ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ - Β’ ΑΝΑΓΝΩΣΗ με τον ΜΑΝΩΛΗ ΛΙΔΑΚΗ

Ο Μανώλης Λιδάκης στο παρελθόν έχει κάνει αρκετές διασκευές τραγουδιών που έχουν γράψει ιστορία, με θετικό αποτέλεσμα. Φέτος και συγκεκριμένα πριν από λίγες μέρες, κυκλοφόρησε ο ολοκαίνουριος ολοκληρωμένος δίσκος του με τον τίτλο «ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ | Β’ ΑΝΑΓΝΩΣΗ με τον ΜΑΝΩΛΗ ΛΙΔΑΚΗ». Όποιος είναι πιστός αναγνώστης του Ορφέα, θα έχει σίγουρα παρατηρήσει ότι, τόσο το περιοδικό, όσο και η υπογράφουσα, στηρίζουν όλα τα μουσικά γεγονότα που αφορούν τον Σταύρο Ξαρχάκο.
Έτσι, λοιπόν, όταν μαθεύτηκε ότι ο Λιδάκης, αυτός ο έμπειρος και καθαρόαιμος τραγουδιστής θα κυκλοφορήσει ένα νέο cd, στο οποίο θα υπάρχουν κάποια από τα αμέτρητα τραγούδια που έχει γράψει ο Ξαρχάκος, η χαρά ήταν μεγάλη. Δυστυχώς, όμως, με το άκουσμα των τραγουδιών, ήρθε η απογοήτευση.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ενορχήστρωση των τραγουδιών έγινε από τον Αχιλλέα Γουάστωρ, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν από τους πιο σταθερούς μουσικούς στην ΚΟΕΜ (την οποία διευθύνει ο Ξαρχάκος) και η παραγωγή έγινε από τον Γιώργο Μακράκη, έναν άνθρωπο που γνωρίζει πολύ καλά την αξία αυτών των τραγουδιών. Η πλειάδα των μουσικών που παίζουν στο cd είναι μέλη της ΚΟΕΜ, ενώ συμμετέχει και το κουαρτέτο εγχόρδων «L’ Anima». Διαβάζοντας στο βιβλιαράκι του cd όλα αυτά τα ονόματα, η προσμονή για την ακρόασή τους μεγάλωνε όλο και περισσότερο…
Όταν, όμως, άρχισαν να παίζουν τα τραγούδια, ήρθαν οι μεγάλες απορίες… Τι έχει πάθει ο Μανώλης Λιδάκης; Γιατί τραγουδάει τόσο επίπεδα ακόμα και τα κομμάτια που χρειάζονται δυναμική, όπως «Το πρακτορείο» ή το «Κλάψτε ουρανοί κι αστέρια»; Γιατί η «Άσπρη μέρα» είναι ερμηνευτικά πολύ μονότονη; Αν θα μπορούσε να υπάρξει κάποια καλύτερη στιγμή του δίσκου, αυτή θα ήταν στο τραγούδι «Ο μαύρος ήλιος», αφού είναι ίσως η μοναδική φορά που ο Λιδάκης βάζει λίγο ψυχή…
Τώρα, από ενορχηστρωτικής άποψης, ο Γουάστωρ έχει μείνει απόλυτα προσηλωμένος στη μορφή που έχει δώσει ο ίδιος ο Ξαρχάκος τα τελευταία χρόνια στα ίδια του τα τραγούδια. Κι αυτό μπορεί να το καταλάβει όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και μία από τις παραστάσεις του συνθέτη σε κάποιον μουσικό χώρο (π.χ. στο Gazarte ή το Παλλάς) ή ακόμα ακούγοντας  παλαιότερα cd ηχογραφημένων παραστάσεων, όπως στο τραγούδι «Γεια σου χαρά σου Βενετιά» όπου η ενορχήστρωση είναι σχεδόν ίδια με εκείνη του cd «Αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο» με τη Δήμητρα Γαλάνη.
Εν κατακλείδι, ο σταράτος Μανώλης Λιδάκης ερμηνεύει τον μεγάλο Σταύρο Ξαρχάκο σε μια εποχή όπου ο καθένας μπορεί να αυτοχαρακτηριστεί «τραγουδιστής» και να «ερμηνεύσει» τραγούδια άνευ καλλιτεχνικής σημασίας. Αυτό το γεγονός είναι από μόνο του αρκετό για να βρεθεί αυτό το cd στα ράφια των σπιτιών των φανατικών ακροατών του Ξαρχάκου και του Λιδάκη. Έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν πληρεί απόλυτα τις προδιαγραφές, έστω κι αν δεν υπάρχουν ούτε δυο λέξεις του συνθέτη μέσα στις πληροφορίες του cd…

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

1.    Γιατί κυλάει ο καιρός
2.    Νυν και Αεί
3.    Γυρνάν αμίλητα παιδιά
4.    Μεγάλη Παρασκευή
5.    Γεια σου χαρά σου Βενετιά
6.    Το πρακτορείο
7.    Ο μαύρος ήλιος
8.    Κλάψτε ουρανοί κι αστέρια
9.    Με τι καρδιά τον κόσμο ν’ αρνηθώ
10.  Το δίχτυ
11.  Άσπρη μέρα
12.  Κόκκινη κλωστή δεμένη

www.e-orfeas.gr 

 

Γιώργος Περρής «live»

Ο Γιώργος Περρής εμφανίστηκε στο καλλιτεχνικό στερέωμα πριν από επτά χρόνια, κάνοντας πολλούς να αναρωτηθούν ποιος ήταν αυτός που τραγουδούσε το κομμάτι «Παίζει ο έρωτας», το οποίο ήταν soundtrack σε μια τηλεοπτική σειρά… Σιγά σιγά, όλο και περισσότεροι μάθαιναν το όνομά του. Το καλύτερο είναι ότι, όλοι αυτοί που τον μάθαιναν, το έκαναν επειδή εκείνος έκανε πολλές καλλιτεχνικές κινήσεις στο εξωτερικό, έχοντας ως βάση του τη Γαλλία.
Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, κυκλοφόρησε ο καινούριος του δίσκος που έχει τον πολύ απλό τίτλο «Γιώργος Περρής live» που αφορά εμφανίσεις του καλλιτέχνη από το 2009 έως το 2011 σε Ελλάδα, Καναδά και Τουρκία και στο οποίο την επιμέλεια παραγωγής έχει η Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Όπως αποδεικνύεται μετά από το άκουσμά του, δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος τίτλος, αφού όση σεμνότητα υπάρχει σε αυτόν, άλλη τόση δυναμική υφίσταται στις 14 διασκευές του cd. Η αλήθεια είναι πως, μερικές φορές, είναι πολύ δύσκολο να ειπωθούν τραγούδια – σταθμοί στην ελληνική και την παγκόσμια δισκογραφία, μια και είναι θεμιτή η σύγκριση με τις ερμηνείες των πρώτων εκτελέσεων. Σε αυτόν το cd ο Γιώργος Περρής, περνάει με άριστα τις εξετάσεις, αφού τόσο οι τραγουδιστικές του δυνατότητες όσο και η μουσική επιμέλεια του Θωμά Κοντογεώργη, έχουν τον πρέποντα σεβασμό προς όλους εκείνους τους καλλιτέχνες που πρωτοείπαν αυτά τα τραγούδια. Επίσης, συμμετέχουν δύο συνάδελφοι του Περρή, ο Μάριος Φραγκούλης και η Deborah Myers, δίνοντας έναν ακόμα πιο «ευρωπαϊκό» τόνο στο ήδη «ευρωπαϊκό» cd.
Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθεί ποια είναι η καλύτερη στιγμή του live, αφού σε όλες τις επανεκτελέσεις ο Περρής καταφέρνει να δώσει το δικό του ερμηνευτικό στίγμα. Αυτό που θα πρέπει να ειπωθεί ότι το cd έχει και δύο έξτρα τραγούδια. Το πρώτο ανήκει στους Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και Μιχάλη Γκανά και έχει τον τίτλο «Λευκό μου γιασεμί», ενώ το δεύτερο λέγεται «Μάθε μου να περπατάω ξανά» σε στίχους και μουσική Θέμη Καραμουρατίδη.
Είναι δύσκολο να κατατάξει κάποιος τον Γιώργο Περρή σε μια κατηγορία καλλιτεχνών. Μάλλον, είναι μια κατηγορία από μόνος του. Το σίγουρο είναι ότι αυτός ο νεαρός ερμηνευτής έχει να δώσει πολλά στο τραγούδι.

 

ΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

1.    Η μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων
2.    Η κουπαστή
3.    Όχι δεν πρέπει (με τον Μάριο Φραγκούλη)
4.    Της θάλασσας νανούρισμα
5.    Τρίτο στεφάνι
6.    Ne me quitte pas
7.    Καραβάνια (με την Deborah Myers)
8.    La letter / Το γράμμα
9.    The windmills of your mind / Les moulins de mon Coeur
10.   Brazil
11.   All alone am I / Μην τον ρωτάς τον ουρανό (με την Deborah Myers)
12.   Je sui malade
13.   Παίζει ο έρωτας
14.   Somewhere

Bonus tracks
15.    Λευκό μου γιασεμί
16.    Μάθε μου να περπατώ ξανά

 www.e-orfeas.gr

Ο Π. Τόνιος στον Ρυθμό «Καλώς εχόντων των ασμάτων και των συναισθημάτων»

κλικ εδώ

Λένα Αλκαίου "Εύχομαι να μπορέσουμε να χαμογελάσουμε πάλι…"

Η Λένα Αλκαίου είναι μια κατεξοχήν λαϊκή τραγουδίστρια. Με χροιά βγαλμένη από τα παλιά, καλά συρτάρια των λαϊκών ερμηνευτών, φροντίζει να υπάρχει σταθερά στον καλλιτεχνικό χώρο, χωρίς να κάνει την οποιαδήποτε έκπτωση στις επαγγελματικές τις κινήσεις. Την Τρίτη 11 Δεκεμβρίου θα εμφανιστεί στον Ρυθμό Stage σε μία από τις δύο βραδιές του Πασχάλη Τόνιου. Με αφορμή, λοιπόν, αυτή της την παρουσία, ο Ορφέας επικοινώνησε μαζί της για να μάθει τα νέα της, αλλά και τις ευχές της για το 2013 που σε λίγες μέρες θα κάνει την εμφάνισή του.

Είστε γέννημα θρέμμα Πειραιώτισσα που σημαίνει ότι, ανά πάσα στιγμή είχατε έστω και οπτική επαφή με τη θάλασσα. Θα μπορούσατε να ζήσετε μόνιμα κάπου αλλού, π.χ. σε ένα ορεινό χωριό;
Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει πάρα πολύ η θάλασσα… Με ξεκουράζει… Γι’ αυτό και δε φεύγω από τον Πειραιά. Φυσικά και τα ορεινά μέρη έχουν την ομορφιά τους. Επιδιώκω να πηγαίνω εκδρομές τον χειμώνα σε ορεινά μέρη, αλλά θέλω πολύ να μένω εδώ στον Πειραιά, δίπλα στη θάλασσα.

Θεωρείστε μία από τις καλύτερες λαϊκές τραγουδίστριες των τελευταίων δεκαετιών. Ποια πιστεύετε πως είναι τα στοιχεία που πρέπει να έχει μια καλή λαϊκή τραγουδίστρια;
Αλήθεια, αμεσότητα και ψυχή…

Αναφέρετέ μου ονόματα άλλων συναδέλφων σας που θαυμάζετε και που θα θέλατε να συνεργαστείτε μαζί τους (αν δεν το έχετε ήδη κάνει).
Είναι πολλοί αυτοί που θα ήθελα και φοβάμαι ότι θα αδικήσω κάποιους αν πω ονόματα. Όμως, είχα την τύχη να συνεργαστώ και με πολλούς, σπουδαίους και αξιόλογους καλλιτέχνες όλα αυτά τα χρόνια.

Πόσο εύκολο είναι στην εποχή μας να βγάλει καινούρια τραγούδια ένας άνθρωπος, ο οποίος στο παρελθόν έχει κάνει κάποιες πολύ καλές επιτυχίες;
Αυτό είναι δύσκολο, γιατί κατ’ αρχάς είναι πολύ λιγότερες οι εταιρίες, πολύ λιγότεροι οι παραγωγοί, αλλά νομίζω ότι υπάρχει έμπνευση και άνθρωποι που γράφουν πολύ καλά, αρκεί να έχουμε τη διάθεση να ψάξουμε.

Πιστεύετε ότι τα νέα παιδιά μπορούν να βάλουν το λιθαράκι τους στο ελληνικό τραγούδι; Ή τους έχει παρασύρει το ρέμα της κρίσης;
Η ιστορία έχει δείξει ότι σε εποχές κρίσης συμβαίνουν πολύ δημιουργικά πράγματα στον πολιτισμό. Πιστεύω, λοιπόν, ότι και τώρα πολλοί νέοι άνθρωποι θα δημιουργήσουν. Άλλωστε, πρέπει τουλάχιστον να είμαστε αισιόδοξοι.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι που θα θέλατε να διασκευάσετε, κάνοντάς το δικό σας όπως το «Καινούριο μου φεγγάρι» από τον δίσκο σας «Στου παραδείσου τα μπουζούκια»;
Είναι πάρα πολλά τα παλιά τραγούδια που μου αρέσουν και τα λέω στις ζωντανές εμφανίσεις μου. Επειδή έχω κάνει αρκετές επανεκτελέσεις, δε σκέφτομαι άμεσα να το κάνω.

Στις 11 Δεκεμβρίου θα εμφανιστείτε στον Ρυθμό μαζί με τον Πασχάλη Τόνιο. Πείτε μου δυο λόγια για αυτή σας τη συνεργασία.
Ο Πασχάλης Τόνιος είναι ένας καλλιτέχνης που σέβομαι και εκτιμώ. Έχει μια σταθερή, ουσιαστική και διακριτική παρουσία στον χώρο, χωρίς προσπάθεια εντυπωσιασμού. Επίσης, τον εκτιμώ και σαν άνθρωπο. Μου έκανε την πρόταση και πολύ ευχαρίστως θα είμαι εκεί στις 11 του μήνα!

Ετοιμάζετε κάτι καινούριο σε επίπεδο εμφανίσεων (πέρα από τον Ρυθμό) ή και δισκογραφικά;
Κάνω εμφανίσεις με την Κατερίνα Κούκα εντός και εκτός Αθηνών και ετοιμάζω μια μουσικοθεατρική παράσταση που σε λίγο καιρό θα μπορέσω να την ανακοινώσω…

Αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσατε σε μια άλλη εποχή, ποια θα ήταν αυτή;
Η δεκαετία του ’60 και του ’70. Τότε θα ήθελα να ζούσα. Τότε που ζούσαν όλοι οι μεγάλοι συνθέτες και έγραφαν αριστουργήματα και υπήρχαν χώροι που πήγαιναν πολλοί τραγουδιστές μαζί, όπου έκαναν σπουδαία πράγματα. Ήταν πιο ανθρώπινη η διασκέδαση. Τότε γράφτηκαν πολύ μεγάλα τραγούδια…

Κάν’ τε τρεις ευχές για το 2013, τόσο για εσάς, όσο και για τους αναγνώστες του Ορφέα…
Εύχομαι να μπορούμε όλοι να έχουμε υγεία και ψυχική και σωματική… Εύχομαι να δω τους άνεργους και τους άστεγους να λιγοστεύουν και τέλος, εύχομαι να μπορέσουμε να χαμογελάσουμε πάλι…

www.e-orfeas.gr 

Δημήτρης Σταρόβας "Εύχομαι σε όσες με γουστάρουν να ταυτιστούν με κάτι καλύτερο στο μέλλον!"

Ο Δημήτρης Σταρόβας είναι γνωστό σε όλους ότι έχει έναν από τους πιο ιδιαίτερους χαρακτήρες, τουλάχιστον πάνω στη σκηνή. Είναι ετοιμόλογος, αυτοσαρκάζεται και κυρίως, κάνει τον κόσμο να περνάει καλά. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, μια συνέντευξη μαζί του να μην είναι απολαυστική; Πολύ απλά, δε θα μπορούσε. Και το καλό κλίμα φάνηκε από την αρχή, όταν προκειμένου να ακούγονται καλά τα λεγόμενά του (επειδή η κουβέντα πραγματοποιήθηκε στο καμαρίνι του στον Ζυγό την ώρα που τραγουδούσε ο Μίλτος Πασχαλίδης), έβαλε το δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι πάνω στην κοιλιά του… Με λίγα λόγια, ο Δημήτρης Σταρόβας είναι από εκείνες τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που σχεδόν κάθε δημοσιογράφος θέλει να κάνει συνέντευξη μαζί του. Μέχρι να ξαναγίνει, λοιπόν, αυτό, τον απολαμβάνουμε στις εμφανίσεις του στον Ζυγό, όπου μαζί με τους Μαχαιρίτσα – Πασχαλίδη – Παπίου – Opera Chaotique αυτοσχεδιάζουν σε ένα πρόγραμμα άκρως διασκεδαστικό!

Έχετε χαρακτηριστεί ως «άνθρωπος – φαινόμενο», μια και ασχολείστε με τα πάντα: Τραγούδι, υποκριτική, ηχοληψία και πόσα άλλα ακόμα. Εσείς σε ποια κατηγορία κατατάσσετε τον εαυτό σας;
Δεν ξέρω αν όλο αυτό θεωρείται φαινόμενο. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που ασχολούνται με ένα κάρο μαλακίες και δεν μπορείς να τους πεις φαινόμενα! Αλλά αυτή η πολυχρωμία με χαρακτηρίζει από πιτσιρικά. Θυμάμαι τον εαυτό που από πάντα να καταπιάνεται με πολλά πράγματα. Βέβαια, είναι δύσκολο αν κάποιος άνθρωπος κάνει πολλά πράγματα να φτάσει σε κάποιο υψηλό επίπεδο με ένα από αυτά. Για μένα δεν είναι αυτός ο στόχος. Έχω ξαναπεί ότι είμαι κατά του πρωταθλητισμού και ειδικά στην τέχνη. Το σιχαίνομαι αυτό.

Τις ατάκες που λέτε επί σκηνής τις σκέφτεστε από πριν, δηλαδή βασίζεστε σε ένα κείμενο ή σας έρχονται εκείνη τη στιγμή στο μυαλό;
Το μεγαλύτερο μέρος είναι οργανωμένο, αλλά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Είναι ορισμένοι άνθρωποι που το έχουν αυτό το χάρισμα, το οποίο το εξασκείς με τον καιρό, σου γίνεται πια συνήθεια. Έτσι είναι και πολλοί φίλοι μου. Και ο Λαυρέντης το έχει αυτό το χαρακτηριστικό, άσχετα αν δεν το κάνει πράξη, δεν είναι ο ρόλος του υποτίθεται.

Σας έχει τύχει να έρθει κάποιος και να σας βρει για να σας πει «είσαι εντελώς άκυρος, κακώς υπάρχεις»; Αν ναι, πώς αντιδράσατε;
Να μου το πει κατάμουτρα, όχι, αλλά έχω διαβάσει πράγματα, όπως κάποια σχόλια στο YouTube, πολύ λίγα ευτυχώς.  Αλλά, εντάξει. Είναι δυνατόν να αρέσουμε σε όλους; Αλίμονο. Πάντως, δεν έχουν κάνει ακραία πράγματα. Και οι μισοί από αυτούς που με γουστάρουν να με γούσταραν, θα ήμουν και πάλι ικανοποιημένος σαν ποσοστό.

Ποια είναι η πιο έντονη κίνηση που έχει κάνει θαυμάστρια προς το πρόσωπό σας;
Ε, δεν έχω τέτοια ακραία εγώ μωρέ τώρα! Ποιος είμαι; Ο Ρουβάς; Δεν ξέρω κι εγώ εκπλήσσομαι όταν βλέπω αντιδράσεις γυναικών. Το πρόβλημα είναι σε σας, τις γυναίκες! Εγώ ξέρω ότι όταν ήμουν νέος, πιτσιρίκος, αδύνατος κι ελεύθερος, τίποτα δεν έκανα. Από τότε που πάχυνα και παντρεύτηκα… Είστε οι γυναίκες εγκεφαλικά κατεστραμμένες, μάλλον! Ξέρω ΄γω; Τι να πω… Πάντως, εύχομαι σε όσες με γουστάρουν να ταυτιστούν με κάτι καλύτερο στο μέλλον!

Γιατί το λέτε αυτό;
Γιατί είναι ωραίο! Γράψ’ το!

Πείτε μου μέσα σε λίγες λέξεις τι είδους άνθρωπος είστε. Χαρακτηρίστε μου, δηλαδή τον εαυτό σας.
Είμαι καλό παιδί, καλόψυχος άνθρωπος γενικά. Εντάξει, είμαι και ευχάριστος σε μια μεγάλη διάρκεια της ημέρας, αλλά ταυτόχρονα είμαι και δύσκολος. Έχω δηλαδή παραξενιές, εμμονές, διάφορα τέτοια.

Όπως;
Μπορεί να έρθεις σπίτι μου και να δεις μια μπλούζα αφημένη στον καναπέ δέκα μέρες. Από την άλλη, μπορεί να με δεις να ασχολούμαι με κάτι σερί τριάντα ώρες. Απλά δεν μπαίνω σε προγραμματισμό. Πράγματα που δε με ενδιαφέρουν να τα κάνω, έστω και υποχρεωτικά, μπορεί να τα αφήσω. Είμαι, δηλαδή, πολύ αναβλητικός. Επίσης, με ενοχλεί στον εαυτό μου ότι, εδώ και αρκετά χρόνια έχω αποφασίσει να βλέπω και την άλλη γνώμη που μου λέει κάποιος, έστω κι αν εγώ διαφωνώ. Προσπαθώ να βλέπω τη γνώμη του ως διαφορετική και όχι ως λανθασμένη. Όλη αυτή η προσπάθεια με έχει φέρει σε ένα σημείο να αφήνω ένα περιθώριο να δω και την πλευρά του άλλου όσο κι αν μου έχει κάνει κακό. Αυτή είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία. Θεωρώ, δηλαδή, ότι σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να είναι κανείς δογματικός και απόλυτος, κάτι που εγώ δεν είμαι και το ‘χω πληρώσει αυτό.

Τι λείπει και τι περισσεύει στην Ελλάδα του 2012;
Πω πω… Έπρεπε να μου τις στείλεις να τις σκεφτώ τις ερωτήσεις… Τι να πω, αυτά τα κλασικά; Παιδεία μας λείπει, λειψανδρία έχουμε, περισσεύει η μαλακία, περισσεύει ο οτινανισμός (από το ό,τι να ‘ναι) και ο σταρχιδισμός (από το στ’ αρχίδια μου). Κι επίσης λείπουν και λεφτά, αλλά και περισσεύουν και λεφτά! Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, μόνο εμείς μπορούμε να το κάνουμε!

Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που «περικόψατε» λόγω της κρίσης;
Γενικότερα τον καταναλωτισμό. Είμαι γκατζετάκιας κυρίως, όχι και πολλά πράγματα. Κυρίως για τη μουσική, όπως κιθάρες, αλλά και για τον υπολογιστή, για τα κινητά. Όλα αυτά τα έχω μαζέψει. Το ‘χα παραξηλώσει, όμως, οπότε είμαι οκ.

Δεδομένων των γεγονότων, θα φεύγατε μόνιμα από την Ελλάδα προκειμένου να ζήσετε καλύτερα;
Δεν ξέρω, γιατί έχω πάει σε πολλά κράτη και πέρα από τον αρχικό εντυπωσιασμό ειδικά στη Δυτική Ευρώπη, δεν ξέρω αν στο βάθος ισχύει αυτό και κατά πόσο ένας που έχει ζήσει πολλά χρόνια στην Ελλάδα μπορεί να ζήσει μόνιμα στο εξωτερικό. Θα ‘πρεπε να φτάσω σε πολύ ακραίο σημείο, να μη μπορώ να βιοποριστώ για να φύγω μόνιμα, κυρίως λόγω νοοτροπίας των λαών. Είναι σαν αυτό που λένε, ότι πάει ο Αθηναίος στα Ζαγοροχώρια και λέει «πω πω, ζείτε στον παράδεισο» και άμα τον αφήσεις πάνω από πέντε μέρες, μπορεί να πάθει κατάθλιψη και ειδικά το χειμώνα. Είναι λίγο πλασματικό, δηλαδή. Θα μου άρεσε να έχω μια έδρα και να αλλάζω μέρη. Θα γούσταρα να έχω ένα σπίτι στο Παρίσι και να πηγαίνω να αλλάζω παραστάσεις, αλλά δεν μπορώ να το κάνω! Γι’ αυτά θα ρωτήσεις τον Μαχαιρίτσα! (σ.σ. αναφέρεται στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα λόγω του τραγουδιού του «Ένας Τούρκος στο Παρίσι»).

Τι έχετε να πείτε για τη φετινή σας συνεργασία στον «Ζυγό»;
Εκτός από τα χειρότερα γενικότερα, τι να πω… Με τον Λαυρέντη παίζουμε μαζί κοντά στα δεκαπέντε χρόνια. Ο Μίλτος είναι κι αυτός φίλος χρόνια. Δηλαδή, ισχύει σε μεγάλο ποσοστό αυτό που λένε όλοι, ότι «περνάμε καταπληκτικά και το εισπράττει ο κόσμος». Η κυρία Παπίου είναι εξαιρετική, ευγενέστατη, εγώ δεν την ήξερα, όπως και η Opera Chaotique. Το σχήμα είναι και λίγο οικογενειακό και για μένα αυτό είναι προτεραιότητα, πιο σημαντική από τα χρήματα.

Δώστε μου μια ευχή για το 2013…
Εύχομαι σε όλους από τα δέκα πράγματα που θα θελήσουν στη ζωή τους να γίνουν τα επτά πραγματικότητα μέσα στο 2013 και τα άλλα τρία να γίνουν το 2014.

www.e-orfeas.gr 

Ο Στέφανος Κορκολής στο Μ.Μ.Α. «Μουσική άνευ ορίων»

κλικ εδώ

Γιώργος Περρής "Δεν σταματώ να ονειρεύομαι"

Όταν το ταλέντο και η ικανότητα συναντούνται με το πνεύμα και την ευγένεια, τότε το αποτέλεσμα είναι εξαρχής υπέρ εκείνου που τα κατέχει όλα αυτά. Ο Γιώργος Περρής ανήκει σε αυτήν την κατηγορία καλλιτεχνών, μια και με τη μέχρι τώρα καριέρα του έχει αποδείξει ότι, όλα είναι πιθανά να συμβούν, ακόμα και στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Μια ματιά να ρίξει κάποιος στο βιογραφικό του, θα πιστέψει πως ο Γιώργος Περρής είναι μεγάλος ηλικιακά. Κι όμως, είναι πολύ μικρός… Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις καλλιτεχνών, όπου δεν υπάρχει έστω ένα λάθος στις επαγγελματικές του κινήσεις, από την ημέρα που ξεκίνησε μέχρι σήμερα. Αφορμή για αυτή τη συνέντευξη ήταν η κυκλοφορία του νέου του δίσκου με τίτλο «Γιώργος Περρής Live». Ο Ορφέας του εύχεται καλή επιτυχία σε όλα του τα όνειρα! Μακάρι να πραγματοποιήσει την καριέρα που του αξίζει!


Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε ο πρώτος σας δίσκος με τίτλο «Καινούρια μου μέρα». Στο διάστημα αυτό, κάνατε τεράστια επαγγελματικά βήματα. Πείτε μου ένα από αυτά που δε θα ξεχάσετε ποτέ…
Πραγματικά σε αυτά τα επτά χρόνια –τα οποία ομολογώ πως πέρασαν σαν αστραπή– είχα την τύχη να ζήσω εμπειρίες που δεν θα ξεχάσω ποτέ! Θα μου ήταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω μόνο μία.. Αν μου επιτρέπετε, θα σας αναφέρω κάποιες στιγμές που θα μου μείνουν αξέχαστες στο χρόνο... όπως η συναυλία στο Ηρώδειο με τον Μάριο Φραγκούλη, καθώς ο χώρος αυτός είναι για μένα το πιο ιερό θέατρο στον κόσμο, η συναυλία με την Lara Fabian στο Zenith στο Παρίσι, όπου ένιωσα αυτόνομος μακριά από την χώρα μου, η πρώτη φορά που άκουσα τραγούδι μου στο ραδιόφωνο στον Καναδά, η συναυλία με την Συμφωνική Ορχήστρα της Αγ. Πετρούπολης και πολύ πρόσφατα όταν βρέθηκα επί σκηνής με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη σε μία φιλανθρωπική συναυλία στην Νέα Υόρκη. Όλες αυτές οι μνήμες είναι χαραγμένες στο νου μου και πιστεύω πως όσα χρόνια κι αν περάσουν θα με συγκινούν.

Παρατηρώντας το βιογραφικό σας, βλέπω ότι έχετε κάνει συνεργασίες με ανθρώπους που άλλοι συνάδελφοί σας θα ήθελαν δύο ζωές για να τις πραγματοποιήσουν! Θεωρείτε ότι όλα γίνονται όπως πρέπει ή ότι και η τύχη έχει παίξει τον ρόλο της;
Πιστεύω σίγουρα στη δύναμη της τύχης ή αν θέλετε, της σωστής χρονικής συγκυρίας, αλλά αυτό δεν αναιρεί πως τα πάντα είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και επιμονής. Από όταν ξεκίνησα, χτυπούσα όσες περισσότερες πόρτες μπορούσα με την ελπίδα να ανοίξει κάποτε έστω μία... και σήμερα επιμένω καθημερινά, κάνω μαθήματα φωνητικής, δεν σταματώ να ονειρεύομαι, να θέτω στόχους και να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου προκειμένου να μπορέσω να ζήσω το παιδικό μου όνειρο που δεν ήταν άλλο από το να τραγουδώ! Δεν μπορώ να σας κρύψω όμως πως αισθάνομαι πολύ ευγνώμων στην ζωή και στον υπέροχο καταγάλανο ουρανό που μου κλείνουν το μάτι και μου έφεραν τόσες όμορφες εκπλήξεις, τόσους σημαντικούς ανθρώπους, επαγγελματικά και προσωπικά.

Έχει τύχει ποτέ να κάνετε έστω και ελάχιστες εκπτώσεις στη δουλειά σας προκειμένου να επιτύχετε τον εκάστοτε στόχο σας;
Από όταν ξεκίνησα να τραγουδώ, έμαθα χάρη στους μοναδικούς μου δάσκαλους και μέντορες πως οι εκπτώσεις δεν είναι καν επιλογή εάν θες να κάνεις αυτή τη δουλειά με αλήθεια απέναντι στην τέχνη σου. Σαφώς και κάποιες φορές πρέπει να κάνεις παραχωρήσεις –ειδικά όταν είσαι νέος και στο ξεκίνημα της πορείας σου– αλλά όχι εκπτώσεις. Παρά το ότι στον πρώτο μου δίσκο ακολούθησα την νεανική μου τρέλα των 22 μου χρόνων, δεν πιστεύω πως έχω κάνει εκπτώσεις στην δουλειά μου, γιατί αγαπώ πραγματικά αυτό που κάνω και δεν θα μπορούσα να διανοηθώ την ύπαρξή μου χωρίς μουσική.

Από όλα τα μέρη στα οποία έχετε εμφανιστεί για επαγγελματικούς λόγους, ποιο σας έκανε το λεγόμενο «κλικ» σε σημείο που να θέλατε να ζήσετε μόνιμα εκεί;
Θα σας έλεγα με σιγουριά τις δύο πόλεις στις οποίες περνώ ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μου πλέον... Την Νέα Υόρκη για την ενέργειά της, την πολυγνωμία της, την αντιφατικότητά της και το γεγονός ότι δεν παύει ποτέ να σε εντυπωσιάζει το μεγαλείο της, αλλά και το Μόντρεαλ για την ζεστασιά των ανθρώπων του, την απλότητά του, τον ψηλό ουρανό του και την παραμυθένια ομορφιά του. Ωστόσο, η απέραντη ελληνική θάλασσα και ο φωτεινός μας ήλιος δεν συγκρίνονται με καμία άλλη ομορφιά…

Νέος δίσκος στο προσκήνιο με τίτλο «ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΡΗΣ live».  Τι θα ακούσουμε σε αυτό το cd;
Επί της ουσίας με αυτόν το δίσκο ήθελα να επαναπροσδιοριστώ και να συστηθώ ξανά στον κόσμο μέσα από το ρεπερτόριο που πραγματικά αγαπώ και θεωρώ σημαντικό. Θα ακούσετε τραγούδια των μεγάλων μας δημιουργών όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Σταμάτης Κραουνάκης αλλά και ο Στέφανος Κορκολής, καθώς και τραγούδια από το διεθνές ρεπερτόριο που έχω στην καρδιά μου όπως το “Somewhere” από το West Side Story, το “Windmills of your mind” και το “Je suis malade”. Παράλληλα, θα ακούσετε και δύο νέα τραγούδια του Θέμη Καραμουρατίδη και του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου. Είμαι πολύ τυχερός που δύο πολύ αγαπημένοι μου φίλοι, ο Μάριος Φραγκούλης και η Deborah Myers τραγουδούν μαζί μου δύο ντουέτα. Το πιο σημαντικό για μένα σε αυτό τον δίσκο είναι ότι η Άλκηστις Πρωτοψάλτη ανέλαβε την καλλιτεχνική επιμέλεια. Το να δουλεύω μαζί της και να την παρατηρώ ήταν –και εξακολουθεί να είναι– ένα τεράστιο μάθημα επαγγελματισμού, ειλικρίνειας, ουσιαστικής γενναιοδωρίας και σεβασμού προς την τέχνη. Δεν φαντάζεστε πόσο σημαντικό είναι, ιδιαίτερα για έναν νεότερο καλλιτέχνη να έχει την στήριξη ενός ανθρώπου τόσο σημαντικού. Θα της είμαι πάντα ευγνώμων για την αγάπη και την φιλία της.

Αν μπορούσατε να βάλετε ένα ακόμα τραγούδι στο live σας, ποιο θα ήταν αυτό;
Εξαιρετική ερώτηση! Θα έβαζα το «Αιγαίο» της Λίνας Νικολακοπούλου και του Νίκου Αντύπα που πρωτοτραγούδησε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και αναφέρεται στην Ελλάδα… αυτή την Ελλάδα που μυρίζει ιώδιο, ελιές και πεύκο και δεν παύει ποτέ να παλεύει.

Υπάρχουν επαγγελματικές κινήσεις που δεν έχετε ακόμα πραγματοποιήσει και που θα θέλατε να γίνουν άμεσα πράξη; Αν ναι, ποιες είναι αυτές;
Νομίζω πως τη στιγμή που θα πάψω να ονειρεύομαι και να κάνω σχέδια, είναι η στιγμή που θα πρέπει να κάνω κάτι άλλο! Συνεχώς ξυπνάω στη μέση της νύχτας με κάποια ιδέα, με κάποιο νέο project ή με έναν στίχο στο νου! Είναι άπειρα αυτά που θα ήθελα να πραγματοποιηθούν... το πιο σημαντικό από όλα είναι απλά να καταφέρω να αγγίξω τον κόσμο επί της ουσίας, να τον συγκινήσω και να μοιραστώ μαζί του τραγούδια που θα αντέξουν στο χρόνο!

Ευγένεια, ειλικρίνεια, ήθος, υπομονή, ταλέντο, πειθώ, χαμόγελο. Ποια είναι η σωστή σειρά των λέξεων, ώστε να πετύχει κάποιος στον χώρο της μουσικής;
Μάλλον θα μπορέσω να σας απαντήσω καλύτερα όταν θα αισθανθώ πως έχω πετύχει! Μπορώ ωστόσο να σας πω με ποια σειρά επιλέγω εγώ να κινούμαι στο χώρο της μουσικής και στην δική μου πορεία έως τώρα.. Πρώτα έρχεται το ταλέντο, γιατί από εκεί ξεκινούν όλα. Δίπλα στο ταλέντο είναι το ήθος και η ειλικρίνεια, δύο έννοιες που ξεχνάμε πόσο σημαντικές είναι στην τέχνη. Αμέσως μετά έρχεται η υπομονή της οποίας τα όρια πολλές φορές πρέπει να ξεπεράσεις και φυσικά η ευγένεια και το χαμόγελο με τα οποία πρέπει να πορεύεσαι καθημερινά. Αν μου επιτρέπετε, θα ήθελα να προσθέσω άλλο ένα στοιχείο που είναι ίσως η δύναμη που καθοδηγεί και καθορίζει όλα τα προηγούμενα: δουλειά, δουλειά και πάλι δουλειά.

Ας κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με το αγαπημένο σας motto…
Carpe Diem! Άργησα να το συνειδητοποιήσω, αλλά πλέον χρωματίζει την κάθε μου μέρα! Παραείναι σημαντική, αλλά και σύντομη η ζωή για να σπαταλιέται σε ανούσιες μάχες και άνευρες μέρες!

www.e-orfeas.gr 

Στέφανος Κορκολής – Ένας συνθέτης χωρίς σύνορα

Το να γράφει κάποιος για τον Στέφανο Κορκολή είναι πολύ ευχάριστο, ειδικά αν έχει παρακολουθήσει έστω και στο ελάχιστο την καλλιτεχνική του πορεία. Το βιογραφικό του, είναι λίγο πολύ γνωστό. Χαρακτηρίστηκε παιδί θαύμα, έκανε εξαιρετικές σπουδές στην Αθήνα, τις οποίες συνέχισε με μοναδική επιτυχία στη Γαλλία και από τότε, ασχολείται με τη μουσική του. Είναι «υπεύθυνος» για τη δημιουργία πάρα πολλών πασίγνωστων ελληνικών τραγουδιών, τα οποία είτε τα τραγούδησε εκείνος την εποχή που αποφάσισε να γίνει «ερμηνευτής των τραγουδιών του» - όπως ο ίδιος έχει τονίσει πολλές φορές – είτε τα ερμήνευσε ένας μεγάλος αριθμός ελλήνων και ξένων τραγουδιστών, χαρίζοντας στους ακροατές δεκάδες μελωδικά τρίλεπτα στιγμιότυπα. Επίσης, είναι «υπεύθυνος» για την ενασχόληση με τη μουσική κάποιων ανθρώπων που, αν δεν τον παρακολουθούσαν όλα αυτά τα χρόνια, δε θα είχαν κάνει ούτε τα μισά βήματα από αυτά που έχουν ήδη κάνει στον τομέα της μουσικής. Σε γενικές γραμμές, είναι «υπεύθυνος» για πάρα πολλά καλά μουσικά γεγονότα τις τελευταίες δεκαετίες που εκείνος ασχολείται είτε ως συνθέτης είτε ως ενορχηστρωτής με το πολύπαθο «ελληνικό τραγούδι».
Με τις εμφανίσεις που πραγματοποιεί εντός και εκτός Ελλάδας τα τελευταία 13 χρόνια, έχει αποδείξει ότι, όταν ένας συνθέτης έχει ακέραιο ταλέντο, τότε μπορεί να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να γεμίζει άνετα μεγάλους χώρους παγκοσμίως ακόμα και σε καιρό οικονομικής κρίσης. Τελευταία του μεγάλη συναυλία στην Αθήνα ήταν τον Σεπτέμβριο του 2012, όπου 5.000 κόσμου γέμισαν το Ηρώδειο για να απολαύσουν τη μουσική του και τις φωνές τεσσάρων εξαιρετικών καλλιτεχνών (Άλκηστη Πρωτοψάλτη, Σόνια Θεοδωρίδου, Αντώνης Ρέμος, Ελεονώρα Ζουγανέλη). Εκεί, όλοι όσοι είχαν την τύχη να παραβρεθούν απόλαυσαν τον συνθέτη Στέφανο Κορκολή σε μια παράσταση που δεν είχε γίνει στο παρελθόν από εκείνον. Στη συνέχεια, γύρισε όλον σχεδόν τον κόσμο, πραγματοποιώντας εμφανίσεις με μοναδικό όπλο την αγάπη του για τη μουσική.

Τώρα, στις 3 Δεκεμβρίου εμφανίζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στο πλαίσιο του προγράμματος «Γέφυρες» με την παράσταση «Ρεσιτάλ χωρίς σύνορα» αποδεικνύοντας για μία ακόμα φορά αυτό που διαρκώς λέει στις συνεντεύξεις του, ότι η μουσική είναι μία. Και η μουσική είναι μία, όταν αυτή υπηρετείται από καλλιτέχνες με επαγγελματικό ήθος, δυναμική εκφραστικότητα και απόλυτη κατανόηση όλων των πτυχών της. Ο Στέφανος Κορκολής, θα δώσει για μία ακόμα φορά ένα ρεσιτάλ στο οποίο, θα ακουστούν κομμάτια μεγάλων κλασσικών συνθετών, αλλά και δικά του. Είναι, λοιπόν, μία ακόμα ευκαιρία για τους λάτρεις της καλής μουσικής να απολαύσουν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έβγαλε αυτή η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες σε μια βραδιά απόλυτα δική του.
Στην πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε στον Ορφέα, ο βιρτουόζος πιανίστας δήλωσε μεταξύ άλλων πως «η μουσική οφείλει να είναι ετερόκλιτη» και είχε δίκιο. Αρκεί να γνωρίζει πάρα πολύ καλά ο εκάστοτε καλλιτέχνης πώς να την ταιριάξει. Και ο Στέφανος Κορκολής το γνωρίζει πάρα πολύ καλά, ίσως καλύτερα από κάθε άλλον συνομήλικο συνάδελφό του.
Το περιοδικό μας ήρθε για δεύτερη φορά σε επαφή με τον συνθέτη, ο οποίος απάντησε σε πέντε ερωτήσεις που αφορούν την επερχόμενη εμφάνισή του στο Μέγαρο Μουσικής και κάποια από τα μελλοντικά του σχέδια.
Ραντεβού στις 3 Δεκεμβρίου, λοιπόν, σε ένα ρεσιτάλ όπου η Μουσική αποδεικνύει για μία ακόμα φορά τη δύναμή της και μάλιστα, από τα χέρια ενός ανθρώπου που την υπηρετεί πιστά με όλο του το είναι….

Τι θα γίνει στο Μέγαρο Μουσικής στις 3 Δεκεμβρίου;
Θα γίνει ένα ρεσιτάλ γεμάτο «χρώματα», με διαφορετικές μουσικές διαφορετικών συνθετών, αλλά με κοινή συνισταμένη το συναίσθημα, όποιο κι αν είναι αυτό.

Δηλώνεις ότι η μουσική δεν έχει όρια. Υπάρχει κάποιο είδος μουσικής που δεν έχεις γράψει και που θα ήθελες άμεσα να γράψεις;
Σίγουρα η μουσική δεν έχει όρια όπως άλλωστε και όλες οι τέχνες. Είναι μία «μουσική ακολουθία» που τείνει στο άπειρο. Αυτό που δεν έχω γράψει ακόμη αλλά που έχω αρχίσει και το ετοιμάζω, είναι ένα ορατόριο βασισμένο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη. Το ξεκινήσαμε με την αείμνηστη Ιφιγένεια Γιαννοπούλου πριν κάμποσα χρόνια και βρίσκομαι τώρα στο σημείο να το ολοκληρώσω.

Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι – ή η πρώτη μελωδία - που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τις λέξεις «Ρεσιτάλ» και «Σύνορα»;
Συγκεκριμένα δεν μου έρχεται τίποτα από τα δύο. Ρεσιτάλ σημαίνει για μένα η απόλυτη σχέση με το πιάνο. Όσον αφορά τα σύνορα, δεν πιστεύω στα σύνορα, άλλωστε γι’ αυτό κι ο τίτλος «ρεσιτάλ χωρίς σύνορα». Αλίμονο αν οι τέχνες και δη η μουσική είχαν σύνορα και χρειαζόταν κάποιος διαβατήριο ή βίζα, για να περάσει από την μία μουσική στην άλλη. Για να παίξω Rachmaninoff  δεν χρειάζομαι βίζα. Για να πάω στη Ρωσία χρειάζομαι…

Αποκάλυψέ μου ένα μη αναμενόμενο μουσικό «πάντρεμα» που θα κάνεις τη Δευτέρα στο Μέγαρο Μουσικής.
Δεν θα έλεγα για κάποιο μη αναμενόμενο «πάντρεμα», αλλά σίγουρα το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού θα είναι το κυρίαρχο.

Κλείσε αυτή τη «μίνι» συνέντευξη με μια φράση που σε αντιπροσωπεύει…
Η μουσική είναι μία.

www.e-orfeas.gr 

Στέλιος Ρόκκος "Η νύχτα είναι και πουτάνα, σε παραμυθιάζει"

Ο Στέλιος Ρόκκος έχει καταφέρει μέσα από τη δισκογραφία του, τις ζωντανές του εμφανίσεις, αλλά και τις δηλώσεις του να μην περνάει απαρατήρητος. Είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που διαθέτουν ταλέντο τόσο μουσικά, όσο και φωνητικά και που έχουν το θάρρος να παραδέχονται την αξία τους. Στη συνέντευξη που έδωσε στον Ορφέα, απόδειξε για μία ακόμα φορά όλα τα παραπάνω, εκφράζοντας τις απόψεις του με σθένος, δυναμικότητα και μοναδική εκφραστικότητα… Ίσως αυτό που να λείπει από τους συναδέλφους του στις μέρες μας είναι αυτή η ένταση που βγάζει στα λεγόμενά του. Ίσως πάλι όλα αυτά να μην έχουν πλέον καμιά αξία. Τα συμπεράσματα δικά σας…

Καινούριος δίσκος με τίτλο «Ταυτότητα». Πείτε μου δυο λόγια για αυτή σας τη δουλειά.
Τα λόγια ανήκουν σε εσάς πια, γιατί εγώ τη δουλειά την έκανα για να την ακούσετε εσείς. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι έγινε με πολλή αγάπη, με πολύ μεράκι, παρέα με ταλαντούχους ανθρώπους. Σου κάνω την ίδια ερώτηση και περιμένω να μου πεις την άποψή σου.

Θεωρώ ότι είναι από τις καλύτερες δουλειές που έχετε κάνει. Επίσης, μου θυμίζει παλιότερες δισκογραφικές σας κινήσεις – με την καλή έννοια πάντα, όπως τον δίσκο «Εν βρασμώ ψυχής».
Εμένα δε μου θυμίζει καμιά προηγούμενη δουλειά. Έχει πολύ φρέσκο ήχο, έχει άλλο σκεπτικό ενορχήστρωσης. Βέβαια, υπάρχουν κάνα δυο κομμάτια που θυμίζουν παλιό Ρόκκο, αλλά σε γενικές γραμμές δεν έχει σχέση με τις άλλες δουλειές. Έχει πάρα πολύ καλά τραγούδια κι αυτό ήταν το κριτήριο για να μπουν στο cd. Να μας αρέσουν πολύ και όχι αν αυτό που θα βγει θα είναι επιτυχία.

Είστε από τους λίγους καλλιτέχνες που, με όλη αυτή την κρίση κατάφεραν να βγάλουν έναν ολοκληρωμένο δίσκο με 13 ολοκαίνουρια τραγούδια. Δε σας φοβίζει αυτή η κίνηση τόσο οικονομικά, όσο και καλλιτεχνικά;
Απ’ ό,τι μου είπαν, έγινε τέσσερις – πέντε φορές πλατινένιος. Αποδείχτηκε τελικά ότι είχα δίκιο. Από τότε που άκουσα τη λέξη «κρίση», η δουλειά μου πάει δέκα φορές καλύτερα. Πιστεύω ότι, ένα από τα καλά της κρίσης (ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή βέβαια, γιατί λόγω της κρίσης υποφέρει πάρα πολύς κόσμος) είναι το ξεσκαρτάρισμα που γίνεται στη δουλειά μας. Ο κόσμος πια δεν έχει περισσευούμενα για να δοκιμάζει από όλα τα είδη. Διαλέγει ποιο είναι πραγματικά αυτό που αξίζει τον κόπο και όταν θα περισσεύουν 10 ευρώ για να ακούσει έναν τραγουδιστή, θα πάει να ακούσει πχ. τον Ρέμο, κάποιον δηλαδή που να αξίζει τον κόπο. Παλιά πήγαινε παντού και χανόταν κιόλας, παραμυθιαζόταν. Η νύχτα είναι και πουτάνα, σε παραμυθιάζει. Φώτα, ποτά, με αποτέλεσμα να πας και να ακούς ένα μπάζο και να νομίζεις ότι είναι και καλός αν έχεις πιει και τρία τέσσερα ουίσκι! Όπως λένε, «δεν υπάρχουν γυναίκες άσχημες, υπάρχουν άνδρες που δεν πίνουν»…

Ποια πιστεύετε πως είναι η μουσική ταυτότητά σας και ποια της εποχής μας; Αν έχουμε, βεβαίως…
Μιλάς και με έναν άνθρωπο που δεν έχει ταυτότητα. Έχω ένα στυλ, αλλά ταυτότητα δεν έχω. Δηλαδή, δε θα σας φανεί παράξενο αν αύριο κάνω ρεμπέτικα ή νησιώτικα. Έχουν γίνει επιτυχίες ροκ τραγούδια μου και καθαρά λαϊκά. Όσο για την εποχή μας, είναι πολλά τα ακούσματα που παίζουν στην Ελλάδα κι αυτό είναι το ωραίο. Είμαστε πιστεύω ανοιχτόμυαλος λαός όσον αφορά τα ακούσματα.  Έχουμε τη βάση που είναι η λαϊκή μας μουσική, όπως και η παραδοσιακή. Είναι άλλα τα κρητικά, άλλα τα ηπειρώτικα, άλλα τα ποντιακά και άλλα τα νησιώτικα. Αλλάζεις 50 χιλιόμετρα και ακούς άλλο στυλ μουσικής. Άρα, ούτε η Ελλάδα έχει κάποια συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα. Έτσι είναι ο Έλληνας. Δυο βαθμούς να πέσει η θερμοκρασία σκέφτεται αλλιώς.

Στο τραγούδι «Φεγγάρια» σε στίχους της Κορίνας Καπτάνη η Ελλάδα αναφέρεται ως «πόρνη, μα ακόμα αυτοκρατόρισσα». Μετά από όλα αυτά που μας συμβαίνουν, ισχύει αυτό;
Η Ελλάδα είναι αυτοκρατόρισσα με την έννοια ότι είναι η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο και δεν μπορεί κανένας να διαφωνήσει με αυτό. Αλλά επίσης είναι πόρνη και μάλιστα, πορνάρα. Έχει γαμήσει πολύ κόσμο αυτή η χώρα.

Πριν από αρκετά χρόνια είχατε διασκευάσει το «Να μ’ αγαπάς» που έγινε γνωστό με τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Δε συμφωνώ ότι έγινε γνωστό με τη φωνή του Σιδηρόπουλου.

Υπήρχε κόσμος που το ήξερε με τη φωνή του Σιδηρόπουλου. Ήταν γνωστό τουλάχιστον στους «σιδηροπουλικούς».
Ναι αλλά γνωστό γίνεται όταν το ξέρει όλη η Ελλάδα. Και μέχρι να το πω εγώ δεν το άκουγε όλη η Ελλάδα.

Ήταν ένα γνωστό τραγούδι ακόμα και σε εκείνους που δεν άκουγαν πολύ Σιδηρόπουλο.
Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Εγώ αυτή την εποχή την έζησα καλύτερα, εσύ είσαι πιο μικρή από μένα. Όταν το ‘λεγα δεν το ήξεραν όλοι. Μετά το έμαθαν. Εδώ σε μια συναυλία του Κότσιρα του φώναξαν «πες μας το «Να μ’ αγαπάς» του Ρόκκου» κι αυτός έγινε έξαλλος….

Τότε, είχατε λάβει κριτικές ποικίλου ύφους. Θα τολμούσατε σήμερα να ξανακάνετε μια παρόμοια διασκευή αντίστοιχου κλασικού τραγουδιού;
Να τολμήσω; Σιγά την τόλμη το να πεις το «Να μ’ αγαπάς»! Τολμάς όταν μπαίνεις στη διαδικασία να πεις κάτι πολύ δύσκολο. Αυτό είναι ένα πολύ απλό ερωτικό τραγούδι που το είπε κάποιος με τον οποίον έχουν ταυτιστεί κάποιες περιθωριακές ομάδες νέων. Αυτό με αφήνει παγερά αδιάφορο. Ούτε γλείφω ούτε ψήνω κανέναν να με ακούσει. Το τραγούδι το έχω κάνει γνωστό εγώ και όχι ο Σιδηρόπουλος. Και το λέω ξέροντας την αλήθεια και το ποιοι το ‘ξεραν πριν. Ποτέ δεν ήμουν φαν του Σιδηρόπουλου. Άκουγα πάντα πραγματική ροκ μουσική, δεν άκουγα ελληνική ροκ κι ούτε θεωρώ ότι υπάρχει ελληνική ροκ, καλές προσπάθειες υπάρχουν. Αλλά μπαίνεις στη διαδικασία της πρόκλησης όταν πας να τραγουδήσεις κάτι πολύ δύσκολο. Για μένα στη μουσική είναι πολύ απλά τα πράγματα. Ή μπορείς ή δε μπορείς.

Τώρα θα λέγατε διασκευασμένο ένα μη αναμενόμενο τραγούδι, όπως το «Μάνα μου Ελλάς», το οποίο είναι και επίκαιρο;
Όχι, δε μου κάνει τίποτα. Το «Αχ, Ελλάδα σ’ αγαπώ» μου αρέσει πιο πολύ. Βαριέμαι με αυτές τις αντιλήψεις πάρα πολύ. Εμείς έχουμε να κάνουμε και μια άλλη αποστολή, εκτός από το να περνάει καλά ο κόσμος. Πρέπει να παράγουμε πολιτισμό. Κι όταν μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία, υπάρχουν κάποιοι κομπλεξικοί που λένε «τι δουλειά έχει ο Ρόκκος με αυτό το τραγούδι;». Δε μένουν στην ουσία, αλλά λένε και καλά κάποιοι σπουδαίοι που έχουν άποψη… Τρεις τον πούτσο κλαίγανε κι ήταν κι ένας Κύπριος... Θέλω να σου πω δηλαδή ότι για μένα είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα. Αν κάτι το αγαπήσω και το γουστάρω, δε με ενδιαφέρει καθόλου αν το ‘χει πει ο Φρέντυ Μέρκιουρι ή αν το ‘χει πει ο οποιοσδήποτε. Αρκεί να γουστάρω να το ακούω κι από μένα. Στο «Να μ’ αγαπάς», αυτό που έβγαινε στο σύνολο με κάλυπτε. Και δεν έχω πει μόνο αυτό. Έχω πει και Αλεξίου και Μενιδιάτη. Γιατί ανάφερες αυτό το τραγούδι;

Γιατί μου άρεσε πάρα πολύ η δική σας εκτέλεση.
Όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά γιατί ήταν στο μόνο που ξεσηκώθηκαν κάποιοι κομπλεξικοί λέγοντας κάτι παπαριές που τις γράφω στ’ αρχίδια μου. Γράψ’ το αυτό. Εγώ γι’ αυτό τα λέω, για να τα διαβάζουν.

Δεδομένου ότι βρίσκεστε εδώ και δυο δεκαετίες στη δισκογραφία και πολλά περισσότερα χρόνια στη νύχτα γενικότερα, θα ήθελα να μου πείτε ποιες διαφορές παρατηρείτε τόσο στο κοινό όσο και στη συμπεριφορά των καλλιτεχνών.  
Παλιά το τραγούδι ήταν σαν το βιβλίο. Τώρα το τραγούδι είναι σαν την ταινία, έχει δηλαδή οπτικοποιηθεί. Παλιά γινόσουν γνωστός από το ραδιόφωνο και όχι από την τηλεόραση που ερχόταν στην πορεία. Εκεί ήταν πιο ωραία τα πράγματα. Δηλαδή, άκουγες ένα τραγούδι του Τερζή κι έλεγες «πω πω ένας παίδαρος!», έμενες δηλαδή στην ουσία. Τι σε νοιάζει εσένα το πώς είναι; Ακούς την κομματάρα του Τερζή και ψηφίζεις ναι. Τώρα πρέπει να περάσεις από την ιερά εξέταση που είναι η τηλεόραση για να πεις «καλός είναι αυτός, αλλά δε γράφει…».

Ότι δηλαδή δεν έχει το πακέτο.
Τι μαλακίες είναι αυτές… Έχουν βγει πολλοί τηλεοπτικοί τραγουδιστές που αυτοί που αξίζουν τον κόπο είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το καλό είναι ότι συνέχεια βγαίνουν πράγματα. Η Ελεονώρα Ζουγανέλη για παράδειγμα, άσχετα από το ότι είναι πολύ όμορφη, βγήκε από το ραδιόφωνο. Άρα, ακόμα και τώρα βγαίνουν από το ραδιόφωνο πράγματα. Αυτά μου αρέσουν εμένα. Αυτά που τα ακούς και στέκεσαι στην ουσία. Που είναι τόσο δυνατά που δεν μπαίνεις στη διαδικασία να πεις οτιδήποτε.

Το «Έμεινα εδώ» βγήκε στην επιφάνεια μετά από 10 χρόνια από την πρώτη του κυκλοφορία. Το ερμηνεύουν όλοι σχεδόν οι καλλιτέχνες όπως ακριβώς έγινε και με την «Πριγκηπέσσα» του Μάλαμα.
Είναι ακριβώς η ίδια ιστορία και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό.

Ποιο είναι - κατά τη δική σας άποψη - αυτό το ιδιαίτερο χάρισμα του συγκεκριμένου τραγουδιού που το κάνει τόσο ξεχωριστό;
Υπάρχουν πολλά τραγούδια μου σαν το «Έμεινα εδώ» που έχουν αυτή την ιστορία. Αυτό έρχεται να μας πει ότι τίποτα δεν πάει χαμένο άμα αξίζει τον κόπο. Κάποτε θα βρει τον δρόμο του. Το απόδειξε περίτρανα αυτό το κομμάτι, όπως και άλλα κομμάτια, αλλά αυτό έδωσε ρεσιτάλ.

Αφού όλοι αναρωτιόντουσαν ποιος το είπε πρώτος, όπως με την «Πριγκηπέσσα»
Ναι, τσακώνονταν στα μαγαζιά. Την «Πριγκηπέσσα» τη λέω κι εγώ ακόμα με την εκτέλεση του Μάλαμα βέβαια. Όχι ότι το έχει πει άσχημα ο Καρράς, αλλά εκείνη του Μάλαμα η πιο ακουστική μου ταιριάζει πιο πολύ.

Έχετε συνεργαστεί με πάρα πολλούς καλλιτέχνες, απόρροια των οποίων ήταν κάποιες εξαιρετικές δισκογραφικές και ζωντανές συναντήσεις. Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης με τον οποίο θα θέλατε να συνεργαστείτε ξανά;
Με όλους! Είχα τις καλύτερες σχέσεις με όλους κι έχω περάσει και καλά. Καμία σχέση με αυτό που περνάμε με τον Αντώνη Ρέμο, γιατί μας δένει και μια φιλία πριν από αυτό που κάνουμε φέτος. Και με τον Σάκη θα ‘θελα να συνεργαστώ ξανά και με τον Πάριο, με την Πάολα θα ΄θελα να ξανασυνεργαστώ… Υπάρχουν και πάρα πολύ άλλοι με τους οποίους θα ΄θελα να συνεργαστώ, όπως τη Νατάσα Θεοδωρίδου, την Ελεονώρα.

Ποιος είναι ο κυριότερος φόβος σας και ποια η πιο θετική σας σκέψη για το προσεχές και το μακρινό μέλλον;
Με την υγεία θέλω να ‘μαι καλά. Καμιά φορά ακούω για κάποιον γνωστό που έχει πρόβλημα και λέω «όλα αυτά που λέμε είναι μαλακίες». Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να είσαι υγιής. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Το πιο θετικό που σκέφτομαι είναι να κάνει μπονάτσα μέσα στον χειμώνα για να πάω για ψάρεμα.

Περιγράψτε με τρεις λέξεις τη ζωή σας.
Της πουτάνας γίνεται...

Πείτε μου λίγα λόγια για τη φετινή σας συνεργασία με τον Αντώνη Ρέμο και την Ελένη Φουρέιρα.
Εντάξει, δεν υπάρχει! Καταπληκτική! Με τον Αντώνη έχουμε δέσει πάρα πολύ. Όταν τον έβλεπα αγχωμένο στις πρόβες, του ‘λεγα να μη φοβάται. Κι εγώ αγχώνομαι, αλλά σε αυτή την περίπτωση αυτός είναι ο καπετάνιος, εμείς είμαστε στον χώρο του. Θυμάμαι, μετά τη τζενεράλε μιλούσαμε 7 η ώρα το πρωί και του ‘λεγα ότι δεν είναι τίποτα αυτά. Έχει πολύ ωραία δισκογραφία, έχω καλή δισκογραφία, έχουμε καλή αισθητική, θα πούμε ωραία τραγούδια. Αυτό που δε μπορεί κανείς να βγάλει με τίποτα είναι αυτή η ενέργεια που βγάζουμε εμείς η δύο. Όταν είμαστε πάνω στην πίστα, χαίρεται ο ένας που είναι απέναντί του ο άλλος. Αυτό θα το εκλάβει ο κόσμος και δε θα θέλει τίποτα άλλο. Με τη Φουρέιρα μοιραζόμαστε ένα κομμάτι. Είναι ένα καινούριο αστέρι, το οποίο δε βαριέσαι να το βλέπεις. Έχει δέσει κι αυτή μαζί μας, περνάει πολύ καλά ο κόσμος.

Τι θα θέλατε να πείτε ή να ευχηθείτε στους ανθρώπους που σας ακολουθούν σε κάθε σας βήμα όλα αυτά τα χρόνια;
Εκτός από υγεία που το λέω πάντα τι να πω… Ξέρουν αυτοί γιατί το κάνουν να με ακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια. Πιστεύω ότι αυτό που τους τραβάει πολύ σε μένα είναι αυτή η ωμή ειλικρίνεια που έχω απέναντί τους. Δεν τους νοιάζει πόσο μεγάλη επιτυχία θα γίνει το κάθε τραγούδι. Αυτό που τους νοιάζει είναι ότι ψάχνω ακόμα με πάθος να βγάζω τραγούδια τα οποία θα αγγίξουν την καρδιά τους και την ψυχή τους είτε τα ακούσουν στο ραδιόφωνο είτε όχι. Υπάρχουν άτομα που δεν το ‘ξερα – μέσω της τεχνολογίας το ανακαλύπτω και είναι πολύ σημαντικό -, τα οποία με αγαπάνε πολύ. Πίστεψέ με, αυτό με κάνει και πιο δυνατό, αλλά και πιο υπεύθυνο.

www.e-orfeas.gr 

Ρέμος – Ρόκκος – Φουρέιρα στο Αθηνών Αρένα «Ποια κρίση;»

κλικ εδώ

«Μαζί αυτοσχεδιάζουμε» στον Ζυγό «Με μία λέξη… άριστα!»

κλικ εδώ

Αφιέρωμα στον Κώστα Βίρβο «Τιμή σε έναν ζωντανό θρύλο»

κλικ εδώ

Στις αγορές του Μ. Χατζιδάκι «Αναπόληση, αγάπη, γαλήνη και μουσική πληρότητα»

κλικ εδώ

Ματίνα Πάντζαλη "Το τραγούδι είναι ο αέρας που αναπνέω"

Είναι πάρα πολύ παρήγορο να γνωρίζει κάποιος ανθρώπους που έχουν έρθει σε αυτόν τον κόσμο για να υπηρετήσουν μια συγκεκριμένη μορφή τέχνης και που τελικά, καταφέρνουν να το επιτύχουν. Η Ματίνα Πάντζαλη ανήκει στην κατηγορία εκείνων που γεννήθηκαν για να τραγουδούν. Η χροιά της είναι ξεκάθαρα λαϊκή κι αυτό τη βοηθάει στο να μπορεί να ερμηνεύσει άνετα όλων των ειδών τα τραγούδια. Εκτός αυτού, είναι ένας άνθρωπος που πατάει γερά στα πόδια του, με αποτέλεσμα να γίνεται συμπαθής σε όλους όσοι την πλησιάζουν. Πριν από λίγες εβδομάδες έκανε την πρώτη της επίσημη εμφάνιση σε αθηναϊκή σκηνή - και μάλιστα, δίπλα στο πλευρό του Γιώργου Θεοφάνους - κάνοντας τους θαμώνες να τη χειροκροτούν διαρκώς. Η Ματίνα, δίνει την πρώτη της συνέντευξη στον «Ορφέα». Ο «Ορφέας» με τη σειρά του της εύχεται από καρδιάς καλή επιτυχία σε όλα!

Σύστησέ μου τον εαυτό σου. Πού μεγάλωσες; Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι; Τι μουσικές επιρροές έχεις;
Γεννήθηκα πριν από 22 χρόνια στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Εύβοια και συγκεκριμένα στο Αλιβέρι. Σ’ ό,τι αφορά τις  σπουδές μου βρίσκομαι στο πτυχίο του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου που εδρεύει στην Καλαμάτα. Παράλληλα με αυτές τις σπουδές, παρακολουθώ μαθήματα στο Μουσικό Εργαστήρι του Γιώργου Θεοφάνους στην Αθήνα. Από  μικρή είχα αρχίσει σπουδές στη Μουσική σε ωδείο στην πόλη του Αλιβερίου, εκεί όπου είχα μια καθηγήτρια φωνητικής από την Ιταλία, η οποία με το που είπα το πρώτο τραγουδιστικό «Αα» μου είπε «Εδώ είμαστε. ’Έχεις  φοβερό μέταλλο στη φωνή σου αν και σε ηλικία μεταφώνησης (ήμουν 11 ετών, ίσως και πιο μικρή). Καλλιέργησέ το». Αυτό το γεγονός, πέρα από το ότι μου άρεσε το τραγούδι, έγινε το έναυσμα για να ασχοληθώ αργότερα  πιο συστηματικά με τη μουσική και το τραγούδι. Γενικότερα μου αρέσει να ακούω τα πάντα, αλλά τα ακούσματα που με έχουν επηρεάσει περιστρέφονται γύρω από το έντεχνο και το λαϊκό τραγούδι. Συγκεκριμένα ακούω Χάρις Αλεξίου, Γλυκερία, Μαρινέλλα, Αντώνη  Ρέμο και Νατάσα Θεοδωρίδου.

Τι είναι για σένα το τραγούδι και η μουσική γενικότερα;
Για μένα το τραγούδι είναι ο αέρας  που αναπνέω,  πηγή ζωής και έκφρασης. Έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου και προσπαθώ καθημερινά με τους καθηγητές μου, αλλά και μόνη μου να βελτιώνομαι. Γι’ αυτό το λόγο συνεχίζω ακόμα μέχρι και σήμερα τις σπουδές μου γύρω από το τραγούδι. Επειδή, όμως, δε μπορεί να υπάρξει  ξεκομμένο το τραγούδι  από τη μουσική - θεωρώ ότι η μουσική αποτελεί το απαραίτητο υπόβαθρο του τραγουδιού-,  προσπαθώ να ενημερώνομαι από το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και το διαδίκτυο, αλλά και από τις συναυλίες για τα διάφορα μουσικά δρώμενα και ρεύματα.

Σε ποιο είδος τραγουδιού θα ήθελες να αφοσιωθείς;
Το είδος του τραγουδιού που θα ήθελα να αφοσιωθώ και να υπηρετήσω είναι το έντεχνο και το λαϊκό τραγούδι.

Πριν λίγες μέρες κέρδισες ένα δισκογραφικό συμβόλαιο ως μία από τις δύο νικήτριες της σχολής του Γιώργου Θεοφάνους («Μουσικό Εργαστηράκι»). Τι σημαίνει για σένα αυτή η νίκη;
Η νίκη αυτή σημαίνει για μένα ότι ανοίγονται καινούργιοι επαγγελματικοί ορίζοντες στο χώρο της δισκογραφίας, αλλά και ότι πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις από σειρά εμφανίσεων σε διάφορες μουσικές σκηνές, κάτι που με καθιστά ακόμα πιο υπεύθυνη με τον χώρο αυτόν που έχω επιλέξει να ασχοληθώ.

Εκτός αυτού του γεγονότος, την Παρασκευή 26 και το Σάββατο 27 εμφανίστηκες μαζί με τον Θεοφάνους και δυο εξαιρετικούς τραγουδιστές (τον Γιώργο Λιανό και τον Άκη Δείξιμο) ζωντανά σε μουσική σκηνή. Μίλησέ μου για αυτή σου την εμπειρία.
Αυτό που μου συνέβη από την πρώτη μου επαγγελματική εμφάνιση στη συγκεκριμένη μουσική σκηνή με τον Γιώργο Θεοφάνους και τους δυο αξιόλογους τραγουδιστές που προανέφερες, ήταν ένα όνειρο ζωής, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Βίωσα την αγάπη του κόσμου και την αποδοχή του, εισέπραξα το χειροκρότημα του και αυτό μου δίνει τη δύναμη για να συνεχίσω στο μέλλον. Ο καθοριστικός, όμως, παράγοντας για τις μελλοντικές εμφανίσεις, είναι ο μουσικοσυνθέτης και δάσκαλος μου Γιώργος Θεοφάνους που από την πρώτη στιγμή που τον συνάντησα σε γνωστό μουσικό τηλεπαιχνίδι όπου είχα λάβει μέρος, ένιωσα μια απίστευτη χημεία μαζί του και έκανα μια ενδόμυχη σκέψη που την θυμάμαι σαν και τώρα που έλεγε «μακάρι κάποια στιγμή στο μέλλον να μου δοθεί η ευκαιρία να συνεργαστώ με αυτόν τον άνθρωπο», τον οποίο θαυμάζω και εκτιμώ ειλικρινά πάρα πολύ και επίσης, τον θεωρώ πάρα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για το ελληνικό τραγούδι. Έχει προσφέρει πάρα πολλά και θα προσφέρει ακόμα περισσότερα στο μέλλον.

Έχεις στόχους για το μέλλον; Αν ναι, ποιοι είναι αυτοί;
Στόχος πρώτης προτεραιότητας για μένα είναι να πάρω το πτυχίο μου, ολοκληρώνοντας  τις σπουδές μου και αν είναι δυνατόν να γίνει ένας συνδυασμός των δυο σπουδών μου (φιλολογία και τραγούδι). Δεύτερος στόχος και μελλοντική προτεραιότητα στη ζωή μου, είναι σε κάποια χρόνια από τώρα να αποκτήσω και τη δική μου οικογένεια.
Πες μου ένα μόνο όνομα καλλιτέχνη, με τον οποίον θα ήθελες να συνεργαστείς οπωσδήποτε.
Επειδή δεν μπορώ να διαχωρίσω και να πω μόνο ένα όνομα καλλιτέχνη, θα πω δύο ονόματα, διότι για μένα στην ψυχή μου είναι το ίδιο ακριβώς.  Μιλάω για τη Χάρις Αλεξίου και τη Γλυκερία. Τις αγαπάω εξίσου το ίδιο και θα ήταν όνειρο ζωής για μένα μια συνεργασία μου μαζί τους. Είναι μία από τις μεγαλύτερες ευχές μου.

Παρακολουθείς τα γεγονότα της καθημερινότητας είτε από το διαδίκτυο είτε από την τηλεόραση; Αν ναι, τι έχεις να πεις για όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας; Δηλαδή, είσαι πολιτικοποιημένο άτομο;
Παρακολουθώ στον ελεύθερο χρόνο μου είτε από το διαδίκτυο είτε από την τηλεόραση όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και στη χώρα μας προκειμένου να ενημερώνομαι και να έχω μια δική μου άποψη. Ναι, είμαι πολιτικοποιημένο άτομο αλλά όχι κομματικοποιημένο.

Θα ήθελες να ζεις σε κάποια άλλη εποχή από την τωρινή;
Επειδή η εποχή μου μοιάζει πάρα πολύ με αυτή του Μεσοπολέμου (Belle Époque), δε νομίζω ότι η διάθεση  μου να ζήσω εκείνη την εποχή διαφέρει από το ότι ζω την σημερινή.

Αν σου δινόταν η ευκαιρία να κάνεις τρεις ευχές για τη ζωή σου, ποιες θα ήταν αυτές;
Οι τρεις ευχές μου είναι να έχω την υγεία μου πάνω απ’ όλα, η οικογένεια μου να είναι καλά και επίσης να έχω επαγγελματική αποκατάσταση στον τομέα της μουσικής και του τραγουδιού!

www.e-orfeas.gr

Ηλίας Λιούγκος "Η Ελλάδα μας διατηρεί τη σοφία της"

Ο Ηλίας Λιούγκος έχει στις βαλίτσες του ένα τεράστιο βιογραφικό, το οποίο πάρα πολλοί συνάδελφοί του θα ζήλευαν. Αυτό, όμως, που τον στιγμάτισε - όπως τονίζει κι ο ίδιος στη συνέντευξη που ακολουθεί – είναι η συνεργασία του με τον Μάνο Χατζιδάκι. Στις 9 Νοεμβρίου ο Ηλίας Λιούγκος μαζί με μια πλειάδα ερμηνευτών, θα τιμήσουν στο Badminton τον μεγάλο Έλληνα συνθέτη σε μια βραδιά με τίτλο «Στις αγορές του Μάνου Χατζιδάκι». Για αυτή την παράσταση και για άλλα πολλά μιλάει στον Ορφέα ο επιτυχημένος δημιουργός.

Ουσιαστικά από το ξεκίνημά σας βρεθήκατε δίπλα στο ιερό τέρας της ελληνικής μουσικής με το όνομα Μάνος Χατζιδάκις. Θεωρείτε ότι αν δεν είχατε αυτήν την τύχη, θα είχατε την εξέλιξη που έχετε σήμερα;
Αν δεν τον είχα γνωρίσει θα είχα χαθεί. Ό,τι καλό δείτε σε μένα, οφείλεται στη μαθητεία που είχα κοντά του.  Εκεί  γνώρισα τον εαυτό μου,  το αληθινό πρόσωπο της μουσικής, εκεί ήρθα σε επαφή με τα μεγάλα και εκεί άρχισα να υποπτεύομαι για τα κρυμμένα.
    
Ακόμα και τώρα, το 2012, εξακολουθεί να υπάρχει μια τεράστια μερίδα κόσμου που ακούει Μάνο Χατζιδάκι φανατικά. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Μάνου Λοΐζου. Πού αποδίδετε αυτήν τη συνέχεια δυο καλλιτεχνών που έχουν φύγει εδώ και πολύ καιρό από κοντά μας;  Στο γεγονός ότι είναι αναντικατάστατοι ή στο γεγονός ότι ο κόσμος ξέρει να ακούει καλή μουσική;
Πιστεύω στο ένστικτο του κόσμου. Παρόλο που πολλοί απατεώνες προσπαθούν να τον αποπλανήσουν και να του πουλήσουν τόνους σκουπίδια, στο τέλος ο κόσμος διακρίνει και επιλέγει το αληθινό και αυτό που αξίζει.  Είναι τόσο ανακουφιστικό και παρήγορο αυτό! Χαλάλι όλες οι θυσίες μας.

Πείτε μου ένα και μόνο περιστατικό που σας συνέβη μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι και που δε θα ξεχάσετε ποτέ.
Η στιγμή που δεν ξεχνώ είναι όταν τον συνάντησα για πρώτη φορά. Εκεί η ζωή μου άλλαξε. Κάτι σαν να ξημέρωσε και είδα για πρώτη φορά το φως του ήλιου, ενώ πριν ζούσα στο σκοτάδι.

Τι θα γίνει στις 9 Νοεμβρίου στο Badminton;
Κάτι σαν γιορτή! Εκτός από μένα, η Ανδριάνα  Μπάμπαλη, ο Ορφέας Περίδης, η Καλλιόπη Βέττα και ο Χρήστος Θηβαίος, συναντιούνται με τους μουσικούς  που επί χρόνια παίζαμε τα έργα του Χατζιδάκι σε συναυλίες και στους δίσκους, τον Παναγιώτη Δράκο, τον κύριο Νίκο Γκίνο, τον  Οδυσσέα Κορέλη και τη Στέλλα  Κυπραίου που έχει αναλάβει και την επιμέλεια της ορχήστρας, για να τραγουδήσουμε αυτά τα σπουδαία τραγούδια που όλοι αγαπάμε και δεν μπορούμε να αποχωριστούμε. Δε γιορτάζει κάποιος, αλλά τα τραγούδια της Ρωμαϊκής και Λαϊκής αγοράς, έχουν τη χαρά της γιορτής. Τραγουδήθηκαν πολύ σε εποχές ευημερίας, τότε  που η Ελλάδα ήταν η «Ελλάς χώρα των ονείρων» και η Αθήνα «Μια πόλη μαγική».  Είναι φορτισμένα δηλαδή με πολλές και καλές στιγμές που ζήσαμε στο παρελθόν. Ας γίνουμε για λίγο νοσταλγοί, το έχουμε ανάγκη στις μέρες μας.

Έχετε γράψει πάρα πολλά τραγούδια για μεγάλους καλλιτέχνες όπως τις Φλέρυ Νταντωνάκη, Έλλη Πασπαλά και τη Μόρφω Τσαϊρέλη. Ποιο είναι εκείνο που ξεχωρίζετε και γιατί;
Δεν ξεχωρίζω κανένα από τα τραγούδια μου, όλα γεννήθηκαν από μένα  και πίσω από το καθένα κρύβεται και ένα κομμάτι της δικής μου ιστορίας. Έχουν τραγουδήσει δε, πολλοί άλλοι σημαντικοί τραγουδιστές τραγούδια μου. Ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Γιώργος  Νταλάρας, η Μελίνα Κανά, ο Βασίλης  Γισδάκης, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Νίκος  Κουρουπάκης, η Βούλα Σαββίδη η Ελένη Τσαλιγοπούλου. Νιώθω τυχερός που τα τραγούδια μου ευτύχησαν και τραγουδήθηκαν από τόσο σπουδαίους ερμηνευτές. Όταν λέω αυτά τα τραγούδια στις συναυλίες μου έχω τη φωνή τους στα αυτιά μου και κάθε φορά τους θυμάμαι!

 Θα θέλατε να ακούσετε διασκευασμένα κάποια από τα τραγούδια σας και μάλιστα, από νέους καλλιτέχνες; Αν ναι, σε ποιους θα τα δίνατε;
Μου αρέσει πολύ η προσωπική προσέγγιση στη Μουσική. Αυτός είναι και ο λόγος των πολλών εκτελέσεων ιδιαίτερα στη συμφωνική μουσική. Αλλά το προσωπικό κίνητρο συνήθως δεν φτάνει. Πρέπει να το υπερβεί κανείς και να είναι σίγουρος ότι έχει να προσθέσει κάτι παραπάνω στην ήδη υπάρχουσα ερμηνεία. Ο Μάνος έλεγε για τον «Μεγάλο Ερωτικό» δεν χρειάζεται να τον κάνουμε στις συναυλίες, είναι τόσο ωραίος ο δίσκος, που δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Δεν νιώθω, όμως, έτσι για τα τραγούδια μου, κάθε που τα ακούω, μου έρχεται να προσθέσω κάτι, να διορθώσω, ή να αλλάξω. Ελεύθερα, λοιπόν, τα τραγούδια μου, κάντε τα ό,τι θέλετε χωρίς να με ρωτήσετε. Σκεφτείτε όμως, ίσως η βοήθειά μου να σας είναι πολύτιμη!

Υπάρχει κάποια συνεργασία που δεν έχετε πραγματοποιήσει και θα θέλατε να κάνετε άμεσα;
Ετοιμάζω συγχρόνως τον επόμενο δίσκο μου και εκεί υπάρχει ένα τραγούδι που ταιριάζει στη φωνή του Μάλαμα και θέλω να του το προτείνω να το τραγουδήσει. Είμαι θαυμαστής του και θέλω να πω πως με όσους  συναδέλφους μου έχω συνεργαστεί, σε όλους έβρισκα κάτι να θαυμάσω. Η φωνή του Μάλαμα είναι ένας ολόκληρος κόσμος, που προκύπτει κυρίως από το Αχ του Καζαντζίδη, γνήσια λαϊκός και ελληνικός. Ένας κόσμος παρακμιακός που καταφέρνει με ένα λυγμό, με ένα ξόρκι να τον αποπλανήσει, να τον αναστήσει και να τον απογειώσει στον ουρανό της μουσικής του. Η περίπτωση του Μάλαμα όπως και του Ορφέα Περίδη  (που θα μας κάνει την τιμή να τραγουδήσει στη συναυλία) είναι οι άξιοι συνεχιστές τής μετά Χατζιδακικής περιόδου που τροφοδότησαν και κράτησαν τις νεότερες γενιές σε υψηλό επίπεδο. Τελικά η Ελλάδα μας διατηρεί τη σοφία της και ξέρει να επιλέγει τους άξιους εκπροσώπους της.

Κατά πόσο είναι εφικτό στις μέρες μας να βγουν τραγούδια από νέους δημιουργούς (λόγω των δύσκολων καταστάσεων που όλοι βιώνουμε);
Η κάθε εποχή έχει τα δικά της ζητήματα, ικανά για να εμπνεύσει τους ανήσυχους εκφραστές της. Πάντα βιώνουμε κάτι. Και όταν αυτό είναι έντονο απ’ όπου και αν προέρχεται, μας παρακινεί να το εκτονώσουμε, να γράψουμε ένα ποίημα ή ένα τραγούδι αν είμαστε μουσικοί. 

Μετά την παράσταση στο Badminton, τι άλλο να περιμένουμε από εσάς;
Δυο συναυλίες 27 και 28 Νοεμβρίου στην Κύπρο με την Ανδριάνα Μπάμπαλη και μέρος των μουσικών που θα παίξουν στο Badminton, με τις ενορχηστρώσεις της Στέλλας Κυπραίου. Επίσης, στις 6 Απριλίου πρόκειται να παρουσιάσω στο Μέγαρο ένα εντελώς διαφορετικό θέμα, που όπου να ‘ναι θα ανακοινωθεί.

Έχετε κάποια θετική σκέψη για το μέλλον; Αν ναι, ποια είναι αυτή;
Ζούμε έναν εφιάλτη και όσα μας στήριζαν και αγαπήσαμε, καταρρέουν. Όμως σε αυτή την κατάρρευση βλέπουμε και το γκρέμισμα μιας σάπιας κοινωνίας που μας μαστίζει επί χρόνια. Τα ποντίκια τρέχουν να κρυφτούν, η σαπίλα και η μούχλα θα καθαρίσει επιτέλους και εμείς θα ανασυνταχτούμε και θα αρχίσουμε απ την αρχή. Αυτό είναι μια θετική σκέψη. Είναι το ωφέλιμο!

www.e-orfeas.gr 

Ερωφίλη & Μαρία Καναβάκη «Και το νοίκι: 2»

κλικ εδώ

Chicago «Το απόλυτο μιούζικαλ του χειμώνα»

κλικ εδώ

Γρηγόρης Μπιθικώτσης "Έχω όνειρα και μου αρέσει να θέτω στόχους"

Όλοι όσοι έχουν fb και έχουν ανάμεσα στους φίλους τους τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, λίγες μέρες πριν βρέθηκαν μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη. Ποια είναι αυτή; Οι τέσσερις γιοι των τεσσάρων μεγαλύτερων τραγουδιστών της Ελλάδας - πάντα κατά τη γνώμη της υπογράφουσας - (των Μπιθικώτση, Διονυσίου, Κόκοτα και Πάριου) αποφάσισαν να κάνουν μια πρωτοφανή για τα σημερινά δεδομένα παγκόσμια περιοδεία, η οποία θα περιλαμβάνει τραγούδια που ερμήνευσαν πρώτοι οι γονείς τους πολλά χρόνια πριν και που ακόμα τραγουδάει όλος ο κόσμος. Έτσι, λοιπόν, δόθηκε η αφορμή για να γίνει η συνέντευξη με έναν από τους συμμετέχοντες, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Έναν καλλιτέχνη που διατηρεί χαμηλό προφίλ, ενώ παράλληλα μέσα από τη φυσική ευγένεια που διαθέτει κάνει εκείνους που συζητούν μαζί του να αισθάνονται μια τεράστια άνεση που κανονικά την έχουν άνθρωποι που γνωρίζονται χρόνια. Για αυτούς τους λόγους και για άλλους τόσους, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης αξίζει μεγάλης αποδοχής από όλους όσοι αγαπούν πραγματικά το τραγούδι. Γιατί, όπως τονίζει κι εκείνος «Το τραγούδι είναι αγάπη». Να σημειωθεί ότι η συνέντευξη αυτή πραγματοποιήθηκε στην οικία του αείμνηστου Γρηγόρη Μπιθικώτση...

Δε χρειάζεται να ρωτήσω πώς σου μπήκε το «μικρόβιο» του τραγουδιού… Σε ρωτάω αν αυτό ήταν μονόδρομος για σένα…
Ήταν καθαρά επιλογή αγάπης. Όταν πρωτοξεκίνησα, δεν ήξερα καν ότι τραγουδάω. Σπούδαζα μουσική από μικρός, δηλαδή πιάνο, ανωτέρα θεωρητικά, αρμονία κτλ, αλλά πάντα κάτι μου έλειπε. Ήθελα να ασχοληθώ με το κομμάτι της σύνθεσης, αφού αυτό με είχε αγγίξει στην αρχή, ήταν η πρωταρχική μου ιδέα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, που ήμουν γύρω στα 22, πήγα σε ένα πάρτι, όπου άκουγαν Μπιθικώτση. Σταμάτησε σε κάποια στιγμή η μουσική και πήραν τη σκυτάλη δυο παιδιά που έπαιζαν κιθάρα και πιάνο. Μου λένε «δε λες κανένα τραγούδι;». Είπα, λοιπόν, ένα κομμάτι και ενθουσιάστηκαν, αλλά εγώ δεν έδωσα περαιτέρω βάση. Βέβαια, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάτι έμεινε. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το τραγούδι. Από κει και πέρα, όποτε μαζευόμασταν με την παρέα, άρχισε να γίνεται «κατεστημένο» ότι θα τραγουδήσω κι εγώ το έκανα. Κάποια στιγμή ήρθε ένας από την παρέα εδώ στο σπίτι και ήταν κι ο πατέρας μου μπροστά. Γυρίζει και λέει ο φίλος μου στον πατέρα μου «Κύριε Γρηγόρη, προχθές στο πάρτι μας τραγούδησε ο γιος σας υπέροχα». Μένει έκπληκτος ο πατέρας μου και μου λέει «Τραγουδάς;» και απαντάω «Και βέβαια όχι!». Ο πατέρας μου ήταν πάρα πολύ αυστηρός στη δουλειά του και ειδικά με το θέμα του τραγουδιού, επειδή το αγαπούσε πάρα πολύ και ήθελε να ακούει ανθρώπους που το αξίζουν πραγματικά, άσχετα αν είναι γιος του, αδελφή του ή και μάνα του ακόμα, ήταν κάθετος. Μου λέει «Εφόσον άνοιξες το στόμα σου και τραγούδησες εκεί, θα ανοίξεις το στόμα σου και θα τραγουδήσεις κι εδώ για να σε ακούσω για να σου πω εγώ μόνο αν κάνεις, γιατί αν δεν κάνεις, είναι ντροπή». Αυτή τη συζήτηση μου την έκανε δυο χρόνια συνεχόμενα. Όπως καταλαβαίνεις, εγώ ήμουν ένα παιδί που μέσα από τον πατέρα μου είχαν περάσει πολύ καλοί Έλληνες τραγουδιστές, οι οποίοι έτρεμαν μόνο και μόνο που του έσφιγγαν το χέρι. Και λέω «εγώ τι να του πω;». αισθανόμουν ένα «δέος» και μια εφηβική ντροπή. Αφού τον παίδευα, λοιπόν, για δύο χρόνια, μια μέρα γυρίζω στο σπίτι στο Μαρούσι κι εκείνος καθόταν με το μπουζούκι στο χέρι και μου λέει «άμα δεν τραγουδήσεις και τώρα, θα φύγω». Κι έτσι του είπα το «Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα». Του είπα κουπλέ και ρεφραίν, όχι ολόκληρο το τραγούδι. Σταματάει το μπουζούκι και μου λέει «Είσαι τραγουδιστής».

Προσπαθώ να φανταστώ το πώς αισθάνθηκες! Μετά τι έγινε;
Από τότε, από το 1996 ως τα μέσα του 1997 ξεκινήσαμε μαθήματα οι δυο μας επί τέσσερις ώρες κάθε μέρα, κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο. Περάσαμε από τα ρεμπέτικα του Μάρκου μέχρι τον Τσιτσάνη, τον Χιώτη, τον Ξαρχάκο, τον Σπανό, τον Μούτση, τον Χατζιδάκι και φτάσαμε στον Θεοδωράκη. Οι δυο μας, μαζί με το μπουζούκι, περάσαμε με πρόβες και αναπνοές το  «Άξιον εστί». Είναι μια περίοδος της ζωής μου που δεν ξεχνάω. Μερικές φορές με ρωτάνε αν αισθάνομαι βάρος που είμαι γιος του Μπιθικώτση. Εγώ δεν το έχω εκλάβει ποτέ ως βάρος. Εδώ στην Ελλάδα έχουν το κακό και συγκρίνουν τον γιο με τον πατέρα. Αυτό είναι και άδικο, αλλά και ανούσιο αν το καλοσκεφτείς. Δηλαδή, δεν μπορείς να συγκρίνεις έναν άνθρωπο που αγαπάει τη μουσική και που τραγουδάει με έναν άνθρωπο ο οποίος έχει κάνει μια καριέρα πενήντα χρόνων και που έχει συνδέσει το όνομά του με τα πιο χρυσά γράμματα της ελληνικής δισκογραφίας. Είναι και άδικο και κουτό.

Εσείς έχετε και το ίδιο ακριβώς όνομα κι αυτό είναι το ζόρι.
Ναι, έχουμε ακριβώς το ίδιο όνομα κι αυτό ήταν δική του επιλογή. Όταν ρωτήθηκε γιατί έβγαλε τον γιο του Γρηγόρη, είπε για να υπάρχει ένας Γρηγόρης στο σπίτι όταν φύγω από τη ζωή.

Ναι, αλλά αυτό δεν λειτούργησε ανασταλτικά για τη δική σου την καριέρα; Ότι λέγεσαι δηλαδή Γρηγόρης Μπιθικώτσης;
Μπορείς να το δεις κι έτσι, αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι. Κουβαλώντας το όνομα «Μπιθικώτσης» αισθάνομαι μια υπερηφάνεια, μια λεβεντιά γι’ αυτό. Σέβομαι όλα αυτά  που έχει δώσει ο πατέρας μου στην Ελλάδα έχοντας μεγαλώσει όλους αυτούς τους Έλληνες με τα τραγούδια του. Είναι σημαντικό να δεις τι αγάπη εισπράττω αντί εκείνου από τον κόσμο ακόμα και τώρα. Βέβαια, υπάρχουν ορισμένοι καχύποπτοι και πάντα θα υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι θα ασχολούνται με τις συγκρίσεις, αλλά εγώ δεν ασχολούμαι καθόλου με αυτά τα πράγματα, γιατί θεωρώ ότι ερμηνευτικά ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είναι ό,τι πιο επιστημονικό βγήκε ερμηνευτικά στην Ελλάδα και που πρόκειται να βγει. Τον έχω μελετήσει, τον έχω σπουδάσει ερμηνευτικά και θεωρώ ότι οι δυνατότητές του ξεπερνούσαν τα όρια της φαντασίας. Είναι, λοιπόν, άσκοπη η οποιαδήποτε σύγκριση μαζί του. Το ίδιο ισχύει και για τον Χάρη Βαρθακούρη, τον Στέλιο Διονυσίου και τον Δημήτρη Κόκοτα. Όλα αυτά τα ονόματα έχουν έναν βασικό παράγοντα, ο οποίος είναι το ταλέντο. Στο κάτω – κάτω η ιστορία ακόμα γράφεται. Εδώ είμαστε όλοι. Για να μιλήσω για τον εαυτό μου, με ενδιαφέρει να κάνω πράγματα που με γεμίζουν μέσω της μουσικής. Θεωρώ ότι χωρίς τη μουσική και το τραγούδι δε θα είχα ζωή. Είναι δύσκολη η εποχή για να κάνεις επιλογές, να βρεις τραγούδια που θα σου ταιριάζουν απόλυτα, αλλά ο χρόνος τελικά θα δείξει τι μπορεί να αφήσει πίσω του ο καθένας.

Κι εσύ τον γιο σου Γρηγόρη τον έβγαλες… Φαντάζεσαι να θελήσει να γίνει κι αυτός τραγουδιστής;
Κατ’ αρχάς, τον γιο μου δε θα μπορούσα να μην τον βγάλω Γρηγόρη, γιατί αυτό είναι το όνομα του πατέρα μου, άσχετα από το ότι είναι και το δικό μου. Να σου πω ότι, δεν ξέρεις πόσο συγκινημένος είμαι με την όλη υπόθεση του γιου μου. Ο πατέρας μου έφυγε τον Απρίλιο του 2005, αλλά από τότε δεν έχει περάσει μια μέρα που να μη μου ‘χει λείψει και να μην τον αναζητώ. Μου λείπει ουσιαστικά, γιατί κάναμε παρέα, ήμασταν πάνω από όλα φίλοι. Ήξερα τα πιο βαθιά του μυστικά και ήξερε τα πιο βαθιά μου μυστικά. Και από το σπίτι να έλειπα, έβρισκε πάντα μια πρόφαση στις τέσσερις το πρωί να με πάρει ένα τηλέφωνο για να με ρωτήσει κάτι, με αποτέλεσμα να μιλάμε μέχρι τις 6.30 το πρωί. Δεν ξέρεις, λοιπόν, πόσο χάρηκα που κάποια στιγμή παντρεύτηκα την Εύα και είχα την τύχη να μου φέρει στον κόσμο γιο, στον οποίο έδωσα το όνομα του πατέρα μου. Όταν συνειδητοποίησα πλέον ότι έχω κάνει γιο Γρηγόρη και πήγα στο σπίτι, ήμουν τόσο συγκινημένος που θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει «Ζωή γιατί είσαι τόσο άδικη και δεν μπορούσες να περιμένεις τρία – τέσσερα χρόνια να τον δει ο πατέρας μου;». Θα άναβε πυροτεχνήματα στο Σύνταγμα! Το παιδάκι αυτή τη στιγμή τραγουδάει το «Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα» όλο απέξω και μάλιστα, όταν πας να του πεις και τίποτα, δε δέχεται και διορθώσεις… Νομίζω ότι μεγαλώνοντας θα καταλάβει πλήρως και την ιστορία του ονόματος που κουβαλάει. Είμαι σίγουρος ότι κι αυτός θα είναι περήφανος για τον παππού του και εύχομαι να με βοηθήσει χρονικά η δουλειά αυτή ώστε να μπορέσει να είναι περήφανος και για τον πατέρα του. Είναι συγκινητικό όπως και να το δεις ότι έχει γεννηθεί τρίτος Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Γερό να ‘ναι το παιδάκι, υγεία και τύχη να ‘χει και να κάνει ό,τι θέλει.

Πες μου κάτι χαρακτηριστικό που θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια. Π.χ. μια συνάντηση που σου έχει μείνει αξέχαστη.
Θυμάμαι που ήμουν πιτσιρικάς γύρω στα πέντε και μέναμε στη Γλυφάδα, γιατί τραγουδούσε εκεί ο πατέρας μου και ήθελε να είναι κοντά στη δουλειά. Στη διπλανή πόρτα ακριβώς ήταν το διαμέρισμα του Τσιτσάνη. Κάθε μέρα έπαιζε μπουζούκι και ήμασταν όλοι μαζί. Επίσης, δεν μπορώ να ξεχάσω τον Γιώργο Ζαμπέτα, όπως και τον Μίκη Θεοδωράκη. Αυτές είναι αναμνήσεις που δε φεύγουν από το μυαλό. Ξέρεις ποια είναι η γνώμη μου τελικά για όλους αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους που γνώρισα μέσω της επαφής τους με τον πατέρα μου; Θεωρώ ότι τελικά αυτό που λείπει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι πραγματικά μεγάλοι άνθρωποι. Πρέπει να καταλάβει όλος ο κόσμος ότι, οι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι δε χρειάζεται να δείχνονται. Ήταν όλοι τους χαμηλών τόνων. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μπει βαθιά μέσα στο μυαλό μας και τη συνείδησή μας. Ένας σπουδαίος άνθρωπος που ξέρει ποιος είναι, είναι πιο απλός από τον πιο απλό άνθρωπο, είναι πιο ταπεινός και δε χρειάζεται να επιδεικνύεται και να κάνει show off.

Είσαι πλέον ένας καλλιτέχνης που έχετε μεγάλη εμπειρία στον χώρο. Πες μου έναν καλό κι έναν κακό λόγο του να γίνει κάποιος τραγουδιστής.
Μπορώ να σου πω κάτι άλλο. Μπορώ να σου πω έναν καλό λόγο για να μη γίνει κάποιος τραγουδιστής κι έναν κακό λόγο για να μη γίνει κάποιος τραγουδιστής! Για να σοβαρευτούμε θα σου πω κάτι άλλο. Το τραγούδι για μένα είναι αγάπη κι αυτό που πιστεύω - γιατί βλέπω ότι μαθαίνουν στα παιδιά να τραγουδούν, άρα υπάρχει εξέλιξη από γενιά σε γενιά - είναι ότι, αν δεν έχει κάποιος μέσα του τραγουδιστικά το 7,5 – 8, δεν μπορείς να τον πας στο 10. Πιστεύω ότι το τραγούδι ουσιαστικά χρειάζεται είναι το ταλέντο, το οποίο δε μαθαίνεται ούτε διδάσκεται. Είτε το ‘χεις είτε δεν το ‘χεις. Αυτό είναι ξεκάθαρο και είναι κανόνας. Δεν μπορεί κανένας να κάνει κάποιον τραγουδιστή αν δεν έχει ταλέντο. Μπορεί να τον σπουδάσει, όμως, δικηγόρο, γιατρό, αρχιτέκτονα. Η μουσική είναι αγάπη, πάθος, έμπνευση, έκφραση, δημιουργία. Έχει να κάνει με ανώτερα πράγματα. Οι άνθρωποι που νομίζουν ότι μπορούν να γίνουν τραγουδιστές και στην ουσία δεν είναι, κάποια στιγμή θα αισθανθούν άσχημα. Αν, βέβαια, κάποιος έχει το ταλέντο και καταφέρει να μπει στον χώρο, γιατί όπως βλέπεις στην εποχή μας δε φτάνει το ταλέντο, μάλιστα μη σου πω ότι δεν είναι και το πρωταρχικό κριτήριο σε μερικούς πλέον η καλή φωνή. Είναι θέμα πλέον ενός γενικευμένου πακέτου, το οποίο το θεωρώ τραγικό λάθος. Πιστεύω ότι κάποιος ο οποίος λέγεται τραγουδιστής, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει σωστά, είναι να τραγουδάει. Βέβαια, επειδή έχουμε χάσει λίγο την μπάλα και αυτό το έχουμε βάλει σε δεύτερη μοίρα πια, υπάρχουν πολλές καταστάσεις. Εγώ είμαι λίγο πιο αυστηρός, όχι με κακία, όμως, αλλά με στεναχώρια. Βλέπω ανθρώπους που αξίζουν σε αυτόν τον χώρο να είναι απέξω και ανθρώπους που δεν αξίζουν να είναι μέσα. Κι αυτό μουσικά και σαν άνθρωπο με στεναχωρεί. Αν, λοιπόν, έχεις το ταλέντο και την τύχη για να προχωρήσεις σε αυτόν τον χώρο που λέγεται ελληνικό τραγούδι, μετά τα οφέλη και τα καλά που εισπράττεις είναι τεράστια, γιατί ουσιαστικά αυτό που εμπνέει και κάνει τον τραγουδιστή να δημιουργεί συνεχώς καινούριες δουλειές, είναι η αγάπη του κόσμου, όπως σου είπα και πριν. Γεμίζει η ψυχή σου, η καρδιά σου, οι μπαταρίες σου κι έχεις δύναμη να αντέξεις δυσκολίες και καταστάσεις που έχει η καθημερινότητα της ζωής. Είναι ακατανίκητο συναίσθημα η αγάπη του κόσμου, ειδικά όταν ο κόσμος καταλάβει ότι αυτό που κάνεις είναι αληθινό και μπορέσεις και επικοινωνήσεις μαζί του με αλήθεια. Εκεί μετά η σχέση πάει σε άλλο επίπεδο μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη.

Πώς αποφασίσατε στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, μαζί με τους άλλους τρεις συναδέλφους σου (Χάρη Βαρθακούρη, Στέλιο Διονυσίου και Δημήτρη Κόκοτα) να συνεργαστείτε για να πείτε τα τραγούδια των πατεράδων σας;
Να σου πω πώς ξεκίνησε το όλο θέμα. Ένα μεσημέρι που έπινα καφέ με τον Χάρη Βαρθακούρη κάπου στην Κηφισιά, λέγαμε για να κάνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό οι δυο μας. Κάποια στιγμή, λοιπόν, πάνω στον καφέ, πετάχτηκε η ιδέα, την εμπλούτισε ο Χάρης και είπαμε τι σπουδαίο που θα ήταν να μπορούσαμε ουσιαστικά να κάναμε ένα αφιέρωμα σχεδόν σε ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ελληνική δισκογραφία, μέσω των γιων των τραγουδιστών που τα πρωτοείπαν. Σε πληροφορώ το κάνουμε – αν και δεν ξέρω πόσοι θα το πιστέψουν αυτό – ούτε με κίνητρο τα χρήματα ούτε με κίνητρο την κρίση. Έτσι κι αλλιώς, εγώ εδώ και πάρα πολλά χρόνια απέχω και από τη δισκογραφία και από τη νύχτα. Γι’ αυτό και όλοι γίναμε αμέσως μια ομάδα. Γιατί καταλάβαμε το πόσο σημαντικό είναι τελικά, ειδικά σε αυτές τις εποχές που ανάφερες, τέσσερις άνθρωποι που έχουν κυκλοφορήσει το dna αυτών των θρύλων, να μπορούμε να επισκεφθούμε όλο τον ελληνισμό της διασποράς και να φωνάξουμε «Είμαστε εδώ, αυτά τα κομμάτια μας έχουν μεγαλώσει, είμαστε υπερήφανοι για το έργο που κληρονομήσαμε από τους πατεράδες μας! Εσείς που τα ξέρετε θυμηθείτε τα ξανά, εσείς παιδιά που δεν τα γνωρίζετε ακούστε τα και μάθετε για ποιο λόγο αξίζει τουλάχιστον μουσικά να είμαστε ακόμα εμείς οι Έλληνες υπερήφανοι». Βέβαια, όλο αυτό πήγε ένα βήμα παραπέρα, γιατί έχουμε τη χαρά και την τιμή να μας αγκαλιάσει η κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη και να συμφωνήσουμε, όταν - πρώτα ο Θεός – τελειώσουμε τις συναυλίες του εξωτερικού, να κάνουμε καλοκαιρινές παραστάσεις στην Ελλάδα, τα έσοδα των οποίων θα πάνε στο σύλλογο «Ελπίδα». Είναι κάτι συμβολικό αυτό που κάνουμε και το κάνουμε με την καρδιά μας.

Η κυρία Βαρδινογιάννη στηρίζει την παγκόσμια περιοδεία;
Όχι, ας μη μπερδευτούμε, δεν έχει καμία χορηγία. Και ο Δημήτρης και ο Στέλιος και ο Χάρης και εγώ έχουμε παρακολουθήσει όλο το έργο που έχει κάνει η κυρία Βαρδινογιάννη τόσα χρόνια για αυτά τα παιδιά και θεωρήσαμε ότι θα ήταν ωραίο να γίνει η πρόταση στην ίδια, ώστε να μπορέσουμε κι εμείς με τη σειρά μας να συνεισφέρουμε σε αυτόν τον σκοπό. Μην ξεχνάς ότι πλέον είμαστε όλοι μπαμπάδες. Κι αυτό είναι σημαντικό, γιατί πλέον νοιώθουμε διαφορετικά τον πόνο που υπάρχει. Αλλάζει όλη σου η ζωή μέσα από το παιδί, αλλάζει ο τρόπος που σκέφτεσαι, αλλάζουν οι προτεραιότητές σου, αλλάζουν οι ευθύνες σου, αλλά πλέον έχεις κάτι που πριν δεν μπορούσες να φανταστείς. Έχεις αυτή την αστείρευτη αγάπη όταν βλέπεις το παιδί σου να σε παίρνει αγκαλιά και να σε φωνάζει «μπαμπά». Κάθε μέρα που ξυπνάω παρακαλώ τον Θεό να με έχει καλά για να μπορέσω να δώσω πράγματα στον Γρηγόρη, αλλά και για να είμαι κοντά του. Έχω την ευθύνη του παιδιού μου, δεν έχω δικαίωμα ούτε να αρρωστήσω. Επειδή, λοιπόν, το είδαμε έτσι συγκινησιακά, πήγαμε μια μέρα στην κυρία Βαρδινογιάννη και της προτείναμε να πάνε τα έσοδα της καλοκαιρινής περιοδείας στο σύλλογο «Ελπίδα».

Στο εξωτερικό θα έχετε μεγάλη ορχήστρα μαζί σας;
Η ορχήστρα θα αποτελείται από έξι μουσικούς και δύο εξαιρετικές τραγουδίστριες που θα μας βοηθούν στα φωνητικά. Παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο το να είναι όλοι οι συνεργάτες στο ίδιο επίπεδο και τα κορίτσια είναι. Πρέπει να σου πω επίσης, ότι, όλες οι εμφανίσεις του εξωτερικού θα ηχογραφούνται, με σκοπό το υλικό αυτό κάποια στιγμή να βγει και σε live cd, ενώ ο σκηνοθέτης Γιώργος Γκάβαλος θα μας ακολουθεί σε κάποιους από τους σταθμούς της περιοδείας προκειμένου να βιντεοσκοπεί για να γίνει και dvd. Πιστεύουμε ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να έρθει κάποια στιγμή στην Ελλάδα ένα τέτοιο υλικό ώστε να δούμε το πώς, ακόμα και σήμερα, αντιδράει ο ελληνισμός με τραγούδια –σταθμούς. Θεωρώ ότι όλο αυτό που κάνουμε είναι μια ευκαιρία και για εμάς τους ίδιους μέσα από την περιοδεία να φωνάξουμε δυνατά «Αυτοί είμαστε εμείς οι Έλληνες». Μπορεί να έχουμε κάνει λάθη, μπορεί να έχουμε φταίξει, μπορεί να έχουμε κάνει κακές επιλογές, αλλά βαθιά μέσα μας είμαστε πάνω απ’ όλα λεβέντες και περήφανοι.

Να κάνω λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου και να σου πω ότι, είναι πολλοί που θα πουν πως ο Μπιθικώτσης, ο Κόκοτας, ο Διονυσίου και ο Βαρθακούρης πάνε περιοδεία, άρα κάνουν καριέρα και βγάζουν λεφτά με τα τραγούδια των πατεράδων τους και ότι δεν είναι άξιοι να βγάλουν δικά τους τραγούδια.
Κατ’ αρχάς, ο Δημήτρης, ο Χάρης κι ο Στέλιος έχουν ήδη κάνει μια δική τους καριέρα. Εγώ είμαι πιο αποστασιοποιημένος, ήμουν πάντα πιο δύσκολος στις επιλογές μου και απέχω και συνειδητά όπως σου είπα και πριν από τη δισκογραφία, γιατί πλέον δε βρίσκω και το ερέθισμα για να συμμετάσχω. Από ‘κει και πέρα, καχύποπτοι, κακοί και κακεντρεχείς πάντα θα υπάρχουν. Αυτό που μετράει στη συγκεκριμένη προσπάθεια είναι ότι εμείς οι τέσσερις, ξέρουμε πάρα πολύ καλά πώς αισθανόμαστε και ποια είναι τα κίνητρα. Πιστεύω ότι, αργά ή γρήγορα, ακόμα και οι πιο δύσπιστοι θα νοιώσουν και θα καταλάβουν αυτά που νοιώθουμε εμείς.

Στο κάτω – κάτω, βγαίνει ο κάθε τραγουδιστής και λέει τα τραγούδια του Μπιθικώτση, του Κόκοτα, του Διονυσίου και του Πάριου και δεν τους λέει κανείς κάτι. Όταν, όμως, βγαίνετε και τα λέτε εσείς, τότε αρχίζουν και λένε ότι εκμεταλλεύεστε το όνομά σας.
Είναι συνετό να σου πω ότι αυτή η σύμπραξη δεν έχει γίνει ποτέ. Ποτέ δεν έχει γίνει τέτοιο αφιέρωμα σε τέσσερις τόσο σπουδαίους καλλιτέχνες του ελληνικού τραγουδιού μαζί και μάλιστα, από τους ανθρώπους που έχουν κληρονομήσει το dna τους, το σπέρμα τους. Είναι πάρα πολύ συγκινητική κατάσταση και αντιμετωπίζεται από όλους με πολύ σεβασμό και αγάπη κι αυτό είναι το σημαντικότερο από όλα. Τώρα αν είναι να πουν, ας πουν. Έτσι κι αλλιώς θα πουν!

Δώσε μου κάποια στοιχεία από το πρόγραμμα αυτό. Π.χ. πότε ξεκινάτε και από πού, πότε θα είστε στην Ελλάδα κλπ.
Αν όλα πάνε καλά, ξεκινάμε στις 8 Δεκεμβρίου στο  Έντμποντον της Αγγλίας. Από κει και πέρα, θα επισκεφθούμε τη Γερμανία μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου, όπου θα φύγουμε μετά για να είμαστε μέχρι και τον νέο χρόνο στην Κύπρο. Μετά Σουηδία, Ολλανδία, ένα τουρ στα Βαλκάνια, κάποια στιγμή ενδιάμεσα την Αφρική και την άνοιξη θα πάμε Αμερική, Καναδά και μετά Αυστραλία. Το πλάνο είναι να γυρίσουμε Ελλάδα τον Μάιο, ώστε να ξεκινήσουμε μετά όλο αυτό το πρόγραμμα από την Ξάνθη μέχρι την Κρήτη. Υπάρχει κι ένα πιο μακρύ πλάνο να πάμε αυτό το σχήμα εφόσον κάνει τον κύκλο του κι εφόσον ουσιαστικά θα έχουμε στις αποσκευές μας μια επιτυχία, να το πάμε σε έναν χώρο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη για περιορισμένες εμφανίσεις. Βέβαια, δε σταματάμε. Θα πάμε ξανά περιοδεία στο εξωτερικό, γιατί μέσα σε έναν χρόνο δεν μπορείς να επισκεφθείς όλες τις χώρες όπου υπάρχουν Έλληνες. Κι εμείς θέλουμε να παίξουμε όπου υπάρχουν Έλληνες. Επίσης, να σου πω ότι προς το τέλος της παράστασης, θα λέει ο ένας γιος τραγούδια του άλλου πατέρα…

Γιατί πιστεύεις ότι δεν γράφονται καινούρια τραγούδια – σταθμοί όπως γραφόντουσαν τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όταν δηλαδή ο ελληνικός λαός υπόφερε τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά;
Θα σου πω κάτι άλλο. Κατά τη γνώμη μου ο πόνος εκφράζεται μέσα από το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Κατά πόσο ακούς αυτή τη στιγμή στα ραδιόφωνα ελληνικό λαϊκό τραγούδι;

Όχι, καθόλου.
Αυτή είναι η απάντησή μου.

Ναι, αλλά γιατί; Είστε τόσοι νέοι καλλιτέχνες είτε τραγουδιστές είτε δημιουργοί.
Ξέρεις πόσοι σημαντικοί νέοι δημιουργοί υπάρχουν εκεί έξω και δεν τους δίνεται το βήμα να εκφραστούν, γιατί το κύκλωμα είναι ασφυκτικά κλειστό; Νομίζω ότι αν κάποια στιγμή ανοίξει έστω και μία χαραμάδα και μπορέσει να δεχτεί νέους ανθρώπους, με πραγματική όρεξη και αγάπη για τη μουσική που να είναι προβληματισμένοι από αυτά που συμβαίνουν, αυτόματα θα αλλάξει το τοπίο του ελληνικού τραγουδιού. Είναι καλή η διασκέδαση, είναι καλή η πλάκα, δεν κατακρίνω κανέναν, αλλά από εκεί και πέρα, καλό θα ήταν να ανοίξει αυτή η χαραμάδα. Να μπουν άνθρωποι που έχουν όρεξη να πουν κάτι καινούριο και να αφήσουν και κάτι πίσω τους. Στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε ο πατέρας μου που ήταν στον Θανάση Λάλα και το «Βήμα της Κυριακής» το 2004, ρωτήθηκε γιατί πλέον δε γράφονται τραγούδια που θα μείνουν. Είχε απαντήσει λέγοντας ότι μας έχει τελειώσει ο πόνος και πρέπει να κάνουμε μια νέα εισαγωγή πόνου για να έχουμε ερεθίσματα. Τώρα, λοιπόν, που η Ελλάδα πονάει και που όλοι μας αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει πραγματικά η κρίση, αφού πλέον κανείς μας δεν έχει τα περιθώρια που είχε παλιότερα, νομίζω ότι σιγά σιγά «αναγκαστικά» θα βγουν και πρέπει ήδη να ‘χουν βγει κομμάτια που να εκφράζουν αυτόν τον πόνο και την κοινωνική ανησυχία που υπάρχει. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτά τα τραγούδια θα ακουστούν από τα μέσα. Το θέμα δεν είναι να βγουν, το θέμα είναι να ακουστούν.

Ως τραγουδιστής, πού αποδίδεις την ελπίδα σου για το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού; Στους δημιουργούς; Στις δισκογραφικές που πλέον δεν υπάρχουν; Στο διαδίκτυο;
Είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση αυτή και δε σου κρύβω ότι την έχω κάνει πολλές φορές και στον εαυτό μου. Θεωρώ ότι αυτό που παρουσιάζουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, γενικότερα σαν μουσική σκηνή, είναι πολύ κατώτερο από αυτό που μπορούμε να παρουσιάσουμε. Βλέπεις παραγωγές του εξωτερικού και λες «γιατί εμείς να είμαστε έτσι;». Πέρα από τα οικονομικά κριτήρια, είναι θέμα συλλογικής προσπάθειας το να ανεβάσουμε γενικότερα λίγο τον πήχη. Όσον αφορά το μέλλον, νομίζω ότι το τραγούδι και η μουσική, χρειάζονται ένα πράγμα μόνο. Πραγματικό βήμα και λόγο στους ανθρώπους που λειτουργούν με ένα και μόνο κριτήριο. Την αγάπη τους για τη μουσική και που θέλουν μέσα από αυτήν να εκφραστούν και να πουν αλήθειες για να μπορέσει όλο αυτό να παρουσιαστεί στο κοινό και το λαό. Τώρα, κατά πόσο μπορεί να επιτευχθεί αυτό, είναι ίσως και ρομαντικό.

Περιέγραψέ μου με μια φράση αυτό που πιστεύεις για το μέλλον σου τόσο σε καλλιτεχνικό επίπεδο όσο και σε προσωπικό. Δηλαδή, αν κάνουμε ξανά μια συνέντευξη δέκα χρόνια αργότερα, πώς θα ήθελες να είναι η ζωή σου;
Έχω όνειρα και μου αρέσει να θέτω στόχους, όπως και να σκέφτομαι το αύριο. Όταν το κάνω αυτό, καμιά φορά αγχώνομαι κιόλας. Αυτό που ειλικρινά με ενδιαφέρει πάνω από όλα τα άλλα, είναι να ‘χω υγεία, που είναι το υπέρτατο αγαθό, το οποίο, όμως, ορισμένες φορές το θεωρούμε δεδομένο ενώ δεν είναι. Επίσης, να είναι καλά η οικογένειά μου, να είναι εντάξει ο γιος μου, να μπορώ να είμαι ο ίδιος σε προσωπικό επίπεδο ευτυχισμένος  -γιατί όταν δεν είμαι ευτυχισμένος και γαλήνιος δεν έχω διάθεση να δημιουργήσω – και να μπορέσω σιγά σιγά να κάνω λίγα βηματάκια επιλεγμένα που θα με αγγίζουν και θα εκφράζουν και – γιατί όχι – να τα αγαπήσει κι ο κόσμος.

www.e-orfeas.gr 

Β. Κορακάκης & Μ. Σουλτάτου στη Μαγιοπούλα «Το πρόγραμμα συστήνεται ανεπιφύλακτα!»

κλικ εδώ

Καίτη Γαρμπή live «Δύο ώρες ερμηνείας»

κλικ εδώ

Το Μεγάλο μας Τσίρκο «Μια φορά δεν είναι αρκετή»

κλικ εδώ

Ντένια Κουρούση "Ο σωστός δρόμος είναι πάντα ο ανήφορος"

Με την Ντένια Κουρούση είχαμε «βρεθεί» ξανά πριν από 1,5 χρόνο, όταν δηλαδή είχε κυκλοφορήσει ο πρώτος της δίσκος με τίτλο «Τι παράξενη κοπέλα». Σήμερα, 18 μήνες μετά, η Ντένια Κουρούση έχει καταφέρει πάρα πολλά πράγματα, ένα από τα οποία είναι η αναγνωρισιμότητα που επάξια έχει κερδίσει. Φέτος το χειμώνα θα την απολαύσουμε σε κάποια πολύ όμορφα στέκια της πρωτεύουσας, κάνοντας την αρχή από τον «Κάβουρα», το πασίγνωστο στέκι που εδρεύει στα Εξάρχεια. Ο «Ορφέας» εύχεται στην Ντένια πραγματικά καλή επιτυχία, γιατί είναι από τις λίγες εκπροσώπους της νέας γενιάς που αξίζουν ό,τι κερδίζουν. Κι εκείνη έχει κερδίσει πολλά και έχει να κερδίσει ακόμα περισσότερα.

Έχει περάσει 1,5 έτος από την προηγούμενη «κουβέντα» μας. Τι έχει αλλάξει στη ζωή σας μέσα σε αυτό το διάστημα;
Δεν άλλαξαν πολλά πράγματα, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι νιώθω μια βαθιά ικανοποίηση για τον δίσκο μου, που πήγε ανέλπιστα καλά, με τα δεδομένα της εποχής, πάντα. Εξαντλήθηκε και πάμε για τη 2η έκδοση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να με έχει γνωρίσει περισσότερος κόσμος ως Ντένια Κουρούση και όχι ως κάποια τραγουδίστρια που συνοδεύει πάντα κάποιον άλλον. Και αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε κάνατε πάρα πολλές εμφανίσεις ανά την Ελλάδα και ακόμα περισσότερες στη Ρόδο, όπου πλέον θεωρείστε κορυφαία τραγουδίστρια για τους ντόπιους – και όχι μόνο. Πώς εξηγείτε αυτή σας την επιτυχία και μάλιστα, σε ένα νησί, χωρίς προβολή των εμφανίσεών σας στα ΜΜΕ;
Στη Ρόδο πήγα Λύκειο, έχω πολλούς φίλους που παρακολουθούν όλη μου την πορεία, προσπάθεια και αγάπη για το τραγούδι .Έτσι και με τη δισκογραφική μου δουλειά, το πήραν «πατριωτικά», με στήριξαν κι ένιωσαν πως το δικό τους παιδί κάτι κάνει, αξιοπρεπές που τους αντιπροσωπεύει. Άλλωστε και τα μέσα της ευρύτερης περιοχής με στήριξαν ανάλογα. Πάνω απ' όλα, όμως, νομίζω όμως έπαιξε ρόλο η προσωπική σχέση.

Ο κόσμος της επαρχίας είναι διαφορετικός από τον κόσμο των αστικών κέντρων; Αν ναι, πού διαφέρει;
Νομίζω ο κόσμος της επαρχίας «διψά» περισσότερο για πράγματα πολιτιστικά. Θεωρώ ότι οι αισθήσεις τους είναι πιο ζωντανές από εμάς εδώ στην Αθήνα.
Εμείς και καλά τα' χουμε δει όλα, είναι πιο προσβάσιμοι οι καλλιτέχνες που θέλουμε να ακούσουμε, γίνονται πιο πολλά πράγματα στα αστικά κέντρα και λογικό είναι να θεωρούμε δεδομένο. ότι κάποια στιγμή αν όχι τώρα, αλλά στο άμεσο μέλλον θα μπορέσουμε να απολαύσουμε ό,τι θέλουμε.

Έχετε κάνει κάτι για το οποίο έχετε μετανιώσει και αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, δεν θα το ξανακάνατε;
Πολλά πράγματα έχω κάνει που θα θελα να μη είχα κάνει. Απορώ με μερικούς ανθρώπους που λένε δεν μετανιώνω για τίποτα και μπράβο τους, αυτό τους απελευθερώνει από τις ενοχές του λάθους. Εγώ όμως δεν είμαι έτσι...Βασανίζομαι συχνά για τα λάθη μου και καταδικάζω τον εαυτό μου. Προσπαθώ όμως να μαθαίνω από αυτά και να γίνομαι καλύτερη. Δεν το καταφέρνω πάντα...

Πείτε μου πού θα σας απολαύσουμε φέτος ζωντανά το χειμώνα στην Αθήνα και τι ακριβώς θα παρουσιάσετε;
Αυτή τη στιγμή θα με βρείτε στον «Κάβουρα», γνωστό στέκι των Εξαρχείων, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο. Κυριακές μεσημέρια στο «Εν Μοσχάτω», επί της Μακρυγιάννη. Θα κάνω και διάφορες εμφανίσεις κατά καιρούς σε μουσικές σκηνές, όπου θα παρουσιάζω τις δισκογραφικές μου συμμετοχές, τραγούδια από τον δίσκο μου και τραγούδια που αγαπώ και με εκφράζουν από όλο το φάσμα του ελληνικού τραγουδιού. Γενικότερα στα μαγαζιά που δουλεύω προσπαθώ να ελαφρώνω την ψυχή μου και την ψυχή του κόσμου. Θέλω να βλέπω χαρούμενα πρόσωπα από κάτω που ικανοποιούνται από το ρεπερτόριο που παρουσιάζω ή να εκπλήσσονται ευχάριστα από κάτι καινούριο που θα πω. Με ικανοποιεί επίσης αφάνταστα, να λέω σπάνια τραγούδια που ζητούν.

Μετά τον πρώτο σας επιτυχημένο δίσκο «Τι παράξενη κοπέλα», ετοιμάζετε κάτι καινούριο; Αν ναι, τι θα περιλαμβάνει και πότε να το περιμένουμε;
Ετοιμάζω καινούρια λαϊκά τραγούδια. Ακόμα βρίσκονται στο «τσουκάλι» και σιγοψήνονται, για να βγουν όλοι τους οι «χυμοί» και να τα απολαύσω και εγώ και οι φίλοι μου. Πιστεύω στα μέσα του καινούριου χρόνου ή τέλη θα έχετε νέα μου...

Υποθέτοντας ότι σας έλεγε κάποιος «έλα να φύγουμε από την Ελλάδα για να κάνουμε εμφανίσεις ανά τον κόσμο», θα πηγαίνατε; Έχετε, δηλαδή, το όνειρο της εκτός συνόρων καριέρας;Με ενδιαφέρει απόλυτα ο τόπος μου. Σαφώς και θα πήγαινα, αρκεί η βάση μου να ήταν στην Ελλάδα. Θέλω να κατακτήσω το ντόπιο κοινό. Παλεύω χρόνια στα λαϊκά πάλκα και το αγαπώ πάρα πολύ. Για μένα το εδώ κοινό είναι το πιο δύσκολο και αυτό είναι πρόκληση για μένα. Κι εγώ πεθαίνω για προκλήσεις!

Αν σας δινόταν η ευκαιρία να κάνετε ένα και μοναδικό ντουέτο με έναν συνάδελφό σας, ποιος θα ήταν αυτός;Τόσοι συνάδελφοι με συγκινούν! Μου ραγίζουν την καρδιά με τη χροιά τους. Ένας απ' αυτούς είναι ο Μανώλης Λιδάκης. Τον θεωρώ κορυφαίο λαϊκό ερμηνευτή. Θα' θελα πολύ να συνυπάρξουμε σε ένα τραγούδι.

Ανασκαλεύοντας το παρελθόν, ποια ήταν η δυνατότερη καλλιτεχνική σας εμπειρία;
Καθημερινά είναι μια καινούρια εμπειρία. Προσπαθώ να ανταπεξέλθω και καλλιτεχνικά σε δύσκολες συνθήκες. Όμως για μένα κορυφαία καλλιτεχνική εμπειρία ήταν η συνάντησή μου με τον Νίκο Μαμαγκάκη, που άλλαξε ριζικά την προσέγγισή μου στο τραγούδι. Ειδικά, με βοήθησε στο να διευρύνω τα εκφραστικά μου μέσα και μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω με καταπληκτικούς μουσικούς

Εδώ και δύο χρόνια η Ελλάδα περνάει μια φάση, την οποία όλοι εμείς που γεννηθήκαμε μέσα στα τελευταία σαράντα χρόνια δεν έχουμε ξαναζήσει. Πείτε μου ποια είναι η γνώμη σας και η στάση σας απέναντι σε όλο αυτό που βιώνουμε;
Νομίζω μέσα απ' όλη αυτή την κατάσταση κάτι καλό θα βγει. Σκύψαμε παραπάνω στον εαυτό μας και τις πραγματικές μας ανάγκες. Είδαμε κατάματα την πραγματικότητα και αυτό πάντα πονάει. Όσοι στήριξαν τη ζωή τους γύρω από τα λεφτά και τον καταναλωτισμό, έπαθαν η μεγαλύτερη ζημιά. Σαφώς η ζωή μου έχει δυσκολέψει, η καθημερινότητά μου. Όμως έχω αληθινούς φίλους που την μοιράζομαι και τη δουλειά μου που την λατρεύω .Και αυτά είναι σπάνια σήμερα και τα εκτιμώ. Επίσης προσπαθώ να είμαι παρούσα σε κινητοποιήσεις και να διεκδικώ δυναμικά αυτά που μου ανήκουν.

Χαρίστε μας την πιο αισιόδοξη σκέψη που έχετε και που πιστεύετε ότι θα γίνει άμεσα πράξη…
Πρόσφατα είδα σε ένα τοίχο «Ας τελειώνουμε με τον αστραφτερό κόσμο του τίποτα». Νομίζω πως είμαστε σε αυτόν τον δρόμο. Και ο σωστός δρόμος είναι πάντα ο ανήφορος...

www.e-orfeas.gr