εγώ σε αυτό το χαρμάνι μεγάλωσα. Οι άνθρωποι που ακούν μουσική ακούνε τα πάντα.

Στο παρελθόν είχες διασκευάσει και ένα τραγούδι, που, στη δεκαετία του ’90, που βγήκε, ανήκε στα εμπορικά τραγούδια, τη «Λατέρνα» του Στέφανου Κορκολή.

Ναι, ήταν μια ιδέα του Στέφανου και ήταν και ένα τραγούδι που αγαπούσα ούτως ή άλλως και όντως το διασκευάσαμε. Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή με τον Στέφανο Κορκολή, ο οποίος είναι ένας κορυφαίος μουσικός. Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε έναν τέτοιο μουσικό στη χώρα μας.

«Τι σου έκανα και πίνεις». Τι παίχτηκε τότε; Γιατί, σαφώς, το τραγούδι, ξέφυγε από το πλαίσιο ενός ριάλιτι («Big brother») και κατέκτησε όλη την Ελλάδα!

Την εποχή εκείνη δεν έβλεπα καθόλου τηλεόραση. Εκ των υστέρων έμαθα όλο το στόρι. Νομίζω ότι η τηλεόραση ήταν ένας πομπός για να πάει το τραγούδι σε περισσότερο κόσμο μέσα από ένα ριάλιτι, δεν έχει σημασία. Εκεί αγαπούσαν αυτό το τραγούδι και όταν όλη η Ελλάδα ήταν συντονισμένη σε αυτό το παιχνίδι, ταυτίστηκε και όλη η Ελλάδα με το τραγούδι,  με τη στιγμή, με το συναίσθημα, με όλο αυτό που συνέβη. Οπότε νομίζω ότι ήταν ένας πομπός που έφερε τη δουλειά μας σε μεγαλύτερο κοινό.

Το τραγούδι αυτό ήταν και η αιτία που συνεργάστηκες με τον Νταλάρα την επόμενη χρονιά; 

Να πω ότι τον Νταλάρα τον είχα γνωρίσει ένα χρόνο πριν, εκεί που παίζαμε με τους Απέναντι, στη Θεσσαλονίκη, και τα πρώτα του λόγια ήταν συγκλονιστικά για μένα, γιατί, ένα παιδί που απλά τραγουδάει στη Θεσσαλονίκη με την παρέα του και αγαπάει τη μουσική, όταν έρχεται ένας άνθρωπος πολύ σημαντικός για την ελληνική μουσική ιστορία, και σου λέει «τιμή μου που σε γνωρίζω», σοκάρεσαι. Αυτό είναι το μεγαλείο κάποιων ανθρώπων, που όταν βλέπουν κάτι που νοιώθουν ότι κάτι υπάρχει, μιλάνε έτσι. Καλά, τότε ούτε να το φανταστώ δεν μπορούσα. Αιφνιδιάστηκα. Μετά, όταν έγινε, λοιπόν, η επιτυχία, ο Γιώργος Νταλάρας ήθελε να συνεργαστεί με τους Απέναντι. Δυστυχώς, εμείς είχαμε διαλυθεί και έτσι συνεργαστήκαμε στον Ζυγό μαζί με τον Ανδρεάτο, την Αρετούλα Κετιμέ που έκανε τότε το ντεμπούτο της και την Άννα Μπουρμά.

Για ποιο λόγο διαλύθηκαν οι Απέναντι τόσο γρήγορα και μάλιστα αφού κάνατε επιτυχία; 

Αυτό νομίζω ότι είναι καρμικό. Ότι δηλαδή για κάποιον λόγο δεν προχωράει κάτι. Ίσως να θέλαμε να κάνουμε και άλλα πράγματα μουσικά, και πολύ αρμονικά και καρμικά, όπως είπα, χώρισαν γρήγορα οι δρόμοι.

Μετά τον Ζυγό, η συνεργασία σου με τον Γιώργο Νταλάρα συνεχίζεται κατά καιρούς μέχρι τώρα. Μίλα μου ελεύθερα για τον καλλιτέχνη αλλά και για τον άνθρωπο Νταλάρα.

Είναι πάρα πολύ μεγάλο σχολείο. Η τελειομανία του νομίζω, είναι μια απέραντη αγάπη γι’ αυτό που κάνει. Θα μπορούσε, μετά από τόσα χρόνια, να είχε επαναπαυτεί και να μην εργάζεται, να μη δουλεύει, να απολαύσει τους κόπους του και όλα αυτά που έχει δημιουργήσει. Δεν είναι, όμως, από αυτούς τους ανθρώπους. Είναι ένα ζιζάνιο που συνέχεια ψάχνει, ψάχνει, ψάχνει … Ξέρει τα πάντα! Μπορεί να ξέρει αυτή τη στιγμή που μιλάμε ποια καινούρια φωνή γεννιέται στη Θεσσαλονίκη! Κι αυτό δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, να το κατανοήσουμε, αν δεν συναναστραφούμε με τέτοιους ανθρώπους. Ξέρει για παράδειγμα ποιος μουσικός παίζει την καλύτερη ποντιακή λύρα. Είναι σε συνεχή εγρήγορση και στο ψάξιμο, για το τι συμβαίνει γύρω του. Και δεν το κάνει μόνο στη μουσική, το κάνει γενικά, είναι τέτοιος άνθρωπος. Και αυτή η συναναστροφή που έχω, μου έχει δώσει πάρα πολλά πράγματα. Τον ευχαριστώ που βρέθηκε στο δρόμο μου.

Σαν άνθρωπος πώς είναι;

Γλυκύτατος. Να πω τώρα ότι είναι αυστηρός; Στα πρώτα χρόνια ήταν λίγο αυστηρός, αλλά, ίσως, γιατί έπρεπε να είναι αυστηρός. Βάζει πάντα όρια στα πράγματα, κι έτσι, ξέρει ο καθένας μέχρι πού τον παίρνει κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Υπάρχει μια ιεραρχία, ένα πλαίσιο και στον ανθρώπινο τρόπο επικοινωνίας, αλλά και σε όλα γενικά, έτσι ώστε να μη δημιουργούνται παρατράγουδα.

Έχεις συμπληρώσει παραπάνω από μια δεκαετία σόλο δισκογραφικής καριέρας. Με επιτυχίες, με αναγνωρίσιμα κι αγαπημένα τραγούδια(«Ναι θα πω», «Άλλη μια φορά», «Το λάθος» κ.ά.), αλλά και με λίγους προσωπικούς δίσκους, όταν, άλλοι, σχίζονται, να δίνουν, κάθε χρόνο, καινούριο δισκογραφικό παρόν. Πως θα αποτιμούσες εσύ η ίδια την μέχρι τώρα καλλιτεχνική διαδρομή σου;

Σίγουρα αυτά που θα ήθελα να κάνω είναι πολλά περισσότερα. Δηλαδή, να έχω δισκογραφικά μεγαλύτερο παρόν, με πιο πολλά καινούρια δικά μου τραγούδια. Όμως, για κάποιο λόγο, περνάνε από μία μεγάλη ζυγαριά αυτά μέσα μου, οπότε, ίσως να μην κινούμαι όπως κινούνται όλοι οι άνθρωποι. Κινούμαι με δικούς μου ρυθμούς, οι οποίοι καμιά φορά είναι ρυθμοί χελώνας, αλλά μέσα σε αυτό το πλαίσιο νιώθω μεγάλη ασφάλεια. Θα μου πεις, θέλεις να είναι το υλικό τόσο διασφαλισμένο και τόσο καλό για να μας δώσεις κάτι καλό; Όλα τα σκέφτομαι. Όμως, από την άλλη σκέφτομαι ότι, όταν νιώθω ότι στο εκάστοτε τραγούδι αισθάνομαι ωραία, ότι το αγαπάω, μπορεί εσύ να μην το αγαπάς, όσο το αγαπάω εγώ, αλλά ίσως με τα χρόνια να το αγαπήσεις όπως εγώ. Ίσως και να μην το αγαπήσεις ποτέ. Τελικά τι έχει σημασία; Να το αγαπήσεις εσύ ή να το αγαπήσω εγώ; Να εκφραστεί η ψυχή η δική μου και όσες ψυχές συντονιστούν με αυτή την έκφραση ; Καλώς! Και όσες δε συντονιστούν, πάλι καλώς. Ευλογημένοι όλοι. Άρα λοιπόν, τι είναι; Ουσιαστικά είναι να κάνουμε αυτό που θέλουμε μέσα μας κι έτσι τα πράγματα είναι πιο αρμονικά, πιο γαλήνια.

Μια και κάνεις αραιά καινούριους δίσκους, με ποιους συνθέτες θα ήθελες να συνεργαστείς που δεν έχεις συνεργαστεί μέχρι τώρα; 

Σαν άνθρωπος της γενιάς μου θα ήθελα να συνεργαστώ με έναν νέο συνθέτη, ο οποίος ζει και βλέπει τα πράγματα, όπως τα βλέπω εγώ, βιώνει τις ίδιες ανασφάλειες, τις ίδιες αγωνίες και με νιώθει χωρίς να του πω κάτι παραπάνω. Δεν είμαστε στην εποχή που τα πράγματα ανθίζουν. Είμαστε σε μια άλλη εποχή, όπου δυστυχώς βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας να γκρεμίζονται. Από την άλλη, είναι πάρα πολλοί συνθέτες τους οποίους αγαπώ και εκτιμώ και έχω μεγαλώσει μαζί τους, όπως είναι ο Αντώνης Βαρδής, που έχω συνεργαστεί ήδη μία φορά, και είχα την τιμή να με καλέσει να κάνουμε ένα ντουέτο μαζί στον προσωπικό του δίσκο, ο Στέφανος Κορκολής που έχουμε συνεργαστεί ήδη, και είναι ένα απύθμενο ταλέντο, αφού όταν κάθεται στο πιάνο δεν πιστεύεις αυτό που γίνεται. Επίσης, με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα που έχουμε κάνει ήδη δύο τραγούδια και ήταν πολύ ωραία η συνεργασία μας. Είναι πολλοί οι συνθέτες που έχουν ένα πολύ δικό τους ύφος, ήχο και χρώμα και γενικά, άποψη για τη ζωή.

Ελένη Βιτάλη. Είσαι μαζί της – μαζί με άλλους εκλεκτούς συναδέλφους (Τάκη Σούκα, Γιώτα Νέγκα και Γεράσιμο Ανδρεάτο) -  φέτος στο «ACRO». Τι σημαίνει για σένα αυτή η συνεργασία; Και πως θα μας έδινες το στίγμα του προγράμματος σας;

Νομίζω ότι τώρα κλείνει ένας κύκλος μέσα μου, με την έννοια ότι έχω συνεργαστεί με τους ανθρώπους που πραγματικά αγαπούσα. Έχω βρεθεί και με τη Χαρούλα (Αλεξίου) σε μια μεγάλη συναυλία, και για εμένα ήταν και αυτό σημαντικό, όπως και με τη Μαρινέλλα (σ.σ. είχαν βρεθεί σε μια συναυλία – αφιέρωμα στη Βίκυ Μοσχολιού). Το ίδιο ισχύει και για την Ελευθερία Αρβανιτάκη, με την οποία έχουμε κάνει και πολύ ωραίες παραστάσεις, τις οποίες δε θα τις ξεχάσω ποτέ, γιατί έχω ζήσει υπέροχες στιγμές μαζί της. Είναι μοναδική, είναι αερικό, έτσι όπως την φανταζόμουν. Η Ελένη Βιτάλη για μένα ήταν κάτι παραπάνω από πρότυπο. Ήταν η καψούρα μου, η αγάπη μου που λέει και η ίδια. Και συνεχίζει να είναι, και θα είναι για πάντα. Γιατί αυτό το μεγαλείο της ψυχής και της καρδιάς της, είναι πολύ σπάνιο να το συναντήσεις σε άνθρωπο. Όσο για τη φωνή της, απλά δεν υπάρχει. Θεωρώ ότι η φωνή είναι το κράμα του ποιος είσαι. Η Βιτάλη είναι μια πολύ μεγάλη καρδιά. Εξού και της βγαίνει αυτό το απίστευτο μέταλλο που έχει, αυτή η υπέροχη φωνή. Η φωνή της Ελένης Βιτάλη είναι μια φωνή που ίσως ξαναδούμε σε 100 χρόνια, σπάνια χροιά και μέταλλο. Επίσης, αυτό που της θαυμάζω, είναι το ταλέντο της ως τραγουδοποιός, τα τραγούδια που η ίδια έχει γράψει – είναι ροκ και λαϊκά συνάμα – ένα κράμα υπέροχης ευαισθησίας και δύναμης.  Το πρόγραμμα στο Acro είναι ένα πάρα πολύ ωραίο λαϊκό πρόγραμμα, είναι αυτό που ήθελε η Ελένη, το λαϊκό πάλκο με πολύ ωραία τραγούδια που αγαπάμε όλοι. Κατ’ αρχάς, έχουμε καταφέρει και είμαστε μια πολύ ωραία παρέα, όπου, με αρχηγό μας την Ελένη, συντονιζόμαστε στο συναίσθημα και το αίσθημα που θέλει η ίδια να δώσει. Θα έλεγα ότι είναι μια παράσταση που, όποιος αγαπάει το καλό τραγούδι, θα χαρεί να το ζήσει μαζί μας. Εμείς ζούμε κάθε βραδιά και ένα όνειρο και κάθε φορά είναι πολύ ξεχωριστή για όλους μας. Επίσης, έχουμε έναν συνθέτη, τον Τάκη Σούκα που, μαζί με την Ελένη, είναι η Ελλάδα που όλοι θυμόμαστε.

Την Κυριακή (15/1) θα σε δούμε live στο “NOIZ”. Σου αρέσουν οι εμφανίσεις στα κλαμπ;  

Ναι, γιατί συντονίζονται με ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου, το πιο μοντέρνο που έχω, και μου αρέσει να εκφράζω, και έχουν κι αυτή τη φρεσκάδα. Και τα καινούρια τραγούδια που θα πω, εξού και γίνεται αυτή η μία και μοναδική παράσταση στην Αθήνα, τα βοηθάει αυτού του είδους ο χώρος. Κάθε φορά που κάνω ένα live, φαντάζομαι να είναι όπως το ονειρεύομαι. Δηλαδή, ο κόσμος να εκφράζεται, να τραγουδάει και να συμμετέχει γενικά, αλλά και να νιώθει το αίσθημα που νιώθουμε εμείς και που θέλουμε να μεταφέρουμε μαζί με τους μουσικούς. Αυτός είναι ο στόχος μας κάθε φορά που εμφανιζόμαστε κάπου. Θέλουμε να γινόμαστε ένα με τον κόσμο. Βρίσκουμε, λοιπόν, κάθε φορά τον τρόπο για να συντονιζόμαστε.

Τι είναι αυτό που γουστάρεις στο «ΝΟΙΖ» και το επέλεξες για να εμφανιστείς; 

Είχα πρόταση και από πέρυσι να κάνω εκεί κάποιο live. Το είδα το μαγαζί, μου άρεσε πάρα πολύ, είναι πολύ μοντέρνο, και θα ήθελα να δοκιμάσω τον εαυτό μου και σε κάτι πιο σημερινό. Βέβαια, έχω παίξει και με τον Πυροβολάκη, στη Βέροια, σε έναν τέτοιο χώρο και ήταν συγκλονιστικά.

Αυτές τις μέρες παίζεται στη Θεσσαλονίκη κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που λες, και είναι το «Αμάν Αμήν» του Ξαρχάκου, το οποίο θα κατέβει και στην Αθήνα. Θα ήθελες να συμμετέχεις σε κάποια αντίστοιχη παράσταση με ρεμπέτικα τραγούδια, σχετικούς διαλόγους και ρούχα εποχής;

Έχουμε κάνει κάτι αντίστοιχο, στον Βόλο, με θέμα την 28η Οκτωβρίου. Ήταν ο Διονύσης Τσακνής και ο Παναγιώτης Λάλεζας. Όλο αυτό ήταν ένα μουσικοθεατρικό, το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ. Θα μου άρεσε να συμμετέχω σε μια παράσταση που έχει κουστούμια, που είναι όλοι στην εκάστοτε νοοτροπία εποχής. Μου αρέσει να βλέπω και ταινίες εποχής. Νομίζω ότι εκεί δίνεις και κάτι άλλο, από αυτό που έχει μάθει ο κόσμος από σένα. Ανοίγει το πεδίο του καλλιτέχνη.

Επειδή έχεις εμφανιστεί σε εντελώς διαφορετικούς χώρους, από μουσικές σκηνές ως το Ηρώδειο. Υπάρχει ένας χώρος που σε εκφράζει πιο πολύ; Ή θέλεις να λειτουργείς και να παίρνεις εμπειρίες από κάθε χώρο; 

Νομίζω ότι ο χώρος είναι απλά ένας χώρος που θα σε φιλοξενήσει. Δηλαδή, εγώ θέλω όποιοι χώροι με φιλοξενούν, να το κάνουν με αγάπη και αυτό που κάνω να το αγκαλιάζουν με τον δικό τους τρόπο. Δεν μπορούν να ακούν μόνο τη δική μου μουσική. Π.χ. έχω ακούσει καλλιτέχνες που έχουν παίξει και σε καφενεία για να ακουστούν οι μουσικές τους. Και είναι πολύ καλό και ευλογημένο αυτό. Ο κόσμος έχει σημασία και το να βρεθούμε μαζί του με κάποιες συνισταμένες.

Το δελτίο Τύπου για το «NOIZ» μιλάει για ένα εκρηκτικό live, αλλά και για αναφορά στον Ρασούλη και τον Παπάζογλου. Πως θα τα συνδυάσεις, και γιατί αυτή η επιλογή των δύο συγκεκριμένων;  

Ο Ρασούλης πιστεύω ότι ήταν ο πιο εκρηκτικός δημιουργός που υπήρξε ποτέ στην ελληνική μουσική ιστορία! Ούτως ή άλλως, μουσικά, εγώ σε αυτόν τον χώρο ανήκω. Νιώθω ότι τα τραγούδια που λέω, δεν είναι πολύ μακριά από αυτό το ύφος. Οι αναφορές μου είναι κοντά σε αυτό το ύφος. Σε ένα πρόγραμμα χωράει ένα καινούριο τραγούδι που λέγεται το «Όσα δε σου είπα» της Σάνυ Μπαλτζή ας πούμε, αλλά χωράει και το «Αχ, Ελλάδα σ’ αγαπώ». Είναι τραγούδια που αγαπάμε. Έχω παρακολουθήσει πάρα πολύ στενά τόσο το έργο του Ρασούλη όσο και το έργο του Παπάζογλου. Τα αγαπάω, τα σέβομαι και τα λέω εδώ και αρκετά χρόνια στις εμφανίσεις μου.

Έρχεται και ο νέος σου δίσκος που θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο. Έχουμε ακούσει ένα τραγούδι που λέγεται «Το κρύο και η μοναξιά». Είναι, αυτό που λέγαμε παλιά, ένας κύκλος τραγουδιών κοινής θεματολογίας; Ή, ο δίσκος δυο δημιουργών και μιας ερμηνεύτριας, με διαφορετικά τραγούδια; Πως προσεγγίζουν – μουσικά & στιχουργικά - τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα της Ελλάδας; Σκοτεινά, όπως κι είναι, ή αισιόδοξα; 

Το κρύο και η μοναξιά» που είναι σε μουσική Jimmy Karystinos και στίχους Sunny Μπαλτζή, το έχουμε μαζί με τη Sunny σαν ένα αγαπημένο μας τραγούδι, από το 2004, και προσπαθήσαμε από τότε να το βγάλουμε, αλλά για κάποιους λόγους δε γινόταν. Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή να γίνει αυτό. Μας συνδέουν και πολλές μνήμες με αυτό το τραγούδι και νομίζω ότι βγαίνει και στην κατάλληλη εποχή. Όσο για τον υπόλοιπο δίσκο, δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα ακόμη, γιατί θέλω να ολοκληρωθεί πρώτα. Θα έλεγα ότι τα τραγούδια προσεγγίζουν τη σημερινή κατάσταση αισιόδοξα, μπορεί να κρύβουν και λίγο θυμό, αλλά ακόμα και ο θυμός βγαίνει αισιόδοξα.

Πως είναι ο άνθρωπος Μελίνα, έξω από το τραγούδι; Σκέφτεσαι το γάμο, την οικογένεια και τα παιδιά, ή προτιμάς την ανεξαρτησία σου με παιδιά τα τραγούδια σου;
Αυτό είναι υπαρξιακό ζήτημα. Έχω ακούσει πολλές απόψεις πάνω σε αυτό το θέμα, το έχω κουβεντιάσει πάρα πολλές φορές. Είμαι 100% μέσα σε αυτό, ότι είναι δηλαδή φυσικό επακόλουθο το να κάνεις οικογένεια. Δουλεύοντάς το και διαφορετικά, λέω ότι άμα είναι να γίνει θα γίνει, χωρίς βέβαια, να μην κάνεις κι εσύ κάτι. Όλα αυτά είναι και θέμα τύχης να συμβούν την κατάλληλη στιγμή, με τον κατάλληλο άνθρωπο, ώστε να μην υπάρχουν διαζύγια, να μην υπάρχει πόνος όσο είναι δυνατό. Προσπαθώ να το βλέπω σοβαρά και όχι με σοβαροφάνεια.

 www.e-orfeas.gr

---

Νυχτερινή εκπομπή, 08/01/2012 | Η εμπορική μουσική των ‘90s

 

 

Ο «Ορφέας» είναι ένα διαδικτυακό περιοδικό που είναι ανοιχτό σε όσο το δυνατόν περισσότερα μουσικά είδη. Έτσι, στη σημερινή νυχτερινή εκπομπή θα «παίξουν» τα λεγόμενα «εμπορικά» ελληνικά τραγούδια της δεκαετίας του ’90, τα οποία αγάπησαν όλοι εκείνοι που άκουγαν τότε ελληνική μουσική και είναι σήμερα γύρω στα τριάντα τους χρόνια… Ας μην ξεχνάμε πως, είναι πάρα πολύ σπάνια η περίπτωση να ακούει ένας έφηβος 15-16 χρονών το είδος της μουσικής που ακούει στην τρίτη ή την τέταρτη δεκαετία της ζωή του. Γιατί μαζί με το μυαλό και το σώμα, ωριμάζει – ή καλύτερα αλλάζει – και η άποψή μας πάνω στη μουσική. Δεν είναι σωστό, όμως, να κρύβουμε ή να ξεχνάμε τα τραγούδια με τα οποία περάσαμε κάποιες από τις ωραιότερες εποχές των λεγόμενων «νιάτων» μας. Πόσο μάλλον, όταν αυτά τα τραγούδια στάθηκαν αφορμές ή αιτίες για να ερωτευτούμε, να κλάψουμε, να γελάσουμε και –το κυριότερο – να νοιώσουμε συναισθήματα πρωτόγνωρα… Όλα τα παρακάτω τραγούδια, λοιπόν, είναι αφιερωμένα στους σημερινούς τριαντάρηδες.

 

 

Του Αιγαίου τα Μπλουζ

Μουσική, στίχοι: Κώστας Μπίγαλης
Ερμηνεία: Κώστας Μπίγαλης
Χρονολογία: 1991
[τυχαίο link από το YouTube]

* * * * *

 

Εσύ

Μουσική: Αλέξης Παπαδημητρίου
Στίχοι: Εύη Δρούτσα

Ερμηνεία: ΜαντώΧρονολογία: 1991

[τυχαίο link από το YouTube]

* * * * *

 

 

Λάθος σωστό

Μουσική : Π. Τσίρος

Στίχοι: Γ. Γιουβανέλης
Ερμηνεία: Ζιγκ Ζαγκ

Χρονολογία: 1992

[τυχαίο link από το YouTube]

 

* * * * *

Πόσο λίγο με ξέρεις

Μουσική, στίχοι: Γιώργος ΘεοφάνουςΕρμηνεία: Ευριδίκη

Χρονολογία: 1992

[τυχαίο link από το YouTube]

 

* * * * * 

Να ‘ταν η απόσταση γυαλί

Μουσική: Γιώργος Θεοφάνους
Στίχοι: Εύη Τριγώνη
Ερμηνεία: Γιάννης Σαββιδάκης

Χρονολογία: 1992

[τυχαίο link από το YouTube]

 

* * * * *

Δε θέλω να ξέρεις

Μουσική, στίχοι: Νίκος Καρβέλας
Ερμηνεία: Άννα Βίσση

Χρονολογία: 1992

[τυχαίο link από το YouTube]

 

* * * * *

 

Το νου σου κύριε οδηγέ

Διασκευή – σύνθεση πρωτοτύπου: P. Cremonesi, F. CavalliΕλληνικοί στίχοι: Γιάννης Δόξας
Ερμηνεία: Θάνος Καλλίρης

Χρονολογία: 1992

[τυχαίο link από το YouTube]

 

* * * * *

Ψάξε με

Μουσική, στίχοι: Γιάννης Καραλής

Ερμηνεία: Χρήστος Δάντης
Χρονολογία: 1994

[τυχαίο link από το YouTube]

 

* * * * *

 

 

Μη με συγκρίνεις

Μουσική, στίχοι: Κώστας Τουρνάς

Ερμηνεία: Καίτη Γαρμπή
Χρονολογία: 1994

[τυχαίο link από το YouTube]

 

* * * * * 

 

 

Υπήρχες πάντα

Μουσική: Γιώργος ΘεοφάνουςΣτίχοι: Βαγγέλης Κωνσταντινίδης

Ερμηνεία: Σάκης Ρουβάς
Χρονολογία: 1998

[τυχαίο link από το YouTube]

 

* * * * * 

Το επόμενο και τελευταίο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στο ένδοξο εφηβικό και νεανικό παρελθόν της υπογράφουσας…

 

Ξαφνικά

Μουσική: Στέφανος Κορκολής
Στίχοι: Βασίλης Μαστροκώστας
Ερμηνεία: Στέφανος Κορκολής
Χρονολογία: 1993
[τυχαίο link από το YouTube]

 

 

www.e-orfeas.gr 

Σταύρος Ξαρχάκος - Δισκογραφία Ε' Μέρος: 2003-2010 | Νέα και παλιά έργα σε... ψηφιακή μορφή

Από το 2003 έως το 2010 κυκλοφόρησαν δεκατέσσερα cd (αφού οι δίσκοι έχουν εξαφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια…) που έφεραν την υπογραφή του Σταύρου Ξαρχάκου είτε στον τομέα της μουσικής είτε στον τομέα της ενορχήστρωσης και της διεύθυνσης ορχήστρας. Τα περισσότερα cd ήταν έργα που είχαν γραφτεί στο παρελθόν και που κυκλοφόρησαν μετά από πολλά χρόνια. Κάποια άλλα, ήταν «καινούριες» δουλειές. Όλα, όμως, έχουν την ποιότητα και το μουσικό ήθος που έχει συνηθίσει να έχει ο Σταύρος Ξαρχάκος στα πενήντα χρόνια της παρουσίας του στη μουσική.

2003 - Αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο (Δήμητρα Γαλάνη)

Χαρακτηρίζοντας αυτή τη ζωντανή ηχογράφηση από το Ωδείο Ηρώδου Αττικού ως «ένα ρέκβιεμ, μια συναυλία, απόδοση πνευματικού χρέους στον ποιητή της ψυχής του ελληνικού λαού», ο Σταύρος Ξαρχάκος δίνει το δικό του στίγμα στον τομέα των αφιερωμάτων σε μεγάλους δημιουργούς. Η Δήμητρα Γαλάνη, πάντα άψογη στις ερμηνείες της, με τον δικό της χαρακτηριστικό τρόπο, μέσα από αυτό το διπλό cd, κάνει ακόμα κι εκείνους που δεν παραβρέθηκαν εκείνο το Αυγουστιάτικο βράδυ στο Ηρώδειο να αισθάνονται παρόντες με όλη τη σημασία της λέξης. Τα τραγούδια του Νίκου Γκάτσου σε μουσική των Μάνου Χατζιδάκι, Σταύρου Ξαρχάκου, Δήμου Μούτση και Μίκη Θεοδωράκη, παρουσιάστηκαν υπό την οπτική γωνία του μαέστρου Ξαρχάκου, δημιουργώντας ένα άρτιο ακουστικό αποτέλεσμα.

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

CD 1
01. Χάρτινο το φεγγαράκι
02. Ένας ευαίσθητος ληστής
03. Η πίκρα σήμερα
04. Μίλησέ μου
05. Νυν και αεί
06. Η νύχτα
07. Ο Ξένος
08. Παλληκάρι στα Σφακιά
09. Τ’ αστέρι του βοριά
10. Με την Ελλάδα καραβοκύρη
11. Ήταν του Μάη το πρόσωπο
12. Άσπρο περιστέρι
13. Δάκρυα του φθινοπώρου
14. Αύριο πάλι  

CD 2
01. Περιμπανού (ορχηστρικό)
02. Είχα φυτέψει μια καρδιά
03. Σε πότισα ροδόσταμο
04. Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου
05. Ο Γιάννης ο φονιάς
06. Κεμάλ
07. Η χοντρομπαλού
08. Γεια σου χαρά σου Βενετιά
09. Αθανασία
10. Περιμπανού
11. Μπουρνοβαλιά
12. Το δίχτυ
13. Το πρακτορείο
14. Έλα σε μένα

2004 - Τσιτσάνη διάλογοι (Ορχηστρικό)

Το 1995 ο Σταύρος Ξαρχάκος συστήνει στο κοινό την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής (ΚΟΕΜ), της οποίας είναι ο ίδιος έως σήμερα καλλιτεχνικός διευθυντής και μαέστρος. Το έργο ονομάζεται «Τσιτσάνη διάλογοι» με υπότιτλο «Μυστικές συναντήσεις του νεαρού από τα Τρίκαλα» με πολλούς (Έλληνες και ξένους) παγκοσμίας φήμης συνθέτες. Ποιοι ήταν αυτοί; Χατζιδάκις, Παπαϊωάννου, Smetana, Sain Saens, Mussorgsky, Bach, Mahler, L.V. Beethoven, Dvorak, Chopin, Mozart, Liszt και Piazzolla…. Πώς, όμως, μπορεί να συσχετιστεί το έργο ενός μεγάλου λόγιου συνθέτη με εκείνο ενός καθαρόαιμου Έλληνα λαϊκού δημιουργού; Γίνεται η εισαγωγή ενός σημαντικότατου εκκλησιαστικού ύμνου να καταλήγει στο «Μες την πολλή σκοτούρα μου» παίρνοντας τον τίτλο «Στις πεοφιλούσες μοναχικές γυναίκες»; Κι όμως…. Γίνεται…. Και «υπεύθυνος» για αυτή την προσέγγιση είναι ο Ξαρχάκος που καταφέρνει σε αυτό το έργο τα ακατόρθωτα. Μέσα από το ταξίδι του στις φανταστικές συναντήσεις του νεαρού από τα Τρίκαλα, δημιουργεί ένα πρωτόγνωρο μελωδικό κλίμα που αξίζει να ακουστεί και να εκτιμηθεί από όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Το cd κυκλοφόρησε το 2004 από τη Legend.

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

CD 1
1. Ο L.V.B. ακούει παλιά λαϊκά
2. Ανθούλα, πεθαίνω για σένα
3. Στις πεοφιλούσες μοναχικές γυναίκες
4. Με τα πανέμορφα ογλάν
5. Η ασέληνος νύχτα της 5ης Μαρτίου 1951
6. Οι μάντρες των ξεχασμένων κήπων
7. Ο συνθέτης ταξιδεύει στο ποτάμι

CD 2
1. Ο νεαρός από τα Τρίκαλα στο Cotton Club
2. Στις σκιές τριών φίλων
3. Νυχτερινό παλιού πάθους
4. Η Μαγική ερώτων Μπάρα
5. Ο κ. Σατί στο ουζερί της Παύλου Μελά
6. Όταν χόρευε η Φρίντα

2004 - Επιτάφιος κατά Σταύρο Ξαρχάκο (Μαρία Σουλτάτου)
Τον Οκτώβριο του 2000 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού παρουσιάστηκε μια παράσταση αφιέρωμα στα 75 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη. Οι ερμηνευτές ήταν δύο, ο Μανώλης Μητσιάς και η Μαρία Σουλτάτου. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει δισκογραφικά μόνο το ένα μέρος της παράστασης. Το μέρος της παράστασης που κυκλοφόρησε το 2004 ήταν ο «Επιτάφιος» των Θεοδωράκη – Ρίτσου με τον τίτλο «Επιτάφιος κατά Σταύρο Ξαρχάκο». Ο λόγος που δόθηκε αυτός ο τίτλος; Ήταν πρόταση του ίδιου του Θεοδωράκη, αφού όπως αναφέρει μεταξύ άλλων στο εισαγωγικό σημείωμα του cd «Σ’ αυτόν το νέο Επιτάφιο του Ξαρχάκου αναδεικνύεται σε όλες τις διαστάσεις της η έντεχνη λαϊκή μουσική (…). Συγχρόνως, (σ.σ. Ο Ξαρχάκος)  σχολιάζει με το δικό του τρόπο τα ποιητικά νοήματα και τις ψυχικές διαστάσεις που προκύπτουν απ΄αυτά με νέες δικές του μουσικές εμπνεύσεις, έτσι που το έργο εμπλουτίζεται με νέα ορχηστρικά χρώματα χάρη στη μέθοδο της ανάπτυξης των θεμάτων με μικρές «συμφωνικές» φόρμες που καταλήγουν στη μία τελική και ενιαία φόρμα του νέου έργου (…)». Όσο για την ερμηνεία της Μαρίας Σουλτάτου; Τα πολλά λόγια είναι περιττά. Απλά… ανατριχιαστική.

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

1. Πού πέταξε το αγόρι μου
2. Χείλι μου μοσκομυριστό
3. Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
4. Βασίλεψες, αστέρι μου
5. Είσουν καλός κι είσουν γλυκός
6. Στο παραθύρι στεκόσουν
7. Να ‘χα τ’ αθάνατο νερό
8. Γλυκέ μου, εσύ δε χάθηκες

2004 - Ο Σταύρος Ξαρχάκος παρουσιάζει το Στέλιο Διονυσίου (Στέλιος Διονυσίου)

Έχοντας συνεργαστεί με τον Στέλιο Διονυσίου σε αρκετές ζωντανές εμφανίσεις, ο Σταύρος Ξαρχάκος το 2004 παρουσιάζει τον νεαρό και ταλαντούχο καλλιτέχνη σε ένα cd-single με τέσσερα τραγούδια, τα τρία εκ των οποίων είναι διασκευές παλιών λαϊκών κομματιών, ενώ το τέταρτο («Αυτές οι ώρες») είναι σε πρώτη εκτέλεση, σε μουσική του Ξαρχάκου και στίχους του Κώστα Κινδύνη. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ένα αυθεντικό ζεϊμπέκικο του οποίου η μελωδία είναι στο κλασικό λαϊκό ύφος του συνθέτη και που ο Διονυσίου το ερμηνεύει με τη μπάσα φωνή του χαρακτηρίζοντάς το ως ένα ακόμα ανεκτίμητο μουσικό διαμάντι.

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

1. Σαν ανεμόμυλος
2. Μπορεί να έφυγες
3. Μακριά μου να φύγεις
4. Αυτές οι ώρες

2005 | Mozart Requiem (Ορχηστρικό)

Διακόσια πενήντα χρόνια μετά τη γέννηση του Wolfgang Amadeus Mozart, δόθηκε στα Μετέωρα μια συναυλία, η οποία ήταν διεθνής συμπαραγωγή. Μαέστρος ήταν ο Σταύρος Ξαρχάκος και οι σολίστ ήταν όλοι διεθνούς φήμης καλλιτέχνες. Επίσης, συμμετείχαν τρεις χορωδίες και η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της Βίλνιους (Λιθουανία). Όλες οι πληροφορίες του δίσκου αναγράφονται στα αγγλικά, τονίζοντας έτσι την εκτός ελληνικών ορίων σημασία αυτού του έργου. Μια συναυλία που ανήκει σε μια λιγότερη γνωστή στο ευρύ κοινό μουσική πλευρά του Σταύρου Ξαρχάκου.

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

01. Requiem in D minor K626 : I Introitus [Requiem Aeternam]
02. Requiem in D minor K626 : II Kyrie
03. Requiem in D minor K626 : III Dies irae
04. Requiem in D minor K626 : IV Tuba mirum
05. Requiem in D minor K626 : V Rex tremendae
06. Requiem in D minor K626 : VI Recordare
07. Requiem in D minor K626 : VII Confutatis
08. Requiem In D Minor K626 : VIII Lacrimosa
09. Requiem in D minor K626 : IX Domine Jesu
10. Requiem in D minor K626 : X Hostias

2005 | Η κυρία Καίτη κι εγώ (Καίτη Ντάλη)

Όλοι οι αληθινοί καλλιτέχνες έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο σκέψης και έκφρασης, ο οποίος δεν είναι εύκολα αντιληπτός από τους υπόλοιπους. Αυτό ακριβώς ισχύει (πάντα σε καλλιτεχνικό επίπεδο) και για τον Σταύρο Ξαρχάκο. Από πού πηγάζει αυτό; Μα από την εντελώς τυχαία ανακάλυψη του συνθέτη που αφορούσε την Καίτη Ντάλη. Η συνάντηση έγινε σε ένα πρώην μπαρ στην Πλατεία Βικτωρίας, όπου ο Ξαρχάκος δεν ήθελε να πάει λόγω των μετέωρων συναισθημάτων που ένιωθε εκείνο το βράδυ λόγω του μουντού καιρού και των σύννεφων… Ευτυχώς για όλους, πείστηκε να πάει και να ακούσει αυτή την αλλιώτικη χροιά της Ντάλη. Και από τότε, άρχισε μια δυνατή σχέση ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ανθρώπους, η οποία αποτυπώθηκε σε αυτό το cd, στο οποίο η Καίτη Ντάλη «βάζει τα γυαλιά» με τις ερμηνείες τις σε - πασίγνωστα και μη- τραγούδια, τα οποία είχαν τραγουδηθεί από άλλες συναδέλφους της στο παρελθόν. Τα «Παιδί του δρόμου», «Μη μου ξαναφύγεις πια», «Το δίχτυ» και «Μάχαιρα έδωσες» και άλλα πολλά ακούγονται σε αυτόν τον δίσκο με τη σταράτη φωνή της κυρίας Καίτης, ενώ στο τραγούδι «Ένοχη» η Ντάλη αποδεικνύει πως υπάρχουν ακόμα γυναίκες τραγουδίστριες που μπορούν να ανατριχιάσουν τον κόσμο με τις «αντρίκιες» ερμηνείες τους.

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

01. Παιδί του δρόμου (διασκευή)
02. Η ένοχη
03. Τι έχεις, άνθρωπέ μου (διασκευή) ορχηστρικό
04. Βασανιστήρια μου έκανες πολλά (διασκευή)
05. Μη μου ξαναφύγεις πια
06. Περιπλάνηση (ορχησρικό)
07. Το δίχτυ
08. Ξενύχτη, μάνα μου   
09. Η παραστρατημένη (διασκευή) ορχηστρικό
10. Κιλκίς
11. Χωρίς τον ξενοδόχο λογαριάζαμε
12. Τα ματόκλαδά σου λάμπουν (διασκευή) ορχηστρικό
13. Μάχαιρα έδωσες (διασκευή)
14. Ντερμπεντέρισσα (διασκευή)
15. Τα καβουράκια (διασκευή) ορχηστρικό

2006 - Ερημιά (Μαρία Φαραντούρη, Μανώλης Μητσιάς)

Σε αυτό το cd συνεργάζονται πέντε καλλιτέχνες της πρώτης γραμμής. Ο Μίκης Θεοδωράκης γράφει τη μουσική, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος τους στίχους, ο Σταύρος Ξαρχάκος ενορχηστρώνει και διευθύνει την ορχήστρα, ενώ η Μαρία Φαραντούρη και ο Μανώλης Μητσιάς ερμηνεύουν τα δώδεκα αυτά κομμάτια. Το ύφος των τραγουδιών είναι λαϊκό – θεοδωρακικό με ορατό το «άγγιγμα» του Ξαρχάκου και οι στίχοι του Παπαδόπουλου είναι τόσο σημερινοί και ταυτόχρονα, τόσο διαχρονικοί. Η Μαρία Φαραντούρη και ο Μανώλης Μητσιάς κινούνται στα γνώριμα λαϊκά τους μονοπάτια με άνεση και ασφάλεια.

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

01. Το κελί
02. Μου αρκεί
03. Δεν πειράζει
04. Στο ζεϊμπέκικο Γρηγόρη
05. Στης ζωής σου τα σοκάκια
06. Και θέλω να ‘ναι νύχτα
07. Κι αν θα γυρίσεις
08. Βάρδια
09. Να με φιλάς
10. Κάνε κουράγιο μη μου πεις
11. Το γεράκι
12. Άδικη μέρα

2006 - Νούρα Νούρα (Ορχηστρικό) 

Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που δεν έχει ταξιδέψει ποτέ στην έρημο να γράφει μελωδίες τόσο χαρακτηριστικές που κάνουν τον ακροατή κλείνοντας τα μάτια να βρεθεί σε μια απέραντη αμμώδη περιοχή; Κι όμως, είναι δυνατόν. Το 1984 ο Σταύρος Ξαρχάκος εμπνεύστηκε τη μουσική αυτού του δίσκου διαβάζοντας την ιστορία του Αμπτούλ Αζίζ Αλ Σαούντ. Τελικά, εκδόθηκε το 2006 με εικόνες ζωγραφισμένες από τον Γιώργο Σταθόπουλο. Είναι δεκαέξι μελωδίες με άρωμα Ανατολής και συνάμα, παραμυθιού της γιαγιάς.

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

01. Sabah el Nur
02. Παιδικά χρόνια
03. Μάχη με το ξύλινο σπαθί
04. Εξορία – φυγή μέσα στη νύχτα
05. Η προφητεία της Νούρα
06. Νύχτα στο Μπαχρέιν
07. Καλπάζοντας στην έρημο
08. Ο χορός της Νούρα
09. Ο όρκος
10. Μια απρόσμενη συνομιλία με τον Λόρενς
11. Η νύχτα στο Al – Masmak
12. Κάθοδος των Τούρκων
13. Περισυλλογή και προσευχή στον Αλλάχ πριν τη μάχη
14. Αναμονή και έφοδος
15. In Shallah
16. Sabah el Nur all Albanur

2006 - Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσιεθ Μεχίας

Τριάντα επτά χρόνια μετά την κυκλοφορία της πρώτης μορφής του έργου «ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΓΝΑΘΙΟ ΣΑΝΤΣΙΕΘ ΜΕΧΙΑΣ», κυκλοφόρησε η δεύτερη μορφή σε διπλό cd και πάλι με τη μουσική διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου. Αυτή η δεύτερη μορφή ηχογραφήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το 1996 με σολίστ τη μεσόφωνο Λουσίλ Βινιόν. Όλοι οι συντελεστές της παράστασης είναι αμιγώς αρμόδιοι για ένα τέτοιο λυρικό έργο, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα άκρως κατατοπιστικό ακόμα και για όσους δεν έχουν ούτε τις γνώσεις ούτε την εμπειρία πάνω σε αυτό το καλλιτεχνικό είδος. Αξίζει να αναφερθεί πως στο πρώτο μέρος του έργου ακούγεται ο Νίκος Γκάτσος να απαγγέλει απόσπασμα του έργου του Λόρκα.

ΛΙΣΤΑ

CD 1
1.        Ο Νίκος Γκάτσος απαγγέλλει ένα απόσπασμα από το CUERPO PRESENTE
2.        LA GOGIDA Y LA MUERTE
3 - 10. LA SANGRE DERRAMADA

CD 2
1 - 2.   CUERPO PRESENTE
3 - 6.   ALMA AUSENTE ,

2006 - Λυσιστράτη (Κινηματογραφικό)

Είναι πολλοί εκείνοι που αναρωτιούνται γιατί κυκλοφορούν τη σημερινή εποχή soundtrack ταινιών που γυρίστηκαν στο παρελθόν και που πλέον δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον ειδικά για το νεανικό κοινό. Απάντηση σε αυτούς που πιστεύουν τα παραπάνω, είναι ο δίσκος «ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ» που κυκλοφόρησε το 2006, ενώ η ταινία είχε προβληθεί το 1972… Σε αυτό το φιλμ συμμετείχαν οι ηθοποιοί Τζένη Καρέζη, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Άννα Ματζουράνη και πολλοί άλλοι, ενώ τη μουσική είχε γράψει ο Σταύρος Ξαρχάκος και τους στίχους ο Γιώργος Ζερβουλάκος και σε ένα τραγούδι ο Νίκος Γκάτσος. Εκτός, όμως, των πολύ σημαντικών παλιών ηθοποιών που από μόνοι τους είναι λόγος για να έχει κάποιος στη δισκοθήκη του αυτόν τον δίσκο – cd, είναι γιατί η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη δεν είναι ξεπερασμένη…. Ήταν, είναι και θα είναι πάντα μπροστά από την εποχή της. Γιατί, οι ερωτικές σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλλα υπήρχαν και θα υπάρχουν με τις όποιες διαφορές και ομοιότητές τους… 

ΛΙΣΤΑ

01. Τίτλοι
02. Όρκος
03. Όλες στο χορό
04. Είσοδος γερόντων
05. Χαράμι τα βυζάκια μας
06. Σφιχτείτε κρατηθείτε
07. Βουλή γυναικών (Ορχηστρικό)
08. Λυσιστράτη, Λυσιστράτη
09. Παρέλαση γυναικών (Ορχηστρικό)
10. Φαντάροι και λοχίες
11. Η Είσοδος του Κινησία (Ορχηστρικό)
12. Πανστρατιά γυναικών (Χορός)
13. Επινίκια (Ορχηστρικό)
14. Κόκκινη κλωστή δεμένη
15. Φινάλε (Ορχηστρικό)

2005 - Pandoras's Manhattan (Ορχηστρικό)

Το 1980 η εννιάχρονη μοναχοκόρη του Σταύρου Ξαρχάκου, η Πανδώρα, επισκέφθηκε για δέκα μέρες τον πατέρα της στη Νέα Υόρκη όπου εκείνος βρισκόταν για σπουδές στο Julliard School of Music. Αυτό το γεγονός σημάδεψε τόσο τον συνθέτη που έγραψε κάποιες μελωδίες αφιερωμένες σε εκείνη. Όλη η αγάπη που αισθάνεται ένας πατέρας για το παιδί του είναι αποτυπωμένη στη μουσική αυτού του δίσκου που εκδόθηκε το 2007. Μια μουσική που ο κάθε γονιός θα μπορούσε να αφιερώσει στην κόρη του ή τον γιο του, αφού είναι τόσο γλυκιά και τρυφερή…  Στο ένθετο του δίσκου υπάρχει φωτογραφία του Ξαρχάκου με την κόρη του, αλλά και μία στην οποία είναι μόνη της.

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

01. Daddy, We Fly
02. Ice Skating at the Rockefeller Center
03. 5th Avenue on Sunday, 5 pm
04. Pandora ‘s Manhattan
05. At Studio 54
06. The Chestnut Seller of 5th Avenue
07. A Stroll in Central Park
08. Evening at Columbus Avenue
09. The Beggar on Madison Avenue
10. Manhattan Memories
11. Skyscrapers and Bandits
12. Washington Square
13. Tears For Evita
14. The Loneliness of Times Square
15. Fare – Three – Well, Uncle Michael 

2007 - Μπαλάντες (Μαρία Φαραντούρη, Πέτρος Πανδής) 

Μετά τον «Επιτάφιο» και την «Ερημιά», ακολούθησε η ενασχόληση του Σταύρου Ξαρχάκου σε ένα άλλο έργο του Μίκη Θεοδωράκη, τις «Μπαλάντες», σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη. Στην πρώτη εκτέλεση αυτού του δίσκου, που κυκλοφόρησε το 1975 ερμήνευαν οι τραγουδιστές Πέτρος Πανδής και Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Σε αυτή την εκτέλεση, ερμηνεύει και πάλι ο Πέτρος Πανδής μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη. Ένα από τα γνωστότερα – και σημαντικότερα – τραγούδια του δίσκου είναι το «Δρόμοι παλιοί», το οποίο είναι άρτια εκτελεσμένο από τη Φαραντούρη. Ο Πανδής, γνώστης από πρώτο χέρι του συγκεκριμένου έργου, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης. Τέλος, ο Ξαρχάκος μαζί με την ΚΟΕΜ (Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής), σέβονται και εξελίσσουν αυτόν τον μουσικό κύκλο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

1. Το ναυάγιο
2. Δρόμοι παλιοί
3. Χαρά, Χαρά
4. Κάτω από τα ρούχα μου
5. Μες στην κλειστή τη μοναξιά μου
6. Όταν μια άνοιξη
7. Όλα έχουν αποδελτιωθεί
8. Και περνούσανε τα τραμ
9. Οι στίχοι αυτοί

2007 - Αμόκ (Κινηματογραφικό)

Εδώ περιλαμβάνεται η μουσική από μία ακόμα κινηματογραφική ταινία της δεκαετίας του ’60, η οποία κυκλοφόρησε πολύ αργότερα, το 2007. Το θέμα της ταινίας ήταν η απόδραση μιας ομάδας κοριτσιών από ένα αναμορφωτήριο και οι ήχοι που συνόδευαν τις ηρωίδες ήταν γεμάτοι με τον πόνο για όλα όσα είχαν ζήσει μέχρι τότε και με την ελπίδα για όλα αυτά που θα ζούσαν στην πορεία. Το κεντρικό τραγούδι του δίσκου είναι το πασίγνωστο «Τα τρένα που φύγαν» και μάλιστα, σε πολλές διαφορετικές εκτελέσεις. Δε χρειάζεται να αναφερθεί πως η διεύθυνση ορχήστρας και η ενορχήστρωση είναι του ίδιου του Ξαρχάκου…

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

01. Θέμα τίτλων
02. Απόγνωση - Οργή - Καημός
03. Η μοναξιά της Άννας
04. Προετοιμάζοντας την απόδραση - Περνώντας το βάλτο
05. Πρωινό στο ξερονήσι
06. Το θέμα της Σάρας
07. Κατεστραμμένες ζωές - Νυχτερινό
08. Μετά το βιασμό
09. Η Σάρα θυμάται
10. Θρήνος για τη Φανή
11. Λύτρωση
12. Που πάμε Πέτερ;
13. Πρέπει να ξεχάσουμε
14. Τίτλοι τέλους

2010 - Ωδή - Πορείας Εγκώμιον (Ορχηστρικό) 

Το έργο «Ωδή – Πορείας Εγκώμιον» είναι ένα συνοθύλευμα συναισθημάτων και αισθήσεων που περιλαμβάνει όλη την ιστορία της χώρας μας μέσα από το πέρασμα των αιώνων. Η ηχογράφηση έγινε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με αφηγητή τον ίδιο τον Σταύρο Ξαρχάκο, ενώ στη χορωδία ακούγονται οι μουσικοί της ΚΟΕΜ. Είναι ένα διπλό cd που κυκλοφόρησε το 2010 από την εφημερίδα Real News και που πραγματικά αξίζει να το ακούσει κάποιος έστω και για μία φορά, αν και είναι σίγουρο ότι μια φορά μόνο δε φτάνει…


ΛΙΣΤΑ 

CD 1: Ωδή Α’
CD 2: Ωδή Β’




www.e-orfeas.gr