Ο Νίκος Αργυρόπουλος είναι
ένας άνθρωπος που αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του το καλό
ρεμπέτικο τραγούδι. Το βιογραφικό του μαρτυράει αυτή του την αγάπη, αφού
στο παρελθόν έχει αποδείξει με όλους τους τρόπους πως για αυτόν
καλλιτέχνες σαν τον Μάρκο Βαμβακάρη και τον Βασίλη Τσιτσάνη κατέχουν
πολύ υψηλή θέση στην καρδιά του. Όσοι είχαν την ευκαιρία να παραβρεθούν
έστω για μία φορά στη «Φραγκοσυριανή» στα Εξάρχεια, ενός ιστορικού
παταριού του οποίου ο Αργυρόπουλος ήταν ιδιοκτήτης, θα θυμούνται την
ευλάβεια με την οποία παρουσιαζόταν τραγούδια αυτού του ύφους…
Επιστρέφοντας στο 2010 και όντας πλέον μόνιμος κάτοικος της Θάσου, ο Νίκος Αργυρόπουλος συνεργάζεται με το συγκρότημα Μπουζουκιών Δρόμος μέσα από το cd με γενικό τίτλο «Ένα ταξίδι….». Και πραγματικά, ακούγοντας κανείς τα τραγούδια αυτά ταξιδεύει ανάμεσα στον έρωτα και την πραγματικότητα, χωρίς, όμως, να αισθάνεται ότι όλα αυτά είναι κάτι ξένο.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Αργυρόπουλος μας μιλάει μεταξύ άλλων για το παρόν, αλλά και για το μέλλον που έρχεται όλο και πιο γρήγορα…
Επιστρέφοντας στο 2010 και όντας πλέον μόνιμος κάτοικος της Θάσου, ο Νίκος Αργυρόπουλος συνεργάζεται με το συγκρότημα Μπουζουκιών Δρόμος μέσα από το cd με γενικό τίτλο «Ένα ταξίδι….». Και πραγματικά, ακούγοντας κανείς τα τραγούδια αυτά ταξιδεύει ανάμεσα στον έρωτα και την πραγματικότητα, χωρίς, όμως, να αισθάνεται ότι όλα αυτά είναι κάτι ξένο.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Αργυρόπουλος μας μιλάει μεταξύ άλλων για το παρόν, αλλά και για το μέλλον που έρχεται όλο και πιο γρήγορα…
Κύριε Αργυρόπουλε, πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με το συγκρότημα «Δρόμος»;
Ν.Α.: Είχαμε έναν κοινό φίλο τον Αντώνη Αινίτη, που ήμασταν μαζί από την εποχή της «Φραγκοσυριανής». Ο Αντώνης γνώριζε τον Νώε Ζαφειρίδη από το συγκρότημα μπουζουκιών ΔΡΟΜΟΣ, και του ’δωσε να ακούσει ένα demo με 4 τραγούδια μου που φάνηκε ότι τον ενδιέφεραν. Ξαναβρεθήκαμε για μια συναυλία στη Θάσο. Και ο Νώε, που είναι καθαρός άνθρωπος με γνώσεις στη μουσική και μεράκι, όταν είδε όλο το υλικό (γιατί έχω γύρω στα 55 τραγούδια), επέλεξε 13 από αυτά, έκανε ο ίδιος την ενορχήστρωση κι έτσι βγήκε ο δίσκος, «Ενα ταξίδι...».
Ακούγοντας κάποιος για πρώτη φορά τα τραγούδια σας του δίνεται η εντύπωση πως είναι γραμμένα στο παρελθόν. Τόσο η μουσική όσο και οι στίχοι έχουν την ποιότητα του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού, για να μην πω ρεμπέτικου. Πιστεύετε ότι οι Έλληνες ακροατές του 2010 θα τα εκτιμήσουν όπως τους αρμόζει;
Ν.Α.: Το λαϊκό, όπως και το δημοτικό και το ρεμπέτικο τραγούδι έχουν γίνει κλασικά στη ζωή μας. Από μια ηλικία κι έπειτα, και τα νέα παιδιά αλλά και οι φοιτητές νομίζω πως έτσι διασκεδάζουν. Μπορεί δηλαδή τα βιώματα να μην είναι τα ίδια σήμερα, αλλά βλέπουμε πως αυτά τα τραγούδια εξακολουθούν να τους αγγίζουν.
Τα τραγούδια από τον δίσκο «Ένα ταξίδι» είναι καθαρά ερωτικά. Έχετε γράψει στίχους που να αφορούν άλλους τομείς, όπως κοινωνικά ή πολιτικά προβλήματα; Θεωρείτε πως ο έρωτας και μόνο αφορά τον κόσμο;Ν.Α.: Ναι, έχω γράψει και σκωπτικά τραγούδια. Η «Χαμηλοβλεπούσα», «Ο ψαράς ο μόρτης», για παράδειγμα είναι σκωπτικά τραγούδια... Έχω γράψει και για κοινωνικά προβλήματα, κυρίως όμως γράφω βιωματικά. Δηλαδή, δεν κάθισα ποτέ επί τούτου να γράψω ένα τραγούδι. Μία έφταιγε μια μουσική που ερχόταν και δεν έλεγε να με αφήσει, την άλλη μια περίεργη φράση κι ανεξήγητη. Ξέρετε, το τραγούδι έρχεται και σε βρίσκει...
Ν.Α.: Είχαμε έναν κοινό φίλο τον Αντώνη Αινίτη, που ήμασταν μαζί από την εποχή της «Φραγκοσυριανής». Ο Αντώνης γνώριζε τον Νώε Ζαφειρίδη από το συγκρότημα μπουζουκιών ΔΡΟΜΟΣ, και του ’δωσε να ακούσει ένα demo με 4 τραγούδια μου που φάνηκε ότι τον ενδιέφεραν. Ξαναβρεθήκαμε για μια συναυλία στη Θάσο. Και ο Νώε, που είναι καθαρός άνθρωπος με γνώσεις στη μουσική και μεράκι, όταν είδε όλο το υλικό (γιατί έχω γύρω στα 55 τραγούδια), επέλεξε 13 από αυτά, έκανε ο ίδιος την ενορχήστρωση κι έτσι βγήκε ο δίσκος, «Ενα ταξίδι...».
Ακούγοντας κάποιος για πρώτη φορά τα τραγούδια σας του δίνεται η εντύπωση πως είναι γραμμένα στο παρελθόν. Τόσο η μουσική όσο και οι στίχοι έχουν την ποιότητα του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού, για να μην πω ρεμπέτικου. Πιστεύετε ότι οι Έλληνες ακροατές του 2010 θα τα εκτιμήσουν όπως τους αρμόζει;
Ν.Α.: Το λαϊκό, όπως και το δημοτικό και το ρεμπέτικο τραγούδι έχουν γίνει κλασικά στη ζωή μας. Από μια ηλικία κι έπειτα, και τα νέα παιδιά αλλά και οι φοιτητές νομίζω πως έτσι διασκεδάζουν. Μπορεί δηλαδή τα βιώματα να μην είναι τα ίδια σήμερα, αλλά βλέπουμε πως αυτά τα τραγούδια εξακολουθούν να τους αγγίζουν.
Τα τραγούδια από τον δίσκο «Ένα ταξίδι» είναι καθαρά ερωτικά. Έχετε γράψει στίχους που να αφορούν άλλους τομείς, όπως κοινωνικά ή πολιτικά προβλήματα; Θεωρείτε πως ο έρωτας και μόνο αφορά τον κόσμο;Ν.Α.: Ναι, έχω γράψει και σκωπτικά τραγούδια. Η «Χαμηλοβλεπούσα», «Ο ψαράς ο μόρτης», για παράδειγμα είναι σκωπτικά τραγούδια... Έχω γράψει και για κοινωνικά προβλήματα, κυρίως όμως γράφω βιωματικά. Δηλαδή, δεν κάθισα ποτέ επί τούτου να γράψω ένα τραγούδι. Μία έφταιγε μια μουσική που ερχόταν και δεν έλεγε να με αφήσει, την άλλη μια περίεργη φράση κι ανεξήγητη. Ξέρετε, το τραγούδι έρχεται και σε βρίσκει...
Στο
τραγούδι «Χαμηλοβλεπούσα» σχολιάζετε τα περί γάμου και αλλαγής της
συμπεριφοράς της συζύγου κατά την πάροδο των χρόνων. Τι μήνυμα θέλετε να
δώσετε μέσα από αυτά τα λόγια; Ν.Α.: Το
τραγούδι βγήκε μόνο του... ‘Ακουσα μια κάπως βαρύγδουπη φράση,
τυποποιημένη θα την έλεγα, από τα χείλη ενός ψαρά, το «Απορώ κι
εξίσταμαι»... μου κόλλησε κι άρχισα να σκαλίζω το χαρτί. Και βγήκε αυτή η
ιστορία, με το γκαζόν στον κήπο, με τον καφέ στο κρεβάτι και τη μαμά
στο ρόλο του ρυθμιστή υπ’ αριθμόν 1, μέχρι που κάποια στιγμή ο δόλιος ο
σύζυγος χάνει την υπομονή του και τα κάνει λαμπόγυαλο...
Ποια είναι η γνώμη σας για όλα
αυτά που συμβαίνουν στα μουσικά δρώμενα της χώρας μας; Δηλαδή που
συνεχώς νέα πρόσωπα κερδίζουν το χειροκρότημα του κόσμου και τα λεγόμενα
15 λεπτά διασημότητας.Ν.Α.: Είναι ο
αντικατοπτρισμός της ίδιας μας της ζωής. Έχουν γίνει όλα επιφανειακά, η
φιλία, ο έρωτας, η αγάπη στους γονείς. Δηλαδή αυτό που λέμε, η
οικογένεια ενωμένη ή ότι κάποτε υπήρχε μπέσα, έχουν εξαφανιστεί. Το ίδιο
συμβαίνει και στο τραγούδι που έχει γίνει μιας μέρας χειροκρότημα ή η
λάμψη της μιας νύχτας. Είναι κι οι διάφορες εκπομπές πρωινάδικα,
μεσημεριανά και τάλεντ σόου, που σε ωθούν να δείξεις το ταλέντο σου είτε
το έχεις είτε δεν το έχεις. Δεν χρειάζεται άλλωστε να πεις τίποτε,
αρκεί να σε δείξουν.
Η Αθήνα του σήμερα σας αρέσει; Βρίσκετε θετικά στοιχεία στην πόλη αυτή που μονίμως ταλαιπωρείται;Ν.Α.: Είναι πάντα όμορφη. Μια μεγαλούπολη που κυλάει σε έναν άλλο ρυθμό. Έγινε το μετρό κι άλλαξε, ήρθαν οι μετανάστες κι άλλαξε. Προβλήματα υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα, και η πόλη πάντα θα γυρεύει έναν τρόπο να ανασάνει...
Θα την έλεγα, όμορφη και βιαστική, σωστότερα. Με ένα κινητό στο χέρι. Αλλά, ξέρω εγώ, είναι κι αυτό σημείο των καιρών, να πρέπει να κάνεις κράτηση για να διασκεδάσεις, να κλείσεις ραντεβού για να συναντήσεις ένα φίλο... Και παλιά βέβαια γινόταν αυτό ως ένα βαθμό, αλλά να, τώρα, λες και μίκρυνε ο χρόνος...
Αν μπορούσατε να συνεργαστείτε με έναν καλλιτέχνη που δεν υπάρχει πλέον στη ζωή ποιος θα ήταν αυτός;
Ν.Α.: Σκέφτομαι. Πίστεψτέ με, ο Μάρκος είναι πολύ μεγάλος, ακόμη και για να το σκεφτώ. Είναι τεράστιος, κι από το στίχο κι από τη μουσική, γιατί βγάζει πόνο, βγάζει έγνοια, βγάζει έρωτα, βγάζει καημό. Κι από φτιασίδια δεν βάζει τίποτε στα τραγούδια του, τα λέει απλά όπως μιλάμε.
Τι εύχεστε για το μέλλον τόσο για σας όσο και για όλο τον κόσμο;
Ν.Α.: Τα παιδιά. Να πω, τα παιδιά και τα μάτια μας. Η ζωή μας ολόκληρη. Και να θυμόμαστε ότι αυτή τη γη, όπως έλεγαν οι Απάτσι, τη δανειστήκαμε από τα παιδιά μας. Αυτά εύχομαι, για τη γη και τα παιδιά μας...
Η Αθήνα του σήμερα σας αρέσει; Βρίσκετε θετικά στοιχεία στην πόλη αυτή που μονίμως ταλαιπωρείται;Ν.Α.: Είναι πάντα όμορφη. Μια μεγαλούπολη που κυλάει σε έναν άλλο ρυθμό. Έγινε το μετρό κι άλλαξε, ήρθαν οι μετανάστες κι άλλαξε. Προβλήματα υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα, και η πόλη πάντα θα γυρεύει έναν τρόπο να ανασάνει...
Θα την έλεγα, όμορφη και βιαστική, σωστότερα. Με ένα κινητό στο χέρι. Αλλά, ξέρω εγώ, είναι κι αυτό σημείο των καιρών, να πρέπει να κάνεις κράτηση για να διασκεδάσεις, να κλείσεις ραντεβού για να συναντήσεις ένα φίλο... Και παλιά βέβαια γινόταν αυτό ως ένα βαθμό, αλλά να, τώρα, λες και μίκρυνε ο χρόνος...
Αν μπορούσατε να συνεργαστείτε με έναν καλλιτέχνη που δεν υπάρχει πλέον στη ζωή ποιος θα ήταν αυτός;
Ν.Α.: Σκέφτομαι. Πίστεψτέ με, ο Μάρκος είναι πολύ μεγάλος, ακόμη και για να το σκεφτώ. Είναι τεράστιος, κι από το στίχο κι από τη μουσική, γιατί βγάζει πόνο, βγάζει έγνοια, βγάζει έρωτα, βγάζει καημό. Κι από φτιασίδια δεν βάζει τίποτε στα τραγούδια του, τα λέει απλά όπως μιλάμε.
Τι εύχεστε για το μέλλον τόσο για σας όσο και για όλο τον κόσμο;
Ν.Α.: Τα παιδιά. Να πω, τα παιδιά και τα μάτια μας. Η ζωή μας ολόκληρη. Και να θυμόμαστε ότι αυτή τη γη, όπως έλεγαν οι Απάτσι, τη δανειστήκαμε από τα παιδιά μας. Αυτά εύχομαι, για τη γη και τα παιδιά μας...
