Χρυσάνθη "Όλοι μου οι πραγματικοί φίλοι είναι φανταστικά παιδιά!"

Μια απολύτως εντεταγμένη και εντεταμένη στους Α.Μ. (Ανώνυμους Μουσικόφιλους) καλλιτέχνιδα, η Χρυσάνθη ταράζει τα νερά της ελληνικής δισκογραφίας, χωρίς ωστόσο, να έχει καταλήξει στο ποιο είναι το μουσικό της ύφος. Κάποια από τα στοιχεία που αναφέρθηκαν περιλαμβάνονται στο Δελτίο Τύπου της εταιρείας από την οποία εκδόθηκε ο πρώτος προσωπικός δίσκος της Χρυσάνθης με τίτλο «ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΦΙΛΟΙ». Πολύ πρωτότυπο τραγούδι είναι το «Συγκρίνεις και συγκρίνεσαι», αλλά και το «Κατάρα αγγέλου». Επίσης, πάρα πολύ καλό είναι το «Φίλημα», το οποίο είναι σε ποίηση Γεωργίου Σουρή. Μιλώντας στον ΟΡΦΕΑ η Χρυσάνθη ξεδιπλώνει κάποια στοιχεία του χαρακτήρα της δίνοντας την εντύπωση ότι έχει κάτι ξεχωριστό που θα της φανεί χρήσιμο στην καλλιτεχνική της πορεία.

Οι φανταστικοί σας φίλοι υπάρχουν και στην πραγματικότητα; 

Ναι, όλοι μου οι πραγματικοί φίλοι είναι φανταστικά παιδιά!

Ποια είναι η διαφορά της φαντασίας με την πραγματικότητα; 

Μια διαφορά τους, ίσως, είναι ότι η μεν φαντασία αποτελεί την δημιουργική ικανότητα του πνεύματος, η δε πραγματικότητα αποτελεί την εκλογικευμένη αντίληψη του περιβάλλοντος. Στην πράξη, όμως, η λογική και η φαντασία συμπράττουν κάθε στιγμή, ώστε να σχηματίσουν την αντίληψη και βίωση του παρόντος. 

Υπάρχει λογική στη δημιουργία των στίχων και των μουσικών που γράφετε;
Η μόνη λογική στους στίχους είναι ότι προσπαθώ αυτό για το οποίο γράφω να εξελίσσεται, σα μια μικρή ιστορία. Η μουσική έρχεται εν συνεχεία, να συνοδεύσει τα λόγια.

Αν σας έλεγα να επιλέξετε ένα μόνο τραγούδι από το πρώτο σας cd προκειμένου να το τραγουδήσετε μπροστά σε 100.000 θεατές, ποιο θα ήταν αυτό; 

Η "Κατάρα αγγέλου". Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο τραγούδι για μένα.

Ποιο είναι το πιο ερωτικό τραγούδι του δίσκου σας; 

Το «Προς..», τους στίχους του οποίου έχει γράψει η Νεκταρία Γαγλία.

Σας αρέσει να κάνετε πλάκα με τους φίλους σας; Κυρίως δέχεστε την πλάκα που σας κάνουν οι άλλοι;
Ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά μιας αληθινής φιλικής σχέσης είναι το να μπορείς να "κάνεις πλάκα", σαρκάζοντας τους φίλους σου και τον ίδιο σου τον εαυτό ελεύθερα. Κάτι τέτοιο είναι δείγμα αγάπης, εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας, μια και δε φοβάσαι να δείξεις τον εαυτό σου, "φορώντας" μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. Οπότε, η απάντηση είναι "ναι" και στα δυο.

Ποια θα ήταν για σας η ιδανικότερη συνεργασία που θα μπορούσατε να κάνετε σε live εμφανίσεις; 

Ιδανικότερη συνεργασία θα ήταν οποιαδήποτε συνεργασία, μέσα στην οποία θα υπήρχε ομόθυμη ευχάριστη μουσική διάθεση... κάτι που συμβαίνει ήδη με τους "Ομοθυμαδόν", το συγκρότημα, δηλαδή, στο οποίο ανήκω τα δυο τελευταία χρόνια!

Πείτε μου ένα όνομα καλλιτέχνη που να βρίσκετε εν ζωή με τον οποίο δεν θα θέλατε με τίποτα να συνεργαστείτε και γιατί; 

Δεν θα ήθελα να συνεργαστώ με τίποτα με οποιονδήποτε καλλιτέχνη ο οποίος αντιλαμβάνεται την μουσική ως μέσο επίδειξης δεξιοτεχνίας και μόνο!

Μια και πλησιάζει το Πάσχα πιστεύετε ότι κάποτε θα έλθει η Δευτέρα Παρουσία να μας σώσει όλους από τα προβλήματα μας; 

Αλίμονο αν περιμένει κανείς την Δευτέρα Παρουσία να τον σώσει από τα προβλήματά του! Το θέμα είναι τι κάνουμε εδώ και τώρα, για να βελτιώσουμε τα κακώς κείμενα της ζωής μας. Κάτι τέτοιο απαιτεί να θέλεις να  γνωρίσεις τα πραγματικά σου προβλήματα, ξεχωρίζοντάς τα από τα κατά φαντασίαν προβλήματα και να τα αντιμετωπίσεις με τα "όπλα" που έχεις! Και ένα από τα πιο σημαντικά όπλα που έχουμε είναι η αγάπη, οι συνάνθρωποι μας και η κοινή προσπάθεια.

Χαρακτηρίστε μου με μια λέξη την Χρυσάνθη.

Μια λέξη θα ήταν εύκολα παρεξηγήσιμη και όχι αρκετά πλήρης για απάντηση, οπότε με μια λέξη θα σας πω ένα χρώμα που μου αρέσει: γαλάζιο... αλλά και αυτό σε συγκεκριμένη απόχρωση, καθώς και σε συνδυασμό με άλλα χρώματα που μου αρέσουν επίσης! Ευχαριστώ πολύ!

www.e-orfeas.gr 

Νίκος Ρουμελιώτης "Έχω πολλά να δώσω στο χώρο της μουσικής"

Ένας καλλιτέχνης με μεγάλη αυτοπεποίθηση είναι πάρα πολύ πιθανό να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Ο Νίκος Ρουμελιώτης διαθέτει αυτό το χαρακτηριστικό και με σύμμαχο τα τραγούδια του κυκλοφορεί τον πρώτο του προσωπικό δίσκο «Ψάχνω ένα χάδι». Στα περισσότερα έχει γράψει ο ίδιος στίχους και μουσική, ενώ σε δύο συνεργάζεται με την Αφροδίτη Γεωργίου και τον Τάκη Νίκα. Το ύφος του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έντεχνο, αφού τόσο οι μελωδίες όσο και οι στίχοι κινούνται σε αυτό το είδος. Επίσης, η φωνή του έχει τη χροιά του τραγουδοποιού που ερμηνεύει τα τραγούδια του. Πάρα πολύ καλό είναι το ομότιτλο τραγούδι, αλλά και τα «Τέρμα η παράσταση», «Μια ευχή» και «Είσαι ζωή». Στη συνέντευξη που έδωσε στον ΟΡΦΕΑ δήλωσε ότι λατρεύει το χαμόγελο, ενώ θέλει πολύ να τον αγαπήσει ο κόσμος.

Είστε ένας καλλιτέχνης που συνθέτετε, γράφετε στίχους και τραγουδάτε παράλληλα. Ποια από τις τρεις ιδιότητές σας θα μπορούσατε να αποχωριστείτε αν σας το ζητούσε κάποιος δικός σας άνθρωπος; 

Δεν θα αποχωριζόμουν ποτέ και για κανέναν κάποια από τις τρεις αυτές ιδιότητες. Ωστόσο είμαι σίγουρος πως κανένας δικός μου άνθρωπος δεν θα μου ζητούσε κάτι τέτοιο.

Γράφετε τραγούδια με συναίσθημα. Τι είναι για εσάς το συναίσθημα;
Το συναίσθημα είναι η ψυχική κατάσταση στην οποία βρίσκεται κάποιος άνθρωπος. Άλλοτε ευχάριστη κι άλλοτε δυσάρεστη. Τα τραγούδια μου πηγάζουν κυρίως από έντονες καταστάσεις της καθημερινότητάς μου.

Για ποιο λόγο κάποιος πρέπει να αγοράσει και να ακούσει το «Ψάχνω ένα χάδι»;
Το "Ψάχνω ένα χάδι" περιέχει δέκα κομμάτια και μια piano version του "Τέρμα η παράσταση". Έχουν δημιουργηθεί μέσα από προσωπικές μου καταστάσεις και εμπειρίες. Θα ήθελα αυτή τη δουλειά η οποία είναι και η πρώτη μου στη δισκογραφία να την μοιραστώ με όλο τον κόσμο έτσι ώστε να μπορέσει να γνωρίσει τα τραγούδια αλλά και τις ανησυχίες μου.

Θα μπορούσατε να τραγουδήσετε σε ένα μαγαζί με συνεργάτες λαϊκούς τραγουδιστές; 

Θα μπορούσα να τραγουδήσω οπουδήποτε και με οποιονδήποτε, αρκεί αυτό που θα κάνω να με εκφράζει απόλυτα.

Θα θέλατε να δώσετε τραγούδια σας σε άλλους καλλιτέχνες; Αν ναι, πείτε μου κάποια ονόματα. 

Θα ήταν μεγάλη μου χαρά να βρεθούν καλλιτέχνες τους οποίους θα αγγίξουν τα τραγούδια μου και θα ήθελαν να τα τραγουδήσουν.

Ποιος τραγουδιστής ή συνθέτης ήταν πρότυπό σας μεγαλώνοντας; 

Δεν είχα ποτέ κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο. Πάντα μου άρεσε να ακούω τραγούδια που να με αγγίζει ο στίχος και να με ταξιδεύει η μελωδία.

Ποιο τραγούδι από τον δίσκο σας θα αφιερώνατε στην Ελλάδα δεδομένου των δύσκολων οικονομικών συνθηκών που ζούμε όλοι αυτό τον καιρό; 

Το τραγούδι το οποίο θα επέλεγα να αφιερώσω θα ήταν το "Ψάχνω ένα χάδι". Ο κάθε άνθρωπος πλέον ψάχνει να βρει αλήθεια, κατανόηση, αγάπη και κάποιο ερέθισμα που θα τον κάνει να ονειρεύεται για το αβέβαιο μέλλον του.

Αν υποθέσουμε ότι σας ανέθεταν τη σύνθεση του τραγουδιού που θα εκπροσωπούσε τη χώρα μας σε ένα παγκόσμιο γεγονός, όπως την τελετή έναρξης των Special Olympics 2011, τι ύφος θα είχε;Το ύφος θα πήγαζε από την αγάπη, το πείσμα, την αισιοδοξία και τη θέληση για ζωή που αντλούμε από αυτούς τους ανθρώπους.

Πόσο σημαντικό είναι το χαμόγελο στη ζωή σας;
Το χαμόγελο είναι το ποιό όμορφο πράγμα που μπορεί να χαρίσει κάποιος στον συνάνθρωπό του αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό. Ένα χαμόγελο πολλές φορές σημαίνει το τέλος των δυσκολιών και το ξεκίνημα νέων στόχων στη ζωή.

Πείτε μου μια σκέψη σας για το παρόν και μία για το επαγγελματικό μέλλον σας. 

Αυτό που θα ήθελα είναι να αγαπήσει ο κόσμος τα τραγούδια μου και το μόνο σίγουρο για το μέλλον είναι ότι έχω πολλά να δώσω στο χώρο της μουσικής. 

www.e-orfeas.gr 

Η μουσική κρίση της εποχής

Για μία ακόμα φορά στην τεράστια ιστορία της η Ελλάδα περνάει οικονομική κρίση. Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, μειώνονται τα έσοδα όλων των πολιτών, με αποτέλεσμα να υπάρχει πάντα πτώση στην παραγωγή νέων αγαθών. Με άλλα λόγια, ο κόσμος δεν έχει το ανάλογο ποσό χρήματος για οτιδήποτε καινούριο. 

Να, όμως, που η ελληνική δισκογραφία δεν υπακούει στους κανόνες. Πού στηρίζεται αυτό; Στην έκδοση πάρα πολλών καινούριων cd και μάλιστα, από νέους καλλιτέχνες. Αυτό εννοείται πως είναι καλό για τη μουσική ως ιδέα, αφού δίνεται από τις εταιρίες η ευκαιρία σε φερέλπιδες τραγουδιστές και δημιουργούς να μοιραστούν τις μελωδικές τους δυνατότητες με το κοινό. Από την άλλη, στο 2011 το διαδίκτυο έχει διεισδύσει σε τεράστιο ποσοστό στις ζωές όλων μας που σημαίνει πως, αν υπάρχει τρόπος να αγοραστεί οτιδήποτε από εκεί, τότε είναι ευπρόσδεκτο από τους περισσότερους, αφού το κόστος είναι πολύ λιγότερο. Μέχρι εδώ, όλα καλά, αφού και οι καλλιτέχνες «πουλούν» τα cd τους έστω και με χαμηλότερο κέρδος, αλλά και ο κόσμος έρχεται σε επαφή μαζί τους πιο άμεσα.

Τι γίνεται, όμως, όταν υπάρχουν δεκάδες – ίσως και εκατοντάδες – ιστοσελίδες μέσα από τις οποίες μπορεί ο καθένας να «κατεβάσει» ΔΩΡΕΑΝ καινούρια και παλιά τραγούδια είτε νόμιμα είτε παράνομα; Από πού βγαίνει το όφελος της εταιρείας και των καλλιτεχνών; Κι αφού τα περισσότερα site είναι παράνομα, γιατί δε γίνεται κάτι για να κλείσουν; Αυτά είναι κάποια αναπάντητα ερωτήματα που βασανίζουν εκείνους που νοιάζονται πραγματικά για τη μουσική, τους μουσικούς, τους στιχουργούς, τους ερμηνευτές, αλλά και τους εργαζόμενους στις δισκογραφικές εταιρίες.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι όλη αυτή η «δωρεάν» τάση έχει εξελιχθεί και στον ραδιοφωνικό τομέα. Ο καθένας από εμάς μπορεί χρησιμοποιώντας έναν κωδικό που έχει μάθει από το εξωτερικό να ανοίξει το δικό του διαδικτυακό ραδιόφωνο, στο οποίο παίζει ό,τι τραγούδι θέλει, ενώ με το μικρόφωνο του υπολογιστή κάνει κανονικά εκπομπές. Εννοείται πως η αναφορά είναι για εκείνους που δεν έχουν την άδεια της ΑΕΠΙ για να το κάνουν αυτό.

Κάποτε για να αποκτήσει κάποιος έναν καινούριο δίσκο έπρεπε να πάει στο δισκοπωλείο και να τον αγοράσει. Αργότερα, με ένα κλικ και τη χρήση της πιστωτικής του κάρτας το αγόραζε από το σπίτι του. Επίσης, κάποτε για να γίνει κάποιος παραγωγός στο ραδιόφωνο (όχι να ανοίξει ραδιόφωνο) έπρεπε να πάει σε μια σχολή δημοσιογραφίας – ή κάτι αντίστοιχο -, να κάνει κάποια demo και εφόσον κρινόταν κατάλληλος από τους ανωτέρους του να δοκιμάσει την τύχη του στο ραδιοφωνικό μικρόφωνο. Πλέον, το μόνο που χρειάζεται είναι ένας κωδικός. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν όλη αυτή η εξέλιξη της τεχνολογίας είναι πραγματική εξέλιξη ή… υποβιβασμός της τέχνης και της οικονομίας γενικότερα…

 

www.e-orfeas.gr 

Ντένια Κουρούση "Με χαρακτηρίζουν ως μια γυναίκα από τα παλιά!" [10-04-2011]

Πριν από λίγο καιρό οι πιστοί θαυμαστές του καλού, ρεμπέτικου τραγουδιού γνώρισαν δισκογραφικά τη Ντένια Κουρούση, μια και την είχαν ήδη μάθει από τις εμφανίσεις της στα καλά, νυχτερινά μαγαζιά. Ο πρώτος δίσκος έχει τίτλο «Τι παράξενη κοπέλα» και εμπεριέχει τραγούδια διαφόρων συνθετών που όλοι σεβόμαστε και γνωρίζουμε. Διαθέτοντας μια ιδιαίτερη και καθαρή χροιά στη φωνή της η Ντένια Κουρούση μας ταξιδεύει στην Ελλάδα του 20ου αιώνα με τραγούδια όπως τα «Μάχαιραν έδωσες», «Φελάχες γλυκές», Δυο τσιγγάνικα χειλάκια». Εντελώς συμπτωματικά, το πρώτο τραγούδι του δίσκου είναι το «Είσ’ εσύ ο άνθρωπός μου» που στους περισσότερους έγινε γνωστό από την τηλεοπτική σειρά «Το νησί». Εδώ, όμως, το ακούμε στην κανονική του εκτέλεση και όχι διασκευασμένο.
Με αφορμή, λοιπόν την κυκλοφορία του πρώτου της cd, η Ντένια Κουρούση μιλάει στον Ορφέα και δηλώνει με περηφάνια πως τη χαρακτηρίζουν ως μια γυναίκα από τα παλιά!

Πείτε μας λίγα λόγια για την πρώτη σας δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Τι παράξενη κοπέλα». 

Είναι ένα δώρο που πήρα από τους φίλους μου και πιστεύω πως θα αγαπηθεί πολύ! Για μένα είναι η αρχή μιας μουσικής παρουσίας που θα συνεχιστεί με συνέπεια και μεράκι. Περιλαμβάνει 11 τραγούδια από αγαπημένους δημιουργούς που με σεβασμό ερμήνευσα, μια και τα έχουμε ακούσει ξανά από τη Μαρίκα Νίνου, τη Στέλλα Χασκιλ, τον Παπαϊωάννου και τόσους άλλους που είναι δάσκαλοι πραγματικοί για εμάς. Ο δίσκος αυτός για μένα αντικατοπτρίζει την ολοκλήρωση ενός κύκλου και την αρχή ενός άλλου, καινούριου.

Από όλα τα τραγούδια του δίσκου, τα οποία είναι δημιουργίες πασίγνωστων καλλιτεχνών, ποιο ξεχωρίζετε περισσότερο και γιατί;

Ξεχωρίζω το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου «Τι παράξενη κοπέλα» του Μανώλη Χιώτη, γιατί το αγάπησα εξαρχής. Ακούγοντας την εκπληκτική φωνή της Μαρίκας Νίνου με ταξίδεψε. Απ’ ό,τι βλέπω ταξιδεύει και τους θαμώνες του κάθε μαγαζιού που εμφανίζομαι. Έτσι, μου δίνεται η ευκαιρία να έρχομαι πιο κοντά με τον κόσμο.

Ποιο θεωρείτε πως είναι το είδος κοινού που απευθύνεστε, τόσο ηλικιακά όσο και μουσικά;
Νομίζω πως όποιος αγαπά την καλή μουσική μπορεί άνετα να ακούσει και τα τραγούδια του δίσκου. Όσο για την ηλικία, δε νομίζω πως παίζει κανένα ρόλο στη μουσική που υπηρετώ. Έχω δει 18 χρονών παιδί να χορεύει ή να τραγουδά κάποιο από τα τραγούδια αυτά και 80 χρονών επίσης! Άρα πιστεύω πως, ειδικά το ρεμπέτικο, έχει ακόμα πολλή δύναμη και ενέργεια και απευθύνεται σε όλους.

Έχοντας μια αρκετά μεγάλη εμπειρία στο χώρο των ρεμπέτικων και λαϊκών πάλκων, θα μπορούσατε να εμφανιστείτε σε κάποιον εντελώς διαφορετικό χώρο, όπως π.χ., μια καθαρά μουσική σκηνή; 

Βεβαίως και το έχω κάνει. Νομίζω πως αυτοί οι χώροι είναι «συγγενείς», γιατί κύριος παρανομαστής τους είναι η μουσική. Πας για να ακούσεις μουσική, να μάθεις καινούρια τραγούδια κι όχι να δεις. Κάποτε εμφανίστηκα στα «μπουζούκια» και εκεί, ναι, ήμουν σαν τη μύγα μες το γάλα!

Εάν σας έλεγε κάποιος γνώστης της μουσικής ότι κάτι πρέπει να αλλάξετε πάνω σας είτε εμφανισιακά είτε μουσικά, προκειμένου να κάνετε καριέρα μεγάλου βεληνεκούς, θα το κάνατε;
Ν.Κ.: Αν συμβάδιζε με τις αρχές μου και την αισθητική μου, ναι, γιατί όχι;

Ποιου εν ζωή συνθέτη τα τραγούδια θα θέλατε να ερμηνεύσετε άμεσα και δεν το έχετε κάνει μέχρι τώρα; 

Σε διάφορες εμφανίσεις που κάνω κατά καιρούς ερμηνεύω όλους σχεδόν τους συνθέτες. Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Λοΐζο, Κουγιουμτζή, Άκη Πάνου, Μάλαμα, Μαμαγκάκη και τόσους άλλους. Η μουσική για μένα δεν έχει όρια. Αν εννοείτε δισκογραφικά, θα ήθελα πολύ να τραγουδήσω μουσικές του Νίκου Τάτση, του Σταύρου Ξαρχάκου ή του Αντώνη Απέργη.

Με ποια κριτήρια επιλέγετε τα τραγούδια που τραγουδάτε σε έναν χώρο ή δισκογραφικά; 

Οτιδήποτε με συγκινεί και με συναρπάζει. Κάτι που μπορεί να μου φέρει μνήμες από τα παλιά ή κάτι ανεξήγητα δυνατό που με συνταράζει. Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που τραγουδώ κάποιο τραγούδι που αρέσει πολύ στον κόσμο αν και το έχω βαρεθεί. Αυτές είναι οι ανάγκες του επαγγέλματός μας, γι΄αυτό και είμαι επαγγελματίας, αλλιώς θα τραγουδούσα σπίτι μου. Εννοώ, βέβαια, τραγούδια της αισθητικής μου πάντα, έτσι;

Αν δε ζούσατε στην εποχή που ζούμε τώρα, σε ποια θα θέλατε να ζήσετε και γιατί;
Θα ήθελα πολύ να ζούσα την εποχή του ’30 ή του ’50. Μου αρέσει εκείνη η εποχή, οι μουσικές, η διαφορετική ατμόσφαιρα, κυρίως το ’30… Ίσως να βρίσκονται όλα αυτά στο κεφάλι μας, αλλά γενικά με χαρακτηρίζουν ως μια γυναίκα από τα παλιά!

Τι νομίζετε ότι λείπει σήμερα από την ελληνική δισκογραφία; 

Λείπει η καινούρια άποψη στη σύνθεση και η ευκαιρία στα νέα παιδιά να κάνουν πράγματα. Οι εταιρίες εκτός από κάποιες μικρές εξαιρέσεις ακολουθούν την πεπατημένη, μια και γνώμονας όλων πια είναι το κέρδος

Παρακολουθείτε τους υπόλοιπους νέους συναδέλφους σας; Αν ναι, ξεχωρίζετε κάποιον;

Βεβαίως παρακολουθώ και ομολογώ πως υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα, μεγάλα ταλέντα, άγνωστα τις περισσότερες φορές. Δε συνάδει πάντα η αξία με την αναγνωσιμότητα.  Τραγουδίστριες όπως η Μαρία Σπυροπούλου και η Ελένη Καπηλίδου, μουσικοί όπως ο Βασίλης Κεντεντζόγλου, μπουζουξήδες όπως ο Βασίλης Κορακάκης ή ο Σπύρος Πατράς και τόσοι άλλοι που καθημερινά καταθέτουν ψυχή και σώμα στην τέχνη της μουσικής.

Κλείνοντας τα μάτια σας, σε ποιο περιβάλλον βρίσκεστε; Για παράδειγμα, βρίσκεστε δίπλα στη θάλασσα ή σε ένα απομονωμένο σπίτι στο βουνό; 

Κλείνοντας τα μάτια μου βρίσκομαι πάντα στο Πίσω Λιβάδι στην Πάρο, εκεί που μεγάλωσα μέχρι την πρώτη Δημοτικού, μέσα στη θάλασσα ως αργά το απόγευμα που έβγαινα πια μελανιασμένη. Με τη γιαγιά μου παρέα….

www.e-orfeas.gr 

Κώστας Δημουλέας "Αναζητούμε χώρους που να μπορούν να στηρίξουν ένα οπτικοακουστικό θέαμα"

Ο Κώστας Δημουλέας έχει μεγάλο παρελθόν στην καλλιτεχνική «φυλή» της χώρας μας. Έχει γράψει μουσική για πάρα πολλά και διαφορετικά είδη πολιτισμού και πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το cd «Η κομμώτρια κι ο θάνατος», στο οποίο περιλαμβάνονται 9 τραγούδια με τις φωνές των Σωτηρία Λεονάρδου, Βασίλη Γισδάκη, Παυλίνα Κατσή, Περικλή Μπισκίνη, Κώστα Μπουγιώτη, αλλά και του ίδιου του συνθέτη. Ένας δίσκος με ιδιαίτερα τραγούδια, τα οποία χρειάζεται κανείς να τα ακούσει και 2 και 3 φορές το καθένα προκειμένου να εμπεδώσει το νόημά τους. Ο Κώστας Δημουλέας στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλάει για τη μουσική βιομηχανία και για το διαδίκτυο.

 

Είστε ένας μουσικός που έχετε κάνει πολλά, τόσο στον κινηματογράφο, όσο στην τηλεόραση και το θέατρο. Τώρα κυκλοφορεί το cd σας με τίτλο «Η κομμώτρια κι ο θάνατος». Ποια από όλες τις μουσικές δυνατότητες προτιμάτε και γιατί; 

Στην πραγματικότητα έχω κάνει λίγο από όλα. Η διαφορά της «Κομμώτριας» από τις προηγούμενες δουλειές που έχω κάνει, είναι ότι εδώ τον πρώτο λόγο τον έχει η μουσική και ο στίχος και συνεπώς είναι αμιγώς προσωπική δουλειά ενώ στις προηγούμενες, η μουσική είχε ρόλο συμπληρωματικό και εγώ έπρεπε να συνδράμω στο όραμα κάποιου άλλου, κάτι που βρίσκω εξίσου ενδιαφέρον.  

Από τα 9 τραγούδια του δίσκου σας, ποιο ξεχωρίζετε περισσότερο; 

Δε μπορώ να κάνω τέτοιους διαχωρισμούς. Αυτό όμως που μου αρέσει σε αυτό το δίσκο είναι ότι οι άνθρωποι που τον ακούν, εκφράζουν τελείως διαφορετικές προτιμήσεις  σε σχέση με τα κομμάτια που περιέχει.

Γιατί στους στίχους που υπάρχουν στο cd σας χρησιμοποιείτε το πολυτονικό σύστημα;
Τα ποιήματα του Ηλία Λάγιου και του Γιώργου Κοροπούλη που δανείστηκα για να μελοποιήσω σε αυτό το δίσκο, ήταν τυπωμένα σε αυτή τη μορφή στην ποιητική συλλογή "Ανθοδέσμη" από τις  εκδόσεις Άγρα. Οπότε προτίμησα να εμφανίσω τα πρωτότυπα. 

Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στη μουσική βιομηχανία του σήμερα;

Νομίζω πως οι λέξεις «μουσική» και «βιομηχανία» δεν συνάδουν ούτως ή άλλως. Επενδύσαμε πάρα πολλά χρήματα για να φτιάξουμε ένα σύστημα που εμπορεύεται τη μουσική και ξαφνικά εμφανίστηκε το διαδίκτυο. Και  τότε όλοι είχαν πρόσβαση σε όλα. Αυτό είχε ένα καλό σε σχέση με την ευκολία της προώθησης της μουσικής και των καλλιτεχνών, αλλά από τη άλλη αποδυνάμωσε την παραγωγή καθώς καθιέρωσε τη μουσική φτηνά προσβάσιμη, χωρίς το κόστος της παραγωγής της να πέσει αισθητά. Το αποτέλεσμα είναι ότι ναι μεν οι καλλιτέχνες έχουν ένα μέσο προώθησης πολύ δυνατό αλλά και μια τεράστια δυσκολία στο να παράγουν πράγματα καθώς ως επί το πλείστον είναι υποχρεωμένοι να καλύπτουν τα έξοδα της παραγωγής μόνοι τους.

Θα μπορούσατε να ηχογραφήσετε έναν ολόκληρο δίσκο με τη δικιά σας φωνή και μόνο; 

Δε νομίζω πως έχω την ικανότητα να στηρίξω ένα τέτοιο εγχείρημα.

Είναι εύκολο να επιβιώσει ένας μουσικός στο καλλιτεχνικό στερέωμα του 2011;
Είναι γενικώς δύσκολο. Και γίνεται βέβαια ακόμα πιο δύσκολο  δεδομένων των συνθηκών που διανύουμε αυτή τη περίοδο. Ο κόσμος έχει πρόσβαση πια  σε μια τεράστια βιβλιοθήκη πληροφοριών. Έχει τη δυνατότητα να συγκρίνει, να αυξήσει την κριτική του σκέψη και τελικά να αποφασίσει τι είναι αυτό που του πάει περισσότερο, κάτι που θεωρώ πολύ σωστό. Θέλω να πιστεύω πως η συνταγή της επιβίωσης που ανέφερες παραπάνω έχει να κάνει με την ειλικρίνεια και τη συνέπεια που δείχνει ένας μουσικός στη δουλειά του. 

Πόσο χρησιμοποιείτε το διαδίκτυο προκειμένου να προωθήσετε τα επαγγελματικά σας βήματα;
Το χρησιμοποιώ αρκετά. Όχι όσο θα ήθελα, αλλά αρκετά.

Πέρα από τη Σωτηρία Λεονάρδου που συμμετέχει σε μεγάλο βαθμό στον δίσκο σας, ποια άλλη γυναικεία φωνή θα θέλατε να ερμηνεύσει τραγούδια σας;

Δεν το έχω σκεφτεί ακόμα. Το πρώτο βήμα είναι να βγει το υλικό. Μετά αποφασίζω σε ποιόν θα ταίριαζε το κάθε τραγούδι. Δεν ξεκινάω γράφοντας τραγούδια για κάποιον. 

 

Σε ποιον καλλιτέχνη δε θα δίνατε ποτέ τραγούδια σας και γιατί; 

Μέχρι τώρα, η προσπάθεια μου να γράψω τραγούδια έχει καταλήξει στο να προκύπτουν πράγματα με έντονα θεατρικά στοιχεία. Αυτό είναι κάτι που δεν επιδίωξα, απλώς προέκυψε. Αυτή μάλλον είναι η δική μου άποψη για το τραγούδι. Συνεπώς οι τραγουδιστές που θα συμμετείχαν σε κάτι τέτοιο θα έπρεπε να μπορούν να καλύψουν και τη θεατρικότητα του είδους, όπως πολύ καλά μπορεί να κάνει η Λεονάρδου, ο Γισδάκης, ο Μπουγιώτης και ο Μπισκίνης  που τραγούδησαν  στην κομμώτρια.

Σε τι είδους χώρο θα μπορούσατε να εμφανιστείτε ζωντανά; Σε μουσική σκηνή, club ή σε κάτι εντελώς διαφορετικό;
Αυτή τη περίοδο ετοιμάζουμε μια σειρά από ζωντανές εμφανίσεις οι οποίες θα είναι συνδυασμένες με video και ίσως να έχουν και αρκετά θεατρικά στοιχεία. Οπότε αναζητούμε χώρους που να μπορούν να στηρίξουν ένα οπτικοακουστικό θέαμα. 

www.e-orfeas.gr 

Nίκος Ευαντινός "Δεν είμαι ούτε τραγουδιστής ούτε διασκεδαστής ούτε επιθυμώ να κάνω καριέρα"

Ένας νέος καλλιτέχνης, με γνώσεις, σκέψεις και πολλά όνειρα, ο Nίκος Ευαντινός, συστήνεται στο κοινό με το πρώτο του προσωπικό cd που έχει τίτλο «Πανταχού απών», το οποίο περιέχει 12 τραγούδια σε δικούς του στίχους και μουσική. Κάθε ένα ξεχωριστά, έχει τη δικιά του, μικρή ιστορία, η οποία έχει τις ρίζες της αφενός στην παράδοση και αφετέρου στα βιώματα του συγκεκριμένου δημιουργού – ερμηνευτή. Ξεχωρίζουν τα «Πανταχού απών», «Μια μάνα κι ένας γιος», «Καλωσορίσατε» και «Ο χαρταετός».
Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Νίκος Ευαντινός αναπτύσσει τις σκέψεις του, τα πιστεύω του και πάνω από όλα, τις αλήθειες του. Γιατί ένας καλλιτέχνης που επιμένει να γράφει τη λέξη Τέχνη με Τ κεφαλαίο, σίγουρα είναι αληθινός! 

Στο τραγούδι που είναι και ο τίτλος του δίσκου σας αναφέρετε πως θα θέλατε να ήσασταν αεράκι και να σκορπάτε γλυκιά δροσούλα μες στης ζωής τη φάρσα. Πιστεύετε ότι έχουμε ανάγκη όλοι μας από λίγη δροσούλα; Αν ναι, πού τη χρειαζόμαστε περισσότερο;
Νίκος Ευαντινός: Όλοι μας έχουμε ανάγκη να αντλήσουμε δύναμη και ελπίδα προκειμένου να δώσουμε νόημα στη φάρσα της ζωής. Αυτό το νόημα έχει και ο στίχος. Μια δροσούλα στον καύσωνα του ατομικισμού, της παντοκρατορίας της κούφιας σχετικότητας και του υποκειμενισμού που χαρακτηρίζουν τις μέρες μας, θα ήταν για παράδειγμα μια ανθρώπινη πράξη, μια δημιουργία, μια σκέψη που θα έδινε στην κοινωνία μια άλλη δυνατότητα και θα της αποκάλυπτε ένα αληθινό πρόσωπο της ομορφιάς του κόσμου. Όλοι λοιπόν  χρειαζόμαστε μια τέτοια γλυκιά δροσούλα.

Είναι εύκολο, πιστεύετε σήμερα, να ακουστούν σε μεγάλο ποσοτικά αριθμό κόσμου τα τραγούδια σας που έχουν ένα ιδιαίτερο, έντεχνο ύφος;
Ν.Ε.: Όχι, είναι δύσκολο. Και αυτό γιατί το κοινό το οποίο υπονοείτε, δηλαδή το μαζικό, αντλεί τα αισθητικά του πρότυπα κατά κύριο λόγο από τα ΜΜΕ τα οποία δεν ενδιαφέρονται για την Τέχνη αλλά για το εμπόριο. Η φτήνια, το κιτς, ο μιμητισμός, και η ιλουστρασιόν τέχνη της εφήμερης παραγωγής και κατανάλωσης έχουν κυριαρχήσει και έχουν εμποτίσει πλέον την πλειοψηφία των συμπολιτών μου. Εδώ όμως πρέπει να κάνουμε μια επισήμανση. Όποιος άνθρωπος δημιουργεί συνειδητά και ελεύθερα  δεν ενδιαφέρεται για την μαζικότητα. Ενδιαφέρεται κυρίως για την ατομικότητα. Αντιμετωπίζει τον κάθε ένα που του κάνει την τιμή να τον ακούσει ή να τον διαβάσει ως μια μοναδική προσωπικότητα που χρήζει σεβασμού. Κι ας μην τον γνωρίσει, κι ας μην του μιλήσει ποτέ. Όσο για μένα, δεν θεωρώ τα τραγούδια μου «δύσκολα». Ίσα-ίσα συνομιλούν με την λαϊκή παράδοση. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο η μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού συνομιλεί πλέον μαζί της.

Θα αλλάζατε για κάποιον συγκεκριμένο το καλλιτεχνικό και τραγουδιστικό σας στυλ, ερμηνεύοντας για παράδειγμα, κάτι πιο «εύκολο» στα αφτιά του αγοραστικού κοινού;Ν.Ε.: Όχι. Δεν είμαι ούτε τραγουδιστής ούτε διασκεδαστής ούτε επιθυμώ να κάνω καριέρα. Θα ήθελα να τραγουδάω τα λόγια μου, τις μουσικές μου, τραγούδια άλλων δημιουργών που θεωρώ ότι αποτελούν τέχνη και από εκεί κει πέρα όποιος βρει κάτι σε όλα αυτά που τον αφορά και τον ενδιαφέρει έχει καλώς. Δεν δημιουργούμε για να πάμε με τα νερά της εκάστοτε πλειοψηφίας ή μειοψηφίας. Η δημιουργία στην Τέχνη δεν έχει σκοπιμότητα. Την βρίσκει μόνη της στον χρόνο.

Τα τραγούδια του δίσκου σας είναι αυτοβιογραφικά; Δηλαδή, ισχύουν αυτά που λέτε στο τραγούδι «Μια μάνα κι ένας γιος»;
Ν.Ε.: Αυτοβιογραφικό είναι ο «Χαρταετός».  Όλα όμως  τα τραγούδια είναι ό,τι είμαι. Και ό,τι είμαι είναι εμπειρίες, βιώματα, μνήμες, ιδέες, αναγνώσματα, ρίζες, όνειρα που κουβαλάω. Από αυτήν την άποψη όλα τα τραγούδια αποτελούν ψηφίδες της υπόγειας βιογραφίας μου.

Ποιο είναι για εσάς το ιδανικό μέρος στην Ελλάδα για να συγκεντρωθείτε και να δημιουργήσετε;
Ν.Ε.: Κανένα. Η ανάγκη για δημιουργία είναι παντού η ίδια. Το αποτέλεσμα της όμως ίσως διαφέρει εξαιτίας του ότι αφουγκράζομαι την ατμόσφαιρα, τα χρώματα, την ενέργεια του περιβάλλοντος που με περιτριγυρίζει. Βέβαια αυτό συμβαίνει όταν διαθέτω την κατάλληλη ψυχολογική εξωστρέφεια. Ειδάλλως ένα διαμέρισμα, όπου κι αν είναι αυτό, δεν παύει να είναι ένα διαμέρισμα, οπότε το μέρος, ο τόπος τον οποίο «ακούς» είναι καθαρά θέμα εσωτερικής διεργασίας.

Πείτε μου ένα μόνο όνομα καλλιτέχνη με τον οποίον θα θέλατε οπωσδήποτε να συνεργαστείτε και δεν το έχετε κάνει ακόμα.
Ν.Ε.: Είναι αρκετοί αυτοί που εκτιμώ, λίγοι αυτοί που θαυμάζω. Ο Ορφέας Περίδης είναι ένας από τους λίγους. Όλο του το έργο συνθετικά, στιχουργικά αλλά και η όλη του στάση, μου είναι πολύ οικεία. Είναι από τους λίγους που έχουν την ποιητικότητα στον πυρήνα της δουλειάς τους -μάλλον γιατί πηγάζει ατόφια από το είναι του- και δεν την χρησιμοποιεί ως έντεχνη γαρνιτούρα.

Στο τραγούδι «Καλωσορίσατε» επιμένετε πως είμαστε άοπλοι. Αυτό που λέτε αφορά την καθημερινότητά μας ή και κάτι παραπάνω;
Ν.Ε.: Η φράση «είμαστε άοπλοι» είναι χαραγμένη μέσα μου σπαρακτικά επαναλαμβανόμενη από τον Δημήτρη Παπαχρήστο την νύχτα του Πολυτεχνείου. Το συγκεκριμένο είναι ένα αμιγώς πολιτικό τραγούδι που γράφτηκε τον Δεκέμβρη του 2008. Ανήκω στην γενιά που πραγματικά απέναντι στην δικτατορία των αγορών, του marketing, και της ελεύθερης οικονομίας στέκεται άοπλη δίχως ιδεολογικά πολιτικά στηρίγματα. Το μόνο όπλο που μπορούμε να έχουμε, και το εννοώ το μόνο, είναι η δίψα να ξανακερδίσουμε την ανθρωπινότητα μας ως πολίτες. Να ζητήσουμε αυτό που θα μπορούσε να καταστήσει μια κοινωνία ανθρώπινη. Η βία στη βία δεν είναι λύση. Πολλοί άοπλοι μαζί όμως αποτελούν το πιο ισχυρό όπλο.

Στο συγκεκριμένο τραγούδι θα έλεγα ότι το ύφος σας θυμίζει πολύ Σωκράτη Μάλαμα. Συμφωνείτε;
Ν.Ε.: Για μένα αυτό είναι άκρως κολακευτικό καθότι ο Μάλαμας είναι για πολλούς νέους δημιουργούς, όπως και για μένα, σημείο αναφοράς. Είναι από τους λίγους που ανέφερα πριν, οι οποίοι έχουν την ποιητικότητα στον πυρήνα της δουλειάς τους. Μια ποιητικότητα βαθιά αντιακαδημαϊκή, ακατέργαστη και αντρίκια… είναι με την καλή έννοια «του δρόμου» και αυτό μου αρέσει και σε αυτήν αναγνωρίζω πολλά δικά μου στοιχεία. Σαν επιρροή σαφώς και υπάρχει διάσπαρτος όπως και πάρα πολλοί άλλοι σε όλα μου τα τραγούδια. Όμως για το συγκεκριμένο δεν νομίζω. Όπως και να ‘χει, αν σας τον θυμίζει αυτό είναι ένα γεγονός για το οποίο δεν μου πέφτει και λόγος. Καλώς σας τον θυμίζει.

Θα μπορούσατε να λάβετε μέρος σε κάποιον διαγωνισμό όπως την eurovision ή το eurovoice, έστω κι αν το ύφος των τραγουδιών σας δεν «ταιριάζει» με αυτά που πάνε συνήθως;Ν.Ε.: Δεν υπάρχει καμιά τέτοια περίπτωση. Ποτέ των ποτών. Ο διαγωνισμός είναι έννοια αντίθετη με αυτήν της Τέχνης. Να διαγωνιστώ στο τρέξιμο, στα βάρη στο κολύμπι το καταλαβαίνω. Αλλά στην μουσική; Για ποιο λόγο; Αφήστε που αυτοί οι διαγωνισμοί δεν έχουν σχέση ούτε με την μουσική, ούτε με τον λόγο. Είναι καθαρά τηλεοπτικά πανηγύρια. Υπάρχουν πολλοί για τα πανηγύρια, δεν χρειάζεται να προστεθώ κι εγώ σε αυτούς.

Πιστεύετε ότι η δισκογραφία θα βγει από την κρίση που την κυνηγάει εδώ και αρκετά χρόνια ή πλέον, πάμε γι’ άλλα;
Ν.Ε.: Δεν ξέρω. Ήδη φαίνεται πως το διαδίκτυο δίνει την δυνατότητα στους μουσικούς να αυτοδιαχειρίζονται την τέχνη και τους εαυτούς τους. Όμως από την άλλη η όλη υποδομή που χρειάζεται για παράδειγμα γα να βγει ένας δίσκος είναι μια υπόθεση πολύ ακριβή. Για αυτό ακόμα και ο δίσκος τείνει να περάσει στα μουσεία της μουσικής ιστορίας και φαίνεται να καλπάζει η εποχή των διαδικτυακών singles. Ευχής έργο θα ήταν οι δισκογραφικές να μπορούν να πληρώνονται προκειμένου να βοηθούν την καλλιτεχνική δημιουργία. Δυστυχώς όμως λειτουργούν 100% ως κερδοσκοπικές επιχειρήσεις δίχως να ενδιαφέρονται για το επίπεδο και την ποιότητα με αποτέλεσμα τώρα να πέφτουν στον λάκκο που οι ίδιες άνοιξαν. Ναι μεν η πειρατεία τις έπληξε αλλά δεν φταίει μονάχα αυτό. Ειλικρινά δεν ξέρω τι ξημερώνει. 

Είστε από εκείνους που θεωρούν ότι η καλή ελληνική μουσική δεν είναι δυνατόν να ακουστεί στις μέρες μας και γιατί;
Ν.Ε.: Με τον όρο «καλή ελληνική μουσική» εννοούμε πολλά και ετερόκλιτα πράγματα. Είναι τόσο ευρύ και βαθύ το φάσμα του όρου που θεωρώ πως δεν θα μπορέσει ποτέ να ηττηθεί από τα λογής κατασκευάσματα, όσο κι αν τα τελευταία πριμοδοτούνται από την αγορά. Το ζητούμενο είναι να αναζωογονούμε την καλή μουσική, να της δίνουμε νέους ορίζοντες, και να της φτιάξουμε καινούργια παρακλάδια. Να μην καθίσουμε ποτέ στα αυγά μας. Να είμαστε ανήσυχοι και πατώντας στην βάση που επιλέγει ο καθένας από την καλή ελληνική μουσική να πετάξει προς νέους ορίζοντες. Γενικά είμαι αισιόδοξος. Δεν γίνεται αλλιώς. Κάποτε ο Ψαραντώνης μου είπε μια κουβέντα που την κρατώ σαν φυλαχτό: «Το καλό ριζώνει…».    

www.e-orfeas.gr